MTB Terugblik op 2013, vooruit kijken naar 2014

Net als de meeste mensen, kijk ik ook aan het einde van het jaar nog eens terug.
Want wat heb ik nu allemaal gedaan?
Op fiets gebied is eigenlijk het meeste gebeurd door het hele jaar heen. Daar valt dan ook het meeste over te vertellen!
Het jaar begon wat zwakjes. Na een loodzwaar ardennen weekend in de herfst van 2012, vond ik het moeilijk de draad weer op te pakken.
Dit is dan ook duidelijk terug te zien in mijn ritten van het begin van het jaar. Er zat weinig fut in en ik maakte weinig kilometers.
Dan was daar ineens een goed doel wat me aansprak; Six for Semmy. Hierover heb ik genoeg geschreven eerder in mijn blog, want wat een dag was dat!
Maar toen ik mijzelf eenmaal ingeschreven had, begonnen de ritten langzaamaan wat spannender te worden.
Ook dit is goed terug te zien in mijn jaar overzicht.
De ritten werden langer, uitdagender en de lol kwam er weer goed in!

In de zomer ben ik dan ook gericht gaan trainen voor de zes uurs marathon in september.
Na "de acht van Noordwijk" in april, kwamen er meer lange ritten voorbij.
Helaas veel ritten over de weg, dat is een verbeterpuntje voor 2014.
De Joop Zoetemelk Classic was een goed voorbeeld van een zware rit over de weg. Met name de laatste paar kilometers, met volle tegenwind. Mentale hardheid wilde ik trainen. Ik heb er nu nog spijt van.

Dan ook nog de omloop van het groene hart, mijn langste fietstocht ooit. Net geen 130km. Helaas wel over de weg, maar toch een goede duurtraining.

Verder nog van baan gewisseld halverwege het jaar, waardoor ik elke woensdag vrij ben. Daar heb ik ook flink profijt van gehad!
Want wat is het lekker, om een dagje vrij te hebben in het midden van de week.
En dat komt natuurlijk ook de fiets-uren ten goede!

Sterker nog, in totaal heb ik een slordige 270 uur op de fiets gezeten in 2013.

Dan Six for Semmy, wat een beleving was dat. Een prachtige dag, die me erg geraakt heeft.
Zoiets doet iets met je, of je het nu van dichtbij hebt meegemaakt, of je gewoon meefietst omdat het een goed doel is (zoals ik).
Die staat dus weer op de kalender voor 2014. De datum is nog niet bekend, maar wanneer hij ook is, ik maak mijn agenda ervoor leeg.

In 2013 ben ik natuurlijk ook nog tussendoor "even" MTB instructeur geworden! Een leuke ervaring, waar ik zeker mee verder wil.
Iemand anders iets leren, vooruit zien gaan, nieuwe dingen zien doen, dat is prachtig om te zien.
Tijdens de Fiets-fit cursus afgelopen najaar was het dan ook prachtig om te zien hoe de cursisten met grote sprongen vooruit zijn gegaan.

Wat ik vooral wil gaan doen voor 2014, is gerichter gaan trainen.
In 2013 heb ik kunnen aftasten wat mijn lichaam kan. Ik weet waar ik goed in ben, maar ook waar ik vooral niet goed in ben.
Dat wetende, hoop ik voor 2014 mijn ritten leuker en gerichter te kunnen maken.

Voor 2014 wil ik vooral gaan proberen een aantal binnenlandse marathons mee te gaan pakken.
Om concreet te noemen: de 8 van noordwijk, de 5 van schoorl, MTB marathon Groesbeek en uiteraard Six for Semmy.
Ik twijfel nog over de Bart Brentjens challenge, omdat die rit altijd erg druk is.
In 2014 wil ik ook proberen om een aantal ritten te maken in gebieden waar ik normaal gesproken nooit kom. Ik denk zelf dan aan een aantal dagen Zuid-Limburg. Waarschijnlijk komt mijn rijstijl daar beter tot zijn recht.
Klimmen heb ik dan wel een hekel aan, maar een goede, lange afdaling kan ik ontzettend van genieten.
Enige jammere is, dat die alleen in Zuid Limburg te vinden zijn. De lange klimmen neem ik dan op de koop toe. (een ski-lift is weer het andere uiterste natuurlijk, maar daar wil ik niet aan beginnen)

Als ik 2013 vergelijk met hoe ik 2014 wil gaan "doen", kom ik eigenlijk tot de conclusie dat 2013 vooral een leerjaar geweest is. Ik weet nu beter wat ik leuk vind en kan hier dus op gaan uitbouwen.
In een opwelling heeft er nog even een racefiets in de schuur gestaan, maar ik was er al snel achter dat dit toch niets voor mij is.
Daarom wil ik vooral gaan proberen minder op de weg te rijden.

Ook het geven van instructie wil ik beter op gaan pakken. Er is een rooster opgemaakt voor de clubtrainingen, waar ik mijn ei goed in kwijt denk te kunnen.

Heel kort gezegd, heb ik in 2013 erg veel geleerd over het mountainbiken en de verschillende disciplines/mogelijkheden die daarbij horen.
Maar ik heb vooral erg veel geleerd over mezelf. Wat ik leuk vind, maar ook waar ik goed in ben.
Met dat in mijn achterhoofd, heb ik erg veel zin in mijn fietsjaar 2014!

MTB Vossenjacht 29-12-2013

De laatste vossenjacht van 2013. Een jacht die ik niet wilde missen, om het simpele feit dat Patrick Coers samen met Frans Lemckert de route zou uitzetten.

Wie Patrick nog niet kent, hij is fanatiek wielrenner. Op zijn tijd rijdt hij echter ook allerlei weilanden door, opzoek naar paden waar anderen niet op zouden komen om er te fietsen.
(een linkje naar zijn blog: http://ftspt.blogspot.nl/)

Daarom dus al op tijd uit bed, om ervoor te zorgen dat ik er in ieder geval klaar voor ben.
Vandaar dat ik dan ook, geheel tegen mijn gewoonte in, nog tijd had om even wat anderen te spreken voor de start.
De start zou ingewikkeld en bijzonder worden, aldus Patrick. Zo bijzonder, dat hij ons er persoonlijk heen zou begeleiden.

Zo gezegd zo gedaan, met Patrick en Frans op kop reden we weg bij het clubhuis.
Met de meest directe route, reden we gezamenlijk naar het stadshart. De verassing was geslaagd, toen iedereen het stadstheater in werd gestuurd, via de laden en lossen ingang.
De start verliep daarna wat rommelig, waardoor ik gelijk achteraan mocht beginnen.

Direct linksaf, om langs de bioscoop door een grasstrook gestuurd te worden.
Hier ging de route een woonwijk in, met de nodige trappetjes en speeltuintjes.
Door hier slim zo min mogelijk af te stappen en wat af te snijden, kwam ik al vrij vlot redelijk vooraan in het peleton te rijden.

Via wat slingerwerk, waarbij ik gebruik maakte van een andere jager voor mij om me de route te wijzen, kwamen we uit bij het Noord Aa. Hier kwam het natuurlijk aan op domweg hard rijden, want zijwegen zijn er tenslotte niet.
Hier liet Ronald even goed zien dat hij hard kan rijden, want toen hij voorbij kwam kon ik maar amper aanpikken.
Daarom heb ik hem maar laten gaan, dat zou ik toch nooit gaan halen.
We werden inmiddels net nadat ik had gelost, richting het strand gestuurd. Hier werd ik geconfronteerd met mijn harde rijden van eerder, want de gang was goed uit mijn benen.
Harry kwam mij op het strand dan ook voorbij steken.

Net toen Harry me voorbij kwam, voelde ik dat mijn fiets begon te dweilen. De achterkant leek wel steeds zachter te worden.

Toen ik het strand af kwam was het duidelijk, de achterkant had ik lek gereden.

Snel dus proberen te maken!

Nico kwam net het strand af toen ik goed en wel afgestapt was en snelde te hulp. Samen was de binnenband snel vervangen, maar we waren inmiddels wel door zo'n beetje iedereen ingehaald.

Besloten om samen verder te rijden, kwamen we vlakbij 't Geertje Cees tegen. Hij had ook lek gereden, dus we besloten ook hem te helpen. Meerijden voor het klassement had toch al geen nut meer.

Tijdens het wachten, kwam John aanrijden. 

Het werd dus nog een gezellig clubje zo, een clubje van achterblijvers.

We dachten pijlen te zien richting Zoeterwoude, maar hier werden we goed op een dwaalspoor gezet. Het bleken namelijk oude pijlen te zijn, maar daar kwamen we pas achter toen we bij Leiden achter.

Voordat we daar achter kwamen, reed John ook nog even lek overigens, dus de dag was compleet.

Toen we bij de A4 eenmaal door hadden dat we met oude pijlen bezig waren, besloten we terug te rijden naar het Buytenpark.

Het vermoeden bestond dat Patrick de vos had verstopt vlakbij het clubhuis, dus dat leek een erg logische optie.

Bij het Buytenpark aangekomen, kwamen we nog een aantal jagers tegen. Zij waren daar aanwezige pijlen aan het volgen, dus we leken op het goede spoor.

Dat spoor bracht ons terug richting het Noord Aa, waar het de bedoeling was om aan een tweede ronde te beginnen. Dat werd ons echter niet helemaal duidelijk, dus besloten we opnieuw terug te rijden naar het Buytenpark.

In het Buytenpark hadden we daarna eigenlijk heel snel de vos gevonden, de stond naast de rockgarden "verstopt".

Ergens was het geen verrassing, dat er nog bijna geen ringen om de vos zaten. We hadden tenslotte het meeste van de route niet gereden en dus ook de meeste controles gemist.

Voor het klassement hoeven wij ons dus niet druk te maken.

