zondag 26 januari 2014

MTB Bergschenhoek 26-01-2014

Dit weekend eindelijk weer eens op de zondag mee met de "normale" zondagmorgen groep vanaf de club.
Hier had ik wel zin in, aangezien dat alweer een tijdje geleden was door de vossenjachten en natuurlijk mijn verhuizing.

Doordat mijn vriendin moest werken, was ik zowaar om 9 uur al klaar om op de fiets te stappen. Dat gebeurd me niet zo vaak, dus daar wilde ik even gebruik van maken.
Even over 9 stapte ik dan ook op de fiets, om eens te kijken hoe het parcours in Zoetermeer er bij lag.

Dat parcours was na mijn verhuizing wel erg kort aanrijden, dus bij de eerste klim was ik nog helemaal niet warm getrapt.
Of het nu aan de klim lag, of aan mijn koude spieren, dat laat ik hier even in het midden. De klim tegenover snowworld kwam ik in ieder geval niet eens lopend omhoog, want net als mijn MTB banden hadden ook mijn schoenen weinig grip op de modderige ondergrond.
Dan de grote berg proberen, in de hoop dat deze er beter bij lag.
De twee lange klimmen kon ik van afstand al zien dat deze niet leuk waren om omhoog te fietsen.
Daarom ben ik verder gereden en heb nog even via de rockgarden wat leuk gedaald.

Op de kleine berg bleek het niet veel beter, dus ook hier heb ik alleen de leukste afdaling even mee gepakt.

In het clubhuis aangekomen, had ik dan ook bedacht om eens richting Bergschenhoek te gaan. Dit werd wat twijfelachtig ontvangen, maar het enige alternatief was Noordwijk.
Aangezien dat een flink stuk fietsen is, kozen we toch voor Bergschenhoek.

Nadat het tien uur geweest was en iedereen zijn koffie op had, werd het tijd om te vertrekken. Ik had nog wat kleine omweggetjes in petto, in de hoop wat mensen te verrassen.
We begonnen gelijk al goed, met een mooie heuvel naast de begraafplaats. Daar kun je redelijk glooiend omhoog rijden, om daarna langs een steile trap naar beneden te rijden.
Iedereen was gelijk wakker, zullen we maar zeggen.

Daarna via een houtsnipperpad langs het stadshart, op naar het houtsnipperpad langs de kinderboerderij (het houtsnipperpad langs de Australiƫweg).
Van daaruit reden we verhard door naar de Praxis, waar Nico en Ronald me in de vossenjacht al een mooie manier hadden laten zien om de weg over te steken.
Het slootje waar we daarvoor door moesten, had alleen iets meer water dan de vorige keer. Gelukkig bood een klein dammetje iets verderop uitkomst.

Over het bedrijventerrein, op naar de Rotte. Vanaf hier hadden we wind tegen, dus werd het zaak om zo goed mogelijk compact te rijden en elkaar uit de wind te houden.
Ik besloot hier zoveel mogelijk kopwerk te doen, zodat ik misschien op de terugweg de keus had om niet voorop te hoeven rijden.

Langs de Rotte pakten we nog even een grindpad, met een northshore mee. Om de tegenwind wat meer draaglijk te maken.

Bij het parcours van Bergschenhoek aangekomen, vond niemand het erg om even te stoppen voor een hapje en een drankje. Tijdens de winter hadden de meesten (waaronder ook ik) toch minder gefietst dan in de zomer. En dat was nu te merken.

Tijd voor een rondje Bergschenhoek, waarbij we op elkaar zouden wachten bij outdoor valley. 
Eigenlijk een half rondje dus, maar dat was gezien de staat van het parcours niet zo heel erg.
Overal glibberen en glijden, sommige klimmen was niet tot amper omhoog te rijden.
Afdaling ging wel, zij het met gepast tempo.

Bij een trappenafdaling vond Paul het wel een goed idee om te kijken of de koprol nog wilde lukken, terwijl Stef elders op het parcours wilde weten hoe stevig zijn knie was. (door deze op een stronk te laten vallen)
Gelukkig geen hele grote schades, er kon nog verder gefietst worden.

Net voor outdoor valley, na de lange afdaling, kwam ik nog een leuke TTF (Technical Trail Feature, oftewel een kunstmatig aangelegd object) tegen.
Ik had er al over op het forum van mountainbike.nl, maar nu kon ik de table top in het echt even testen.
Gelukkig zag ik hem op tijd, dus kon ik nog even aanzetten en er een mooie sprong overheen maken (tenminste, ik vond hem mooi...).

Na de welverdiende bak koffie, spraken we af nog even de alpe du Bergschenhoek op te rijden, om daarna weer huiswaarts te gaan.

Op weg naar huis hadden we wind mee, wat erg hielp in het tempo. Reden we op de heenweg "maar" 23, nu reden we een slordige 30km/u.
Hier besloot ik even gebruik te maken van de wind, om het tempo op te voeren.
Jan en Stef reed op kop, dus die haalde ik in. Ik zette het tempo eerst vast op 35, totdat ik merkte dat de meesten toch wel mee kwamen in het tempo.
Dan nog harder. Steeds een beetje. Op een gegeven moment reden we 46km/u, wat op een mountainbike toch wel aanpoten is!

