MTB Six For Semmy 14-09-2013

Na vele maanden training en een paar dagen was het dan zo ver, vandaag zou ik "Six for Semmy" gaan rijden.
Een mountainbike marathon van 6 uur, in Noordwijk. De rit wordt voor het goede doel gereden, dus wordt er van iedereen gevraagd een inschrijfbedrag van 100 euro per solo rijder en 200 euro per team te betalen om mee te mogen rijden.
Teams waren er genoeg. Solo rijders waren er echter slechts 8. Om maar even aan te geven hoe zwaar zes uur fietsen is.
Dat iedereen genoeg geld had ingezameld zou na de rit blijken, maar daarover later meer.
Om me voor te bereiden op de rit, heb ik de hele zomer door gefietst. Veel gefietst. Zes uur op de fiets zitten lukt immers niet zonder daarvoor te trainen.
Variërend van interval rondjes van rond de 50km, tot langere duurtrainingen tot 100km (of net daar overheen), was ik in augustus ruim 32 uur op pad met de fiets.
Let wel, als je me twee jaar geleden had verteld dat ik een zes uurs mountainbike marathon zou gaan rijden, had ik je voor gek verklaard. Met een conditie waarbij ik na 10km al moe was, kan ik mezelf ook geen ongelijk geven.
Maar de vele trainingen hadden dus geleid tot vandaag. De rit voor het goede doel.
Voor de verandering waren we eens op tijd bij het parcours aanwezig. De race zou om 10 uur starten en we kwamen om 9 uur de parkeerplaats al op rijden.
Ik zeg we, omdat Joyce ook mee was om te supporten. Ze zou de hele dag blijven om me aan te moedigen en regelmatig van nieuw eten en drinken te voorzien.
Eerst maar eens inschrijven. We kregen netjes een tasje mee met een startbord, energie-gels, een bidon en een tijdsregistratie chip.
Eenmaal geïnstalleerd in de solorijders tent, werd het tijd om mezelf om te kleden, de fiets klaar te maken en rustig aan richting start te gaan.
We zouden gaan starten met een heuse "le mans" start. Hierbij liggen de fietsen op de grond, met alle rijders op een rij er (een aantal meter) achter. Bij het startsignaal moet iedereen dan zijn fiets opzoeken en zo snel mogelijk opstappen.

De le mans start

Voor de start, werd het woord nog even aan Naomi gegeven. Naomi leid aan hersenstamkanker en heeft haar leven te danken aan stichting Semmy. Stichting Semmy betaald namelijk haar chemo kuren, die haar zorgverzekering niet vergoed. Het eerste kippenvel moment was daar, zo'n verhaal raakt je.

Naomi aan het woord

Dan was het startsein! Iedereen zocht zijn fiets op en daar gingen we.

Over het grasveld in het Piet Florisdal, op naar het parcours.

Het rondje over het grasveld in het Piet Florisdal rijd je normaal gesproken niet, dus dat was wel leuk om mee te maken. Ook zo'n massale start als vandaag had ik nog niet eerder meegemaakt. Gelukkig was de drang om eerste te rijden hierbij niet zo erg aanwezig als je bij sommige wedstrijden ziet, dus bij de smallere stukken werd netjes gewacht.

Dan over de startstreep, om echt te gaan beginnen! 

Bij de startstreep was een nette pits-strook aangelegd, waardoor de teams makkelijk van rijder konden wisselen en de solo rijders zichzelf konden (laten) voorzien van vers eten en drinken.

De pits

Nu was het doel van vandaag om zes uur te fietsen. Maar zes uur is zwaar, heel zwaar. Zwaarder dan wat ik ooit gedaan had. Mijn langste rit tot nu toe was namelijk over de weg. Een tocht van 130km op de MTB, met 5,5 uur op de klok.

Nu zou je zeggen "maar dat komt toch redelijk in de buurt?" Dat zou je inderdaad denken. Het parcours van Noordwijk is alleen een erg technisch parcours. Een parcours met erg veel korte, explosieve klimmen en vooral veel bochten. Heel veel bochten.

Na het startsein leek het eerste uur voorbij te kruipen. Aan het eind van mijn tweede ronde werd ik zelfs al voorbij gereden door de mensen die voorop reden (ik werd gewoon op een ronde gezet, nu al).

Gelukkig kon ik overal netjes aan de kant gaan en de drang om aan te haken onderdrukken. 

