Nadat ik mijn lidmaatschap bij TV Zoetermeer '77 eerder deze week had opgezegd, vond ik het een goed idee om eens mee te gaan trainen bij MTB vereniging "Dirty Hill" in Bergschenhoek.
Eenmaal in de schuur aangekomen om de fiets te pakken, bleek mijn achterband het daar alleen niet helemaal mee eens te zijn. De band die ik een paar weken geleden tubeless had gemaakt was nu helemaal leeg. Blijkbaar toch niet helemaal luchtdicht.
Gelukkig had ik nog een Rock Razor achterband liggen, die vrij vlot luchtdicht te krijgen was. Iets later dan gepland ging ik dan toch nog op pad naar Bergschenhoek.
Helaas wel te laat om nog aan te kunnen haken bij de training van Dirty Hill, maar het parcours van Bergschenhoek op zichzelf is leuk genoeg om toch die kant op te gaan.
In mijn eerste ronde op het parcours zag ik de mannen van Dirty Hill al rijden. De shirts zijn van verre te herkennen.
Aangekomen bij "heuvel B", sprak ik de trainers van de groep, die gaven aan dat ik nog wel aan mocht haken als ik wilde.
Dat is natuurlijk een aanbod wat ik niet aan me voorbij laat gaan!
Na een praatje over de techniek van het afdalen (welke net geoefend was), gingen we op pad. Klaar om een de benen even flink te laten werken, door elkaar een klim op te trekken.
Gevolgd door een stukje balans en een heuse estafette.
Afsluitend nog even een klein stukje parcours vier keer rond rijden en zo werd er alweer een eind aan de training gemaakt.
Hoewel ik maar de helft had mee gereden, was ik toch aangenaam verrast. De oefeningen waren zwaar, speels en er zat stiekem toch ook nog best wat techniek in. Het mooiste vond ik zelf nog dat alle niveau verschillen feilloos weggepoetst werden door de aard en opbouw van de oefening.
Als afsluiter heb ik mezelf nog getrakteerd op anderhalve ronde over het parcours, om daarna naar huis te rijden.
Of ik lid wordt weet ik nog niet. De club lijkt een gezellige groep mensen, maar door mijn onregelmatige werktijden zal het lastig worden om regelmatig aan te kunnen haken bij de trainingen.
zondag 1 november 2015
woensdag 5 augustus 2015
MTB een clinic bij Mikey's bike adventures 02-08-2015
Om je skills te verbeteren, kun je natuurlijk heel veel gaan fietsen en uitproberen. Dit doe ik al een aantal jaar, maar ik begon aan mezelf te merken dat mijn techniek vast leek te zitten.
Er zat de laatste tijd weinig progressie meer in mijn rijvaardigheden.
Omdat je van youtube filmpjes niet alles kunt leren en het soms wel prettig is om iemand naar je rijden te laten kijken, besloot ik een clinic te gaan volgen.
Zeker met een vakantie naar de alpen in het verschiet, geen verkeerd idee.
Na veel zoeken, speuren en vragen op het web, kwam ik uiteindelijk uit bij Mikey's bike adventures (http://www.mikeysbikeadventures.com/). De website sprak me erg aan en de foto's en filmpjes die ik tegenkwam van hem bevielen me wel.
Daarnaast vond ik nog een aantal enthousiaste mensen op het MTB forum die wel eens een clinic gevolgd hadden bij hem en erg te spreken waren over zijn manier van lesgeven.
Het niveau heb ik nog even over getwijfeld. Ik wist dat ik geen niveau 1 training hoefde te volgen, omdat ik geen beginnende mountainbiker ben. Maar moest ik nu een XC level 2, 3 of 4 volgen?
Uiteindelijk heb ik gekozen voor een XC level 3/allmountain clinic.
Deze wordt alleen wel in Spa (België) gegeven, dus dat was vroeg opstaan op de zondagmorgen. Om 6:30 uur zat ik al in de auto, want anders zou ik niet op tijd aanwezig zijn.
Eenmaal aangekomen in de Ardennen, bleek het een klein groepje te zijn. Maichel vraagt iedereen wat zijn/haar mountainbike ervaring is en wat iedereen wil leren vandaag.
Het blijkt een gevarieerde groep, waarbij ik de minste ervaring in jaren blijk te hebben.
Achter de parkeerplaats mogen we heel even het bos in om los te fietsen, voordat we echt beginnen. De een is vooral zijn spieren aan het opwarmen, terwijl ik er juist voor kies om wat krappere bochtjes te rijden en een beetje te wennen aan mijn nieuwe fiets.
(de cursus was op zondag, maar mijn fiets was pas vrijdagavond binnen gekomen)
Het viel me op dat bij mijn nieuwe fiets het voorwiel wat moeilijker op te tillen was, maar dat zal waarschijnlijk ook liggen aan de zwaardere voorvork (een 150mm verende vork is nu eenmaal zwaarder dan een carbon vaste vork).
Als iedereen een beetje opgewarmd is, komt Maichel ons ophalen en rijden we een stukje over de weg. Ik raak wat met hem aan de praat en zijn enthousiasme springt er vanaf.
We beginnen direct met een redelijk steile klim waar een aantal haarspeldbochten in zitten. We worden op pad gestuurd om er een aantal zelf te proberen.
Na de vierde bocht mochten we even stoppen, deze bocht wordt gelijk gebruikt bij een stukje theorie.
Van iedereen wil Maichel graag weten welke lijn hij/zij gereden heeft en waarom.
Daarna legt hij uit wat voor hem de meest logische lijn zou zijn in de bocht; zo ruim mogelijk en overal de grip van het achterwiel opzoeken.
Klinkt heel logisch, maar zo bewust ben je er eigenlijk niet altijd mee bezig.
Boven aangekomen mogen we even uit hijgen en genieten van het uitzicht, terwijl een klein parcours wordt uitgezet.
We beginnen met krappe bochten in een klim, waarbij vooral belangrijk is om de fiets de bocht in te drukken. Ik merk al snel dat de krappe bochtjes steeds makkelijker gaan!
Na de krappe bochtjes zit er een klein steil stukje, waardoor we even snel aan moeten zetten en ons gewicht naar voren moeten verplaatsen. Vooruit kijken is hier erg belangrijk, zodat je weet wanneer je aan moet zetten. Ook moet je goed doseren, want als je eerder in de klim al je kruid verschiet, kom je hier lastiger omhoog.
Ditzelfde doen we hierna ook met bochten naar beneden. Hier komen pedaal positie en weer het de bocht indrukken van de fiets aan bod.
Tussendoor wordt nog even de basis houding voor het afdalen besproken, die er in mijn hoofd toch iets anders uit zag. Maar waarom zou je met gebogen benen staan als dat niet nodig is? Dat is alleen maar extra vermoeiend, zeker in een lange afdaling, aldus Maichel.
En daar heeft hij een goed punt. Want als je maar zorgt dat je klaar staat, kun je gewoon met ontspannen bovenbenen naar beneden rollen.
Na de lunch gaat het niveau een stukje omhoog en gaan we een steile afdaling oefenen, met wat los grind.
Eerst lopen we de afdaling, waarbij goed gekeken en uitgelegd wordt waar we grip kunnen zoeken en vinden.
Steeds een stapje moeilijker, steeds een andere lijn, maar elke keer weer lukt het me. En dat is gaaf!
Dan bespreken we de afstelling van de fiets. De vering had ik niet heel veel mee kunnen experimenteren, doordat ik mijn fiets pas net binnen had.
De hendels heb ik in overleg toch nog net iets dichter bij mijn stuur en net iets hoger gezet, zodat ik overal net even wat beter bij kan. Dat scheelt kracht, dus kun je een afdaling langer volhouden.
Over het afstellen van de vering heb ik gelijk geleerd wat welke instelling nu precies doet. Erg leuk dat ik daar ook gelijk verschil in merkte!
De haarspeld klim van vanmorgen werd nu een afdaling, waarbij we verschillende stukken af gingen snijden. Hierdoor heb je ineens een hele krappe en steile afdaling, steeds weer een kick als die lukken.
Eenmaal beneden aangekomen gingen we een paar kilometer verderop weer omhoog, om een kleine tour te rijden in de omgeving.
Hier kwam alles wat we in de ochtend geleerd hadden weer aan bod en werd ook steeds weer uitleg gegeven.
Mijn fiets gaf me erg veel vertrouwen, maar ik merkte ook direct dat de skills van vanmorgen gelijk toegepast konden worden.
Na een lange klim omhoog, zochten we nog een paar erg steile passages op die we mochten afdalen.
Niet iedereen heeft alles gereden, maar als je mij direct in de ochtend die afdaling af gestuurd zou hebben zou ik dat denk ik ook niet gedaan hebben.
Steeds als Maichel zag dat het iemand toch lukte, kregen we gelijk een high five of een boks. Wat een enthousiasme straalt die man uit!
We mochten daarna nog een tweetal klimmen op rijden. Hier werden schakeltechnieken nog even kort uitgelegd, omdat Maichel toch hier en daar een "ploing" hoorde bij het schakelen.
we kregen een kleine wheely les, die we gelijk toe konden passen door over een greppeltje heen te wheely-en.
Als laatste kregen we een paar prachtige flow-afdalingen voorgeschoteld. Zonder kennis van de omgeving zou je die absoluut mis gereden hebben.
Nog even de gaskraan open dus, om weer bij het begin punt uit te komen.
Na afloop drinken we nog even met z'n allen een drankje en praten we nog wat na.
Maichel heeft voor ons allemaal nog een kleine goody-bag, waar zelfs nog een paar reminders in zitten voor ons om te oefenen.
Als ik terug kijk op de clinic, kijk ik terug op een prachtige en leerzame dag.
Veel technieken die ik al had zijn verfijnd en ik heb zeker een paar grenzen kunnen verleggen.
Ik kan het iedereen aanraden om een clinic te volgen bij Mikey's bike adventures. Maichel geeft les met een enorme dosis enthousiasme en erg veel kennis van zaken. Alle vragen weet hij zo te beantwoorden, dat iedereen het ook echt snapt en vaak neemt hij de vraag die ik zou hebben al weg in de uitleg die hij geeft.
Nb. op het moment van schrijven zijn de gemaakte foto's helaas nog niet online gezet, die zal ik later toevoegen aan mijn blog.
Er zat de laatste tijd weinig progressie meer in mijn rijvaardigheden.
Omdat je van youtube filmpjes niet alles kunt leren en het soms wel prettig is om iemand naar je rijden te laten kijken, besloot ik een clinic te gaan volgen.
Zeker met een vakantie naar de alpen in het verschiet, geen verkeerd idee.
Na veel zoeken, speuren en vragen op het web, kwam ik uiteindelijk uit bij Mikey's bike adventures (http://www.mikeysbikeadventures.com/). De website sprak me erg aan en de foto's en filmpjes die ik tegenkwam van hem bevielen me wel.
Daarnaast vond ik nog een aantal enthousiaste mensen op het MTB forum die wel eens een clinic gevolgd hadden bij hem en erg te spreken waren over zijn manier van lesgeven.
Het niveau heb ik nog even over getwijfeld. Ik wist dat ik geen niveau 1 training hoefde te volgen, omdat ik geen beginnende mountainbiker ben. Maar moest ik nu een XC level 2, 3 of 4 volgen?
Uiteindelijk heb ik gekozen voor een XC level 3/allmountain clinic.
Deze wordt alleen wel in Spa (België) gegeven, dus dat was vroeg opstaan op de zondagmorgen. Om 6:30 uur zat ik al in de auto, want anders zou ik niet op tijd aanwezig zijn.
Eenmaal aangekomen in de Ardennen, bleek het een klein groepje te zijn. Maichel vraagt iedereen wat zijn/haar mountainbike ervaring is en wat iedereen wil leren vandaag.
Het blijkt een gevarieerde groep, waarbij ik de minste ervaring in jaren blijk te hebben.
Achter de parkeerplaats mogen we heel even het bos in om los te fietsen, voordat we echt beginnen. De een is vooral zijn spieren aan het opwarmen, terwijl ik er juist voor kies om wat krappere bochtjes te rijden en een beetje te wennen aan mijn nieuwe fiets.
(de cursus was op zondag, maar mijn fiets was pas vrijdagavond binnen gekomen)
Het viel me op dat bij mijn nieuwe fiets het voorwiel wat moeilijker op te tillen was, maar dat zal waarschijnlijk ook liggen aan de zwaardere voorvork (een 150mm verende vork is nu eenmaal zwaarder dan een carbon vaste vork).