Aangekomen bij de A12, reden we via de zuidkant terug naar Zoetermeer. Via een paar woonwijken kwamen we uit bij de Balijbrug, waar we nog met 3 overbleven na de oversteek.

Het laatste stukje was relatief saai, vanwege het asfalt. Als je in het Westerpark echter nog een beetje om je heen kijkt, kun je hier ook nog volop genieten van de natuur die Zoetermeer te bieden heeft.

Bij de club aangekomen, bleek (na het afspuiten van de fietsen) dat Nico er ook nog was. De vossenjagers waren er net weer vandoor, na een zware jacht.
Na het gebruikelijke hapje en drankje van de kantine, werd het ook voor mij tijd om er weer vandoor te gaan. 
Er stond mij een drukke middag te wachten, maar daarover later meer ;-)

dinsdag 21 januari 2014

MTB Toertocht Ede 18-01-2014

Deze week eens niet op zondag, maar op zaterdag de MTB opgezocht.
Het plan was de toertocht in Ede te gaan rijden, samen met Nico en Rina.

Op de donderdag in de avond nog "even" snel mijn voorvork vervangen, zodat ik er helemaal tegenaan kon.

Op zaterdagochtend ging het uiteraard weer lekker chaotisch. Omdat we net verhuisd zijn, kwam daar nog eens het zoeken van mijn fiets spullen bij.
Toen Nico en Rina nog eens eerder dan afgesproken aan kwamen rijden, was het feest compleet.
Ik had al mijn spullen zo'n beetje bij elkaar, toen ik er achter kwam dat ik mijn helm nergens kon vinden.
Het zoeken in ingepakte dozen ging hem ook niet worden, dus werd de beslissing genomen dat ik Nico zijn MTB helm op mocht, hij zou dan zijn race helm halen en opzetten.

Al met al had mijn gestuntel en het halen van de helm voor een half uur vertraging gezorgd, maar we waren dan eindelijk onderweg.

In de auto gingen de sterke verhalen uiteraard de ronde, maar we waren vooral nieuwsgierig hoe de omgeving erbij zou liggen. Door alle regen was de verwachting voor modder erg hoog.

Eenmaal in Ede aangekomen, was het druk. Heel erg druk.
Gelukkig kun je bij NTFU toertochten gebruik maken van scan&go, wat het inschrijven vele malen makkelijker en sneller maakt.

Eenmaal op de fiets bleek het toch wat fris, zeker omdat we eerst een stuk door Ede heen moesten fietsen.
Buiten de bossen is het nu eenmaal altijd wat kouder en je fietst iets minder intensief om rustig op te warmen natuurlijk.
Ik was zelf dan ook blij toen we na een paar kilometer het bos in draaiden!

In het begin van de tocht waren de paden breed, mijn conditie prima en het tempo gemoedelijk. Het motto van vandaag was dan ook "fiets en geniet". 
Naar mate de tocht vorderde, kwamen er toch wat smallere paden en begon ik te merken dat ik al een paar weken niet getraind had.

Met 3 man/vrouw sterk op pad

Richting Otterlo kwamen we nog bij een breed zandpad waar ik een paar jaar geleden ook geweest was, maar dan tijdens een vakantie. Grappig om zo in het wildvreemde te rijden en dan ineens een stukje herkenning te hebben.
Naast dit brede zandpad lag ook een asfalt fietspad, waar veel mountainbikers voor kozen. Ik koos gewoon voor het zandpad, daar hebben we tenslotte noppenbanden voor. Dat het wat zwaarder reed, dat nam ik op de koop toe.
Ik was nog steeds in de veronderstelling dat mijn conditie nooit erg ver achteruit kon gaan in twee weken...

Na het brede zandpad kwamen we aan bij de pauzeplaats, waar Harry en Ronald aan kwamen net toen wij wat gegeten hadden. Zij waren in de extra lus voor de 75km erg veel blubber tegengekomen, wat ons juist erg meeviel in de 50km variant.

Na de pauze gingen we richting de goudse berg. Een klein stukje natuur, met een paar leuke heuvels.
Net toen ik zag dat de route ineens linksaf naar beneden ging in plaats van rechtdoor, werd ik ingehaald door een andere mountainbiker.
Gelukkig zag hij ook net de pijl naar links, dus reden we gezamenlijk naar beneden. 
Deze afdaling werd ik met recht heel erg vrolijk van! Een mooie, smalle, bochtige, flowende singletrack! Dat is waar ik de hele tocht al op zat te wachten.
Eerder hadden we al wel wat bochtjes en smalle stukjes gehad, maar dit is echt helemaal mijn ding.