Misschien had ik ze wel een half rondje bijgehouden, maar zeker geen zes uur. Daarnaast waren dit de team-rijders, die vaak met 4 man reden. Daar kun je als solo rijder simpelweg niet aan tippen.

Na anderhalf uur begon het echter voor mijn gevoel wat beter te gaan. Ik kreeg het ritme van de baan te pakken en de ronden vlogen voorbij.

Tussendoor werd ik van alle kanten aangemoedigd. Zelfs mensen die ik niet kende, riepen mijn naam en zeiden dat ik goed bezig was. En ik had ook het idee dat ik goed bezig was.

Totdat het begon te regenen. Het eerste half uur wilde ik nog niet toegeven, maar toen het niet op wilde houden heb ik toch mijn regenjas aangetrokken. Een slimme zet, want door de regen koelde het ook heel snel flink af.

En regenen deed het! Het duinparcours van Noordwijk staat er om bekend zelfs in de winter niet erg nat of modderig te zijn, maar zelfs voor de duingrond was de regen teveel. Het parcours begon langzaam modderiger te worden en daardoor mijn fiets moeizamer te schakelen.

Op een gegeven moment werd het zo erg, dat ik elke twee rondes binnen moest komen om mijn ketting en cassette met water af te spuiten.

Gelukkig was daar elke keer weer Joyce met haar grote glimlach, die me steunde en soms zelfs voor gek verklaarde dat ik nog doorging.

Na de middag werd mijn tempo voor mijn iets lager, maar het leek ook alsof bij de andere rijders het tempo omlaag ging. Ik werd voor mijn gevoel minder ingehaald.

Toen ik wat beter op mijn rondetijden ging letten, bleek alleen dat die vrij constant bleven. Weinig verval tot nu toe dus.

Op het moment van schrijven heb ik helaas de rondetijden nog niet, dus of dit ook echt zo is, is nog even afwachten.

Na een uur of 2 begon de tijd weer langzamer weg te tikken. Elke ronde koste meer moeite en ik merkte dat mijn rug het nu echt zwaar kreeg.

Hier kwamen de verkeersregelaars steeds beter van pas, want ik moest er inmiddels niet meer aan denken om ook bij elke kruising nog op overig verkeer te moeten letten. Dat was erg goed geregeld gelukkig!

Ik kon mezelf er echter nog steeds toe zetten om elke keer weer een ronde erbij te rijden, tot het drie uur werd.

Ik besloot mijn laatste gel te nemen en er nog even een uur voor te gaan. Dat was een goede zet, want vooral mentaal kon ik me met een uur te gaan nog even goed tegenaan gooien.

Het parcours was inmiddels in sommige afdalingen erg moddering, een achterrem had ik niet meer (blokjes waren op!), dus spannend was het wel.

In de laatste ronde was het werkelijk afzien. Het was inmiddels alweer 4 uur, maar ik moest nog naar de finish. Het parcours viel alles mee, maar het stuk fietspad heuvel op was ronduit slopend.

Dat gehad, moest ik alleen nog een stuk vlak fietspad en door het Piet Florisdal naar de start.

Op het fietspad werd ik nog even ingehaald, waarna de woorden van Patrick ineens door mijn hoofd spookten.

"#kettingsnaarrechts"

(https://twitter.com/FietspaT/status/378186248931655680)

En daar ging die ketting, hup naar het grote blad, achter een kransje kleiner en rondmalen die handel. Waar ik andere ronden op het fietspad "slechts" 20km/u haalde, reed ik nu dik 26 en duwde ik er een flinke eindsprint uit.

Ook op het gras wist ik de ketting rechts te houden en dus sneller dan eerder vandaag bij de finish aan te komen. Met een rotgang raasde ik door de pits, over de streep. Ik had het gehaald!

Gelijk kreeg ik een aantal handen in mijn gezicht geduwd, die me feliciteerden met mijn prestatie.

Dan even uithijgen, dat had ik wel nodig na die eindsprint.

Joyce kwam al naar me toe lopen om me ook te feliciteren, zes uur fietsen, dat is niet niks!

Nu even rustig omkleden en klaarmaken voor de prijsuitreiking en de overhandiging van de cheque.

Hier bleek dat er geld genoeg ingezameld was, zelfs meer dan vorig jaar.

De opbrengst overhandigd aan de ouders van Semmy

Na afloop werd ik nog meerdere malen toegesproken en gefeliciteerd met mijn prestatie door verschillende Noordbikers, helemaal fantastisch. 