Nico deed hier nog even een schepje bovenop, door alleen oog te hebben voor Cees Coers. Hij stond foto's te maken bij de vos, maar was voor Nico zo aantrekkelijk dat hij de vos voorbij reed!

Onze ringen zaten nog maar net om de vos, toen de snelle mannen aan kwamen. 

Dit gevecht om als eerste bij de vos te zijn, had ik nog nooit eerder gezien. Dat is wel leuk om een keer van dichtbij mee te maken, want iedereen wil blijkbaar erg graag eerste zijn!

Om het af te leren, hebben Nico en ik nog even de juiste weg naar beneden gereden vanaf de vos. Over het parcours.

Hier bleek wel hoe slecht dat er op het moment bij ligt. Alleen maar glibberen en glijden, door de aanwezige modder.

Moe maar voldaan, parkeerde we hierna onze fietsen bij het clubhuis.

Omdat hij bijna het einde is van 2013, waren er overheerlijke oliebollen in het clubhuis!

Een heerlijk einde van een minder geslaagde jacht...

Het vossenjagen zit er voor mij dit seizoen helaas op.

Op de weg naar huis werd ik namelijk nog even vakkundig afgesneden door een andere fietser, waardoor ik nu met gekneusde ribben zit.

Ook door een verhuizing mag fietsen even een maandje op een laag pitje.

Of ik volgend jaar ga meerijden? Ik denk het wel. 

Voor het klassement ben ik niet snel genoeg, maar het puzzelen en zoeken van pijlen vind ik wel leuk.

Neemt overigens niet weg, dat ik een goed mountainbike parcours nog steeds veel leuker vind!

In de winter zijn die in Nederland echter vrij dun gezaaid doordat overal modder ligt. Dat is mijn ding totaal niet.

Als afsluiter nog even een filmpje wat ik van de jacht gemaakt hebt:

http://www.pinkbike.com/video/345110/

MTB Vossenjacht 15-12-2013

De spanningen liepen al een goede week op voor de tocht van vandaag. Het zou een vossenjacht worden, uitgezet door niemand minder dan Nico en Ronald.
Na verschillende oproepen op facebook, twitter en whatsapp, was het ergens dan ook niet heel erg verrassend, dat er een grote groep klaarstond om 9:30 (een man of 50!).
De start was dan ook groots, maar ook enigzins onopgemerkt.

Gezamenlijk vanaf het clubhuis naar de start

Bij de startpijl werd er namelijk niet hard aangezet en een sprintje getrokken (wat ik wel verwacht had), maar peddelde iedereen rustig door. Wat bleek, de meesten hadden niet gezien dat we de startpijl gepasseerd waren en de jacht begonnen was!

Toen dat eenmaal doordrong, kon je merken dat er aangezet werd. Het tempo ging direct goed omhoog en de eerste gaten begonnen te vallen.

In het lusje door het kleine park achter het clubhuis, kon ik gelukkig nog wel goed mijn aansluiting vinden met de kopgroep.

Op weg naar het Westerpark vielen er wat gaten op de meerzichtlaan, maar een paar zoekpijlen zorgden ervoor dat ik toch weer in de kopgroep terecht wist te komen.

In het westerpark ontstond weer wat verwarring bij een zoekpijl, waardoor ik ineens vooraan de kopgroep reed. Grappig hoe zo'n spelletje dan kan lopen.

Het westerpark bied overigens ook nog genoeg offroad, dat hadden Nico en Ronald goed voor elkaar gekregen. Hier was ik met de MTB duidelijk in het voordeel tov de cyclocrossers.

Na het westerpark ging de route over wat ruiterpaden aan op de golfbaan. Hier maakten we een lange klim, waar je helaas niet in kan halen.

Een enkeling reed de klim helemaal door, maar halverwege boog de route af via een ruiterpad. Bang om een emmer te missen, pakte ik ook het ruiterpad.

Jammer is alleen, dat je nooit weet waar de emmers staan. Dit zorgde ervoor, dat ik gelijk flink achter lag. Een emmer stond er niet, dus eigenlijk verspilde tijd.

Na de golfbaan ging het naar de nieuwe Waaijerbrug. Hier kon ik in de klim aansluiten bij Rob Schilperoord, die ik in mijn enthousiasme voorbij wist te steken.

Door de afdaling aan de andere kant af te snijden, kwam ik voor Rob Ruijs uit terug richting Zoetermeer. Een echte hardrijder ben ik alleen niet, dus kwam hij me al snel voorbij.

Gelukkig moest Rob alleen nog snelheid maken, dus kon ik mooi in zijn wiel kruipen. Wist ik veel dat hij de gaskraan tot ruim boven de 40 zou opendraaien!

Bij Rob Ruijs in het wiel naar Zoetermeer

Dit zorgde er wel voor, dat we snel terug bij het Buytenpark waren.

Hier bracht de route ons voor een deel over het MTB parcours. Normaal gesproken geen straf, maar de eerste klim die we voorgeschoteld kregen was zo modderig, dat iedereen hem omhoog moest lopen.

Hier viel de grote groep dus ook al heel snel uit elkaar.

Na een paar keer klimmen en dalen op het parcours (wat afgezien van die eerste klim nog best aardig te doen was), om het park heen. 

Daar door het weiland, op naar de N206.

Bij de N206, kwamen we al snel bij een zoekpijl uit. We hadden 2 keuzes op de brug over de randstadrail, richting het stadshart, of een trap af.

Eerst even rechtdoor rijden, maar dat bleek de verkeerde kant op. Dus toch die trap af!

De meesten stapten af en wilde gaan lopen, dus de reacties toen ik er rijdend langs reed waren wat verbaasd. Maar daar ben ik dan weer een mountainbiker voor, een steile afdaling ga ik niet uit de weg!

Rijdend de trap af

Dan nu, op naar het Noord Aa. Ook daar weer een klein lusje over wat onverhard, via een houtsnipperpad.
Na het houtsnipperpad stond een zoekpijl. Uiteindelijk niet verder om het Noord Aa heen, maar de woonwijk in.
Ik zat inmiddels in een wat kleiner groepje, met Frans, Cees, Rob Schilperoord en Patrick Hill.
Door de woonwijk reed ik voorop, om wat pijlen te verkennen. Dit ging me best goed af, al zeg ik het zelf. Bij de meeste afslagen hoefde ik gelukkig amper vaart te minderen, waardoor ik ook niet zo hard aan hoefde te zetten natuurlijk.
Na het stukje woonwijk, gingen we richting de driemanspolder. Dit ging uiteraard niet zonder het nodige offroad werk, we pakten hier en daar wat houtsnippers en gras mee.
Ik reed nog steeds voorop, maar zat alleen op linten en pijlen te letten. Daardoor miste ik bijna de groene emmer, maar gelukkig wees Frans me daar nog net op tijd op (ik hoefde maar een klein stukje terug te rijden).
Door deze actie was ik gelijk de aansluiting met de groep kwijt. Gelukkig wist ik met wat aanpoten het gat kleiner te maken, een zoekpijl deed de rest.
Een klein stukje langs de A12, daarna gingen we via een stukje "Dorp" langs Nutricia. Daar liggen een paar gravelpaden, die we eerder dit jaar al met een vossenjacht van Frans aangedaan hadden.
Hierna vlak langs de gevangenis, rechtdoor het industrieterrein op. Je kunt hier (blijkbaar) over een grasstrook langs de Esso (die op de Oostweg) rijden.
Na deze grasstrook, gingen we richting Oosterheem. Bij het silverdome werd Rob nog bijna van zijn fiets gereden door een kleine shovel, maar met wat stuurwerk werd dat gelukkig ontweken.
In aanloop op Oosterheem, namen we eerst nog de nodige graskantjes mee.
Zo kwamen we langs de Praxis, waar een mooie klim voor ons klaarlag. Deze heeft zo'n beetje iedereen opgelopen, omdat er een slootje vlak voor lag.
Via een brug over de verlengde Australiëweg, waar in het gras duidelijk weer het verschil tussen MTBers en Cyclocrossers in het terrein te merken was.
Over de weg niet bij te houden, maar in het terrein hebben de cyclocrossers het aanmerkelijk zwaarder.
Voordat we Oosterheem uit gingen, werden we eerst nog voor de gek gehouden met een klein lusje onverhard. Dit bleek inderdaad een klusje omrijden, want een emmer stond er niet.
Dan op naar de N209, via wat graskantjes die ik nog nooit aan elkaar geknoopt had. Hier moesten we ook even over een vangrails klimmen, wat bij mij helaas langer duurde dan bij de rest.
Hierdoor was ik de aansluiting met "mijn" groepje kwijt. Door de wind tegen die volgde, kon ik die aansluiting ook helaas niet meer terugkrijgen.
De lange, rechte weg langs de A12 was dan ook erg zwaar voor mij. Waar ik normaal gesproken redelijk aan kan poten, lieten mijn benen het hier even afweten.
Eenmaal weer bij Zoetermeer aangekomen, werd het gelukkig wat makkelijker. De route slingerde wat door de woonwijken, waar wat minder wind stond.
Net voorbij de Mandela brug, werd een klim ingezet naar bovenkant van de geluidswal.
Hier loopt bovenop een grindpad, wat we helemaal moesten volgen.
Vlak aan het eind, zag ik aan de sporen dat de route naar beneden zou lopen. Ik wilde alleen toch nog even helemaal naar het eind rijden, wat uiteindelijk maargoed ook bleek. Hier stond namelijk de gele emmer!

De gele emmer, aan het eind van de geluidswal

Later zou blijken, dat deze door velen niet gevonden was.
Dan de afdaling naar beneden, waar gelijk op de weg stond dat "de vos" nog maar een kilometer was. Een hele opluchting, want mijn benen hadden het wel gehad!
Iets verder stond dan ook de "zoek de vos" pijl.
Even twijfelde ik, maar ik zag vrij veel pijlen het land in gaan, richting de A12.
Omdat het al richting 12 uur begon te gaan, maakte ik grote haast. Helaas iets te grote haast, want ik mistte hierdoor de witte emmer.
Gelukkig hebben we die nog wel op film...