Als iedereen een beetje opgewarmd is, komt Maichel ons ophalen en rijden we een stukje over de weg. Ik raak wat met hem aan de praat en zijn enthousiasme springt er vanaf.
We beginnen direct met een redelijk steile klim waar een aantal haarspeldbochten in zitten. We worden op pad gestuurd om er een aantal zelf te proberen.
Na de vierde bocht mochten we even stoppen, deze bocht wordt gelijk gebruikt bij een stukje theorie.
Van iedereen wil Maichel graag weten welke lijn hij/zij gereden heeft en waarom.
Daarna legt hij uit wat voor hem de meest logische lijn zou zijn in de bocht; zo ruim mogelijk en overal de grip van het achterwiel opzoeken.
Klinkt heel logisch, maar zo bewust ben je er eigenlijk niet altijd mee bezig.
Boven aangekomen mogen we even uit hijgen en genieten van het uitzicht, terwijl een klein parcours wordt uitgezet.
We beginnen met krappe bochten in een klim, waarbij vooral belangrijk is om de fiets de bocht in te drukken. Ik merk al snel dat de krappe bochtjes steeds makkelijker gaan!
Na de krappe bochtjes zit er een klein steil stukje, waardoor we even snel aan moeten zetten en ons gewicht naar voren moeten verplaatsen. Vooruit kijken is hier erg belangrijk, zodat je weet wanneer je aan moet zetten. Ook moet je goed doseren, want als je eerder in de klim al je kruid verschiet, kom je hier lastiger omhoog.
Ditzelfde doen we hierna ook met bochten naar beneden. Hier komen pedaal positie en weer het de bocht indrukken van de fiets aan bod.
Tussendoor wordt nog even de basis houding voor het afdalen besproken, die er in mijn hoofd toch iets anders uit zag. Maar waarom zou je met gebogen benen staan als dat niet nodig is? Dat is alleen maar extra vermoeiend, zeker in een lange afdaling, aldus Maichel.
En daar heeft hij een goed punt. Want als je maar zorgt dat je klaar staat, kun je gewoon met ontspannen bovenbenen naar beneden rollen.
Na de lunch gaat het niveau een stukje omhoog en gaan we een steile afdaling oefenen, met wat los grind.
Eerst lopen we de afdaling, waarbij goed gekeken en uitgelegd wordt waar we grip kunnen zoeken en vinden.
Steeds een stapje moeilijker, steeds een andere lijn, maar elke keer weer lukt het me. En dat is gaaf!
Dan bespreken we de afstelling van de fiets. De vering had ik niet heel veel mee kunnen experimenteren, doordat ik mijn fiets pas net binnen had.
De hendels heb ik in overleg toch nog net iets dichter bij mijn stuur en net iets hoger gezet, zodat ik overal net even wat beter bij kan. Dat scheelt kracht, dus kun je een afdaling langer volhouden.
Over het afstellen van de vering heb ik gelijk geleerd wat welke instelling nu precies doet. Erg leuk dat ik daar ook gelijk verschil in merkte!
De haarspeld klim van vanmorgen werd nu een afdaling, waarbij we verschillende stukken af gingen snijden. Hierdoor heb je ineens een hele krappe en steile afdaling, steeds weer een kick als die lukken.
Eenmaal beneden aangekomen gingen we een paar kilometer verderop weer omhoog, om een kleine tour te rijden in de omgeving.
Hier kwam alles wat we in de ochtend geleerd hadden weer aan bod en werd ook steeds weer uitleg gegeven.
Mijn fiets gaf me erg veel vertrouwen, maar ik merkte ook direct dat de skills van vanmorgen gelijk toegepast konden worden.
Na een lange klim omhoog, zochten we nog een paar erg steile passages op die we mochten afdalen.
Niet iedereen heeft alles gereden, maar als je mij direct in de ochtend die afdaling af gestuurd zou hebben zou ik dat denk ik ook niet gedaan hebben.
Steeds als Maichel zag dat het iemand toch lukte, kregen we gelijk een high five of een boks. Wat een enthousiasme straalt die man uit!
We mochten daarna nog een tweetal klimmen op rijden. Hier werden schakeltechnieken nog even kort uitgelegd, omdat Maichel toch hier en daar een "ploing" hoorde bij het schakelen.
we kregen een kleine wheely les, die we gelijk toe konden passen door over een greppeltje heen te wheely-en.
Als laatste kregen we een paar prachtige flow-afdalingen voorgeschoteld. Zonder kennis van de omgeving zou je die absoluut mis gereden hebben.
Nog even de gaskraan open dus, om weer bij het begin punt uit te komen.
Na afloop drinken we nog even met z'n allen een drankje en praten we nog wat na.
Maichel heeft voor ons allemaal nog een kleine goody-bag, waar zelfs nog een paar reminders in zitten voor ons om te oefenen.
Als ik terug kijk op de clinic, kijk ik terug op een prachtige en leerzame dag.
Veel technieken die ik al had zijn verfijnd en ik heb zeker een paar grenzen kunnen verleggen.
Ik kan het iedereen aanraden om een clinic te volgen bij Mikey's bike adventures. Maichel geeft les met een enorme dosis enthousiasme en erg veel kennis van zaken. Alle vragen weet hij zo te beantwoorden, dat iedereen het ook echt snapt en vaak neemt hij de vraag die ik zou hebben al weg in de uitleg die hij geeft.
Nb. op het moment van schrijven zijn de gemaakte foto's helaas nog niet online gezet, die zal ik later toevoegen aan mijn blog.
woensdag 3 juni 2015
MTB Oostvoorne 31-05-2015
Voor de maand mei stond het parcours van Oostvoorne op de kalender als parcours uitstapje van de maand.
Nu had ik aan Oostvoorne niet zulke hele goede herinneringen, maar dat had weinig met het parcours te maken. De vorige keer was ik namelijk verkeerd gereden op weg er naartoe (en moest een kwartier op de pont wachten) en kreeg ik halverwege de ronde materiaal pech.
Deze keer in de herkansing dus!
Omdat ik net terug was van vakantie, had ik me een beetje verslapen. Mede door een omleiding vlakbij het parcours, kwam ik dan ook te laat aan om aan te kunnen haken bij de anderen van de vereniging. Dat vond ik opzich geen ramp. Het parcours is leuk genoeg om alleen te rijden en zo kon ik ook lekker mijn eigen tempo rijden.
Het weer was niet denderend, dus ik moest mezelf wel even op de fiets trekken en motiveren voor dat rondje. Eenmaal onderweg bleek het met al die regen (meer miezer) wel mee te vallen.
Zeker het eerste stuk van de rit in een stuk bos, bleef ik eigenlijk helemaal droog.
Aangekomen bij een grote eletriciteitsmast, werd het zelfs bijna droog. Het water liep nog langs de kabels van de mast, wat een harde zoem gaf. Alle andere omgevingsgeluiden vielen daardoor even weg, een aparte gewaarwording.
Op het volgende stuk volgden de schansjes en kombochten elkaar in hoog tempo op. Mijn benen wilden nog niet erg meewerken, waardoor het parcours ook wat minder lekker "liep". Je merkt toch dat je (zeker dit stuk) snelheid moet maken om de lol erin te krijgen.
Langs de noordkant van het parcours liggen een aantal hoge duinen, waar dus ook het nodig klim werk bij komt kijken.
Op deze duinen zijn verschillende dropoffs aangelegd en de afdalingen zijn zo gemaakt dat je de snelheid mee kunt nemen in de volgende klim.
Dit stuk van het parcours liep voor mijn gevoel al een stuk beter, omdat ik die snelheid van de afdaling goed mee wist te nemen in de klimmen. Daardoor hoefde ik maar weinig terug te schakelen, het laatste stukje van de klim kwam ik meestal nog net boven met wat stampen.
De dropoffs probeerde ik allemaal mee te pakken, maar dat viel nog niet mee. Ze zijn niet overal even duidelijk aangegeven en daardoor kom je soms voor verrassingen te staan.
Na de duinen gaat het weer zuidwaarts over een breed zandpad. Dit pad is interessant gemaakt door verschillende obstakels te bouwen.
De wipwap is hiervan toch wel een van mijn favorieten!
Ook kun je er over smalle balken (skinnies) proberen je evenwicht te bewaren en liggen er verschillende rock gardens.
Erg leuk gedaan, want zo houd je een stuk met relatief weinig hoogteverschil en uitdaging toch interessant voor een ieder die dat wil.
Leuk om te oefenen en te proberen dus.
De route gaat hierna over naar een routerpad, waarbij een houten northshore gebouwd is over de meest mulle stukken.
Hierdoor kun je overal gewoon doorfietsen, zonder dat je stil komt te vallen in het mulle zand.
Tenzij je natuurlijk Marcel heet en de situatie net even verkeer inschat...
Toen ik aan kwam rijden zag ik namelijk dat er een bocht in de northshore zat, maar kon niet goed zien waar die precies heen ging. Ik dacht dat hij niet zo heel ver omhoog ging, dus had niet veel snelheid gemaakt om erop te rijden.
Toen ik dus de bocht maakte moest ik nog een klein stukje omhoog, waarbij ik mijn evenwicht verloor en met een prachtige koprol in het zand belande.
Gelukkig geen schade (en niemand had het gezien), dus snel weer verder.
Aangekomen bij het startpunt zag ik nog niemand, dus besloot ik André te bellen. Ik had zijn auto tenslotte al zien staan.
Hij gaf aan ongeveer op de helft te zijn samen met Cees. Zij reden op hun gemakje het rondje, waarbij ik zou proberen hen in te halen.
Door het rondje opwarmen liep het eerste stuk van het parcours nu veel beter. Ik kon wat meer snelheid maken en de bochten scherper aansnijden.
Ook de kombochten en schansjes kwamen nu veel beter tot hun recht.
Op het noordelijke deel van het parcours wist ik nu beter waar de dropoffs lagen, dus pakte ik er zo veel mogelijk mee.
Hier valt nog wat verbetering in te maken, want niet elke dropoff ging precies zoals ik gepland had. Gelukkig was elke keer de landing wel te corrigeren, maar hier moet ik nog wel even de spreekwoordelijke puntjes op de i zetten.
De hoogste drop in het parcours ging wel perfect. Ik tilde mijn voorwiel netjes op door mijn gewicht naar achter te brengen en kwam op het juiste moment weer iets naar voren, waardoor beide wielen precies tegelijk weer op de grond kwamen (zoals gepland).
De wipwap ging ook wat makkelijker en vloeiender dan in de eerste ronde, al durfde ik de skinnies nog niet helemaal aan. Ook hier moet ik dus nog wat op oefenen.
Niet alle rockgardens heb ik mee gepakt; ik was tenslotte ook nog bezig met een poging om André en Cees in te halen. Iets wat ik met al die drops en leuke houten constructies haast vergeten was.
Weer aangekomen bij het begin van het parcours kreeg ik een berichtje binnen dat men aan de koffie zat. Net niet gehaald om ze in te halen dus.
Harry en Gerard kwamen aanrijden net nadat ik mijn telefoon opgeborgen had, dus gingen we met z'n drieën ook naar binnen voor wat drinken.
Hier troffen we André, Cees en Bert aan,die al aan de koffie met gebak zaten.
Al snel gingen de sterke verhalen over de valpartijen (Cees was ook gevallen aan het begin van zijn eerste rondje) over in slap geouwehoer over fietsen en alles daar omheen.
Het was weer als vanouds gezellig.
Met het weer hebben we groot geluk gehad, want niemand heeft een regenjas nodig gehad.
Naar mijn bescheiden mening heeft iedereen die niet mee geweest is dan ook echt wat gemist.
Het parcours van Oostvoorne is op papier niet heel erg aantrekkelijk. Er zitten niet veel hoogtemeters in en het parcours is niet erg lang.
Als je er gaat rijden kom je echter al snel tot de ontdekking dat het maximale uit de omgeving gehaald is en alleen de (korte) stukken fietspad saai zijn.
Je krijgt op de stukken parcours bijna geen moment om even ontspannen om je heen te kijken, want er is genoeg te doen. Als er geen bocht ligt, dan ben je wel bezig met een klim/afdaling, of heb je de keus om je techniek te testen op een van de vele aangelegde hindernissen.
He is dus een parcours om naar terug te komen.
Samen met de gezellige kop thee na de rit, is het voor mij een erg geslaagde zondagmorgen geworden.
Nu had ik aan Oostvoorne niet zulke hele goede herinneringen, maar dat had weinig met het parcours te maken. De vorige keer was ik namelijk verkeerd gereden op weg er naartoe (en moest een kwartier op de pont wachten) en kreeg ik halverwege de ronde materiaal pech.