Lichamelijk gezien was ik wel redelijk op, maar het was voor een goed doel. Dat was vandaag het belangrijkst.

Die gedachte heeft me vandaag ook door doen fietsen. Ik hoef "maar" zes uur af te zien, de kinderen waarvoor ik fiets moeten hun hele leven afzien. Als je dat in je achterhoofd houd, kun je erg lang door blijven gaan.

Volgend jaar weer?

Dat weet ik nog niet. Solo is het een zware wedstrijd, zeker als het weer tegenzit. Wie weet vind ik een paar teamgenoten om het leed mee te delen. Hoewel er natuurlijk ook de kans is dat ik het volgend jaar gewoon nog een keer overdoe, met de hoop op beter weer.

MTB fiets fit instructeursdag 08-09-2013

Vandaag stond in het teken van de instructeursdag voor "fiets-fit".
Een dag georganiseerd door de NTFU, waarbij alle (toekomstige) fiets-fit instructeurs hun vaardigheden konden aanscherpen.
Onder vaardigheden versta ik dan, het kunnen lesgeven aan een groep beginnende mountainbikers.
De dag vond plaats in Apeldoorn, bij wielervereniging "de Adelaar". Een clubhuis midden in de bossen zorgde voor genoeg ruimte, plek om jezelf om te kunnen kleden en een leuke kantine.
Naast het clubhuis een aantal grasvelden en een leuk stukje bos, genoeg ruimte om lekker met de fiets buiten te kunnen zijn dus.
Het enige wat je op zo'n dag niet in de hand hebt, is het weer. En dat hebben we geweten!
Het begon op weg naar Apeldoorn al. Ik dacht dat het niet meer zou stoppen met regenen. Ik werd dan ook een enkele keer even op mijn plek gezet door wat aquaplaining.
Aangekomen in Apeldoorn, stond Patrick net zijn fiets uit de auto te halen. Prima timing dus, konden we mooi samen naar binnen lopen.
Binnen aangekomen, bleken de meesten al aanwezig te zijn. Opzich niet gek, het was immers ook al 9 uur. Om  uur zou de koffie klaarstaan en dat stond hij. Zelf drink ik geen koffie, dus ben ik even aan een tafel gaan zitten en heb alles van een afstandje eens bekeken.
Vooral de diversiteit in het gezelschap viel me op. Wat ik vooral erg leuk vond om te zien, waren 2 instructeurs in baggy broeken. Dat zie je toch niet heel vaak, hoewel het er wel een beetje "in" begint te komen.
Zelf ben ik ook groot fan van baggy kleding op de MTB, goed begin dus.
Om half 1 begon een klein welkom, waarin netjes werd verteld ons vandaag les gingen geven en wat de bedoeling van vandaag was.
Ook werd nog even het weer aangehaald (want droog was het nog niet), waarbij beterschap werd beloofd.
De groepen werden ingedeeld om niveau, waarbij ik in de (ver) gevorderde groep terecht kwam.
Iedereen mocht hierna toch echt (met lichte tegenzin) omkleden (incl regenkleding) en naar buiten.

Onze eerste clinic was van Benjamin. Aan zijn fiets te zien duidelijk iemand die liever de berg af dan op rijdt, maar ook duidelijk iemand die kennis aan anderen wil overdragen.
Benjamin koos ervoor om onder de bomen te schuilen voor de regen, wat niemand erg leek te vinden.
We begonnen in deze clinic bij de basis, want hoe begin je nu een fiets-fit cursus?
Het startpraatje werd behandeld, want hoe heet je mensen welkom bij een cursus? Wat vertel je voor je op pad gaat? Wat controleer je voor je op pad gaat?
Het werd al snel duidelijk dat het materiaal goed gecontroleerd moest worden, omdat je anders niet veilig op pad kan.
Ook moet je duidelijk afspreken wat de bedoeling is van de les en welke afspraken je moet maken voor je veilig met een groep de weg (of het terrein) op kan.
Een nuttige stukje, waar vaak toch weinig aandacht aan besteed wordt.
Het was inmiddels (gelukkig) iets droger geworden, dus konden we het grasveld op. Het was nu tijd wat oefeningen uit te proberen.
Hierbij lag de nadruk vooral, op de uitwerking van een oefening op de groep. Hoe ga je om met de sfeer binnen een groep en welke oefeningen kun je gebruiken om die sfeer te manipuleren.
Ook vertelde Benjamin, dat je goed voor jezelf moet blijven beoordelen hoe je een oefening, opdracht of rit hebt begeleid.
Hierbij vond ik vooral de kleine dingen leuk, het finetunen zo gezegd.
Al met al erg leerzaam, maar vooral ook erg leuk.

