MTB Bikecheck: Rose Granite Chief

Hoewel ik mijn granite chief alweer een jaartje heb, heb ik nog nooit uitgelegd waarom de bike er bij staat zoals hij dat nu doet. Hoog tijd natuurlijk!

De chief in actie op 1 van de vele rockgardens in Zoetermeer

Voorgeschiedenis
Zoals de meeste nederlandse mountainbikers ben ook ik begonnen op een XC hardtail. Sterker nog, toen ik mijn "chief" kocht stond er nog een XC hardtail in de schuur!
Via een gary fisher XC fully was ik al snel overgestapt naar een volgeveerde fiets met 120mm veerweg. Mijn rijden bleef alleen ruiger worden, waardoor deze nerve eigenlijk niet meer voldeed.
De verschillende rock gardens, trap afdalingen en de kleine sprong hier en daar was het frame dan ook al een keer teveel geworden.

Daarom werd het tijd om over te stappen op een wat heftigere fiets. En "echte" enduro fiets wilde ik echter (nog) niet, dus werd het een zoektocht naar een betaalbare trailbike, die ook nog eens een beetje naar mijn zin was afgemonteerd.
Al snel kwam ik bij het duitse rose uit, waar je de fiets helemaal naar je eigen wensen kunt samenstellen.
Als ik toen had geweten hoeveel ik alsnog zou aanpassen, was mijn keuze misschien wel heel anders geweest, maar daarover later meer ;-)

De basis
Als basis nam ik de goedkoopste versie van de granite chief. De granite chief is een fiets met 27,5" wielen en 150mm veerweg. Een trailbike met veel veerweg dus. Maargoed, ik wil er ook in het buitenland goed mee uit de voeten kunnen en klimmen zie ik toch meer als noodzakelijk kwaad.

De standaard wielset vond ik niet mooi, dus koos ik voor een spank spike wielset, in het groen. Lekker opvallend en opvallend goed!
Qua vering bleef de fiets wel standaard, met een sektor vork en monarch RT3 demper.
Een vaste zadelpen moest plaatsmaken voor een rockshox reverb natuurlijk, want dat past we bij zo'n dikke fiets.
Standaard werd er een triple gemonteerd, maar dat vond ik wat overkill. Daarom een 2x10 shimano groep erop, wat een mix van XT derailleurs en SLX shifters werd. Een raceface crank om het af te maken.
Shimano maakt goede remmen naar mijn mening, dus koos ik voor simpel en goed. Deore dus. Wel met een 203mm schijf voor en 180mm achter (kleiner past overigens niet in het frame).

Afgemaakt met een set shimano SPD pedalen, ziet dat er dan zo uit:

En eerlijk is eerlijk, wat een vooruitgang was dat! Veel meer vertrouwen in technische passages, veel meer rust in rock gardens, een echte trailbike. 

In maatje M is hij misschien wat aan de kleine kant (ik ben 1.87m), maar door mijn lange benen en korte bovenlijf heb ik een sterke voorkeur voor een korte fiets.

Wat doe ik met de fiets?

De chief wordt heel veelzijdig gebruikt. Zo gebruik ik hem tijdens mijn lokale XC rondje, maar neem ik hem ook mee naar het buitenland.
In Zoetermeer zit ook een BMX baan, waar ik hem ook al eens losgelaten heb.
Al met al merk je het al; het is een veelzijdige fiets.
Vrienden die van een lichte XC fiets komen en er eens een stukje op proberen noemen het vaak een tank, of een zwaargewicht.
Nu is hij met ruim 14 kilo ook geen lichtgewicht en zeker met de bomb proef wielen/banden die gemonteerd zijn is hij ook niet erg lichtvoetig.
Hij doet echter precies wat ik van hem verlang. Ik kan er een XC rondje mee doe, maar ook een bikepark bezoek schuwt hij niet. En alles daar tussenin natuurlijk!