Deze keer in de herkansing dus!
Omdat ik net terug was van vakantie, had ik me een beetje verslapen. Mede door een omleiding vlakbij het parcours, kwam ik dan ook te laat aan om aan te kunnen haken bij de anderen van de vereniging. Dat vond ik opzich geen ramp. Het parcours is leuk genoeg om alleen te rijden en zo kon ik ook lekker mijn eigen tempo rijden.
Het weer was niet denderend, dus ik moest mezelf wel even op de fiets trekken en motiveren voor dat rondje. Eenmaal onderweg bleek het met al die regen (meer miezer) wel mee te vallen.
Zeker het eerste stuk van de rit in een stuk bos, bleef ik eigenlijk helemaal droog.
Aangekomen bij een grote eletriciteitsmast, werd het zelfs bijna droog. Het water liep nog langs de kabels van de mast, wat een harde zoem gaf. Alle andere omgevingsgeluiden vielen daardoor even weg, een aparte gewaarwording.
Op het volgende stuk volgden de schansjes en kombochten elkaar in hoog tempo op. Mijn benen wilden nog niet erg meewerken, waardoor het parcours ook wat minder lekker "liep". Je merkt toch dat je (zeker dit stuk) snelheid moet maken om de lol erin te krijgen.
Langs de noordkant van het parcours liggen een aantal hoge duinen, waar dus ook het nodig klim werk bij komt kijken.
Op deze duinen zijn verschillende dropoffs aangelegd en de afdalingen zijn zo gemaakt dat je de snelheid mee kunt nemen in de volgende klim.
Dit stuk van het parcours liep voor mijn gevoel al een stuk beter, omdat ik die snelheid van de afdaling goed mee wist te nemen in de klimmen. Daardoor hoefde ik maar weinig terug te schakelen, het laatste stukje van de klim kwam ik meestal nog net boven met wat stampen.
De dropoffs probeerde ik allemaal mee te pakken, maar dat viel nog niet mee. Ze zijn niet overal even duidelijk aangegeven en daardoor kom je soms voor verrassingen te staan.
Na de duinen gaat het weer zuidwaarts over een breed zandpad. Dit pad is interessant gemaakt door verschillende obstakels te bouwen.
De wipwap is hiervan toch wel een van mijn favorieten!
Ook kun je er over smalle balken (skinnies) proberen je evenwicht te bewaren en liggen er verschillende rock gardens.
Erg leuk gedaan, want zo houd je een stuk met relatief weinig hoogteverschil en uitdaging toch interessant voor een ieder die dat wil.
Leuk om te oefenen en te proberen dus.
De route gaat hierna over naar een routerpad, waarbij een houten northshore gebouwd is over de meest mulle stukken.
Hierdoor kun je overal gewoon doorfietsen, zonder dat je stil komt te vallen in het mulle zand.
Tenzij je natuurlijk Marcel heet en de situatie net even verkeer inschat...
Toen ik aan kwam rijden zag ik namelijk dat er een bocht in de northshore zat, maar kon niet goed zien waar die precies heen ging. Ik dacht dat hij niet zo heel ver omhoog ging, dus had niet veel snelheid gemaakt om erop te rijden.
Toen ik dus de bocht maakte moest ik nog een klein stukje omhoog, waarbij ik mijn evenwicht verloor en met een prachtige koprol in het zand belande.
Gelukkig geen schade (en niemand had het gezien), dus snel weer verder.
Aangekomen bij het startpunt zag ik nog niemand, dus besloot ik André te bellen. Ik had zijn auto tenslotte al zien staan.
Hij gaf aan ongeveer op de helft te zijn samen met Cees. Zij reden op hun gemakje het rondje, waarbij ik zou proberen hen in te halen.
Door het rondje opwarmen liep het eerste stuk van het parcours nu veel beter. Ik kon wat meer snelheid maken en de bochten scherper aansnijden.
Ook de kombochten en schansjes kwamen nu veel beter tot hun recht.
Op het noordelijke deel van het parcours wist ik nu beter waar de dropoffs lagen, dus pakte ik er zo veel mogelijk mee.
Hier valt nog wat verbetering in te maken, want niet elke dropoff ging precies zoals ik gepland had. Gelukkig was elke keer de landing wel te corrigeren, maar hier moet ik nog wel even de spreekwoordelijke puntjes op de i zetten.
De hoogste drop in het parcours ging wel perfect. Ik tilde mijn voorwiel netjes op door mijn gewicht naar achter te brengen en kwam op het juiste moment weer iets naar voren, waardoor beide wielen precies tegelijk weer op de grond kwamen (zoals gepland).
De wipwap ging ook wat makkelijker en vloeiender dan in de eerste ronde, al durfde ik de skinnies nog niet helemaal aan. Ook hier moet ik dus nog wat op oefenen.
Niet alle rockgardens heb ik mee gepakt; ik was tenslotte ook nog bezig met een poging om André en Cees in te halen. Iets wat ik met al die drops en leuke houten constructies haast vergeten was.
Weer aangekomen bij het begin van het parcours kreeg ik een berichtje binnen dat men aan de koffie zat. Net niet gehaald om ze in te halen dus.
Harry en Gerard kwamen aanrijden net nadat ik mijn telefoon opgeborgen had, dus gingen we met z'n drieën ook naar binnen voor wat drinken.
Hier troffen we André, Cees en Bert aan,die al aan de koffie met gebak zaten.
Al snel gingen de sterke verhalen over de valpartijen (Cees was ook gevallen aan het begin van zijn eerste rondje) over in slap geouwehoer over fietsen en alles daar omheen.
Het was weer als vanouds gezellig.
Met het weer hebben we groot geluk gehad, want niemand heeft een regenjas nodig gehad.
Naar mijn bescheiden mening heeft iedereen die niet mee geweest is dan ook echt wat gemist.
Het parcours van Oostvoorne is op papier niet heel erg aantrekkelijk. Er zitten niet veel hoogtemeters in en het parcours is niet erg lang.
Als je er gaat rijden kom je echter al snel tot de ontdekking dat het maximale uit de omgeving gehaald is en alleen de (korte) stukken fietspad saai zijn.
Je krijgt op de stukken parcours bijna geen moment om even ontspannen om je heen te kijken, want er is genoeg te doen. Als er geen bocht ligt, dan ben je wel bezig met een klim/afdaling, of heb je de keus om je techniek te testen op een van de vele aangelegde hindernissen.
He is dus een parcours om naar terug te komen.
Samen met de gezellige kop thee na de rit, is het voor mij een erg geslaagde zondagmorgen geworden.
zaterdag 25 april 2015
MTB Let's ride; de honderd van Horst 19-04-2015
Op het forum van mountainbike.nl had ik een topic voorbij zien komen van iemand die eens wilde proberen om een tocht te rijden in noord Limburg van 100 kilometer.
De toch werd in eerste instantie kleinschalig opgezet, maar al snel bleek er (erg) veel belangstelling voor te zijn.
Zo kwam het dan ook, dat we uiteindelijk met bijna 20man/vrouw aan de start verschenen van "de honderd van Horst".
De man die dit allemaal in gang had gezet was Rob, ook wel bekend als Bowiex op het forum.
Zijn insteek was vrij simpel; hij wilde een gezellige tocht op een gemoedelijk tempo rijden, voor een ieder die wel eens 100km op de MTB wilde rijden.
Zo gezegd, zo gedaan, de datum werd vast gezet op 19 april. Dat kwam voor mij mooi uit, zo een week na de hel van Groesbeek.
Voor de tweede zondag op rij pakte ik dus al vroeg mijn spullen in en zette mijn fiets op de auto.
Dit keer wel iets verder rijden, want Horst is een uur en drie kwartier volgens google maps.
Zoals ik van mezelf gewend ben, kwam ik precies op tijd aan op de parkeerplaats in Horst. Ik kon dan ook nog net even mijn spulletjes bij elkaar pakken om aan te schuiven bij de briefing.
Want ondanks dat het eigenlijk alleen een afspraak was om met z'n allen een gezellig ritje te maken, had Rob er best wat tijd in gestoken!
We werden helemaal up to date gebracht over de route, het eten, de stops/pauzes en de manier van rijden.
Rob had een achterrijder geregeld (Roy), waar hij door middel van een walkie talkie mee in contact stond. Ook werd er een lijstje ingevuld met namen en noodnummers, voor het geval er wat mocht gebeuren.
Tijdens de briefing konden we genieten van een heerlijk stukje limburgse vlaai en een kopje thee.
Na de briefing maakte ik nog even van de gelegenheid gebruik om naar de wc te gaan en mijn camera nog uit de auto te pakken. Van zo'n rit moet je tenslotte wel film materiaal hebben.
Nadat iedereen zijn fiets gepakt had, werd het tijd om te vertrekken. Eerst een stukje over de weg, om daarna te beginnen met de vaste route van Horst.
In het eerste stuk over de weg kwam ik er achter dat mijn ketting oversloeg op het verzet wat juist het beste bij het tempo van de groep paste. Niet handig, maar ik kon er "omheen" fietsen door net een tikje zwaarder te rijden.
De route van Horst deed me eigenlijk vooral denken aan een iets langere en net iets minder intensieve versie van Dorst. De bochten volgen elkaar in hoog tempo op, met hier en daar een kort klimmetje.
Het pad is overal netjes bijgehouden en de omgeving wisselt zich snel af.
Met zo'n grote groep bikers is het een geweldig gezicht om dat door zo'n achtbaan van bochten te zien rijden.
Aan het eind van de route was tijd voor een kleine eet en drink pauze, met wat uitleg over de verdere route.
Voor mij gelijk een mooi moment op mijn beenstukken uit te trekken, want de temperatuur steeg al aardig!
We vervolgden de route naar een stukje bos waar Rob zijn meeste trainingskilometers reed. Hier lag geen vaste MTB route, maar de paden die er lagen boden uitdaging genoeg voor iedereen.
Gelijk bij het begin wist Rob al de helft van de groep van de fiets af te krijgen, door uit het niets langs een trappetje omhoog te rijden. Iedereen die vlak bij hem reed stond natuurlijk in de verkeerde versnelling en moest afstappen.
Gelukkig zag ik het op tijd om rustig terug te kunnen schakelen en ook omhoog te trappen.
Ook in dit stuk bos lagen genoeg bochtjes. Ook hier weer korte, felle klimmetjes, die hier en daar toch wat mensen van de fiets kregen.
De tijd leek voorbij te vliegen (zeker voor mijn gevoel), want eenmaal uit dit bos gekomen belde Rob onze lunchplek al op. We zouden volgens hem over 20 minuten al aankomen voor de lunch!
Parallel aan de snelweg reden we nog een paar keer omhoog over een aantal wandelpaden.
Aan het eind van dit talud volgde een leuke steile afdaling.
Beneden aangekomen zag ik dat we ook via de andere kant hadden kunnen afdalen, maar die had Rob er bewust uit gelaten, omdat dit erg smal en steil was.
Nu moet je dat tegen mij niet zeggen, want dan pak ik hem juist natuurlijk!
Met nog een paar anderen klimmen we de steile afdaling die we net gereden hadden weer omhoog in ons lichtste verzet, om daarna die afdaling toch nog even mee te pakken.
Na de pauze kwamen we al snel bij een doolhof van single tracks naast de plaatselijke crossbaan. Het was hier zo'n wirwar van paden, dat we op een gegeven moment de staart van de groep tegemoet reden.
Nadat we dachten de hele groep weer bij elkaar te hebben, reden we verder via prachtige paarden paden, die alleen maar uit bochten leken te bestaan.
Dat is wat anders dan de brede, mulle paarden paden hier in de randstad!
Aan het eind van deze paarden paden bleken we iemand van onze groep kwijt te zijn. We misten onze eigen "popeye", beter bekend als tiewrap of thumper.
"Gelukkig" kwamen we hier achter toen we net klaar waren met onze kleine pauze, waardoor hij ons al achterop kwam rijden toen we rond wilden om te achterhalen waar hij gebleven was.
Zo zie je maar, dat zelfs met een vaste voor en achterrijder het ergens spaak kan lopen.
Net toen we weer wegreden, bleek er iemand met een afgelopen ketting moeite te hebben om aan te haken.
Gelukkig duurde ook dit niet lang en konden we snel weer onderweg.
Een aantal heerlijke paadjes verder (waar haalt die Rob ze toch vandaan?), moesten er nog een paar grote koeien van het pad gejaagd worden. Ook daar draaide onze voorrijder zijn hand gelukkig niet voor om.
Het grootste probleem moest nog komen....