Het was nu al tijd geworden voor de lunch. De lunch was kort gezegd gewoon goed. Lekkere broodjes, met fruit en melk. Simpel maar doeltreffend naar mijn mening.

In de middag kregen we een clinic van Nils. Nils is iemand die het leuk vind om met mountainbiken bezig te zijn en heeft hier dan ook zijn beroep van gemaakt. Hij geeft clinics en verkoopt kleinschalig wat kleding via een webshop. Een prettig iemand om voor je te hebben staan, met een leuke manier van lesgeven.
Dat lesgeven was waar het hier nu echt om draaide. Wat moet je wel, maar wat moet je vooral ook niet doen?
Omdat wij de gevorderden waren, gaf hij steeds een tweetal uit de groep een thema opdracht mee, om hier een oefening bij te verzinnen.
Deze oefening werd dan door de groep uitgevoerd onder begeleiding van dit tweetal, waarna gezamenlijk feedback gegeven werd en iedereen hier wat van kon leren.
Een erg doeltreffende manier van leren, je leert zo immers van elkaar. Ook merk je, hoe anders mensen tegen dingen aan kijken.
Na afloop van iedere oefening werd door Nils ook gevraagd "zou je dit tijdens een fiets-fit doen?" Een erg interessante vraag, want we staan met ervaren mountainbikers. Daar pas je dan ook de oefening op aan.
Maar het is soms nog best moeilijk inschatten, of je ook beginners dit kunt laten doen.
Nu is dit al gelijk een stuk makkelijker, als je die groep voor je hebt staan. Je merkt dan vaak genoeg al heel snel of een groep ergens voor "klaar" is.
Wel was deze clinic een stukje mensenkennis, want er moest echt even nagedacht worden wat voor oefening je bij welk niveau groep gebruikt.

Onze groep, na de clinic van Nils (in het midden zonder fiets)

De derde clinic was vooral gefocust op een stuk mountainbiken door de bossen. Deze werd gegeven door Paul, die ook van fietsen zijn werk had gemaakt.
Tijdens deze clinic werd naar mijn idee het uitleggen van rijtechnieken wat meer naar voren gebracht. Hoe vertel je iemand wat je precies doet? Want wat voor de meesten onder ons automatisme is, is dat voor beginners doorgaans niet.
Bij elk stukje fietsen kwam de vraag terug "zou je dit tijdens een fiets-fit cursus doen?"
Ook hier kwam de conclusie naar voren, dat dit erg aan de groep ligt. Een kwestie van goed aanvoelen dus.
Deze clinic was wat speelser en korter, maar daardoor niet minder leuk. Zelf vond ik het vooral even een welkome afwisseling om even een stukje te fietsen, in plaats van kleine oefeningen op een klein stuk gras te rijden.

Na de derde clinic, was er nog de ruimte om proef te rijden op een aantal Giant mountainbikes. Paul had een aantal fietsen meegenomen, waardoor je het verschil tussen verschillende wielmaten kon "proeven".
Uiteraard kon ik zo'n aanbod niet afslaan, dus heb ik 27,5" en 29" eens aan de tand gevoeld.
Het verschil is duidelijk merkbaar. Je merkt dat een fiets met grote 29" wielen beter op snelheid blijft en toch voor je gevoel iets meer grip heeft in een klim. Ook zijn kleine obstakels (zoals takken en wortels) ineens een stuk "vlakker". Waar je op een 26" fiets stuitert, lijkt de 29" er overheen te glijden.
De 27,5" werd al snel mijn vriendje. De grip van de 29", maar ook wat lichter en speelser. Doordat de wielen wat kleiner waren, stond ook het stuur wat lager. Ik merkte dat een erg breed stuur, wat ietsje lager staat dan het zadel, mij erg bevalt. Op een fiets met grote wielen is dit lastig in de geometrie van het frame te zetten.
Voor mij dus echt de gulden middenweg, al viel mijn eigen fiets eigenlijk niet eens zo tegen als ik gedacht had toen ik daar weer op stapte.