Wat is er veranderd?De chief heb ik nu ruim een jaar. En in dat jaar is er behoorlijk wat veranderd!

Remmen

Omdat ik er toch wat extremere dingen mee ging doen dan ik voorheen deed, koos ik voor een set ZEE remmen om de "basic" deore remmen mee te vervangen.

Dit zijn de vierzuiger remmen van shimano, waardoor ze erg krachtig zijn. Zo krachtig, dat ik niet kon wennen aan het aan/uit gevoel op lage snelheid.

Daarom ben ik uiteindelijk uitgekomen op een set shimano SLX remmen (de nieuwe, M7000 serie).

De schijven zijn hierin onveranderd gebleven.

Voorvork

Het is niet dat de sektor een slechte vork is, absoluut niet zelfs, maar bij echt snelle afdalingen viel het me op dat bij hard remmen de vork toch wat flex vertoonde.

Daarom heb ik de voorvork vervangen door een pike. Als je het doet moet je het goed doen, dus koos ik gelijk voor een pike met DPA. Hierdoor kan ik de vork tijdens een steile klim op 120mm zetten, waardoor mijn stuur 3cm lager komt te staan. 

Meer druk op het voorwiel betekent makkelijker klimmen.

In de afdaling zet je hem dan weer omhoog naar 150mm, voor maximale fun!

Schakelgroep

Van 2x10 ben ik naar 1x11 gegaan. Ook hier heb ik weer gekozen voor veel "bang for your buck", met een wat aparte configuratie.

Een SLX shifter, met een SLX derailleur en een sunrace cassette.

Waarom vraag je je af? Omdat ik een zo breed mogelijk bereik wilde, zonder aan de XD body van SRAM vast te zitten.

Op het moment van bestellen was de 11-46 cassette van shimano nog niet leverbaar, de sunrace wel.

Achteraf gezien was ik daar erg blij mee, aangezien de shimano cassette een erg rare laatste stap heeft in het bereik. Sunrace doet dat wat gelijkmatiger.

Qua schakelperformance merk ik geen verschil, dus ik ben er zeker tevreden over!

Wielen

Hoewel de spank wielset erg goed bevalt, heb ik in dit jaar al twee keer langs de kant gestaan met een kapotte body. Vandaar dat ik ervoor gekozen heb om deze te vervangen door de trail wielen van bike components.

Dan krijg je een setje shimano naven, gespaakt op DT-swiss velgen.

Misschien wat aan de zware kant met bijna 2 kilo, maar wel degelijk en stijf. Minstens zo belangrijk op een trailbike als de chief natuurlijk.

Zadelpen

Het 2015 model (en eerder) van de reverb staat er een beetje bekend om, na verloop van tijd gaat de zadelpen "zakken". Als de zadelpen in de hoogste stand staat, zakt hij dan een paar cm in als je er op gaat zitten.

Het enige wat je kunt doen is hem opsturen voor garantie, waarna je een nieuwe krijgt.

Toen de mijne dat probleem kreeg, had ik dan ook geen trek om te wachten op een nieuwe, dus ging ik opzoek naar een andere.

Ik kwam uit bij de raceface turbine dropper. Een prettig ding in gebruik en tot op heden werkt hij perfect!

Banden

Begonnen op een set nobby nic banden, werd al snel de voorband vervangen voor een hans dampf.

Dat trapte toch wat aan de zware kant, dus verving ik de achterband voor een rock razor. Hoewel dat al een stuk beter werkte voor mijn gebruik, kwam ik er achter dat de rock razor (semi slick als het eigenlijk is) niet zoveel grip heeft in natte klei grond. En omdat ik naast een route woon die daaruit bestaat, was het geen super combi voor mijn thuis parcours.

Dan opzoek naar een allround set, die vooruit te trappen is op asfalt maar ook in de klein goed zijn werk doet.

Ik kwam uit bij vittoria (voorheen geax), de goma wel te verstaan.