Niet zo heel lang na die koeien (met inmiddels 75km op de teller), zat er weer eens een kort, fel klimmetje in de route. Hier moest uiteraard voor teruggeschakeld worden, maar dat verliep bij iemand iets minder subtiel dan gehoopt.
Doordat er met druk op de trappers geschakeld werd aan de voorzijde, trok de ketting krom. Deze sloeg vast in de achter derailleur, waardoor deze finaal afbrak.
Na wat dingen uitproberen, kwamen we tot de conclusie dat we nog maar 1 mogelijkheid over hadden. Een nieuwe ketting monteren en een single speed van de fiets maken.
Hiervoor moest de demper wel op de lockout, maar dat was gelukkig geen probleem.
In de laatste kilometers kwamen we nog een kleine achtbaan tegen in de vorm van een parcours van een kilometer lang. De kleine hoogteverschillen, vele kombochten en leuke hindernissen maakten dit een erg leuke speeltuin. Een welkome afwisseling om de inmiddels zeer aanwezige zadelpijn even te kunnen vergeten.
De laatste single track die we voor onze wielen kregen was niet de makkelijkste. Ook hier weer kleine hoogteverschillen, maar wel in de steile variant. Elke keer weer vergiste er wel een paar mensen zich in de lengte van de helling of de gekozen versnelling.
De laatste uitdaging kwam in de vorm van een steile helling van nog geen tien meter hoog. Doordat hij zo kort is, wil je er het liefst snel opstampen, maar vergis je je vervolgens en sta je halverwege stil.
Ik had hier in mijn hoofd al rekening mee gehouden, maar in de praktijk bleek dit toch wat anders te liggen en moest ik een meter voor ik boven was toch afstappen.
Puf om de klim nog een keer te rijden zat er nu toch niet meer in, dus ben ik verder gereden.
Met enkel nog een paar brede zandpaden voor ons, ontstond de kilometer discussie. Want wie had nu de juiste kilometerstand?
Zelf stond ik op net geen 90 kilometer. Anderen hadden nog geen 80, terwijl Rob al aan de 100 kilometer zat.
We hebben de waarheid maar in het midden gelaten en vonden dat het tijd werd om de rit eens af te gaan sluiten. Het was inmiddels ook al aardig laat aan het worden.
Aangekomen bij het boscafé wilden er een aantal toch nog even zeker weten dat ze de honderd kilometer echt vol gemaakt hadden, dus werden er nog een paar rondjes om de vijver heen gereden. Mijn eigen GPS stond ook nog niet op de honderd, dus ik deed vrolijk mee.
Er werd zelfs nog even een sprint ingezet!
Na drie rondjes hadden we het alleen wel gezien, dus vonden we het met z'n allen wel goed zo. De GPS gaf nog geen honderd kilometer aan, maar ik had er vrede mee.
Nadat ik Rob bedankt had voor de prachtige rit, heb ik mezelf nog even opgefrist in het invalidentoilet (dit was afgesproken, hier mochten wij gebruik van maken) en weer aan de lange rit naar huis begonnen...
Voor mij was dit de eerste "Let's ride" via het forum van mountainbike.nl, maar een dag als deze kan ik iedereen aanraden.
De route was helemaal fantastisch, ik heb nog nooit zoveel single track op een dag gezien.
Daarom bij deze nog een keer; Rob (en Roy) bedankt voor de prachtige rit, met uitstekende verzorging!
Oh en die ketting die oversloeg? Dat lag aan een verbogen cassette....
De toch werd in eerste instantie kleinschalig opgezet, maar al snel bleek er (erg) veel belangstelling voor te zijn.
Zo kwam het dan ook, dat we uiteindelijk met bijna 20man/vrouw aan de start verschenen van "de honderd van Horst".
De man die dit allemaal in gang had gezet was Rob, ook wel bekend als Bowiex op het forum.
Zijn insteek was vrij simpel; hij wilde een gezellige tocht op een gemoedelijk tempo rijden, voor een ieder die wel eens 100km op de MTB wilde rijden.
Zo gezegd, zo gedaan, de datum werd vast gezet op 19 april. Dat kwam voor mij mooi uit, zo een week na de hel van Groesbeek.
Voor de tweede zondag op rij pakte ik dus al vroeg mijn spullen in en zette mijn fiets op de auto.
Dit keer wel iets verder rijden, want Horst is een uur en drie kwartier volgens google maps.
Zoals ik van mezelf gewend ben, kwam ik precies op tijd aan op de parkeerplaats in Horst. Ik kon dan ook nog net even mijn spulletjes bij elkaar pakken om aan te schuiven bij de briefing.
Want ondanks dat het eigenlijk alleen een afspraak was om met z'n allen een gezellig ritje te maken, had Rob er best wat tijd in gestoken!
We werden helemaal up to date gebracht over de route, het eten, de stops/pauzes en de manier van rijden.
Rob had een achterrijder geregeld (Roy), waar hij door middel van een walkie talkie mee in contact stond. Ook werd er een lijstje ingevuld met namen en noodnummers, voor het geval er wat mocht gebeuren.
Tijdens de briefing konden we genieten van een heerlijk stukje limburgse vlaai en een kopje thee.
Na de briefing maakte ik nog even van de gelegenheid gebruik om naar de wc te gaan en mijn camera nog uit de auto te pakken. Van zo'n rit moet je tenslotte wel film materiaal hebben.
Nadat iedereen zijn fiets gepakt had, werd het tijd om te vertrekken. Eerst een stukje over de weg, om daarna te beginnen met de vaste route van Horst.
In het eerste stuk over de weg kwam ik er achter dat mijn ketting oversloeg op het verzet wat juist het beste bij het tempo van de groep paste. Niet handig, maar ik kon er "omheen" fietsen door net een tikje zwaarder te rijden.
De route van Horst deed me eigenlijk vooral denken aan een iets langere en net iets minder intensieve versie van Dorst. De bochten volgen elkaar in hoog tempo op, met hier en daar een kort klimmetje.Het pad is overal netjes bijgehouden en de omgeving wisselt zich snel af.
Met zo'n grote groep bikers is het een geweldig gezicht om dat door zo'n achtbaan van bochten te zien rijden.
Aan het eind van de route was tijd voor een kleine eet en drink pauze, met wat uitleg over de verdere route.
Voor mij gelijk een mooi moment op mijn beenstukken uit te trekken, want de temperatuur steeg al aardig!
We vervolgden de route naar een stukje bos waar Rob zijn meeste trainingskilometers reed. Hier lag geen vaste MTB route, maar de paden die er lagen boden uitdaging genoeg voor iedereen.
Gelijk bij het begin wist Rob al de helft van de groep van de fiets af te krijgen, door uit het niets langs een trappetje omhoog te rijden. Iedereen die vlak bij hem reed stond natuurlijk in de verkeerde versnelling en moest afstappen.
Gelukkig zag ik het op tijd om rustig terug te kunnen schakelen en ook omhoog te trappen.
Ook in dit stuk bos lagen genoeg bochtjes. Ook hier weer korte, felle klimmetjes, die hier en daar toch wat mensen van de fiets kregen.
De tijd leek voorbij te vliegen (zeker voor mijn gevoel), want eenmaal uit dit bos gekomen belde Rob onze lunchplek al op. We zouden volgens hem over 20 minuten al aankomen voor de lunch!
Parallel aan de snelweg reden we nog een paar keer omhoog over een aantal wandelpaden.
Aan het eind van dit talud volgde een leuke steile afdaling.
Beneden aangekomen zag ik dat we ook via de andere kant hadden kunnen afdalen, maar die had Rob er bewust uit gelaten, omdat dit erg smal en steil was.
Nu moet je dat tegen mij niet zeggen, want dan pak ik hem juist natuurlijk!
Met nog een paar anderen klimmen we de steile afdaling die we net gereden hadden weer omhoog in ons lichtste verzet, om daarna die afdaling toch nog even mee te pakken.
(zie ook het filmpje)
Aangekomen bij de lunchpauze, stond er 45 kilometer op de teller. Nog net niet op de helft dus.
De tafels waren al voor ons gedekt en vlak nadat we neerstreken in het zonnetje op het terras, werd het brood en de soep al neergezet.
We kregen onbeperkt tomatensoep, met oerbrood en kaas. Een heerlijke combinatie, die er dan ook bij iedereen wel in ging.Na de pauze kwamen we al snel bij een doolhof van single tracks naast de plaatselijke crossbaan. Het was hier zo'n wirwar van paden, dat we op een gegeven moment de staart van de groep tegemoet reden.
Nadat we dachten de hele groep weer bij elkaar te hebben, reden we verder via prachtige paarden paden, die alleen maar uit bochten leken te bestaan.
Dat is wat anders dan de brede, mulle paarden paden hier in de randstad!
Aan het eind van deze paarden paden bleken we iemand van onze groep kwijt te zijn. We misten onze eigen "popeye", beter bekend als tiewrap of thumper.
"Gelukkig" kwamen we hier achter toen we net klaar waren met onze kleine pauze, waardoor hij ons al achterop kwam rijden toen we rond wilden om te achterhalen waar hij gebleven was.
Zo zie je maar, dat zelfs met een vaste voor en achterrijder het ergens spaak kan lopen.
Net toen we weer wegreden, bleek er iemand met een afgelopen ketting moeite te hebben om aan te haken.
Gelukkig duurde ook dit niet lang en konden we snel weer onderweg.
Een aantal heerlijke paadjes verder (waar haalt die Rob ze toch vandaan?), moesten er nog een paar grote koeien van het pad gejaagd worden. Ook daar draaide onze voorrijder zijn hand gelukkig niet voor om.
Het grootste probleem moest nog komen....
Niet zo heel lang na die koeien (met inmiddels 75km op de teller), zat er weer eens een kort, fel klimmetje in de route. Hier moest uiteraard voor teruggeschakeld worden, maar dat verliep bij iemand iets minder subtiel dan gehoopt.
Doordat er met druk op de trappers geschakeld werd aan de voorzijde, trok de ketting krom. Deze sloeg vast in de achter derailleur, waardoor deze finaal afbrak.Na wat dingen uitproberen, kwamen we tot de conclusie dat we nog maar 1 mogelijkheid over hadden. Een nieuwe ketting monteren en een single speed van de fiets maken.
Hiervoor moest de demper wel op de lockout, maar dat was gelukkig geen probleem.
In de laatste kilometers kwamen we nog een kleine achtbaan tegen in de vorm van een parcours van een kilometer lang. De kleine hoogteverschillen, vele kombochten en leuke hindernissen maakten dit een erg leuke speeltuin. Een welkome afwisseling om de inmiddels zeer aanwezige zadelpijn even te kunnen vergeten.
De laatste single track die we voor onze wielen kregen was niet de makkelijkste. Ook hier weer kleine hoogteverschillen, maar wel in de steile variant. Elke keer weer vergiste er wel een paar mensen zich in de lengte van de helling of de gekozen versnelling.
De laatste uitdaging kwam in de vorm van een steile helling van nog geen tien meter hoog. Doordat hij zo kort is, wil je er het liefst snel opstampen, maar vergis je je vervolgens en sta je halverwege stil.
Ik had hier in mijn hoofd al rekening mee gehouden, maar in de praktijk bleek dit toch wat anders te liggen en moest ik een meter voor ik boven was toch afstappen.
Puf om de klim nog een keer te rijden zat er nu toch niet meer in, dus ben ik verder gereden.
Met enkel nog een paar brede zandpaden voor ons, ontstond de kilometer discussie. Want wie had nu de juiste kilometerstand?
Zelf stond ik op net geen 90 kilometer. Anderen hadden nog geen 80, terwijl Rob al aan de 100 kilometer zat.
We hebben de waarheid maar in het midden gelaten en vonden dat het tijd werd om de rit eens af te gaan sluiten. Het was inmiddels ook al aardig laat aan het worden.
Aangekomen bij het boscafé wilden er een aantal toch nog even zeker weten dat ze de honderd kilometer echt vol gemaakt hadden, dus werden er nog een paar rondjes om de vijver heen gereden. Mijn eigen GPS stond ook nog niet op de honderd, dus ik deed vrolijk mee.
Er werd zelfs nog even een sprint ingezet!
Na drie rondjes hadden we het alleen wel gezien, dus vonden we het met z'n allen wel goed zo. De GPS gaf nog geen honderd kilometer aan, maar ik had er vrede mee.
Nadat ik Rob bedankt had voor de prachtige rit, heb ik mezelf nog even opgefrist in het invalidentoilet (dit was afgesproken, hier mochten wij gebruik van maken) en weer aan de lange rit naar huis begonnen...
