Omdat ik besloten heb met mijn canyon nerve de komende marathons te gaan fietsen, werd het weer eens tijd deze uit te laten. En hoe beter dan met een clubrit?
De nerve staat er inmiddels alweer heel anders bij dan een paar weken geleden. De achter derailleur is vervangen. Er zat een SRAM schakelsysteem op, dat heb ik vervangen door shimano.
Ook had ik de voor derailleur er af gehaald en er een raceface narrow-wide voorblad op gezet. Hoewel dit het schakelen een stuk simpeler maakt, kwam ik niet meer helemaal uit met het bereik van de cassette.
Doordat de nerve wat aan de zware kant is en toch wat lastiger klimt dan mijn cube, is een licht verzet wel handig. Daardoor kom ik alleen in het zwaarste verzet niet goed meer uit.
Daarom heb ik er een geimproviseerde dubbel van gemaakt, met een middenblad en een klein blad. Op de plek van het grote blad ga ik nog een bash guard monteren, die mijn ketting en tandwielen kan beschermen tegen keien en/of hoge obstakels.
Maar genoeg technisch geneuzel, want er moest natuurlijk gefietst worden.
Ik had afgesproken met mijn buurman om wat eerder te vertrekken, dus om 9 uur vertrokken we voor een rondje over ons eigen thuis parcours.
Nog voor we de straat uit reden moest ik eerst mijn achtervering nog wat oppompen en mijn zadelpen op de juiste hoogte zetten. Dat zijn nu eenmaal dingen die je niet in de fiets standaard af kunt stellen.
Het parcours van Zoetermeer ging me eigenlijk best aardig af. Ik reed geen toptijden, maar het hebben van een klein blad beviel eigenlijk wel.
De meeste klimmen (zeker op de kleine berg) kon ik nog prima op rijden op mijn "midden"blad en voor de echt steile klimmen kon ik even terugschakelen op het kleine blad.
Dit had als resultaat dat ik netjes alle klimmen haalde. Dat gaf een goed gevoel zo voor de eerste keer dit jaar op het parcours.
De afdalingen waren als vanouds een groot feest op de nerve. De langere veerweg en het hebben van achtervering is echt een groot voordeel. De grip is (samen met de nobby nics) onvoorstelbaar goed.
Die grip kwam overigens ook bij de klimmen goed van pas, want zelfs op de steilste klim van het parcours heb ik geen moment een slippend achterwiel gehad.
Na het rondje over het parcours zijn we naar de club gereden om eens te kijken wat de plannen daar waren.
De geplande voorrijder was niet aanwezig, dus werd onderling afgesproken de wijk en wouden route te rijden.
Er was nog even wat verwarring toen ik afsloeg naar de voetbalvelden, maar veel mensen bleken niet te weten dat de route ook deels over de gravelpaden in het buytenpark loopt.
Eenmaal op de voorweg aanbeland nam Leo samen met zijn zoon Geert-Jan het voortouw van me over en voerde het tempo op. Toen we bij de kostverlorenweg aan kwamen, waren we dan ook een paar mensen kwijt.
Omdat ik die even op wilde wachten, reed ik hier wat langzamer over de weg, om ze bij te laten komen.
We reden verder richting de vlietlanden, waar het gas weer een beetje open ging.
Na een stukje over een smalle dijk, kwamen we aan bij het eerste stukje bos van de route.
Ook hier besloot ik weer even de groep op te wachten, zodat we met z'n allen het bos in konden.
We volgden de route verder tot aan de kniplaan, waar Arno nog een leuk lusje wist.
Tot nu toe viel de staat van de route me nog alles mee, maar dat veranderde snel...
Ik had natuurlijk beter moeten weten toe we achter Arno aan reden. We kwamen al snel op een pad waar mijn banden in verdwenen. Toen ik onverhoopt een voet aan de grond moest zetten, verdween deze ook tot halverwege mijn kuit in de drek.
Het was dan ook geen verrassing dat het volgende pad wijselijk door iedereen overgeslagen werd.
Na de vlietlanden kwam een stukje asfalt langs de vliet. Ook hier was een duidelijk tempo verschil te zien en vielen grote gaten.