Geen lichte band (een kilo per stuk in de 2.4 TNT versie), maar deze band voldeed wel aan al mijn eisen.

Pedalen
Begonnen op de chief met SPD, maar al snel overgestapt op shimano saint flat pedalen.
In de alpen zijn nu al bewezen, met hier en daar een wandel sessie en het snel aan de grond kunnen zetten van een voet.
Saint pedalen zijn echter zowel berucht als beroemd. Beroemd om de goede grip die ze geven, berucht om de lagers in de pedalen. Deze lopen erg snel los namelijk.
Daarom uiteindelijk overgestapt naar een set raceface chester flat pedalen. Groen uiteraard ;-)

Hoe ziet dat er inmiddels uit?

De chief, hier nog met shimano saint pedalen

MTB daglicht meepakken en urban biking 11-10-2016

Soms ben je op tijd thuis uit je werk. Daarom besloot ik om geen nightride te maken, maar nog even te genieten van het schaarse beetje daglicht wat er nog over was.

Als ik een kort rondje ga mountainbiken, kom ik al snel uit op het parcours van Zoetermeer. Daarom was ik eens zonder rugzak op pad gegaan, om eens lekker te raggen.

Aangekomen bij het parcours hoorde ik al dat ik niet de enige was. Wat piepende remmen en de stem van een trainer deed me vermoeden dat er iets van een clinic gegeven werd.
Dat bleek later ook, toen ik over de kleine berg reed en een groepje tegen kwam in normale kledij.

De afdalingen liepen lekker op mijn chief en ik had er daardoor erg veel zin in!
Na de kleine berg stak ik dan ook over naar de grote berg om daar het parcours verder te volgen.

Omdat ik een hekel heb aan de eerste lange klim en omdat het groepje van de clinic daar aan het oefenen was, klom ik aan de zijkant van de grote berg omhoog via een wandelpad. Vanaf daar kun je gelijk inhaken op een snelle afdaling, altijd goed natuurlijk.

Lijkt niet zo, maar deze mini rock garden is erg pittig en leuk!

Tot de steilste klim van het parcours heb ik verder het parcours gevolgd. Ik zeg bewust tot, want vanaf daar ben ik overgestoken naar de mini-rockgarden. Dit is een rockgarden waar je vrij vlot doorheen kan, maar waar je wel verschillende lijnen kan uitproberen en lekker kunt spelen.
Aan de ene kant erg zonde dat de afdaling niet meer in de standaard route zit, maar wel fijn dat je hem alsnog mee kunt pakken.
Ik maakte het mezelf dan ook steeds moeilijker. Mede door steeds lastigere lijnen te nemen, maar ook door de klim ervoor steeds harder omhoog te stampen. Je hartslag wordt steeds hoger, waardoor concentreren op een technische afdaling ook ineens lastiger wordt.
Goede training dus, presteren onder druk!

Na het parcours verder afgemaakt te hebben via de langere rockgarden op de kale berg, stak ik over naar de berg tegenover snowworld.
De lange klim lukt me in 1 keer, waarna ik de haarspelden door het bos naar beneden pakte. Beneden aangekomen liet ik nog even een paard schrikken, die had me niet verwacht zo tussen de struiken.
Diezelfde afdaling reed ik in razend tempo weer omhoog, om weer via het erg steile afdalinkje beneden te komen.

Ik besloot om richting het stadshart te rijden en daar nog wat uitdaging op te zoeken. Voor MEER Mountainbike wil ik tenslotte ook urban biking aan gaan bieden, wat heel mooi kan in het Zoetermeerse stadshart.

Ik vond een paar leuke trappetjes, die ik zeker ga onthouden.

Ook kwam ik langs een afdaling die me nog niet eerder gelukt was, maar dit keer dan eindelijk wel!
Voor een ieder die hem ook wil proberen, het gaat om de afdaling van de bovenlangs naar de onderlangs (ja, zo heten die straten echt), via de trappetjes die je hiernaast op de google streetview afbeeldingen ziet.