Al met al vond ik de fiets-fit instructeursdag dus een leuke en leerzame dag, waar ook genoeg ruimte was voor wat ontspanning tussen de leermomenten door.
Waar ik eerst uitkeek naar vandaag, kijk ik nu uit naar het eerste "klasje" fiets fitters de 22e!

MTB Dinsdagavond, halve oliebollentocht 03-09-2013

De route voor vandaag was nog onbekend. Er was geen voorrijder aangewezen en op de whatsapp had ook nog niet echt iemand een idee voor een leuke route.

Ronald wilde het parcours op na een paar weken vakantie, terwijl André met de oliebollentocht als suggestie kwam. Zelf had ik het parcours wel even gezien en dacht dat de oliebollentocht vol met brandnetels zou staan.

Uiteindelijk aangekomen bij het clubhuis (net aan op tijd, as usual), had ik gelukkig nog net even tijd om mijn banden iets op te pompen. In de rit naar het clubhuis viel me op dat de achterkant iets wegliep als ik hard de bocht om ging.

Tijdens het pompen kwam de discussie al een beetje los. Wat gingen we vanavond doen?

Ik had nog wat routes in de GPS staan, waaronder de 45km variant van de oliebollentocht 2012. Deze moest het dan maar worden.

Weg van het clubhuis, eerst een leuk rondje door wat groen. Hier zit ook een vrij steile trap in, waar we als MTBers netjes naast omlaag kunnen rijden.

Daarna door naar Meerzicht, waar we het gravelpad richting centrum pakten. Hier was een man die zijn hond aan het uitlaten het niet mee eens, de volgende keer zou hij ons van onze fietsen af slaan.

Nu mag je hier niet fietsen, maar we minderen altijd vaart en proberen netjes gedag te zetten. Hij heeft gelijk dat we er niet mogen rijden, maar zijn reactie was nogal overtrokken naar mijn mening.

Verder via de voorweg naar de randstad rail, waar we over een mooie grasstrook richting de A12 gingen.

Daar via een paar houtsnipperpaden volgas richting de balijbrug.

Het tempo lag hoog, we moesten dan ook af en toe wachten om de groep aan te laten haken.

Over de balijbrug, om daarna richting oosten af te wenden langs de A12. Hier via een woonwijk richting het balijbos.

Via wat smalle paden kwamen we uit op de katwijkerlaan, waarna we met gas er flink op richting Pijnacker gingen.

Via het plaatsje Oostmeerpolder kruisten we het spoor, waarna we over een lang, breed gravelpad reden. Hier werden de benen even goed aangesproken, waardoor de groep duidelijk splitste. 

Zelf kon ik door het kopwerk Stefan niet meer bijhouden, dus liet ik me wat afzakken.

Aan het eind van dit pad, kwamen we tot de conclusie dat het toch wel donker begon te worden. Het was immers ook alweer 8 uur geweest.

Daarom na even uithijgen weer de fiets op, om richting Zoetermeer te rijden.

Stiekem lag hier het tempo ook weer hoog, wat wel bleek toen we zonder moeite aanhaakten bij een wielrenner.

Bij Oude Leede ging deze naar links, waar wij naar rechts moesten. Dit was echter geen excuus om zachter te gaan rijden. Sterker nog, er werd nog een tandje bij gedaan!

Na een aantal kilometer 35km/u gereden te hebben, werd er gevraagd of er weer een tandje af mocht. 

Stefan en ik deden dat uiteraard netjes. Stiekem vond ik dat ook helemaal niet erg.

Bij Pijnacker buigden we af richting oosten, om een stuk verderop de oostweg te kunnen kruisen en via de driesprong Zoetermeer weer in te rijden.

Ondertussen had Patrick de koppositie van me overgenomen, omdat ik het anders ook niet meer bij kon benen.

Met Stefan en Patrick op kop was het voor mij een eitje om met 30km/u naar Zoetermeer terug te rijden. 

Toch wel maf eigenlijk, hoe makkelijk het gaat als je achter iemand aan rijdt.

Op de mandelabrug werd nog even een flinke sprint getrokken, om daarna via de Meerzichtlaan weer richting club te rijden.

Dit laatste stukje was nog even spannend, omdat niemand verlichting bij zich had.

Een goede noot voor de volgende keer dus, verlichting mee.

Al met al een leuke training, waarbij we waarschijnlijk de helft van alle paden gemist hebben. Ook hebben we de route helaas niet af kunnen maken, dus dat bewaren we voor een volgende keer.