Voor mij was dit de eerste "Let's ride" via het forum van mountainbike.nl, maar een dag als deze kan ik iedereen aanraden.
De route was helemaal fantastisch, ik heb nog nooit zoveel single track op een dag gezien.
Daarom bij deze nog een keer; Rob (en Roy) bedankt voor de prachtige rit, met uitstekende verzorging!
Oh en die ketting die oversloeg? Dat lag aan een verbogen cassette....
zaterdag 18 april 2015
MTB Hel van Groesbeek 12-04-2015
Vandaag zou de dag zijn dat ik 105km en 1800 hoogtemeters ging bedwingen. Daarvoor moest ik wel helemaal naar Groesbeek, maar dat maakte me niet zoveel uit.
Vroeg in de auto dus, op weg naar het oosten van het land.
Voor de verandering kwam ik eens netjes op tijd en had ik nog ruim de tijd om me in te schrijven en de sfeer te proeven.
Er hing een heel ander sfeertje dan bij de gemiddelde tocht. Aan de gezichten was te lezen dat het vandaag moest gaan gebeuren.
Die spanning heerste bij mij ook een beetje. Voor mijn gevoel had ik bij lange na niet genoeg getraind en was ik er dus niet echt klaar voor.
Ik weet van mezelf dat ik ook niet bepaald een snelle rijder ben, zeker zware klimmen heb ik het vaak moeilijk mee.
Als het vlak is, of (vooral) naar beneden gaat daarintegen...
Ik koos er daarom ook voor om als laatste in het startvak aan te sluiten. Dan kon ik lekker achter de meute aan peddelen en mijn ritme vinden.
Om de groep uit elkaar te trekken, reden we een rondje over de motorcross baan direct na de start.
Door de vele steile klimmen en weinig harde stukken in de baan, stroopte het echter hier juist erg op. Ik koos wederom voor een afwachtende tactiek, om straks in het bos niemand in de weg te rijden.
Eenmaal het bos in reed iedereen nog steeds in een grote sliert, maar al snel werd dit minder en spreidde de groep zich wat meer.
Bij de eerste paar klimmen ontstond wel weer een groepje wandelaars, waardoor ik (met nog een paar anderen) besloot even te wachten onderaan de klim. Dan konden we hem in ieder geval op fietsen.
Na de eerste paar klimmen begon ik mijn tempo te vinden en bleek ik met een gemiddelde van 16km/u toch redelijk goed op weg. Ik had uitgerekend dat ik 15km/u gemiddeld moest rijden om aan mijn laatste ronde te mogen beginnen, dus als ik daar boven kon blijven was dat helemaal prima.
Na een goed half uur kwamen de eerste rijders van de 70km me voorbij. Het inhalen gebeurde gelukkig allemaal helemaal netjes en niemand leek last van elkaar te hebben.
De klimmen en afdalingen waren steil en erg gaaf om te rijden. Elke keer als je een afdaling af reed, lag de volgende klim alweer op je te wachten.
Hoe hoog ik reed kon ik mooi volgen op mijn GPS, zodat ik een klein beetje in kon schatten wat me te wachten stond; een afdaling of een klim.
Na een tijdje kwamen we uit op een pad langs een golfbaan. Hier volgde een steile afdaling met wat rotsen, waarbij ik besloot eerst eens mijn armstukken en kniewarmers uit te doen. Het begon inmiddels al lekker op te warmen!
Na die steile afdaling volgde een paar slingertjes en een steile klim. Ik wilde net te snel terug schakelen op mijn cassette, met net iets teveel kracht op de pedalen. Resultaat; een gebroken ketting.
Dat was voor mij al een tijdje geleden, maar gelukkig heb ik altijd een reserve schakel bij me om snel de ketting weer in orde te hebben.
Doordat de ketting ook wat gebogen was, kostte het me wat moeite om de gebroken schakel goed los te krijgen.
Eenmaal gemaakt en klaar om weer op te stappen, werd ik ingehaald door niemand minder dan Tina Toertocht.
We reden een stukje samen, maar ik moest toch concluderen dat ze een betere klimgeit is dan ik. Na een paar kilometer liet ik haar dan ook gaan op een klim.
Eenmaal bovenaan stond ze een reepje te eten, maar het duurde niet lang voordat ik nog een keer door haar "gechickt" werd.
Nu vond ik dat niet zo'n ramp, want ik weet van mezelf dat ik geen hardrijder ben.
Bijna aan het eind van de eerste ronde kwam ik bij een erg steile wortelklim. Ik schakelde snel terug, maar had al teveel druk op de pedalen staan, waardoor ik nogmaals mijn ketting brak.
Snel de fiets aan de kant en de tas open dus, maar ik bleek alleen nog een 8 speed schakel te hebben.
Lopen had ik niet zo'n zin in, dus zette ik hem er toch maar op.
In het stukje naar de finish bleek dit niet helemaal feilloos te werken, maar ik kon er in ieder geval mee doorrijden.
Aangekomen bij de eerste doorkomst, wist ik al dat ik een derde ronde niet meer ging halen. Een tweede ronde twijfelde ik sterk over, omdat ik geen materiaal meer had om mijn ketting te maken mocht hij nog een keer breken.
Na een plakje ontbijtkoek en een halve banaan bij de verzorgingspost gegeten te hebben, besloot ik toch een tweede ronde te starten.
Ik moest wel wat rustiger aan doen, want anders sloeg mijn ketting over op de 8 speed schakel.
In de lichtere versnellingen liep mijn ketting nog best aardig, omdat de grootte van de tandwielen op de cassette dan genoeg verschillen om de 8 speed schakel niet te laten overslaan.
De zwaardere verzetten gingen wel wat moeilijker, dus ik moest mijn tempo echt inhouden.
Ik was in ieder geval blij dat ik alle klimmen op deze manier wel zonder veel problemen kon oprijden!
Wel was het elke keer weer oppassen met terugschakelen, want ik wilde natuurlijk geen risico op een wandeltocht lopen.
Verder deed mijn fiets het eigenlijk voortreffelijk. De zithouding bevalt (al mag die misschien net ietsjes dieper) en de vering doet zijn werk geweldig.
Door de vering en nobby nic's kwam ik nergens grip tekort en kwam ik elke klim netjes fietsend boven.
De afdalingen waren een waar genot, al had ik het gevoel dat mijn wielen toch niet helemaal in orde waren. (later zou blijken dat de spaakspanning niet klopte).
De gevreesde klimmen kwam ik nu netjes zonder gebroken schakels boven, doordat ik netjes van tevoren terug schakelde en niet op de helling pas.
Ik kwam er gaandeweg ook achter dat ik mijn bidon onderweg ergens verloren was. Opzich geen ramp met 3 liter water op mijn rug, maar een beetje reserve is toch lekker.
Met inmiddels 4,5 uur fietsen op de klok kwam ik er alleen achter dat mijn rugzak leeg was! Met nog bijna tien kilometer te gaan niet echt handig.
Ik hoopte nog ergens wat toeschouwers tegen te komen om water van te vragen (de rijders waren ook bijna allemaal "leeg" en hadden het laatste beetje vocht wat ze hadden zelf nodig), maar helaas.
Op de punten waar in mijn eerste ronde nog mensen stonden met waterflessen, was nu niemand meer te bekennen.
Het laatste half uur heb ik dus zonder water moeten doen. Dat was niet makkelijk!
Hoofdpijn en kramp kwamen me al snel pesten.
Gelukkig wist ik de laatste kilometers (met die steile wortelklim, waar ik toch nog fietsend boven kwam) uit te rijden zonder dat ik stukken heb moeten lopen door krampen.
Eenmaal bij de finish aangekomen heb ik maar niet te lang rond gehangen (hoewel het zonnetje heerlijk was), maar ben ik vrij vlot naar de auto gegaan. Daar had ik namelijk nog een bidonnetje water op me wachten en kon ik mijn vocht weer wat op peil brengen.
Het was een zware rit, waarbij ik achteraf gezien ook echt niet goed genoeg voorbereid was op de lange afstand.
Door de materiaalpech was ik bij lange na niet meer op tijd om mijn derde ronde te starten en dat was achteraf niet eens zo heel erg.
Toch kijk ik terug op een leuke en zware rit, waarbij ik mijn grenzen heb weten te verleggen.
Mocht ik volgend jaar meedoen, dan schrijf ik me alleen lekker in voor de 70km. Dat rijdt toch een stuk ontspannender en ik denk dat ik dan wat beter kan genieten zonder dat ik op de klok moet letten.
Over mijn fiets ben ik meer dan tevreden. Ik had nog niet eerder zo'n lange afstand gereden met mijn canyon, maar dat had ik zeker wel eerder moeten doen!
Vroeg in de auto dus, op weg naar het oosten van het land.
Voor de verandering kwam ik eens netjes op tijd en had ik nog ruim de tijd om me in te schrijven en de sfeer te proeven.
Er hing een heel ander sfeertje dan bij de gemiddelde tocht. Aan de gezichten was te lezen dat het vandaag moest gaan gebeuren.Die spanning heerste bij mij ook een beetje. Voor mijn gevoel had ik bij lange na niet genoeg getraind en was ik er dus niet echt klaar voor.Ik weet van mezelf dat ik ook niet bepaald een snelle rijder ben, zeker zware klimmen heb ik het vaak moeilijk mee.
Als het vlak is, of (vooral) naar beneden gaat daarintegen...
Ik koos er daarom ook voor om als laatste in het startvak aan te sluiten. Dan kon ik lekker achter de meute aan peddelen en mijn ritme vinden.
Om de groep uit elkaar te trekken, reden we een rondje over de motorcross baan direct na de start.
Door de vele steile klimmen en weinig harde stukken in de baan, stroopte het echter hier juist erg op. Ik koos wederom voor een afwachtende tactiek, om straks in het bos niemand in de weg te rijden.
Eenmaal het bos in reed iedereen nog steeds in een grote sliert, maar al snel werd dit minder en spreidde de groep zich wat meer.
Bij de eerste paar klimmen ontstond wel weer een groepje wandelaars, waardoor ik (met nog een paar anderen) besloot even te wachten onderaan de klim. Dan konden we hem in ieder geval op fietsen.
Na de eerste paar klimmen begon ik mijn tempo te vinden en bleek ik met een gemiddelde van 16km/u toch redelijk goed op weg. Ik had uitgerekend dat ik 15km/u gemiddeld moest rijden om aan mijn laatste ronde te mogen beginnen, dus als ik daar boven kon blijven was dat helemaal prima.
Na een goed half uur kwamen de eerste rijders van de 70km me voorbij. Het inhalen gebeurde gelukkig allemaal helemaal netjes en niemand leek last van elkaar te hebben.De klimmen en afdalingen waren steil en erg gaaf om te rijden. Elke keer als je een afdaling af reed, lag de volgende klim alweer op je te wachten.
Hoe hoog ik reed kon ik mooi volgen op mijn GPS, zodat ik een klein beetje in kon schatten wat me te wachten stond; een afdaling of een klim.
Na een tijdje kwamen we uit op een pad langs een golfbaan. Hier volgde een steile afdaling met wat rotsen, waarbij ik besloot eerst eens mijn armstukken en kniewarmers uit te doen. Het begon inmiddels al lekker op te warmen!
Na die steile afdaling volgde een paar slingertjes en een steile klim. Ik wilde net te snel terug schakelen op mijn cassette, met net iets teveel kracht op de pedalen. Resultaat; een gebroken ketting.
Dat was voor mij al een tijdje geleden, maar gelukkig heb ik altijd een reserve schakel bij me om snel de ketting weer in orde te hebben.
Doordat de ketting ook wat gebogen was, kostte het me wat moeite om de gebroken schakel goed los te krijgen.
Eenmaal gemaakt en klaar om weer op te stappen, werd ik ingehaald door niemand minder dan Tina Toertocht.
We reden een stukje samen, maar ik moest toch concluderen dat ze een betere klimgeit is dan ik. Na een paar kilometer liet ik haar dan ook gaan op een klim.
Eenmaal bovenaan stond ze een reepje te eten, maar het duurde niet lang voordat ik nog een keer door haar "gechickt" werd.
Nu vond ik dat niet zo'n ramp, want ik weet van mezelf dat ik geen hardrijder ben.
Bijna aan het eind van de eerste ronde kwam ik bij een erg steile wortelklim. Ik schakelde snel terug, maar had al teveel druk op de pedalen staan, waardoor ik nogmaals mijn ketting brak.
Snel de fiets aan de kant en de tas open dus, maar ik bleek alleen nog een 8 speed schakel te hebben.