Het werd alweer snel donker en zonder verlichting moest ik dus maken dat ik thuis kwam.
Maar ik heb wel weer een avondje lekker gespeeld en eindelijk die ene trap-afdaling af gereden!

MTB Clinic bij Mikey's bike adventures (level 4/enduro) 03-04-2016

Om mijn vaardigheden op peil te houden en zelfs een beetje uit te breiden, wilde ik ook in 2016 weer een mountainbike clinic volgen. Omdat dit vorig jaar bij Mikey erg goed bevallen was, had ik dus bij hem de level 4 clinic geboekt, ook wel de enduro clinic.
Om goed aan je skills te werken, wordt deze clinic bij Malmedy gegeven. Een aardig stukje rijden, maar dan zit je ook wel in een van de vetste mountainbike gebieden binnen handbereik.

De wekker ging dan ook al erg vroeg, zodat ik om 6 uur 's ochtends al in de auto kon zitten. Het saaiste deel van de rit is helaas ook het langst, maar zodra je over de grens bent beginnen gelukkig de mooie vergezichten al.
Onderweg weinig vertragingen, dus ook netjes op tijd aangekomen bij het hotel waar we zouden starten. Zelfs nog voordat Mikey er was!

Nadat Mikey aangekomen was, heeft iedereen zichzelf voorgesteld, met zijn verbeterpunten.
Mijn verbeterpunten zijn de bunny hop en gecontroleerd springen.
Van de parkeerplaats af volgde gelijk een zware asfalt klim, waar ik erg blij was met mijn voor derailleur.

Eenmaal boven aangekomen, mochten we op gaan warmen met een enduro trail. Gelijk een pittige afdaling, waar ik even goed wakker geschud werd. Steil naar beneden, veel bochten en hier en daar wat modder.
De beentjes waren al wakker, maar nu de rest ook zullen we maar zeggen.

We stopten verder op de trail nog een paar keer om wat obstakels te bekijken en technieken te bespreken.
Dan ook nog een lesje fiets tillen, bij een trail waar het toch echt te steil was om te kunnen fietsen.

Bij een mooi hoog gelegen stuk met veel wortels mochten we nog even oefenen met het er overheen fietsen. Een kwestie van de juiste lijn bepalen en doorzetten.

Aangekomen op "de oefen locatie", werden we allemaal weer even op de juiste basis houding gewezen. Voor mij een makkie, want die had ik nog onthouden van vorig jaar.

Op de oefen locatie begonnen we gelijk goed pittig, met het oefenen van de nose wheely op een steile helling.
Daarna werden onze grenzen getest met een dubbele drop-off.

Ook zette Mikey een oefen parcours uit om onze skills te testen. Hier mochten we ons uitleven op een steile klim met een bocht, een steile afdaling met een bocht en de dubbele drop-off nog een paar keer oefenen

Bochten oefenen op steil terrein

Bochten techniek flink overdrijven

"putting the power down"

Tussen de oefeningen door namen we nog even de tijd om een boterhammetje te eten, met uiteraard het gebruikelijke technische geneuzel (mountainbikers onder elkaar....).

Na de pauze mochten we onze airtime nog een beetje bijschaven. Een kleine sprong zorgde ervoor dat je de juiste techniek moest gebruiken om überhaupt los te komen van de grond. Iets wat Mikey ons natuurlijk graag wilde leren! Na een paar keer oefenen lukte het iedereen om een sprongetje te maken.

Dan werd het nu tijd om te leren een trail beter te lezen. Hiervoor pakten we een vrij lange afdaling. Eerst reden die helemaal naar beneden, om hem daarna stukje voor stukje te gaan lezen.
Want hoe kun je nu het beste die ene bocht aansnijden? Of hoe ga je nu het beste om met die wortels?
Een leerzame sessie, want je gaat dingen zien die je anders niet zou zien. Je hoeft niet altijd het aangegeven pad te gebruiken, zeker niet als een ander pad beter bij je past.