Links de witte emmer, die ik gemist heb.

Langs de A12 was het alleen zo modderig, dat ik lopend bijna sneller zou gaan. Toen ik dan eindelijk de vos in zicht kreeg, bleek dat Harry me dan ook via het fietspad ingehaald had.
De vos stond er alleen nog, dus dat was goed nieuws. Ik was in ieder geval gefinished!

Eindelijk, de Vos!

Hoe de eindstand eruit ziet, dat weet ik niet. Ik weet wel dat veel mensen de gele emmer gemist hebben.
Ik heb me wel meer dan prima vermaakt, over paden die ik nog nooit gezien had. Alleen daarom, is het voor mij een geslaagde jacht geweest.
Uiteindelijk een goede 49km gemaakt, een lekkere trainingsrit dus.

De route van de Vossenjacht

MTB met de jeugd op pad 01-12-2013

Zoals eigenlijk tegenwoordig al normaal, begon de planning voor de zondag al halverwege de week. Er kwam een mailtje vanuit Patrick naar de voorrijders, dat hij zelf deze week de jeugd niet voor kon rijden.
Aangezien Joyce op 1 december jarig is, vond ik het niet erg om een keertje bijtijds thuis te zijn en stelde mezelf beschikbaar als voorrijder bij de jeugd.

Zo gezegd, zo gedaan, op zondagmorgen op tijd naar de club om de jeugd voor te rijden.
Bij de club aangekomen, was het best druk. Met 6 jongens en 1 meisje voor de MTB, een goede opkomst.
Aad gaf aan zelf ook op tijd naar huis te moeten, dus zou hij achteraan rijden bij de jeugd.
Klokslag 10 uur nam Frits het woord en verzocht de mensen vooral op de fiets te gaan stappen, want daar was het immers tijd voor.

Na buiten even alle mountainbikende jeugd verzameld te hebben, gingen we op pad. Een echt plan had ik nog niet, maar ik wilde sowieso het balijbos in.
Ik bracht iedereen even in verwarring, toen ik richting het buytenpark reed en ook nog eens het parcours op ging, richting de grote berg.
We reden alleen direct na de eerste kleine klim alweer van het parcours af, op naar de intratuin.

Jewel had het gelijk bij het rechte eind, toen ze zei dat we vast naar het westerpark zouden gaan. Ook hier snapten de meesten er weinig van toen ik rechtdoor reed richting Leidschenveen, in plaats van linksaf naar de bowlingbaan.
Halverwege de Zoetermeerse rijweg ligt alleen al een brug klaar, waarover je zo naar de golfbaan kan rijden. Dit had ik eerder die week al even uitgeprobeerd en in mijn achterhoofd gehouden.
Ik had er alleen geen rekening mee gehouden, dat de hekken die er stonden (waar ik eerder zo langs kon rijden) nu vast gemaakt waren aan de brug. We hadden de brug dus wel over kunnen steken, maar konden net niet het westerpark in.
Floris had hiervoor een oplossing gevonden. We konden tenslotte wel gewoon over de railing heen springen, dat was niet heel erg hoog.
Even een klein overleg met Aad, die dat ook prima vond, en de kinderen sprongen de railing al over.
Aad pakte de fietsen aan, terwijl ik ze aangaf van op de brug.

Na het obstakel van de brug, werd het tijd voor een paar mooie klimmetjes. Deze vind je tenslotte wel bij de golfbaan. Gelukkig zitten na die klimmetjes ook wat leuke afdalingen, waar ik altijd weer vrolijk van wordt.
Hoe fanatiek de kinderen zijn, was hier wel goed te merken. Een paar flinke klimmen, maar niemand gaf een kik. Overal werd netjes omhoog gefietst en het afdalen gebeurde ook gecontroleerd met de juiste techniek.
Dat hebben Patrick en Nico er netjes in gekregen.

Na de golfbaan, reden we snel door naar de balijbrug. Deze reed ik via een klim in het gras omhoog, waar iedereen netjes volgde.
Aan de andere kant van de A12 reden we langs de trappen omlaag, waarbij een enkeling lekker van de trap af stuiterde (op de fiets wel te verstaan).

Over een stukje asfalt, reden we het balijbos in. Op naar een mooi grindpad, waar menig sprintje getrokken is in het verleden.
Halverwege deze grindstrook, kun je linsaf een brede klim op. Aan het eind van deze flauwe, maar lange klim, zit een vrij steile afdaling. Vorig jaar deden we deze afdaling met een zeiknatte ondergrond, nu was het er iets droger.
Bij een enkeling wat twijfel, maar uiteindelijk stond iedereen ook hier zonder kleerscheuren weer beneden.
Na deze afdaling, maakte ik trouwens ook kennis met "koekie-tijd". Blijkbaar een idee van Patrick, om bij elke rit speciaal even te stoppen voor een koekje. Door de kinderen benoemd tot "koekie-tijd".
Het was alleen nog geen 11 uur, dus we waren nog niet op de helft. Even wachten nog dus.
Dan nu een stukje over asfalt richting de A12. Dit stuk tussen wat kassen door zat ook in de tijdrit dit jaar, al was het dan in tegengestelde richting.

Net voor de A12 weer vlug terug het balijbos in, want daar valt nog veel meer leuks te beleven.
Over een smal paadje terug richting de bossen, om daar ineens af te wijken van de bekende wegen.
Ik had hier namelijk al een paar maanden eerder gereden vanuit mijn werk, om het balijbos eens te verkennen. Dat kwam nu dus heerlijk van pas.
Via onderstaande brug gingen we dan ook een zogeheten laarzenpad op, vol met modder en korte bochtjes.

De brug naar het laarzenpad, eerder verkend tijdens een woon-werk ritje

Het laarzenpad viel duidelijk in de smaak, want bij elke plas en ieder stukje glijden klonk er luid gelach.
Halverwege het laarzenpad, kwamen we een dwarsliggende boom tegen waar overheen geklommen danwel langs geworsteld moest worden. Een mooi moment waarbij iedereen even afstapte, om gelijk maar even tijd te maken voor koekie-tijd. Het was tenslotte ook al 11 uur geworden.

Het laatste stuk van het laarzenpad, besloot Max nog even in de modder te gaan liggen. Gelukkig maakte hij dit later weer helemaal goed. Waar iedereen afstapte om door een sloot te lopen (ook ikzelf), reed hij daar vol zelfvertrouwen zo doorheen. Een knap staaltje balans en stuurmanskunst!
Na het laarzenpad, reden we nog een klein stukje over een ruiterpad, om uit te komen terug bij de balijbrug.

De balijbrug reden we eerst een keer via het ruiterpad omhoog.
Boven aangekomen, mocht iedereen nog een keer van de trap af denderen, wat ook wel in de smaakt viel.
Voor wat hoort echter wat, dus moest er ook langs de trap weer omhoog gereden worden. Boven mijn verwachting, lukte dat de meesten nog ook!

Met wat slingerwerk door het westerpark, werd het zo langzamerhand weer tijd om richting de club te gaan. Dat deden we alleen niet zonder nog wat over gras, ruiterpaden en slingerende paden in het westerpark te gaan natuurlijk.
Eenmaal terug gekomen in het buytenpark, leek het me een leuk idee om af te sluiten met een rondje over de kleine berg van het parcours.
Nu was ik daar al even niet meer geweest, maar zo'n modderbende als we daar tegenkwamen, had ik niet verwacht.
Met aangepast tempo was overal gelukkig nog steeds goed te rijden, dus dat ging uiteindelijk alsnog prima.

Aan het eind van de kleine berg, reden de meesten nog even een keer of drie door een flink diepe plas. Gewoon, omdat het kan natuurlijk.
Om dan echt af te sluiten, reden we nog 1 keer de kleine berg via het asfalt omhoog. Op die manier, konden ook via het asfalt weer naar beneden, om onze banden schoon te rijden van alle modder die erin opgehoopt zat.

Moe maar voldaan, kwamen we met z'n allen weer terug aan bij de club. Omdat ik snel naar huis wilde, heb ik alleen even snel mijn fiets afgespoten en heb ik iedereen nog een fijn weekend gewenst.
Toen ik daarvoor naar binnen liep, zaten de meesten al aan een grote kop erwtensoep of een lekkere tosti. Want ook daar wordt binnen de club gewoon netjes voor gezorgd.

Met de jeugd rijden is weer eens wat anders dan normaal, maar erg leuk voor de afwisseling.
Als Patrick dus nog eens omhoog zit op zoek naar een voorrijder, zal ik zeker kijken of dat in mijn agenda past!

MTB zondagmorgen 24-11-2013

Deze week waren er op de bekende social media al wat vragen gesteld over waar er gereden zou worden.
De fietskippen uit Nootdorp zouden meerijden en Harry had aangegeven niet teveel onverhard te willen rijden.

Zelf had ik Bergschenhoek in gedachten. Voor Harry prima, al ging hij dan wel met de auto. Voor de kippen alleen aan de verre kant. Daarom had ik de plannen wat aangepast, om iedereen tevreden te houden.

Ik had dus bedacht, om een stukje wijk en wouden route te combineren met het parcours van Swift in Leiden. Ik wilde in ieder geval 1 leuke, technische afdaling rijden en die hebben ze in Leiden aangelegd in de vorm van een mooie rockgarden.

Aangekomen bij de club, schitterden de fietskippen alleen door afwezigheid. Geen probleem, ook zonder dames kan er immers prima gefietst worden.