Lopen had ik niet zo'n zin in, dus zette ik hem er toch maar op.
In het stukje naar de finish bleek dit niet helemaal feilloos te werken, maar ik kon er in ieder geval mee doorrijden.
Aangekomen bij de eerste doorkomst, wist ik al dat ik een derde ronde niet meer ging halen. Een tweede ronde twijfelde ik sterk over, omdat ik geen materiaal meer had om mijn ketting te maken mocht hij nog een keer breken.
Na een plakje ontbijtkoek en een halve banaan bij de verzorgingspost gegeten te hebben, besloot ik toch een tweede ronde te starten.
Ik moest wel wat rustiger aan doen, want anders sloeg mijn ketting over op de 8 speed schakel.
In de lichtere versnellingen liep mijn ketting nog best aardig, omdat de grootte van de tandwielen op de cassette dan genoeg verschillen om de 8 speed schakel niet te laten overslaan.
De zwaardere verzetten gingen wel wat moeilijker, dus ik moest mijn tempo echt inhouden.
Ik was in ieder geval blij dat ik alle klimmen op deze manier wel zonder veel problemen kon oprijden!
Wel was het elke keer weer oppassen met terugschakelen, want ik wilde natuurlijk geen risico op een wandeltocht lopen.
Verder deed mijn fiets het eigenlijk voortreffelijk. De zithouding bevalt (al mag die misschien net ietsjes dieper) en de vering doet zijn werk geweldig.Door de vering en nobby nic's kwam ik nergens grip tekort en kwam ik elke klim netjes fietsend boven.
De afdalingen waren een waar genot, al had ik het gevoel dat mijn wielen toch niet helemaal in orde waren. (later zou blijken dat de spaakspanning niet klopte).
De gevreesde klimmen kwam ik nu netjes zonder gebroken schakels boven, doordat ik netjes van tevoren terug schakelde en niet op de helling pas.
Ik kwam er gaandeweg ook achter dat ik mijn bidon onderweg ergens verloren was. Opzich geen ramp met 3 liter water op mijn rug, maar een beetje reserve is toch lekker.
Met inmiddels 4,5 uur fietsen op de klok kwam ik er alleen achter dat mijn rugzak leeg was! Met nog bijna tien kilometer te gaan niet echt handig.
Ik hoopte nog ergens wat toeschouwers tegen te komen om water van te vragen (de rijders waren ook bijna allemaal "leeg" en hadden het laatste beetje vocht wat ze hadden zelf nodig), maar helaas.
Op de punten waar in mijn eerste ronde nog mensen stonden met waterflessen, was nu niemand meer te bekennen.
Het laatste half uur heb ik dus zonder water moeten doen. Dat was niet makkelijk!
Hoofdpijn en kramp kwamen me al snel pesten.
Gelukkig wist ik de laatste kilometers (met die steile wortelklim, waar ik toch nog fietsend boven kwam) uit te rijden zonder dat ik stukken heb moeten lopen door krampen.
Eenmaal bij de finish aangekomen heb ik maar niet te lang rond gehangen (hoewel het zonnetje heerlijk was), maar ben ik vrij vlot naar de auto gegaan. Daar had ik namelijk nog een bidonnetje water op me wachten en kon ik mijn vocht weer wat op peil brengen.
Het was een zware rit, waarbij ik achteraf gezien ook echt niet goed genoeg voorbereid was op de lange afstand.
Door de materiaalpech was ik bij lange na niet meer op tijd om mijn derde ronde te starten en dat was achteraf niet eens zo heel erg.Toch kijk ik terug op een leuke en zware rit, waarbij ik mijn grenzen heb weten te verleggen.
Mocht ik volgend jaar meedoen, dan schrijf ik me alleen lekker in voor de 70km. Dat rijdt toch een stuk ontspannender en ik denk dat ik dan wat beter kan genieten zonder dat ik op de klok moet letten.
Over mijn fiets ben ik meer dan tevreden. Ik had nog niet eerder zo'n lange afstand gereden met mijn canyon, maar dat had ik zeker wel eerder moeten doen!
woensdag 8 april 2015
MTB training op dinsdagavond 07-04-2015
Via het forum van mountainbike.nl was ik in contact gekomen met een trainer van de Spartaan in Rijswijk. In Rijswijk ligt namelijk het Elzenburgerbos, waar je erg leuk kunt mountainbiken.
In dat bos ligt alleen geen vaste route, waardoor je de paden een beetje moet kennen. Om die paden te leren kennen, mocht ik eens meerijden met een training op de dinsdagavond bij de Spartaan.
Zo gezegd, zo gedaan, om kwart over 6 stapte ik op de fiets van huis op weg naar Rijswijk.
De makkelijkste route was langs de Vliet, dus reed ik eerst langs de A12 (tegen de wind in uiteraard) naar de Vliet toe.
Daarna een simpele kwestie van de Vliet volgen tot je de A4 ziet en daar de brug over naar de andere kant. "So far, so good".
Bij het bos aangekomen, moest ik alleen nog aan de andere kant zien te komen. Dit deel van de route had ik wat minder goed bestudeert, dus reed ik al snel hopeloos verkeerd.
Gelukkig wist ik een weg door het bos te vinden die aan de andere kant uit kwam, waarbij ik al gelijk een paar leuke klimmetjes tegen kwam.
Klokslag zeven uur kwam ik de parkeerplaats op rijden, toen ik Sven zijn fiets net uit de auto zag halen. De groep stond al om hem heen, dus ik was (zoals gewoonlijk) precies op tijd.
Nadat ik me voorgesteld had, vluchtte ik eerst nog even het clubhuis in voor een sanitaire stop, om daarna op het midden terrein aan de training te kunnen beginnen.
De Spartaan heeft een wielerbaan, met in het midden een veld met een aantal hindernissen en bultjes. Hier werd een opwarm rondje uitgelegd, waarbij gelijk al een paar leuke technische obstakels mee gepakt werden.
Eenmaal opgewarmd ging de groep richting het Elzenburger bos. Daar had Sven een tweetal klimmetjes voor ons uitgezocht. Hij had ze in een klein rondje verwerkt, wat in estafette vorm afgewerkt moest worden.
De eerste keer reden we het rondje met de volledige groep, zodat we tijdens het rondje de tijd hadden om tweetallen te vormen.
Onderaan de eerste klim was een grasveld met twee doelen, daar mocht de helft van de groep rondjes om rijden tot hun partner terug was van het klim rondje.
Zo wisselden de tweetallen af, tot iedereen vier keer het rondje geklommen had.
Vooral de eerste klim bleek erg zwaar, lang en steil, waardoor ik de derde en vierde keer mijn aller lichtste verzet nodig had.
De afdaling die daarop volgde maakte een hoop goed, met veel wortels en scherpe bochten.
Na de estafette rondjes gingen we naar een ander deel van het bos, waar weer een klein rondje bedacht was. Dit rondje reden we als grote groep, maar dan wel zes keer.
Bij dit rondje was de klim vooral zwaar door de vele wortels.
Omdat het alweer donker begon te worden, reden we na deze oefening (inmiddels al moe maar voldaan) terug naar de Spartaan om op het midden terrein nog een kleine cooling down te doen.
Na de cooling down bedankte ik Sven hartelijk voor de leuke en zware training, waarop ik gelijk uitgenodigd werd voor volgende week.
Ik dacht dat het niet in de planning zou passen, dus bedankte ik vriendelijk. Sven benadrukte dat ik altijd welkom ben om eens een training aan te haken. Erg leuk en gastvrij dus!
De Spartaan kwam op hun website op mij over als een erg wedstrijdgerichte vereniging, maar niets is minder waar. Er zijn verschillende niveau's waarop gereden wordt en iedereen laat elkaar daarin erg netjes in zijn waarde.
Het elzenburger bos is een leuke plek om te fietsen, waar genoeg te ontdekken valt. Alle paden liggen er erg natuurlijk bij, waardoor de technische uitdaging zeker aanwezig is.
Ook zijn de heuvels die er liggen hoog en steil. Daardoor kun je op een klein oppervlak een pittige training rijden!
Nadat ik mijn lampjes voor de weg naar huis gemonteerd had, bleek ook wel dat ik een pittige training achter de rug had. Elk heuveltje/bruggetje wat ik tegen kwam kon ik goed voelen in mijn benen.
Toen ik eenmaal thuis aan kwam, was ik dan ook blij dat ik lekker onder de douche kon stappen!
Het Elzenburger bos gaat mij wel vaker zien!
In dat bos ligt alleen geen vaste route, waardoor je de paden een beetje moet kennen. Om die paden te leren kennen, mocht ik eens meerijden met een training op de dinsdagavond bij de Spartaan.
Zo gezegd, zo gedaan, om kwart over 6 stapte ik op de fiets van huis op weg naar Rijswijk.
De makkelijkste route was langs de Vliet, dus reed ik eerst langs de A12 (tegen de wind in uiteraard) naar de Vliet toe.
Daarna een simpele kwestie van de Vliet volgen tot je de A4 ziet en daar de brug over naar de andere kant. "So far, so good".
Bij het bos aangekomen, moest ik alleen nog aan de andere kant zien te komen. Dit deel van de route had ik wat minder goed bestudeert, dus reed ik al snel hopeloos verkeerd.
Gelukkig wist ik een weg door het bos te vinden die aan de andere kant uit kwam, waarbij ik al gelijk een paar leuke klimmetjes tegen kwam.
Klokslag zeven uur kwam ik de parkeerplaats op rijden, toen ik Sven zijn fiets net uit de auto zag halen. De groep stond al om hem heen, dus ik was (zoals gewoonlijk) precies op tijd.
Nadat ik me voorgesteld had, vluchtte ik eerst nog even het clubhuis in voor een sanitaire stop, om daarna op het midden terrein aan de training te kunnen beginnen.
De Spartaan heeft een wielerbaan, met in het midden een veld met een aantal hindernissen en bultjes. Hier werd een opwarm rondje uitgelegd, waarbij gelijk al een paar leuke technische obstakels mee gepakt werden.
Eenmaal opgewarmd ging de groep richting het Elzenburger bos. Daar had Sven een tweetal klimmetjes voor ons uitgezocht. Hij had ze in een klein rondje verwerkt, wat in estafette vorm afgewerkt moest worden.
De eerste keer reden we het rondje met de volledige groep, zodat we tijdens het rondje de tijd hadden om tweetallen te vormen.
Onderaan de eerste klim was een grasveld met twee doelen, daar mocht de helft van de groep rondjes om rijden tot hun partner terug was van het klim rondje.
Zo wisselden de tweetallen af, tot iedereen vier keer het rondje geklommen had.
Vooral de eerste klim bleek erg zwaar, lang en steil, waardoor ik de derde en vierde keer mijn aller lichtste verzet nodig had.
De afdaling die daarop volgde maakte een hoop goed, met veel wortels en scherpe bochten.
Na de estafette rondjes gingen we naar een ander deel van het bos, waar weer een klein rondje bedacht was. Dit rondje reden we als grote groep, maar dan wel zes keer.
Bij dit rondje was de klim vooral zwaar door de vele wortels.
Omdat het alweer donker begon te worden, reden we na deze oefening (inmiddels al moe maar voldaan) terug naar de Spartaan om op het midden terrein nog een kleine cooling down te doen.
Na de cooling down bedankte ik Sven hartelijk voor de leuke en zware training, waarop ik gelijk uitgenodigd werd voor volgende week.
Ik dacht dat het niet in de planning zou passen, dus bedankte ik vriendelijk. Sven benadrukte dat ik altijd welkom ben om eens een training aan te haken. Erg leuk en gastvrij dus!
De Spartaan kwam op hun website op mij over als een erg wedstrijdgerichte vereniging, maar niets is minder waar. Er zijn verschillende niveau's waarop gereden wordt en iedereen laat elkaar daarin erg netjes in zijn waarde.
Het elzenburger bos is een leuke plek om te fietsen, waar genoeg te ontdekken valt. Alle paden liggen er erg natuurlijk bij, waardoor de technische uitdaging zeker aanwezig is.
Ook zijn de heuvels die er liggen hoog en steil. Daardoor kun je op een klein oppervlak een pittige training rijden!
Nadat ik mijn lampjes voor de weg naar huis gemonteerd had, bleek ook wel dat ik een pittige training achter de rug had. Elk heuveltje/bruggetje wat ik tegen kwam kon ik goed voelen in mijn benen.
Toen ik eenmaal thuis aan kwam, was ik dan ook blij dat ik lekker onder de douche kon stappen!