Dan de laatste afdaling voor vandaag. Dit is een afdaling die wel vaker in downhill wedstrijden werd gebruikt en dat geloof ik graag. Erg stijl, veel bochten en hier en daar een dropje.
Genieten dus!

Beneden aangekomen hebben we nog even flink mogen oefenen aan onze bunny hop skills. Ik dacht dat ik de techniek redelijk uitvoerde, maar toch lukte het nooit.
Wat bleek, ik beweeg mijn gewicht bij het inzetten van de manual niet genoeg omlaag. Daardoor lift mijn voorwiel niet goed genoeg en kan ik geen momentum creëren om het achterwiel te liften. Een stukje huiswerk dus!

Na die lange afdaling van net, moest er natuurlijk ook nog even flink geklommen worden. Een klim met 120 hoogtemeters wachtte ons dan ook, om weer terug te komen bij het startpunt.

Met deze clinic heb ik weer veel geleerd. Ik weet nu van mezelf dat ik de grenzen nog wat meer op mag zoeken, want op mijn thuis parcoursen bereik ik die duidelijk nog niet.
Daarnaast weet ik wat beter hoe ik sneller aan kan passen op onbekend terrein, wat ook erg nuttig is natuurlijk.

MTB Lenterit 20-03-2016

Vanuit de facebook groep "mountainbikers omgeving Zoetermeer" had ik de lenterit georganiseerd. Deze had ik al eerder voorgereden, maar vandaag was het dan zo ver.

Omdat ik voor de verandering eens erg vroeg van huis was gegaan, kon ik eerst even opwarmen op het mountainbike parcours. Het parcours is allerlei grote veranderingen aan het ondergaan, dus ik was erg benieuwd.
De route begint vorm te krijgen en de paden lijken er duurzaam bij te liggen! Het is wel een stuk zwaarder dan eerst, omdat je niet meer oversteekt van de ene naar de andere berg. Je begint dus elke klim weer stapvoets.

Bij snowworld aangekomen was ik nog vroeg; om kwart voor negen stond ik al voor de deur. Omdat ik geen flauw idee had hoeveel mensen er precies zouden komen, was het dus even afwachten.
Uiteindelijk gingen we met zeven man op pad; geen slechte opkomst!

De rit begon met wat miezer regen, maar dat hield ons niet tegen. Over het dalliepad gingen we langs de begraafplaats richting het stadshart.
Bij het van Doornenplantsoen begon het eerste echte houtsnipper pad. Ik zette de groep even aan de kant, om wat kleine afspraken te maken.
De rit gaat deels over asfalt, deels offroad. We spraken met zijn allen af dat we op de offroad stukken een eigen tempo zouden rijden, om op het asfalt als groep weer verder te rijden.

Via een mooie grasstrook kwamen we vervolgens bij de befaamde rock garden in de Driemanspolder. Gelukkig was het inmiddels alweer even droog geworden, dus waren de stenen ook redelijk droog.
Na iedereen de mogelijkheid gegeven te hebben om er af te rijden, snipperden we vrolijk verder richting de golfbaan.
De paden rond de golfbaan zijn altijd goed voor de nodige hoogtemeters, dus altijd goed.

Dan via het fietspad langs de A12 Zoetermeer uit en richting Leidschenveen. Hier kwamen we bij het kerkje, wat bij de meesten toch wel een verrassing was.
Ik had eerder op facebook een foto geplaatst van het kerkje, maar sommigen dachten dat het een van mijn vakantie foto's was.

Langs het winkelcentrum van Leidschenveen haakten we aan bij de wijk en wouden route. De meeste stukken zijn hier altijd vrij modderig, maar daar had ik een leuk alternatief op gevonden. Een slingerend paadje, wat eigenlijk altijd goed te rijden is.
We reden deze een keer op een rustig tempo, om de bochten wat te verkennen, om het paadje daarna nog een keer op een wat hoger tempo te rijden.