Bij het naar buiten lopen, vroeg ik aan Patrick wat zijn plannen waren. Hij zou de jeugd gaan begeleiden en wilde wat extra aandacht aan afdalen gaan besteden.
Mijn plan was een speelse warming up, waarbij de balans weer eens geoefend kon worden. Een betere manier dan tikkertje spelen is daarvoor niet, dus vroeg ik of de jeugd daar ook voor te porren was.

Zo gezegd, zo gedaan. Eerst een leuke warming up in de vorm van tikkertje, samen met de jeugd.
Het leuke aan de jeugd is in dit geval, dat ze bloedfanatiek kunnen worden en er zeker de lol van inzien.

Na een kwartiertje tikkertje gespeeld te hebben, werd het dan toch tijd voor het serieuzere werk.
Via het Buytenpark reden we de meerpolder in. We bogen af richting de stompwijkse weg, om richting de vlietlanden te gaan.
Net voor de brug over de A4, buigden we af naar rechts, om een stukje verderop onder de A4 door te gaan.

Verder via de wijk en wouden route gingen we richting Swift, waar de bikkels en de mietjes zich van elkaar konden onderscheiden door modder of asfalt te kiezen.

Bij de vlietlanden namen we het laatste stuk offroad, waarbij helaas de derailleur hanger van Micheal het voor gezien hield. Helaas was er geen reserve voor handen, dus werd de fiets omgebouwd tot een oplossing zonder derailleur.
Hierdoor kan je niet meer schakelen, maar nog wel thuiskomen. Micheal is dan ook zelfstandig over asfalt naar huis gereden.

Na deze pauze werd het tijd voor het lange stuk tegen de wind in langs de Vliet richting Leiden.
Hier zag ik een duidelijk verschil in de groep, waarbij er een aantal flink achterbleven.
Als voorrijder heb ik geprobeerd het tempo aan te passen, zodat we samen bij Leiden uitkwamen.

Eenmaal bij Leiden aangekomen, werd het tijd voor mijn langverwachte technische afdaling.
Bewust koos ik ervoor om nietszeggend gewoon naar beneden te rijden. Vaak werkt dit het beste.
Als je namelijk van tevoren zegt dat er een gevaarlijke afdaling aan komt, of stopt, stappen de meesten af en rijden er direct al omheen. Nu liet ik eerst zien dat de afdaling prima te doen is, dus de meesten volgden direct.

Nadat Danny uitgleed over een steen, kozen Dennis en Danny ervoor om direct naar huis te rijden.
Zelf wilde ik een deel van de wijk en wouden route nog even uitrijden, dus nam ik de rest van de groep op sleeptouw.

Op de Heineken run uiteraard nog even flink gasgeven, aangezien er geen wandelaar op het pad te bekennen was.
Na even op iedereen gewacht te hebben, vond ik het tijd om een stukje af te snijden. Jan reed naast mij op kop, dus ik zei tegen hem dat ik nog een keer goed gas wilde geven op het hellepad.
Dit keer hadden we (in tegenstelling tot fietsfit les 4 een aantal weken terug) volle wind mee, dus dat kon nog leuk worden.
Jan zag dat ook wel zitten, dus toen ik aanzette, kroop hij gelijk in mijn wiel.
Langzaam voerde ik het tempo op, tot ik niet meer verder kon. Op dat moment zaten we al boven de 40km/u.
Ik liet het tempo heel iets terugvallen, om aan te geven dat bij mij de koek op begon te raken.
Harry had ook aangehaakt, dus kwam van achter Jan om de kop over te halen. Direct kwam Jan er ook achteraan, waarbij ik ook nog kon aanzetten om aan te haken.
Een aardige PR was dan ook terug te zien later op strava.

Via een klein doorsteekje, kwamen we daarna terecht vlakbij het Geertje. Daar kun je een klein stukje slingeren door het bos. Dat vind ik altijd veel leuker dan rechte paden, dus hier genoot ik weer even van.
Na het geertje besloot ik om de ruiterpaden even te laten voor wat ze waren en dat stuk af te snijden.

Langs het Noord Aa heb je dan ook nog een paar grasstroken, waarbij mijn benen het even voor gezien hielden. Te weinig gedronken, dus ik voelde een hele lichte kramp opkomen. Even een tandje terug dus.

Doordat een aantal ervoor kozen de grasstroken over te slaan, misten zij ook de afslag die ik nam naar een houtsnipperpad. Hierdoor viel de groep een beetje in 2, maar ik wilde dat pad toch niet overslaan.
Al staat dit pad ook bekend om het bruggetje waar Patrick "duiker" Hill zijn bijnaam heeft gekregen, dus het is altijd weer de vraag of iedereen droog overkomt.
Ik zag geen natte pakken en hoefde niet lang te wachten tot iedereen aansloot, dus konden we weer op de club aan.

Van wat ik begreep, had iedereen het aardig naar zijn/haar zin gehad.
Dat betekende voor mij dus een geslaagde zondagmorgen!

MTB Fiets Fit les 6, Noordwijk 27-10-2013

De laatste zondag van de Fiets Fit reeks. Ook wel "de grote test" genoemd. Wij wilde onze fiets fitters testen door ze los te laten op het parcours van Noordwijk.
Het parcours van Noordwijk heeft tenslotte zo'n beetje alles wel in huis, wat je op een mountainbike route/in een (veld)toertocht tegen kan komen.
Zo gezegd, zo gedaan. Een deel zou vanaf Zoetermeer op de fiets mee rijden, een deel zou ons in Noordwijk ontmoeten, door met de auto naar Noordwijk te gaan.
De heenweg ging eigenlijk vrij vlekkeloos. We hadden windje mee, dus de gang zat er goed in.
Met net iets meer dan een uur, stonden we dan ook al op de afgesproken parkeerplaats in Noordwijk.
Nu iedereen compleet was (11 man sterk), konden we het parcours op. Hendy op kop, Nico en ik zouden de achterhoede voor onze rekening nemen.
Al snel bleek, dat het toch moeilijker is dan verwacht om op een onbekend parcours te rijden. Qua moeilijkheidsgraad hadden we steilere klimmen en snellere afdalingen behandeld, maar soms ging het inschatten van een klim toch nog even fout.
Geen enkel probleem natuurlijk, maar we benadrukten nog even dat ieder eigen tempo moet rijden en je dus beter een versnelling te licht dan een versnelling te zwaar aan een klim kunt beginnen.
Na een rustige eerste ronde, werd nog even uitgepraat op de verzamelplaats bij het einde van het tweede deel van het parcours.
Iedereen sprak vol lof over de vele bochten en het explosieve parcours.
Dan nu tijd voor een tweede ronde, waarbij ieder zijn eigen tempo mocht rijden.
Zelf begon ik achter in de groep, met het idee langzaam naar voren te rijden en zo iedereen op film te krijgen.
Halverwege het eerste deel kwam echter iemand ten val. Tijdens het meerijden achter anderen aan, toch een kleine afdaling verkeerd ingeschat. Tijdens die afdaling vervolgens net iets te hard op de voorrem en het kwaad was geschied. Een mooie koprol over het stuur heen.
Gelukkig lichamelijk weinig aan de hand, maar wel een slag in het achterwiel. Even rustig uitgereden over het fietspad dus, om de rest daar weer te treffen.
Omdat ik gestopt was, reed ik inmiddels weer achteraan de groep. Iedereen staat dus twee keer op film, want de meesten heb ik nog voor het eind van het parcours in weten te halen.
Hier en daar even inhouden, om net die mooie bocht of afdaling wat harder te kunnen pakken, maar niemand hield elkaar eigenlijk echt op. Het verschil met zes weken geleden was erg goed te merken!
Na de tweede ronde, tijd voor een kop koffie (of in mijn geval 7-up), met een stukje taart natuurlijk.
Na de tweede kop koffie, wist Frans de slag in het wiel nog even recht te trekken en kon iedereen dus met een gerust hart weer naar huis.
Ware het niet, dat een aantal van ons nog "even" naar huis moesten fietsen. De wind die we eerder mee hadden, zouden we de volledige terugweg natuurlijk tegen hebben.
Samen met Hendy, begon ik op kop om de rest uit de wind te houden.
Bij Voorhout moest Hendy echter door een zere knie (van zijn val een week eerder) de koppositie laten gaan. Dit bracht mij met nog een fiets fitter op kop, uiteraard nog steeds vol tegen de wind in.
Gelukkig had Nico vrij vlot door dat we beter als instructeurs het zware werk konden doen, dus kwam hij al vrij vlot voorop meerijden met me.
Langs Oegstgeest richting het centrum van Leiden, hier hadden we al een zwaar stuk gehad.
Net als op de heenweg, reden we dwars door Leiden heen. Konden we op de heenweg nog genieten van de grachtjes, nu was het elke keer weer werken tegen de wind.
Hendy wist gelukkig mij van richtingen te voorzien als een ware tomtom/garmin, want in Leiden ben ik niet goed bekend.
Om de N206 te ontwijken, reden we via Zoeterwoude (en de Heineken run), om daarna via weipoort op Zoetermeer aan te gaan.
Net na het oversteken van de N11 kreeg iedereen nog even een laatste kans om wat te eten, waar gretig gebruik van werd gemaakt.
Vlakbij 't Geertje kwam Frans bij me op kop rijden, met de boodschap dat het iets minder moest. Er moest achterin flink geduwd worden, wat best zwaar valt als je zelf ook al dik 70km op de klok hebt staan.
Daarom langs het Noord Aa de Leyens in gereden, om zo redelijk beschut met een rustig tempo bij het clubhuis uit te komen.
Net voor het clubhuis wist ik de boel nog even op te stoken door een grasstrookje mee te pikken, waardoor iedereen toch nog onder de bagger zat.
Aangekomen bij het clubhuis, werden we erg hartelijk bedankt voor al onze goede zorgen.
De afscheidsrit houden we met z'n allen nog tegoed, want voor 3 november hebben we alle fiets fitters uitgenodigd om een keertje mee te rijden op de zondagochtend.
Op die manier kan iedereen een keertje geheel vrijblijvend proeven aan het fietsen in clubverband, waar we misschien nog wel een paar nieuwe leden aan overhouden.
Nico gaat die dag vossenjagen, dus aan mij de taak om er een mooie rit van te maken.
Na deze (ongetwijfeld) mooie rit, zal iedereen dan ook zijn/haar certificaat krijgen. Die heeft iedereen namelijk wel verdiend!