Beneden aangekomen werden we via een grasveldje naar wat mul zand geleid, waar ik verkeerd geschakeld zat en dus vast kwam te staan.
Gelukkig voor mijn ego kwam Nico net iets minder ver ;)
Hier besloten we even op Rina te wachten, om samen verder te fietsen.
Toen het wachten toch wel lang begon te duren, besloot Nico even te bellen. Wat bleek, Rina was de afdaling niet af gegaan en toch rechtdoor gereden, omdat de route daar weer terug kwam. Zij zag de afdaling en erop volgende klim niet zitten.
Helemaal prima, dus Nico en ik stapten weer op.

Ondanks dat ik dacht dat de tocht niet mooier kon worden dan die ene afdaling, hadden de route uitzetters op dit stukje toch wel erg hun best gedaan.
Steile klimmetjes, gevolgd door net zo steile afdalingen. De klimmen konden me gestolen worden, van de afdalingen genoot ik des te meer.

Na een paar keer klimmen en dalen, kwamen we weer terug bij Rina. Zo konden we weer met 3 man/vrouw sterk verder fietsen.

Iets verder volgde nog een steile, snelle afdaling, waar ik even besloot bovenaan te wachten.
Ik kon niet te lang wachten, omdat er ook mensen achterop kwamen. Gelukkig net lang genoeg om goed hard, zonder de rem aan te raken, naar beneden te raggen.
Met een compliment van mijn achterligger overigens, ik was de eerste die hij niet bij kon houden berg af.

Na een klein stukje bijkomen van al het klimmen en dalen, stond er een bordje dat er een gevaarlijk punt aan kwam. Er kwamen al een paar mensen teruglopen, dus dat beloofde wat.
Gelukkig betekend een gevaarlijk punt niet dat het niet te fietsen is, dus ik kwam uit het zadel en keek wat me te wachten stond.
Het bleek een leuke drop-off te zijn, die iedereen weer even wakker schudde. Niet iedereen fietste hem, maar er was ook prima omheen te fietsen en het punt was goed aangegeven door de organisatie. Helemaal prima dus, ik vond het wel een leuk "dingetje".

Kort hierna kwam Walter ons achterop gereden. Na een kort praatje besloten we op eigen tempo verder te rijden, al bleef Walter wel even bij ons hangen.

Nadat Walter toch besloot zelf verder te rijden, begon voor Rina en mij het laatste stuk afzien.
Rina had eerder al aangegeven op haar top te rijden en wilde Nico en mij eigenlijk laten gaan. Dit hadden Nico en ik uiteraard afgewimpeld, want samen uit samen thuis.
Ik begon alleen toch ook wel goed te merken dat ik een tijdje niet meer gefietst had. 
De laatste keer was tenslotte een vossenjacht van 2,5 uur, dat is toch wat anders dan een MTB tocht door de bossen van 50km, waar je al snel een uur of 3 over doet zonder pauzes.
En dan moet je toch goed doorrijden!

Mijn benen begonnen dan ook wat te protesteren en ik kreeg zelfs last van krampen. Normaal gesproken heb ik daar nooit last van, dus dat was een rare gewaarwording.
De laatste kilometers was het dan ook een kwestie van aftellen tot het eindpunt. 
Ik raakte hierbij hopeloos achterop en kwam er achter dat ik te weinig te eten had meegenomen.
Gelukkig wachtte Nico mij op een gegeven moment toch op, omdat hij inmiddels bang was geworden dat ik materiaalpech had gekregen.
Materiaalpech had ik niet, afgezien van mijn benen dan. Nico kon me wel helpen aan een laatste muesli reep, waar ik de laatste kilometers op kon uitrijden.

Dat het vaak een mentale kwestie is, werd maar weer bewezen toen we het laatste stuk verhard reden.
We werden ingehaald door iemand op een cyclocrosser, waarop we besloten aan te haken.
Het tempo werd al snel opgevoerd, waarna we een goede 30km/u reden.
Onze verbazing was echter groot, toen we er bij een verkeerslicht achter kwamen dat we bij een dame aangehaakt waren!
In het tempo was dat niet te merken en ik was te moe om onderscheid te maken. Ik was allang blij dat we in hoog tempo, uit de wind, terug naar het startpunt gingen.

Eenmaal teruggekomen bij het startpunt, bleek Rina ook pas net van de fiets afgestapt te zijn. Toch in dat laatste stukje nog wat bijgetrokken dus.
Om de fietsen af te spuiten, was maar 1 tuinslang. We besloten dus om de fietsen thuis schoon te maken.
Ik liep nog even snel naar binnen voor een broodje, om daarna om te kleden bij de auto en terug richting het westen te gaan.
De fietsen waren vies, maar lang niet zo vies als van een rondje bij ons in de buurt.

Op weg naar huis was de sfeer wat rustiger, we waren duidelijk moe maar voldaan.

De tocht is er zeker 1 die ik nog een keer mee zal pakken als het in de agenda past, want er is meer dan prima van de omgeving gebruik gemaakt om een prachtige route te rijden.

Sommigen zullen zich misschien afvragen hoe de voorvork beviel?
Die bevalt me meer dan prima. In bochten en afdalingen kon ik duidelijk merken dat de vork een stuk meer en beter veerde dan mijn oude vork.
Een goede aankoop dus!