Ik besloot even wat tempo te minderen, zodat iedereen weer bij kon komen.
Gezamenlijk reden we dan ook weer richting de A4. Het eerste stuk van de route langs de A4 was nog goed te doen, maar al snel veranderde het pad in een zwembad. Snel van de route af en richting het asfalt dus.
Hier bleek dat Tom zijn achter derailleur het begeven had en niet meer te maken was. Er was een tak tussen gekomen en een en ander was afgebroken.
Gelukkig kon hij al snel regelen dat hij opgehaald werd, dus reed de groep weer verder.
Op het terrein van Swift hebben we ook het parcours aldaar nog even mee gepakt. Zelfs de rock garden werd door een enkeling nog even mee gepakt.
Na de welbekende heineken run viel er wederom een gat bij het ingaan van het bos langs de N11.
Hierdoor werd de rit naar Weipoort een stuk zwaarder, doordat eigenlijk niemand in elkaars wiel kon rijden.
Ik was zelf achteraan beland, dus kon enkel de anderen in de verte zien rijden. Door de wind kon ik echter het gat niet kleiner maken.
Aangekomen in Weipoort was de groep toch weer bij elkaar gekomen en wachtte men op elkaar bij het klaphek aan het begin van het korte kerkpad.
Ik was de laatste van de groep.
Omdat er nog een tegenligger aan kwam, besloot ik heel even te blijven staan en het hek voor deze man open te houden. Hierdoor viel wel een gat naar de groep, maar ik ging er vanuit dat men wel zou wachten bij het volgende klaphek.
Niets bleek minder waar, de laatste voor mij liet het hek dichtvallen en snelde achter de groep aan.
Hierdoor was ik de aansluiting gelijk helemaal kwijt, omdat ik het hek eerst zelf open moest maken.
Het lukte ook niet meer deze aansluiting terug te krijgen, maar ik wist dat er na het geertje een paar paarden paden in de route zouden zitten, waar ik even naar de rest kon roepen om op me te wachten.
Aangekomen op die paarden paden, zag ik alleen helemaal niemand meer. Dat had ik wel verwacht, want we zouden tenslotte de wijk en wouden route rijden.
Na een paar honderd meter zag ik Rick over het fietspad naar me zwaaien om aan te geven dat hij alleen naar huis ging.
Even later hoorde ik mijn buurman naar me roepen, dus wachtte ik aan het eind hem even op.
Hij vertelde dat de groep het paarden pad had overgeslagen en de snelste route naar het clubhuis had gekozen.
Ik was toch redelijk met stomheid geslagen. Had niemand dan gezien/gemerkt dat Ferry en ik niet meer bij de groep zaten?
Het is bij de B groep toch gebruikelijk om even op elkaar te wachten? Het tempo wordt toch altijd aangepast aan de langzaamste?
Vandaag blijkbaar niet...
Samen met Ferry heb ik toch de wijk en wouden route nog helemaal af gereden, om daarna een leeg clubhuis aan te treffen. De kantine vrijwilligers hadden niemand gezien van de B groep, dus vroegen wij ons haast af of iedereen wel goed thuis gekomen was.
Na een drankje in het clubhuis besloot ik nog een rondje over de kleine berg te rijden, om daarna via de golfbaan naar huis te rijden.
Al met al toch weer 55 pittige kilometers in de benen!
Later via de whatsapp bleek overigens dat bij het geertje besloten was door de groep het paarden pad over te slaan. Niemand had alleen opgemerkt dat er een paar mensen niet meer bij de groep reden en dus ook niet gewacht.
Via de whatsapp werd niet helemaal duidelijk hoe dit in het vervolg beter kon.
Hoe het dit keer gegaan is, zint mij in ieder geval niet. Als ik alleen wil rijden, kan ik immers beter alleen starten...
Na deze rit weet ik wel dat mijn duurvermogen in orde is, ik had nog wat energie over toen ik thuis kwam.
Aan de andere kant merkte ik wel dat het hogere tempo van vandaag me zwaar viel. Zodra in April de marathons achter de rug zijn mag ik dus wat meer aan mijn kracht gaan werken, zodat ik weer wat meer snelheid in de benen krijg.