MTB Fiets Fit les 5 20-10-2013

Inmiddels alweer aanbeland bij Fiets Fit les 5. De lessen zijn al wat zwaarder aan het worden, voor de vijfde les zou dan ook een stevige klim en daal training op het programma staan.
Nico wilde bij de balijbrug gaan "billybiken". Hierover later meer.
Het zwaarder worden van de training, zou namelijk eerst terug gaan komen in de warming-up.
Voor de laatste les stond tenslotte Noordwijk op het programma, voor wie wilde mag hier op de fiets naartoe. (uiteraard wel iets eerder vertrekken, 8:45, zodat we om 10 uur kunnen beginnen met de "training")
Dus om hier alvast een klein beetje voor warm te draaien, een iets langere warming up dan normaal.
Zelf had ik bedacht de alternatieve oversteek onder de N206 mee te pakken, wat wel een stukje asfalt betekende.
Opzich niet erg, want je kan vrij vlot weer terug afbuigen richting het buytenpark. Tenminste, dat dacht ik.
Omdat er 1 en ander afgesloten was, werd de warming up al snel een kilometer of 14, wat voor sommigen als een flinke verrassing kwam.
Gelukkig was iedereen op deze manier wel goed warm, dus konden we door naar het stukje techniek van de training.
Ik mocht voorrijden, dus verzon ik een leuke route naar de balijbrug. Om te beginnen de Meerzichtlaan af, om bij de Mandelabrug een houtsnipperpad op te gaan.
Voor dat houtsnipperpad, moest er eerst een flinke afdaling genomen worden. Om te voorkomen dat er getwijfeld werd, heb ik alleen naar achteren geroepen dat men op de houding moest letten. Verder had ik een tweetal ervaren bikers achter me, die zonder te aarzelen achter me aan naar beneden reden.
Na de afdaling even op elkaar wachten, waarbij er verbaasd werd gereageerd op de afdaling.
Maar de meesten hadden hem toch gedaan!
Nu verder naar de balijbrug via een aansluitend houtsnipperpad.
Daar aangekomen, legde Nico uit wat de bedoeling hier was.

De term "billybiken" komt namelijk af van een bepaalde manier van afdalen. Als je zo ver achter je zadel moet hangen, dat je billen omhoog steken, heet dat billybiken. (ik heb het ook niet verzonnen)
Na de afdaling, moet er uiteraard ook geklommen worden. Dat bleek voor de meesten absoluut geen probleem.
Het was alleen ook de bedoeling, dat we de trap af gingen rijden. Toen Nico dat na een paar keer afdalen door het gras voorstelde, werd daar geschrokken op gereageerd.
Ik mocht het "even" voordoen, waarbij ik vooral dus moest laten zien dat het helemaal niet zo moeilijk is als het lijkt. Daarom heb ik ervoor gekozen om de trap (welke uit twee delen afdaling bestond, met een klein middenplateau) op twee manieren te laten zien.
Het eerste deel heb ik laten zien dat je door beheerst te remmen en te rijden, je heel gecontroleerd een trap af kan rijden. Om daarna het tweede deel de remmen los te laten en te laten zien dat er ook dan weinig aan de hand is.

Het belangrijkste is hierin wel, dat je denk om een goede gewichtsverdeling op de fiets en vooral je stuur niet te angstig vasthoud.
Omdat met deze oefening best veel vereist is van de cursisten qua concentratie en er best veel grenzen verlegd zijn, koos Nico ervoor om nog een lekker stukje te spelen door het balijbos.
Eerst over een erg baggerig ruiterpad, waarbij ik uiteindelijk als enige het gehele pad uitgereden heb (wat ook te zien was aan de modder op mijn benen, die bij anderen ontbrak).
Daarna over een klein stukje "laarzenpad", wat dwars door het balijbos gaat over smalle en technisch uitdagende paden.
Na het speelkwartiertje in het balijbos, nog even een klein rondje om de golfbaan om het af te leren.
Hierbij besloten mijn ketting en casette even genoeg modder gezien te hebben, dus die sloegen genadeloos vast. Gelukkig was dit met een beetje water uit mijn bidon snel verholpen, maar ik lag wel achter op de groep.
Voordeel was dan, dat ik even een stukje kon sprinten op eigen tempo en gelijk als veegwagen fungeren voor de laatsten van de groep.
Door het westerpark kozen we nog even voor een kleine, maar erg steile klim. Nu ken ik de klim, dus weet ik hoe steil en vooral hoe lang (of kort in dit geval) hij is. Daardoor stampte ik hem met flinke vaart omhoog.
Achter me hoorde ik een hoop geschakel en gehijg, uitdaging geslaagd dus. Weer een lesje in inschatting van een heuvel, zonder dat we er les voor hoeven te geven.
De weg naar het clubhuis is dan nog vrij kort, maar gelukkig net genoeg voor een cooling down.
Bij het clubhuis helaas al afscheid moeten nemen van Wilma, die de laatste les helaas niet mee kan maken. Wel alle respect voor haar overigens, want ze heeft de volledige cursus op een ongeveerde vakantiefiets gedaan!

Op 27 oktober dus Fiets Fit les 6, waarbij we naar het parcours van Noordwijk gaan. Hier gaan we alle theorie eens in de praktijk brengen!

MTB Fiets Fit les 3 06-10-2013

Omdat Nico vandaag zelf de training niet kon geven (hij had een familie uitje), werd ik naar voren geschoven om de training obstakels en bochten te geven. Dat vond ik natuurlijk helemaal niet erg, want daarom ben ik tenslotte fiets-fit instructeur geworden!
De ochtend begon al goed, toen ik er iets te laat achter kwam dat het tijd was richting club te gaan. Ik was namelijk nog bezig met het maken van een filmpje van de week ervoor (wat overigens wel af is).
Aan de late kant, maar toch ruim op tijd richting clubhuis. Onderweg kwam ik Hendy tegen, dus reden we samen op een aardig tempo richting Buytenpark.
Bij de voetbalvelden aangekomen, reed ik nog even snel rechtsaf. Ik wilde nog even wat klaarleggen voor de training.
Eerder deze week, had ik namelijk een paar mooie takken/balken gezien, die ik goed kon gebruiken als obstakel.
Deze klaargelegd op het veldje waar we de eerdere twee weken ook onze oefeningen gereden hadden en dan toch op naar de club.
Daar aangekomen, had Nico gelukkig wel iedereen ontvangen, maar om 10 uur moest hij toch echt weg. Tijd voor mij dus, om de groep mee te nemen voor een obstakel en bochtentraining.
Na een klein rondje warmrijden door en om het Buytenpark, reed Saskia lek. Gelukkig was dit snel gemaakt, alleen koelde iedereen toch weer wat af. Om weer op te warmen, dus nog even snel een extra rondje rijden.
Na dit rondje, bleek dat Patrick met de jeugd zijn plek had ingenomen op "ons" veldje, om wat oefeningen te rijden. Hierdoor week ik uit naar een plekje in het Buytenpark waar we rustig onze obstakeltraining konden beginnen.
Om te beginnen, moest het voorwiel opgetild worden. Dit is een techniek die vaak goed van pas kan komen, om je voorwiel net even over die balk, wortel of zelfs stoeprand heen te tillen.
Hier zijn een paar technieken voor. Je kunt hard aanzetten in een lichte versnelling, waardoor je een wheely maakt, of je kunt simpelweg aan je stuur trekken. Mijn voorkeur gaat echter uit naar een iets minder inspannende methode, namelijk "pompen en trekken". Hiermee duw je eerst met je volle gewicht op je stuur (waardoor de voorvork inveert) en trek je vervolgens je gewicht naar achteren, om zo het voorwiel op te tillen (en de voorvork heel snel uit te laten veren).
Zo gebruik je de energie die je in de voorvork gestopt hebt, om een kleine sprong met je voorwiel te maken.
Dit hebben we dan ook eerst (na een kleine demonstratie van Hendy) uitvoerig geoefend. Na een tijdje heb ik Hendy gevraagd de balken op te halen bij Patrick, zodat het echte werk kon beginnen.
Iedereen kon inmiddels zijn voorwiel aardig van de grond krijgen, dus werd het tijd om over een kleine tak heen te springen. Op deze manier kon iedereen zijn voorwiel over iets heen tillen. Voor sommigen een opgaaf, voor anderen een pleziertje.
Het ging nu vooral om de timing. Als je te laat op je stuur duwt, zit je al bovenop de balk. Maar als je te vroeg je voorwiel omhoog trekt, komt hij weer neer op, of voor de balk.
Dit was voor sommigen even aftasten, maar met het gebruik van een laag obstakel, kon iedereen dit mooi even oefenen. Na een paar keer proberen, vond iedereen het eigenlijk wel meevallen. Het ging dan ook steeds makkelijker.
Tijd dus, voor een wat groter obstakel. Een dikkere tak, maar wel 1 waar nog steeds prima overheen te rijden valt.
In het begin leek dit wat eng, maar eenmaal getrotseerd, viel het eigenlijk iedereen reuze mee.
Sommigen pakten zelfs het achterwiel ook even mee over de tak heen.
Toen iedereen de tak "bedwongen" had, vond ik het tijd om de bocht er nog even bij te pakken. Op een parcours kom je immers genoeg bochten tegen, dus die kun je niet genoeg oefenen.
De bocht in gedachten, lag op het mountainbike parcours. Opzich niets mis mee, maar daarvoor moest wel geklommen en gedaald worden. Daarom reed ik via een kleine omweg richting het parcours, met een kleine klim en een kleine afdaling. Hierop wees ik iedereen op de juiste houding(en), om het geheugen een klein beetje op te frissen.
Aangekomen bij het parcours, liet ik het tempo bewust erg terugvallen. Hierdoor schakelde iedereen eerst even terug, voordat we aan de klim begonnen.
Bij de bocht die we zouden gaan trainen, heb ik nog eens benadrukt hoe belangrijk het is om de bocht door te kijken.
Iedereen kon nu beginnen aan het rijden van kleine rondjes. Hierbij vooral lettend op de betreffende bocht, die met de goede techniek bedwongen moest worden.
Zelf ben ik in de bocht blijven staan, om wat aanwijzingen te geven.
Al snel bleek, dat veel mensen dit toch best spannend vonden. Maar met de juiste aanwijzingen, werden de bochten steeds sneller en vloeiender.
Nadat iedereen een aantal keer de bocht gereden had en er bij iedereen goede vooruitgang in zat, besloot ik om het geleerde van de afgelopen 3 weken in de praktijk te brengen.
Iedereen mocht mij volgen, met een rondje over de "kleine berg" van het parcours. Ook hier werden de nodige tips gegeven, maar ook gevraagd.
Erg prettig om te merken dat mensen graag de techniek willen beheersen
Na een kleine pauze, hebben we nog een tweede ronde gereden over het parcours, om daarna een stuk over asfalt af te koelen. Het zonnetje was namelijk gedurende de ochtend goed gaan schijnen, dus de temperatuur was omhoog geschoten.
Daarbij was het voor de meesten een aardig zware training, dus een beetje verkoeling kon zeker geen kwaad.
Na een klein rondje afkoelen, hebben we nog even afgerond met een balansoefening. Hierbij was het de bedoeling, om iedereen de rechter hand te geven, terwijl je op elkaar af fietst. Een leuke oefening, die iedereen ook de kans geeft elkaar even te de hand te schudden op een speelse manier.
Na iedereen bedankt te hebben voor zijn/haar inzet, hebben we met zijn allen bij het clubhuis de zondagmorgen afgesloten (het was ook inmiddels middag geworden tenslotte ;) )