Via de kniplaan reden we door naar de meerpolder, waar nog even een sprintje ingezet werd. Daarna op naar de N206, voor de alternatieve oversteek.
Na een klein stuk asfalt door de polder, haakten we vervolgens weer aan op de wijk en wouden route. Deze paden liggen er meestal meer dan prima bij, dus er kon op deze stroken even flink doorgetrapt worden.

Vlak voor de Leyens kwam ik tot de conclusie dat we wat tijd over hadden. Ik nam de groep dus nog even mee naar het stadshart om daar een mooie rock garden te rijden en een steile trap uit te proberen.
Dat gaf ons ook de mogelijkheid om nog via een grindpad weer terug te rijden naar het Buytenpark.

Voor de deur van snowworld gingen we ieder weer onze eigen weg, waarbij ik net voor een klein buitje regen weer binnen zat!

Een leuke, gezellige lenterit dus. En zelfs het weer werkte lekker mee!

MTB dropper testen in Zoetermeer 15-03-2016

Vanwege een garantie probleem met de reverb dropper seat post in mijn rose, kon ik al een tijdje niet met de fiets op pad. Omdat je overal op internet leest dat mensen dit probleem hebben, wat opgelost wordt door simpelweg een nieuwe pen op te sturen, ben ik opzoek gegaan naar een vervanger.
Het leek mij namelijk verre van ideaal om zo'n beetje elk jaar mijn zadelpen op te moeten sturen voor garantie.

In mijn zoektocht leek de 9point8 fall line de meest betrouwbare zadelpen, echter is deze heel slecht leverbaar. Raceface en Easton komen echter net op de markt met hun gezamenlijke dropper seatpost, die hetzelfde binnenwerk als de 9point8 gebruikt.
Toen deze ook nog eens flink in de aanbieding bleek, was de keuze snel gemaakt.

Na de installatie moest er natuurlijk ook nog proef gereden worden, wat ik vandaag ben gaan doen op het MTB parcours in Zoetermeer.

Omdat het MTB parcours in Zoetermeer erg veel hoogte kent, maar in relatief korte en steile stukken, is het eigenlijk het parcours bij uitstek om een nieuwe dropper te testen. Je bent tenslotte constant je zadel op en naar aan het bewegen. In een enkele ronde soms wel een keer of 14!

De pen blijkt nog beter te bevallen dan ik dacht. Hij zakt enorm makkelijk, terwijl hij ook erg snel weer op de ideale hoogte staat om de volgende klim aan te vallen.
Deze dropper onderscheid zich vooral door de combinatie van een mechanische lock op de twee uiterste standen en een hydraulische lock in alles daartussen.
Hij wordt dus op de uiterste standen hard op slot gezet door een mechanische vergrendeling, terwijl hij ook op elke gewenste hoogte neergezet kan worden met de hydraulische vergrendeling.
Normaal gesproken is een hydraulische vergrendeling vrij onbetrouwbaar, omdat deze na verloop van tijd slechter gaat werken. Hierdoor zakt de zadelpen een (paar) cm in wanneer je op het zadel gaat zitten.
De mechanische vergrendeling is betrouwbaar, maar dan mis je de mogelijkheid om je zadel op elke gewenste hoogte te "parkeren".
Het lijkt dus een "best of both worlds" dropper seatpost.
Hoe betrouwbaar de pen uiteindelijk is zal de tijd leren, maar tot nu toe ben ik erg enthousiast!

MTB Lenterit voorbereiden 11-03-2016

Voor de facebook groep die ik opgezet heb, ben ik bezig met het organiseren van een lente rit. Een gezellige gezamenlijke rit, om de lente in te luiden.

Deze moet natuurlijk proefgereden worden, dus dat wilde ik vandaag eens doen.

Omdat de start bij snowworld is, ben ik ook hier begonnen.