Het Elzenburger bos gaat mij wel vaker zien!
maandag 6 april 2015
MTB kwalitatieve kilometers 05-04-2015
Vandaag zou ik in eerste instantie met Ferry een stukje over het parcours gaan fietsen. De plannen waren voor hem echter iets aangepast, waardoor ik alleen op pad moest.
Nu klinkt "moeten" vaak al gelijk negatief, terwijl niets minder waar is natuurlijk.
Eerst ben ik om 10 uur eens samen met de hond op de fiets gestapt. Na een ontspannen ritje samen door het park (haast stapvoets, heeft hij de tijd om even lekker te snuffelen) bracht ik langzaam het tempo wat omhoog naarmate we dichter bij de golfbaan kwamen.
Het rondje over de golfbaan deed Emjay precies als ik van hem gewend ben. In de afdalingen volgt hij me netjes, om daarna bij de klimmen naast me te komen lopen.
Omdat zijn conditie nog opgebouwd moet worden, hebben we het bij één rondje gelaten.
Weer terug door het park, waarbij ik hem af kon zetten bij de oppas.
Eenmaal aangekomen bij het parcours, kwam ik André nog tegen. Hij bleek net begonnen te zijn aan het narijden van de hobbeltjestocht.
Het eerste rondje op de kleine berg heb ik lekker door gereden, zonder me gehaast te voelen. De klimmen dusdanig gedoseerd, dat ik goed kon genieten van de afdalingen.
Een enkel momentje waar de fiets wat begon te schuiven, maar geen echte "oeps" momentjes. Het blijft een geweldig gevoel als je de fiets/banden voelt zoeken naar grip.
Aangekomen bij de grote berg kwam ik Ferry tegen, hij was met zijn kroost aan het fietsen.
Na even wat bijkletsen splitsten onze wegen weer, hij ging wat relatief simpele gravelpaden rijden.
Er bleken een aantal clinics bezig te zijn op en rond het parcours, maar daar had ik relatief weinig last van gelukkig. Nog heel even pakte ik de lange klim op de grote berg tussen een groep cursisten door. Ik grapte nog naar de instructeur dat ik wel voor joker zou staan als ik hem niet zou halen, maar goede lijnkeuze en een makkelijk verzet zorgde er gelukkig voor dat ik ongeschonden boven aan kwam.
De meest steile klim van het parcours ging me eigenlijk relatief makkelijk af, die ligt er op het moment mooi strak bij.
De rock garden was een waar genot, zeker omdat ik net de nerve aan het rijden was. Met de achtervering en lange voorvork kun je al snel de remmen los gooien (letterlijk en figuurlijk) heuvel af.
Het was verder niet echt druk op het parcours, waardoor ik een aantal lusjes dubbel heb kunnen rijden zonder iemand in de weg te rijden.
Op die manier kon ik lekker aan mijn techniek knutselen.
Er licht in het parcours een kleine rock garden bijvoorbeeld. Deze is niet in de uitgepijlde route opgenomen, maar je kunt hem vrij simpel "meenemen" als zijnde een extra lusje.
Aan het eind van die rock garden moet je dan alleen een hele krappe bocht naar links nemen, die gelijk overgaat in een redelijk steile klim.
Die wilde vandaag nog niet helemaal lukken. Volgende keer beter!
De schans op de kleine berg heb ik ook minstens drie keer gereden, want wat een genot blijft het toch om lekker in de lucht te springen.
Uiteindelijk kwam ik uit op drie volledige rondes, waarbij ik alle klimmen uit de uitgepijlde route netjes op heb kunnen rijden zonder afstappen.
Ik heb geen toptijden gereden, maar gewoon weer eens flink lol gemaakt.
Bijna aan het eind van mijn rit kwam ik nog even aan de praat met de mannen en vrouwen van capricorn MTB. Zij geven cursussen in Zoetermeer en daarbuiten aan allerlei verschillende niveau's.
Vooral Niek heeft een erg enthousiaste manier van vertellen over zijn grote hobby, wat erg aanstekelijk werkt.
Omdat ik graag wil blijven werken aan mijn techniek en mijn fiets goed wil kunnen benutten, ben ik opzoek naar een clinic die me daarbij kan helpen. Na een uitgebreid gesprek over wat ik wil leren en wat zij kunnen bieden, hebben we afgesproken het vuur even warm te houden.
Bij thuiskomst stond er na 4 uur fietsen "slechts" 35 kilometer op de teller. Dat lijkt misschien erg weinig, maar dat maakt mij niet uit.
Ik heb weer wat grenzen opgezocht en misschien zelfs onbewust een beetje verlegd.
Want ik heb nog niet eerder de maximum snelheid op net geen 50km/u gehad op het parcours in Zoetermeer!
Nu klinkt "moeten" vaak al gelijk negatief, terwijl niets minder waar is natuurlijk.
Eerst ben ik om 10 uur eens samen met de hond op de fiets gestapt. Na een ontspannen ritje samen door het park (haast stapvoets, heeft hij de tijd om even lekker te snuffelen) bracht ik langzaam het tempo wat omhoog naarmate we dichter bij de golfbaan kwamen.
Het rondje over de golfbaan deed Emjay precies als ik van hem gewend ben. In de afdalingen volgt hij me netjes, om daarna bij de klimmen naast me te komen lopen.
Omdat zijn conditie nog opgebouwd moet worden, hebben we het bij één rondje gelaten.
Weer terug door het park, waarbij ik hem af kon zetten bij de oppas.
Eenmaal aangekomen bij het parcours, kwam ik André nog tegen. Hij bleek net begonnen te zijn aan het narijden van de hobbeltjestocht.
Het eerste rondje op de kleine berg heb ik lekker door gereden, zonder me gehaast te voelen. De klimmen dusdanig gedoseerd, dat ik goed kon genieten van de afdalingen.
Een enkel momentje waar de fiets wat begon te schuiven, maar geen echte "oeps" momentjes. Het blijft een geweldig gevoel als je de fiets/banden voelt zoeken naar grip.
Aangekomen bij de grote berg kwam ik Ferry tegen, hij was met zijn kroost aan het fietsen.
Na even wat bijkletsen splitsten onze wegen weer, hij ging wat relatief simpele gravelpaden rijden.
Er bleken een aantal clinics bezig te zijn op en rond het parcours, maar daar had ik relatief weinig last van gelukkig. Nog heel even pakte ik de lange klim op de grote berg tussen een groep cursisten door. Ik grapte nog naar de instructeur dat ik wel voor joker zou staan als ik hem niet zou halen, maar goede lijnkeuze en een makkelijk verzet zorgde er gelukkig voor dat ik ongeschonden boven aan kwam.
De meest steile klim van het parcours ging me eigenlijk relatief makkelijk af, die ligt er op het moment mooi strak bij.
De rock garden was een waar genot, zeker omdat ik net de nerve aan het rijden was. Met de achtervering en lange voorvork kun je al snel de remmen los gooien (letterlijk en figuurlijk) heuvel af.
Het was verder niet echt druk op het parcours, waardoor ik een aantal lusjes dubbel heb kunnen rijden zonder iemand in de weg te rijden.
Op die manier kon ik lekker aan mijn techniek knutselen.
Er licht in het parcours een kleine rock garden bijvoorbeeld. Deze is niet in de uitgepijlde route opgenomen, maar je kunt hem vrij simpel "meenemen" als zijnde een extra lusje.
Aan het eind van die rock garden moet je dan alleen een hele krappe bocht naar links nemen, die gelijk overgaat in een redelijk steile klim.
Die wilde vandaag nog niet helemaal lukken. Volgende keer beter!
De schans op de kleine berg heb ik ook minstens drie keer gereden, want wat een genot blijft het toch om lekker in de lucht te springen.
Uiteindelijk kwam ik uit op drie volledige rondes, waarbij ik alle klimmen uit de uitgepijlde route netjes op heb kunnen rijden zonder afstappen.
Ik heb geen toptijden gereden, maar gewoon weer eens flink lol gemaakt.
Bijna aan het eind van mijn rit kwam ik nog even aan de praat met de mannen en vrouwen van capricorn MTB. Zij geven cursussen in Zoetermeer en daarbuiten aan allerlei verschillende niveau's.
Vooral Niek heeft een erg enthousiaste manier van vertellen over zijn grote hobby, wat erg aanstekelijk werkt.
Omdat ik graag wil blijven werken aan mijn techniek en mijn fiets goed wil kunnen benutten, ben ik opzoek naar een clinic die me daarbij kan helpen. Na een uitgebreid gesprek over wat ik wil leren en wat zij kunnen bieden, hebben we afgesproken het vuur even warm te houden.
Bij thuiskomst stond er na 4 uur fietsen "slechts" 35 kilometer op de teller. Dat lijkt misschien erg weinig, maar dat maakt mij niet uit.
Ik heb weer wat grenzen opgezocht en misschien zelfs onbewust een beetje verlegd.
Want ik heb nog niet eerder de maximum snelheid op net geen 50km/u gehad op het parcours in Zoetermeer!
zaterdag 14 maart 2015
MTB clubrit met de nerve 08-03-2015
Omdat ik besloten heb met mijn canyon nerve de komende marathons te gaan fietsen, werd het weer eens tijd deze uit te laten. En hoe beter dan met een clubrit?
De nerve staat er inmiddels alweer heel anders bij dan een paar weken geleden. De achter derailleur is vervangen. Er zat een SRAM schakelsysteem op, dat heb ik vervangen door shimano.
Ook had ik de voor derailleur er af gehaald en er een raceface narrow-wide voorblad op gezet. Hoewel dit het schakelen een stuk simpeler maakt, kwam ik niet meer helemaal uit met het bereik van de cassette.
Doordat de nerve wat aan de zware kant is en toch wat lastiger klimt dan mijn cube, is een licht verzet wel handig. Daardoor kom ik alleen in het zwaarste verzet niet goed meer uit.
Daarom heb ik er een geimproviseerde dubbel van gemaakt, met een middenblad en een klein blad. Op de plek van het grote blad ga ik nog een bash guard monteren, die mijn ketting en tandwielen kan beschermen tegen keien en/of hoge obstakels.
Maar genoeg technisch geneuzel, want er moest natuurlijk gefietst worden.
Ik had afgesproken met mijn buurman om wat eerder te vertrekken, dus om 9 uur vertrokken we voor een rondje over ons eigen thuis parcours.
Nog voor we de straat uit reden moest ik eerst mijn achtervering nog wat oppompen en mijn zadelpen op de juiste hoogte zetten. Dat zijn nu eenmaal dingen die je niet in de fiets standaard af kunt stellen.
Het parcours van Zoetermeer ging me eigenlijk best aardig af. Ik reed geen toptijden, maar het hebben van een klein blad beviel eigenlijk wel.
De meeste klimmen (zeker op de kleine berg) kon ik nog prima op rijden op mijn "midden"blad en voor de echt steile klimmen kon ik even terugschakelen op het kleine blad.
Dit had als resultaat dat ik netjes alle klimmen haalde. Dat gaf een goed gevoel zo voor de eerste keer dit jaar op het parcours.
De afdalingen waren als vanouds een groot feest op de nerve. De langere veerweg en het hebben van achtervering is echt een groot voordeel. De grip is (samen met de nobby nics) onvoorstelbaar goed.
Die grip kwam overigens ook bij de klimmen goed van pas, want zelfs op de steilste klim van het parcours heb ik geen moment een slippend achterwiel gehad.
Na het rondje over het parcours zijn we naar de club gereden om eens te kijken wat de plannen daar waren.
De geplande voorrijder was niet aanwezig, dus werd onderling afgesproken de wijk en wouden route te rijden.
Er was nog even wat verwarring toen ik afsloeg naar de voetbalvelden, maar veel mensen bleken niet te weten dat de route ook deels over de gravelpaden in het buytenpark loopt.
Eenmaal op de voorweg aanbeland nam Leo samen met zijn zoon Geert-Jan het voortouw van me over en voerde het tempo op. Toen we bij de kostverlorenweg aan kwamen, waren we dan ook een paar mensen kwijt.
Omdat ik die even op wilde wachten, reed ik hier wat langzamer over de weg, om ze bij te laten komen.
We reden verder richting de vlietlanden, waar het gas weer een beetje open ging.
Na een stukje over een smalle dijk, kwamen we aan bij het eerste stukje bos van de route.
Ook hier besloot ik weer even de groep op te wachten, zodat we met z'n allen het bos in konden.
We volgden de route verder tot aan de kniplaan, waar Arno nog een leuk lusje wist.
Tot nu toe viel de staat van de route me nog alles mee, maar dat veranderde snel...