MTB Six For Semmy 14-09-2013

Na vele maanden training en een paar dagen was het dan zo ver, vandaag zou ik "Six for Semmy" gaan rijden.
Een mountainbike marathon van 6 uur, in Noordwijk. De rit wordt voor het goede doel gereden, dus wordt er van iedereen gevraagd een inschrijfbedrag van 100 euro per solo rijder en 200 euro per team te betalen om mee te mogen rijden.
Teams waren er genoeg. Solo rijders waren er echter slechts 8. Om maar even aan te geven hoe zwaar zes uur fietsen is.
Dat iedereen genoeg geld had ingezameld zou na de rit blijken, maar daarover later meer.
Om me voor te bereiden op de rit, heb ik de hele zomer door gefietst. Veel gefietst. Zes uur op de fiets zitten lukt immers niet zonder daarvoor te trainen.
Variërend van interval rondjes van rond de 50km, tot langere duurtrainingen tot 100km (of net daar overheen), was ik in augustus ruim 32 uur op pad met de fiets.
Let wel, als je me twee jaar geleden had verteld dat ik een zes uurs mountainbike marathon zou gaan rijden, had ik je voor gek verklaard. Met een conditie waarbij ik na 10km al moe was, kan ik mezelf ook geen ongelijk geven.
Maar de vele trainingen hadden dus geleid tot vandaag. De rit voor het goede doel.
Voor de verandering waren we eens op tijd bij het parcours aanwezig. De race zou om 10 uur starten en we kwamen om 9 uur de parkeerplaats al op rijden.
Ik zeg we, omdat Joyce ook mee was om te supporten. Ze zou de hele dag blijven om me aan te moedigen en regelmatig van nieuw eten en drinken te voorzien.
Eerst maar eens inschrijven. We kregen netjes een tasje mee met een startbord, energie-gels, een bidon en een tijdsregistratie chip.
Eenmaal geïnstalleerd in de solorijders tent, werd het tijd om mezelf om te kleden, de fiets klaar te maken en rustig aan richting start te gaan.
We zouden gaan starten met een heuse "le mans" start. Hierbij liggen de fietsen op de grond, met alle rijders op een rij er (een aantal meter) achter. Bij het startsignaal moet iedereen dan zijn fiets opzoeken en zo snel mogelijk opstappen.

De le mans start

Voor de start, werd het woord nog even aan Naomi gegeven. Naomi leid aan hersenstamkanker en heeft haar leven te danken aan stichting Semmy. Stichting Semmy betaald namelijk haar chemo kuren, die haar zorgverzekering niet vergoed. Het eerste kippenvel moment was daar, zo'n verhaal raakt je.

Naomi aan het woord

Dan was het startsein! Iedereen zocht zijn fiets op en daar gingen we.

Over het grasveld in het Piet Florisdal, op naar het parcours.

Het rondje over het grasveld in het Piet Florisdal rijd je normaal gesproken niet, dus dat was wel leuk om mee te maken. Ook zo'n massale start als vandaag had ik nog niet eerder meegemaakt. Gelukkig was de drang om eerste te rijden hierbij niet zo erg aanwezig als je bij sommige wedstrijden ziet, dus bij de smallere stukken werd netjes gewacht.

Dan over de startstreep, om echt te gaan beginnen! 

Bij de startstreep was een nette pits-strook aangelegd, waardoor de teams makkelijk van rijder konden wisselen en de solo rijders zichzelf konden (laten) voorzien van vers eten en drinken.

De pits

Nu was het doel van vandaag om zes uur te fietsen. Maar zes uur is zwaar, heel zwaar. Zwaarder dan wat ik ooit gedaan had. Mijn langste rit tot nu toe was namelijk over de weg. Een tocht van 130km op de MTB, met 5,5 uur op de klok.

Nu zou je zeggen "maar dat komt toch redelijk in de buurt?" Dat zou je inderdaad denken. Het parcours van Noordwijk is alleen een erg technisch parcours. Een parcours met erg veel korte, explosieve klimmen en vooral veel bochten. Heel veel bochten.

Na het startsein leek het eerste uur voorbij te kruipen. Aan het eind van mijn tweede ronde werd ik zelfs al voorbij gereden door de mensen die voorop reden (ik werd gewoon op een ronde gezet, nu al).

Gelukkig kon ik overal netjes aan de kant gaan en de drang om aan te haken onderdrukken. 

Misschien had ik ze wel een half rondje bijgehouden, maar zeker geen zes uur. Daarnaast waren dit de team-rijders, die vaak met 4 man reden. Daar kun je als solo rijder simpelweg niet aan tippen.

Na anderhalf uur begon het echter voor mijn gevoel wat beter te gaan. Ik kreeg het ritme van de baan te pakken en de ronden vlogen voorbij.

Tussendoor werd ik van alle kanten aangemoedigd. Zelfs mensen die ik niet kende, riepen mijn naam en zeiden dat ik goed bezig was. En ik had ook het idee dat ik goed bezig was.

Totdat het begon te regenen. Het eerste half uur wilde ik nog niet toegeven, maar toen het niet op wilde houden heb ik toch mijn regenjas aangetrokken. Een slimme zet, want door de regen koelde het ook heel snel flink af.

En regenen deed het! Het duinparcours van Noordwijk staat er om bekend zelfs in de winter niet erg nat of modderig te zijn, maar zelfs voor de duingrond was de regen teveel. Het parcours begon langzaam modderiger te worden en daardoor mijn fiets moeizamer te schakelen.

Op een gegeven moment werd het zo erg, dat ik elke twee rondes binnen moest komen om mijn ketting en cassette met water af te spuiten.

Gelukkig was daar elke keer weer Joyce met haar grote glimlach, die me steunde en soms zelfs voor gek verklaarde dat ik nog doorging.

Na de middag werd mijn tempo voor mijn iets lager, maar het leek ook alsof bij de andere rijders het tempo omlaag ging. Ik werd voor mijn gevoel minder ingehaald.

Toen ik wat beter op mijn rondetijden ging letten, bleek alleen dat die vrij constant bleven. Weinig verval tot nu toe dus.

Op het moment van schrijven heb ik helaas de rondetijden nog niet, dus of dit ook echt zo is, is nog even afwachten.

Na een uur of 2 begon de tijd weer langzamer weg te tikken. Elke ronde koste meer moeite en ik merkte dat mijn rug het nu echt zwaar kreeg.

Hier kwamen de verkeersregelaars steeds beter van pas, want ik moest er inmiddels niet meer aan denken om ook bij elke kruising nog op overig verkeer te moeten letten. Dat was erg goed geregeld gelukkig!

Ik kon mezelf er echter nog steeds toe zetten om elke keer weer een ronde erbij te rijden, tot het drie uur werd.

Ik besloot mijn laatste gel te nemen en er nog even een uur voor te gaan. Dat was een goede zet, want vooral mentaal kon ik me met een uur te gaan nog even goed tegenaan gooien.

Het parcours was inmiddels in sommige afdalingen erg moddering, een achterrem had ik niet meer (blokjes waren op!), dus spannend was het wel.

In de laatste ronde was het werkelijk afzien. Het was inmiddels alweer 4 uur, maar ik moest nog naar de finish. Het parcours viel alles mee, maar het stuk fietspad heuvel op was ronduit slopend.

Dat gehad, moest ik alleen nog een stuk vlak fietspad en door het Piet Florisdal naar de start.

Op het fietspad werd ik nog even ingehaald, waarna de woorden van Patrick ineens door mijn hoofd spookten.