De route gaat eerst via het Daliepad naar het Polderpad. Daar zit tegenover de begraafplaats een leuke afdaling, om gelijk iedereen een beetje wakker te maken. Omdat je in het begin van de rit vaak even het tempo een beetje af moet stemmen, heb ik er voor gekozen om langs de Amerikaweg naar het stadshart te rijden. Je komt hier een aantal verkeerslichten tegen, waardoor de groep makkelijk bij elkaar gehouden kan worden.

Net voorbij het stadshart komt dan de eerste offroad strook, in de vorm van een (vers gesnipperd) houtsnipperpad langs de kinderboerderij. 

Dwars door het oude centrum rijden we dan richting de A12, waar we nog even onder een erg laag bruggetje door zullen moeten kruipen.

In de driemanspolder pakken we nog even een prachtige rock garden mee, ik ben benieuwd wie er allemaal af durven!

Na nog wat houtsnipperpaden komen we dan uit bij de golfbaan, zodat we daar ook nog een paar hoogtemeters kunnen maken.

Na de golfbaan volgende we A12 nog een stukje om bij het befaamde kerkje uit te komen. 

Na het kerkje gaan we verder naar de wijk&wouden route, waar ik een paar kleine improvisaties heb voorbereid.

Bij de kniplaan snijden we een stukje af, om via een alternatieve oversteek onder de N206 door te rijden.

Dan door naar 't Geertje, waar nog wat zandpaden zitten (altijd vrij van modder) om de beentjes een beetje uit te putten.

Door de meerpolder kunnen we vervolgens weer terug naar het Buytenpark, om zo net niet aan de 40 kilometer te komen.

Ik ben erg benieuwd wat iedereen van de route gaat vinden. Ik vond het met het weer van vandaag in ieder geval geen straf om de route voor te mogen bereiden!

MTB GPS tocht in het NHD 22-01-2016

Via het forum van mountainbike.nl was ik aan een route gekomen in het Noord Hollands Duinreservaat. Een aantal mensen hadden we zin om deze rit te gaan rijden, dus hadden we afgesproken.
Helaas moesten er een aantal afzeggen, maar gelukkig kon René (met wie ik ook vorig jaar de 100 van Horst gereden heb) wel.
Om half 9 gingen we van start, vanuit de ingang bij Heemskerk
Allebei hadden we geen flauw idee wat we konden verwachten, omdat we allebei nog nooit in deze omgeving gefietst hadden. Voor mij dus direct een mooie mogelijkheid om een route te rijden op mijn Sigma ROX 10.0. Dat had ik namelijk nog nooit gedaan.

Dat het koud is deze tijd van het jaar was goed te merken. De ondergrond was deels bevroren, dus ik was erg blij dat mijn achterband relatief zacht stond. Ik was namelijk niet op mijn granite chief, maar de Cube mocht weer eens dienst doen.

Het Noord Hollands Duinreservaat is een uitgestrekt gebied in Noord Holland. Hier kun je vanaf zonsopgang tot 10:30 uur vrij fietsen op de paden, mits je uiteraard niemand tot last bent.
Het is een prachtig gebied met veel leuke paadjes en stiekem hier en daar nog best wat hoogteverschil.
Zo nu en dan kwamen we dan ook nog best leuke klimmetjes tegen.

Wij hebben een route in het zuidelijke deel van het gebied gereden van ongeveer 40km, wat deze tijd van het jaar nog net te doen is binnen de tijd die je hebt. Hoe eerder het licht is, hoe langer je natuurlijk kunt fietsen in het gebied.

De route die wij gereden hebben liet ons in het zuiden de mooiste paadjes zien, waar we dan ook lekker van genoten hebben. Voor een doordeweekse dag vond ik het nog redelijk druk met andere fietsers. Het is daarom goed uitkijken voor tegenliggers, omdat er geen uitgezette route en vaste rij richting is.

In de gereden rit zaten uiteindelijk iets meer dan 200 hoogtemeters, dus de zitten vast weer in de beentjes!