Ik had natuurlijk beter moeten weten toe we achter Arno aan reden. We kwamen al snel op een pad waar mijn banden in verdwenen. Toen ik onverhoopt een voet aan de grond moest zetten, verdween deze ook tot halverwege mijn kuit in de drek.
Het was dan ook geen verrassing dat het volgende pad wijselijk door iedereen overgeslagen werd.
Na de vlietlanden kwam een stukje asfalt langs de vliet. Ook hier was een duidelijk tempo verschil te zien en vielen grote gaten.
Ik besloot even wat tempo te minderen, zodat iedereen weer bij kon komen.
Gezamenlijk reden we dan ook weer richting de A4. Het eerste stuk van de route langs de A4 was nog goed te doen, maar al snel veranderde het pad in een zwembad. Snel van de route af en richting het asfalt dus.
Hier bleek dat Tom zijn achter derailleur het begeven had en niet meer te maken was. Er was een tak tussen gekomen en een en ander was afgebroken.
Gelukkig kon hij al snel regelen dat hij opgehaald werd, dus reed de groep weer verder.
Op het terrein van Swift hebben we ook het parcours aldaar nog even mee gepakt. Zelfs de rock garden werd door een enkeling nog even mee gepakt.
Na de welbekende heineken run viel er wederom een gat bij het ingaan van het bos langs de N11.
Hierdoor werd de rit naar Weipoort een stuk zwaarder, doordat eigenlijk niemand in elkaars wiel kon rijden.
Ik was zelf achteraan beland, dus kon enkel de anderen in de verte zien rijden. Door de wind kon ik echter het gat niet kleiner maken.
Aangekomen in Weipoort was de groep toch weer bij elkaar gekomen en wachtte men op elkaar bij het klaphek aan het begin van het korte kerkpad.
Ik was de laatste van de groep.
Omdat er nog een tegenligger aan kwam, besloot ik heel even te blijven staan en het hek voor deze man open te houden. Hierdoor viel wel een gat naar de groep, maar ik ging er vanuit dat men wel zou wachten bij het volgende klaphek.
Niets bleek minder waar, de laatste voor mij liet het hek dichtvallen en snelde achter de groep aan.
Hierdoor was ik de aansluiting gelijk helemaal kwijt, omdat ik het hek eerst zelf open moest maken.
Het lukte ook niet meer deze aansluiting terug te krijgen, maar ik wist dat er na het geertje een paar paarden paden in de route zouden zitten, waar ik even naar de rest kon roepen om op me te wachten.
Aangekomen op die paarden paden, zag ik alleen helemaal niemand meer. Dat had ik wel verwacht, want we zouden tenslotte de wijk en wouden route rijden.
Na een paar honderd meter zag ik Rick over het fietspad naar me zwaaien om aan te geven dat hij alleen naar huis ging.
Even later hoorde ik mijn buurman naar me roepen, dus wachtte ik aan het eind hem even op.
Hij vertelde dat de groep het paarden pad had overgeslagen en de snelste route naar het clubhuis had gekozen.
Ik was toch redelijk met stomheid geslagen. Had niemand dan gezien/gemerkt dat Ferry en ik niet meer bij de groep zaten?
Het is bij de B groep toch gebruikelijk om even op elkaar te wachten? Het tempo wordt toch altijd aangepast aan de langzaamste?
Vandaag blijkbaar niet...
Samen met Ferry heb ik toch de wijk en wouden route nog helemaal af gereden, om daarna een leeg clubhuis aan te treffen. De kantine vrijwilligers hadden niemand gezien van de B groep, dus vroegen wij ons haast af of iedereen wel goed thuis gekomen was.
Na een drankje in het clubhuis besloot ik nog een rondje over de kleine berg te rijden, om daarna via de golfbaan naar huis te rijden.
Al met al toch weer 55 pittige kilometers in de benen!
Later via de whatsapp bleek overigens dat bij het geertje besloten was door de groep het paarden pad over te slaan. Niemand had alleen opgemerkt dat er een paar mensen niet meer bij de groep reden en dus ook niet gewacht.
Via de whatsapp werd niet helemaal duidelijk hoe dit in het vervolg beter kon.
Hoe het dit keer gegaan is, zint mij in ieder geval niet. Als ik alleen wil rijden, kan ik immers beter alleen starten...
Na deze rit weet ik wel dat mijn duurvermogen in orde is, ik had nog wat energie over toen ik thuis kwam.
Aan de andere kant merkte ik wel dat het hogere tempo van vandaag me zwaar viel. Zodra in April de marathons achter de rug zijn mag ik dus wat meer aan mijn kracht gaan werken, zodat ik weer wat meer snelheid in de benen krijg.
De nerve staat er inmiddels alweer heel anders bij dan een paar weken geleden. De achter derailleur is vervangen. Er zat een SRAM schakelsysteem op, dat heb ik vervangen door shimano.
Ook had ik de voor derailleur er af gehaald en er een raceface narrow-wide voorblad op gezet. Hoewel dit het schakelen een stuk simpeler maakt, kwam ik niet meer helemaal uit met het bereik van de cassette.
Doordat de nerve wat aan de zware kant is en toch wat lastiger klimt dan mijn cube, is een licht verzet wel handig. Daardoor kom ik alleen in het zwaarste verzet niet goed meer uit.
Daarom heb ik er een geimproviseerde dubbel van gemaakt, met een middenblad en een klein blad. Op de plek van het grote blad ga ik nog een bash guard monteren, die mijn ketting en tandwielen kan beschermen tegen keien en/of hoge obstakels.
Maar genoeg technisch geneuzel, want er moest natuurlijk gefietst worden.
Ik had afgesproken met mijn buurman om wat eerder te vertrekken, dus om 9 uur vertrokken we voor een rondje over ons eigen thuis parcours.
Nog voor we de straat uit reden moest ik eerst mijn achtervering nog wat oppompen en mijn zadelpen op de juiste hoogte zetten. Dat zijn nu eenmaal dingen die je niet in de fiets standaard af kunt stellen.
Het parcours van Zoetermeer ging me eigenlijk best aardig af. Ik reed geen toptijden, maar het hebben van een klein blad beviel eigenlijk wel.
De meeste klimmen (zeker op de kleine berg) kon ik nog prima op rijden op mijn "midden"blad en voor de echt steile klimmen kon ik even terugschakelen op het kleine blad.
Dit had als resultaat dat ik netjes alle klimmen haalde. Dat gaf een goed gevoel zo voor de eerste keer dit jaar op het parcours.
De afdalingen waren als vanouds een groot feest op de nerve. De langere veerweg en het hebben van achtervering is echt een groot voordeel. De grip is (samen met de nobby nics) onvoorstelbaar goed.
Die grip kwam overigens ook bij de klimmen goed van pas, want zelfs op de steilste klim van het parcours heb ik geen moment een slippend achterwiel gehad.
Na het rondje over het parcours zijn we naar de club gereden om eens te kijken wat de plannen daar waren.
De geplande voorrijder was niet aanwezig, dus werd onderling afgesproken de wijk en wouden route te rijden.
Er was nog even wat verwarring toen ik afsloeg naar de voetbalvelden, maar veel mensen bleken niet te weten dat de route ook deels over de gravelpaden in het buytenpark loopt.
Eenmaal op de voorweg aanbeland nam Leo samen met zijn zoon Geert-Jan het voortouw van me over en voerde het tempo op. Toen we bij de kostverlorenweg aan kwamen, waren we dan ook een paar mensen kwijt.
Omdat ik die even op wilde wachten, reed ik hier wat langzamer over de weg, om ze bij te laten komen.
We reden verder richting de vlietlanden, waar het gas weer een beetje open ging.
Na een stukje over een smalle dijk, kwamen we aan bij het eerste stukje bos van de route.
Ook hier besloot ik weer even de groep op te wachten, zodat we met z'n allen het bos in konden.
We volgden de route verder tot aan de kniplaan, waar Arno nog een leuk lusje wist.
Tot nu toe viel de staat van de route me nog alles mee, maar dat veranderde snel...
Ik had natuurlijk beter moeten weten toe we achter Arno aan reden. We kwamen al snel op een pad waar mijn banden in verdwenen. Toen ik onverhoopt een voet aan de grond moest zetten, verdween deze ook tot halverwege mijn kuit in de drek.
Het was dan ook geen verrassing dat het volgende pad wijselijk door iedereen overgeslagen werd.
Na de vlietlanden kwam een stukje asfalt langs de vliet. Ook hier was een duidelijk tempo verschil te zien en vielen grote gaten.
Ik besloot even wat tempo te minderen, zodat iedereen weer bij kon komen.
Gezamenlijk reden we dan ook weer richting de A4. Het eerste stuk van de route langs de A4 was nog goed te doen, maar al snel veranderde het pad in een zwembad. Snel van de route af en richting het asfalt dus.
Hier bleek dat Tom zijn achter derailleur het begeven had en niet meer te maken was. Er was een tak tussen gekomen en een en ander was afgebroken.
Gelukkig kon hij al snel regelen dat hij opgehaald werd, dus reed de groep weer verder.
Op het terrein van Swift hebben we ook het parcours aldaar nog even mee gepakt. Zelfs de rock garden werd door een enkeling nog even mee gepakt.
Na de welbekende heineken run viel er wederom een gat bij het ingaan van het bos langs de N11.
Hierdoor werd de rit naar Weipoort een stuk zwaarder, doordat eigenlijk niemand in elkaars wiel kon rijden.
Ik was zelf achteraan beland, dus kon enkel de anderen in de verte zien rijden. Door de wind kon ik echter het gat niet kleiner maken.
Aangekomen in Weipoort was de groep toch weer bij elkaar gekomen en wachtte men op elkaar bij het klaphek aan het begin van het korte kerkpad.
Ik was de laatste van de groep.
Omdat er nog een tegenligger aan kwam, besloot ik heel even te blijven staan en het hek voor deze man open te houden. Hierdoor viel wel een gat naar de groep, maar ik ging er vanuit dat men wel zou wachten bij het volgende klaphek.
Niets bleek minder waar, de laatste voor mij liet het hek dichtvallen en snelde achter de groep aan.
Hierdoor was ik de aansluiting gelijk helemaal kwijt, omdat ik het hek eerst zelf open moest maken.
Het lukte ook niet meer deze aansluiting terug te krijgen, maar ik wist dat er na het geertje een paar paarden paden in de route zouden zitten, waar ik even naar de rest kon roepen om op me te wachten.
Aangekomen op die paarden paden, zag ik alleen helemaal niemand meer. Dat had ik wel verwacht, want we zouden tenslotte de wijk en wouden route rijden.
Na een paar honderd meter zag ik Rick over het fietspad naar me zwaaien om aan te geven dat hij alleen naar huis ging.
Even later hoorde ik mijn buurman naar me roepen, dus wachtte ik aan het eind hem even op.
Hij vertelde dat de groep het paarden pad had overgeslagen en de snelste route naar het clubhuis had gekozen.
Ik was toch redelijk met stomheid geslagen. Had niemand dan gezien/gemerkt dat Ferry en ik niet meer bij de groep zaten?
Het is bij de B groep toch gebruikelijk om even op elkaar te wachten? Het tempo wordt toch altijd aangepast aan de langzaamste?
Vandaag blijkbaar niet...
Samen met Ferry heb ik toch de wijk en wouden route nog helemaal af gereden, om daarna een leeg clubhuis aan te treffen. De kantine vrijwilligers hadden niemand gezien van de B groep, dus vroegen wij ons haast af of iedereen wel goed thuis gekomen was.
Na een drankje in het clubhuis besloot ik nog een rondje over de kleine berg te rijden, om daarna via de golfbaan naar huis te rijden.
Al met al toch weer 55 pittige kilometers in de benen!
Later via de whatsapp bleek overigens dat bij het geertje besloten was door de groep het paarden pad over te slaan. Niemand had alleen opgemerkt dat er een paar mensen niet meer bij de groep reden en dus ook niet gewacht.
Via de whatsapp werd niet helemaal duidelijk hoe dit in het vervolg beter kon.
Hoe het dit keer gegaan is, zint mij in ieder geval niet. Als ik alleen wil rijden, kan ik immers beter alleen starten...
Na deze rit weet ik wel dat mijn duurvermogen in orde is, ik had nog wat energie over toen ik thuis kwam.
Aan de andere kant merkte ik wel dat het hogere tempo van vandaag me zwaar viel. Zodra in April de marathons achter de rug zijn mag ik dus wat meer aan mijn kracht gaan werken, zodat ik weer wat meer snelheid in de benen krijg.
Abonneren op:
Posts (Atom)