"#kettingsnaarrechts"

(https://twitter.com/FietspaT/status/378186248931655680)

En daar ging die ketting, hup naar het grote blad, achter een kransje kleiner en rondmalen die handel. Waar ik andere ronden op het fietspad "slechts" 20km/u haalde, reed ik nu dik 26 en duwde ik er een flinke eindsprint uit.

Ook op het gras wist ik de ketting rechts te houden en dus sneller dan eerder vandaag bij de finish aan te komen. Met een rotgang raasde ik door de pits, over de streep. Ik had het gehaald!

Gelijk kreeg ik een aantal handen in mijn gezicht geduwd, die me feliciteerden met mijn prestatie.

Dan even uithijgen, dat had ik wel nodig na die eindsprint.

Joyce kwam al naar me toe lopen om me ook te feliciteren, zes uur fietsen, dat is niet niks!

Nu even rustig omkleden en klaarmaken voor de prijsuitreiking en de overhandiging van de cheque.

Hier bleek dat er geld genoeg ingezameld was, zelfs meer dan vorig jaar.

De opbrengst overhandigd aan de ouders van Semmy

Na afloop werd ik nog meerdere malen toegesproken en gefeliciteerd met mijn prestatie door verschillende Noordbikers, helemaal fantastisch. 

Lichamelijk gezien was ik wel redelijk op, maar het was voor een goed doel. Dat was vandaag het belangrijkst.

Die gedachte heeft me vandaag ook door doen fietsen. Ik hoef "maar" zes uur af te zien, de kinderen waarvoor ik fiets moeten hun hele leven afzien. Als je dat in je achterhoofd houd, kun je erg lang door blijven gaan.

Volgend jaar weer?

Dat weet ik nog niet. Solo is het een zware wedstrijd, zeker als het weer tegenzit. Wie weet vind ik een paar teamgenoten om het leed mee te delen. Hoewel er natuurlijk ook de kans is dat ik het volgend jaar gewoon nog een keer overdoe, met de hoop op beter weer.

MTB fiets fit instructeursdag 08-09-2013

Vandaag stond in het teken van de instructeursdag voor "fiets-fit".
Een dag georganiseerd door de NTFU, waarbij alle (toekomstige) fiets-fit instructeurs hun vaardigheden konden aanscherpen.
Onder vaardigheden versta ik dan, het kunnen lesgeven aan een groep beginnende mountainbikers.
De dag vond plaats in Apeldoorn, bij wielervereniging "de Adelaar". Een clubhuis midden in de bossen zorgde voor genoeg ruimte, plek om jezelf om te kunnen kleden en een leuke kantine.
Naast het clubhuis een aantal grasvelden en een leuk stukje bos, genoeg ruimte om lekker met de fiets buiten te kunnen zijn dus.
Het enige wat je op zo'n dag niet in de hand hebt, is het weer. En dat hebben we geweten!
Het begon op weg naar Apeldoorn al. Ik dacht dat het niet meer zou stoppen met regenen. Ik werd dan ook een enkele keer even op mijn plek gezet door wat aquaplaining.
Aangekomen in Apeldoorn, stond Patrick net zijn fiets uit de auto te halen. Prima timing dus, konden we mooi samen naar binnen lopen.
Binnen aangekomen, bleken de meesten al aanwezig te zijn. Opzich niet gek, het was immers ook al 9 uur. Om  uur zou de koffie klaarstaan en dat stond hij. Zelf drink ik geen koffie, dus ben ik even aan een tafel gaan zitten en heb alles van een afstandje eens bekeken.
Vooral de diversiteit in het gezelschap viel me op. Wat ik vooral erg leuk vond om te zien, waren 2 instructeurs in baggy broeken. Dat zie je toch niet heel vaak, hoewel het er wel een beetje "in" begint te komen.
Zelf ben ik ook groot fan van baggy kleding op de MTB, goed begin dus.
Om half 1 begon een klein welkom, waarin netjes werd verteld ons vandaag les gingen geven en wat de bedoeling van vandaag was.
Ook werd nog even het weer aangehaald (want droog was het nog niet), waarbij beterschap werd beloofd.
De groepen werden ingedeeld om niveau, waarbij ik in de (ver) gevorderde groep terecht kwam.
Iedereen mocht hierna toch echt (met lichte tegenzin) omkleden (incl regenkleding) en naar buiten.

Onze eerste clinic was van Benjamin. Aan zijn fiets te zien duidelijk iemand die liever de berg af dan op rijdt, maar ook duidelijk iemand die kennis aan anderen wil overdragen.
Benjamin koos ervoor om onder de bomen te schuilen voor de regen, wat niemand erg leek te vinden.
We begonnen in deze clinic bij de basis, want hoe begin je nu een fiets-fit cursus?
Het startpraatje werd behandeld, want hoe heet je mensen welkom bij een cursus? Wat vertel je voor je op pad gaat? Wat controleer je voor je op pad gaat?
Het werd al snel duidelijk dat het materiaal goed gecontroleerd moest worden, omdat je anders niet veilig op pad kan.
Ook moet je duidelijk afspreken wat de bedoeling is van de les en welke afspraken je moet maken voor je veilig met een groep de weg (of het terrein) op kan.
Een nuttige stukje, waar vaak toch weinig aandacht aan besteed wordt.
Het was inmiddels (gelukkig) iets droger geworden, dus konden we het grasveld op. Het was nu tijd wat oefeningen uit te proberen.
Hierbij lag de nadruk vooral, op de uitwerking van een oefening op de groep. Hoe ga je om met de sfeer binnen een groep en welke oefeningen kun je gebruiken om die sfeer te manipuleren.
Ook vertelde Benjamin, dat je goed voor jezelf moet blijven beoordelen hoe je een oefening, opdracht of rit hebt begeleid.
Hierbij vond ik vooral de kleine dingen leuk, het finetunen zo gezegd.
Al met al erg leerzaam, maar vooral ook erg leuk.

Het was nu al tijd geworden voor de lunch. De lunch was kort gezegd gewoon goed. Lekkere broodjes, met fruit en melk. Simpel maar doeltreffend naar mijn mening.

In de middag kregen we een clinic van Nils. Nils is iemand die het leuk vind om met mountainbiken bezig te zijn en heeft hier dan ook zijn beroep van gemaakt. Hij geeft clinics en verkoopt kleinschalig wat kleding via een webshop. Een prettig iemand om voor je te hebben staan, met een leuke manier van lesgeven.
Dat lesgeven was waar het hier nu echt om draaide. Wat moet je wel, maar wat moet je vooral ook niet doen?
Omdat wij de gevorderden waren, gaf hij steeds een tweetal uit de groep een thema opdracht mee, om hier een oefening bij te verzinnen.
Deze oefening werd dan door de groep uitgevoerd onder begeleiding van dit tweetal, waarna gezamenlijk feedback gegeven werd en iedereen hier wat van kon leren.
Een erg doeltreffende manier van leren, je leert zo immers van elkaar. Ook merk je, hoe anders mensen tegen dingen aan kijken.
Na afloop van iedere oefening werd door Nils ook gevraagd "zou je dit tijdens een fiets-fit doen?" Een erg interessante vraag, want we staan met ervaren mountainbikers. Daar pas je dan ook de oefening op aan.
Maar het is soms nog best moeilijk inschatten, of je ook beginners dit kunt laten doen.
Nu is dit al gelijk een stuk makkelijker, als je die groep voor je hebt staan. Je merkt dan vaak genoeg al heel snel of een groep ergens voor "klaar" is.
Wel was deze clinic een stukje mensenkennis, want er moest echt even nagedacht worden wat voor oefening je bij welk niveau groep gebruikt.

Onze groep, na de clinic van Nils (in het midden zonder fiets)

De derde clinic was vooral gefocust op een stuk mountainbiken door de bossen. Deze werd gegeven door Paul, die ook van fietsen zijn werk had gemaakt.
Tijdens deze clinic werd naar mijn idee het uitleggen van rijtechnieken wat meer naar voren gebracht. Hoe vertel je iemand wat je precies doet? Want wat voor de meesten onder ons automatisme is, is dat voor beginners doorgaans niet.
Bij elk stukje fietsen kwam de vraag terug "zou je dit tijdens een fiets-fit cursus doen?"
Ook hier kwam de conclusie naar voren, dat dit erg aan de groep ligt. Een kwestie van goed aanvoelen dus.
Deze clinic was wat speelser en korter, maar daardoor niet minder leuk. Zelf vond ik het vooral even een welkome afwisseling om even een stukje te fietsen, in plaats van kleine oefeningen op een klein stuk gras te rijden.

Na de derde clinic, was er nog de ruimte om proef te rijden op een aantal Giant mountainbikes. Paul had een aantal fietsen meegenomen, waardoor je het verschil tussen verschillende wielmaten kon "proeven".
Uiteraard kon ik zo'n aanbod niet afslaan, dus heb ik 27,5" en 29" eens aan de tand gevoeld.
Het verschil is duidelijk merkbaar. Je merkt dat een fiets met grote 29" wielen beter op snelheid blijft en toch voor je gevoel iets meer grip heeft in een klim. Ook zijn kleine obstakels (zoals takken en wortels) ineens een stuk "vlakker". Waar je op een 26" fiets stuitert, lijkt de 29" er overheen te glijden.
De 27,5" werd al snel mijn vriendje. De grip van de 29", maar ook wat lichter en speelser. Doordat de wielen wat kleiner waren, stond ook het stuur wat lager. Ik merkte dat een erg breed stuur, wat ietsje lager staat dan het zadel, mij erg bevalt. Op een fiets met grote wielen is dit lastig in de geometrie van het frame te zetten.
Voor mij dus echt de gulden middenweg, al viel mijn eigen fiets eigenlijk niet eens zo tegen als ik gedacht had toen ik daar weer op stapte.

Al met al vond ik de fiets-fit instructeursdag dus een leuke en leerzame dag, waar ook genoeg ruimte was voor wat ontspanning tussen de leermomenten door.
Waar ik eerst uitkeek naar vandaag, kijk ik nu uit naar het eerste "klasje" fiets fitters de 22e!

MTB Dinsdagavond, halve oliebollentocht 03-09-2013

De route voor vandaag was nog onbekend. Er was geen voorrijder aangewezen en op de whatsapp had ook nog niet echt iemand een idee voor een leuke route.

Ronald wilde het parcours op na een paar weken vakantie, terwijl André met de oliebollentocht als suggestie kwam. Zelf had ik het parcours wel even gezien en dacht dat de oliebollentocht vol met brandnetels zou staan.

Uiteindelijk aangekomen bij het clubhuis (net aan op tijd, as usual), had ik gelukkig nog net even tijd om mijn banden iets op te pompen. In de rit naar het clubhuis viel me op dat de achterkant iets wegliep als ik hard de bocht om ging.

Tijdens het pompen kwam de discussie al een beetje los. Wat gingen we vanavond doen?

Ik had nog wat routes in de GPS staan, waaronder de 45km variant van de oliebollentocht 2012. Deze moest het dan maar worden.

Weg van het clubhuis, eerst een leuk rondje door wat groen. Hier zit ook een vrij steile trap in, waar we als MTBers netjes naast omlaag kunnen rijden.

Daarna door naar Meerzicht, waar we het gravelpad richting centrum pakten. Hier was een man die zijn hond aan het uitlaten het niet mee eens, de volgende keer zou hij ons van onze fietsen af slaan.

Nu mag je hier niet fietsen, maar we minderen altijd vaart en proberen netjes gedag te zetten. Hij heeft gelijk dat we er niet mogen rijden, maar zijn reactie was nogal overtrokken naar mijn mening.

Verder via de voorweg naar de randstad rail, waar we over een mooie grasstrook richting de A12 gingen.

Daar via een paar houtsnipperpaden volgas richting de balijbrug.

Het tempo lag hoog, we moesten dan ook af en toe wachten om de groep aan te laten haken.

Over de balijbrug, om daarna richting oosten af te wenden langs de A12. Hier via een woonwijk richting het balijbos.

Via wat smalle paden kwamen we uit op de katwijkerlaan, waarna we met gas er flink op richting Pijnacker gingen.

Via het plaatsje Oostmeerpolder kruisten we het spoor, waarna we over een lang, breed gravelpad reden. Hier werden de benen even goed aangesproken, waardoor de groep duidelijk splitste. 

Zelf kon ik door het kopwerk Stefan niet meer bijhouden, dus liet ik me wat afzakken.

Aan het eind van dit pad, kwamen we tot de conclusie dat het toch wel donker begon te worden. Het was immers ook alweer 8 uur geweest.

Daarom na even uithijgen weer de fiets op, om richting Zoetermeer te rijden.

Stiekem lag hier het tempo ook weer hoog, wat wel bleek toen we zonder moeite aanhaakten bij een wielrenner.

Bij Oude Leede ging deze naar links, waar wij naar rechts moesten. Dit was echter geen excuus om zachter te gaan rijden. Sterker nog, er werd nog een tandje bij gedaan!

Na een aantal kilometer 35km/u gereden te hebben, werd er gevraagd of er weer een tandje af mocht. 

Stefan en ik deden dat uiteraard netjes. Stiekem vond ik dat ook helemaal niet erg.

Bij Pijnacker buigden we af richting oosten, om een stuk verderop de oostweg te kunnen kruisen en via de driesprong Zoetermeer weer in te rijden.

Ondertussen had Patrick de koppositie van me overgenomen, omdat ik het anders ook niet meer bij kon benen.

Met Stefan en Patrick op kop was het voor mij een eitje om met 30km/u naar Zoetermeer terug te rijden. 

Toch wel maf eigenlijk, hoe makkelijk het gaat als je achter iemand aan rijdt.

Op de mandelabrug werd nog even een flinke sprint getrokken, om daarna via de Meerzichtlaan weer richting club te rijden.

Dit laatste stukje was nog even spannend, omdat niemand verlichting bij zich had.

Een goede noot voor de volgende keer dus, verlichting mee.

Al met al een leuke training, waarbij we waarschijnlijk de helft van alle paden gemist hebben. Ook hebben we de route helaas niet af kunnen maken, dus dat bewaren we voor een volgende keer.

MTB Donderdagavond, mijn eerste avond als trainer 22-08-2013

Vanavond zou voor het eerst zijn dat ik een training zou gaan geven. Volgens het schema van donderdagavond trainingen zou Stefan deze geven, maar hij is op vakantie. Daarom had ik contact opgenomen met Nico en voorgesteld dat ik een training balans zou verzorgen.
Zo gezegd zo gedaan, met wat ideeën in mijn hoofd reed ik naar de club.
Bij de club aangekomen, werd om 7 uur door Nico verteld dat ik de training ging geven, waar wat verrast op werd gereageerd. Waarschijnlijk omdat bijna niemand wist, dat ik 8 september een dagcursus ga volgen om fiets-fit instructeur te worden.
Na een kleine uitleg van de bedoeling van vandaag, werd het tijd om op pad te gaan.

Iedereen luistert aandachtig

We begonnen met een stukje warmrijden, waarbij Nico en ik op kop gingen. Het tempo werd daarbij direct aardig hoog gelegd, omdat ik veel tijd wilde besteden aan de daadwerkelijke balanstraining en iedereen dan snel warm is.
Na een klein rondje door de polder, zette ik Nico af bij het clubhuis. Hij kon dan een aantal pilonnen verzamelen, zodat ik wat kleine oefeningen uit kon zetten. Zelf reed ik met de groep nog een klein rondje door het buytenpark, om Nico te ontmoeten op het grasveld waar ons nieuwe clubhuis komt te staan.
Daar aangekomen, heb ik uitgelegd wat de eerste opdracht zou zijn.
De eerste oefening werd een stop oefening, zonder de voeten aan de grond te zetten. De basis van balans is immers overeind blijven op de fiets, dus een zogeheten "sur place" vond ik daar een mooi begin van.
Ook in bochten is het belangrijk om in balans te blijven, dus wilde ik iedereen uitdagen door een zo kort mogelijke bocht te draaien.
Dit deden we eerst linksom, daarna rechtsom. Hier werd duidelijk, dat iedereen toch een "favoriete kant" heeft bij het rijden van bochten.
Na het combineren van de linker en de rechter bocht (in een S bocht dus), werd het tijd voor wat afwisseling.
Ik had een rij pilonnen klaargezet, waar men overheen moest rijden. Uiteraard wilde ik het niet te makkelijk maken, dus moest het voorwiel opgetild worden. En dan niet door aan het stuur te trekken, maar door te proberen het voorwiel omhoog te trappen. Een wheely op de fiets dus eigenlijk.
Het is niet alleen leuk om op deze manier met je fiets te spelen, in het terrein kun je ook obstakels tegenkomen waar je op deze manier vrij makkelijk overheen kunt rijden.
Ook leer je op deze manier de balans van je fiets beter kennen, waardoor je met meer evenwicht kunt klimmen.
De volgende opdracht was eigenlijk hetzelfde, met het verschil dat nu met de armen het voorwiel opgetild moest worden.
De gedacht hier achter is, dat je ook tijdens een afdaling een obstakel tegen kunt komen. Dan kun je nu eenmaal geen wheely maken door te trappen.
Sommigen gingen een stukje verder, door beide wielen op te tillen.

Een mooie actiefoto van Harry, die beide wielen optilt

Om weer terug te komen op bochten, wilde ik iedereen nog laten proberen om de fiets af te schuinen. Dit geeft een compleet andere bochtentechniek, waarbij het belangrijk is druk te zetten op de buitenste trapper (deze moet dan ook naar beneden staan).

In het begin ging dit bij de meeste wat onwennig, maar met de juiste kijktechniek ging iedereen met sprongen vooruit!

 Hendy in actie, mooi afschuinend door de bocht

Nadat we geoefend hadden met druk zetten op 1 pedaal in de bocht, vond ik dat het tijd werd voor een beetje gymnastiek. Ik kende het van mijn voortgezette rijopleiding op de motor, maar ook op de fiets is dit erg leuk om te oefenen. Je haalt 1 voet van het pedaal en brengt die naar de andere zijde van je fiets. Dit doe je uiteraard rijdend. Goed voor de balans, maar ook voor je eigen behendigheid. Belangrijk is hier ook weer goed kijken. Als je ver vooruit kijkt, wil je fiets daar tenslotte ook heen!

 Hier laat Kees zien dat hij een goede balans heeft

Om het plaatje compleet te maken, moest er dan in een volgende oefening ook rijdend afgestapt en weer opgestapt worden. Dit zie je vaak in het veldrijden, zo kun je snel over een obstakel heen wat te hoog is om overheen te fietsen.

Harry, André en Hendy in de afstap oefening

Als afsluiting, hebben we nog een potje tikkertje gespeeld. Op een grasveld zette ik een vierkant veld uit met pilonnen, waar iedereen in moest gaan rijden. Er wordt een tikker aangewezen en iedereen die getikt wordt, met een voet op de grond komt, of uit het veld komt, is "af". Een simpel spelletje, maar hierbij komen alle onderdelen die we geoefend hebben aan bod.

Na het spelen van een paar potjes tikkertje, hebben we de avond afgesloten door nog een klein rondje (verhard) door het buytenpark te rijden.

Aan de reacties te horen, vond iedereen het erg leuk om te doen. Zelf vond ik het erg leuk om eens een keer les te geven, in plaats van te krijgen.

Ik kijk daarom ook nu al uit naar 8 september!