MTB in en om Zoetermeer 16-06-2013

Voor vandaag begon er (eigenlijk inmiddels net als elke week) een gesprek via de social media. Wie zou er komen, wat zouden we gaan doen, dat soort geneuzel. Uiteindelijk kwamen we uit op de oliebollentocht van 2012. Een leuke tocht (naar het schijnt, ik moet hem nog steeds een keer narijden), niet te lang maar wel net genoeg uitdaging voor iedereen.
Aangekomen op zondagmorgen in het clubhuis, bleek het Ronald niet gelukt om de track in zijn GPS te krijgen. Mij was het ook niet direct gelukt, dus werd het improviseren. Gelukkig is Ronald dat zeer zeker nog niet verleerd.
Iedereen dus naar buiten, om de groepjes bij elkaar te laten verzamelen. Een groepje toerjeugd, een groepje MTB jeugd en de volwassen MTB-ers (al kun je jezelf afvragen hoe volwassen je bent, als je nog steeds elke week in de blubber gaat spelen, maar dat terzijde).
Ronald op kop, hij zou de route bepalen.
Eerst een stukje door het Buytenpark om op te warmen. We namen hiervoor een paar brede karresporen, zodat we niemand in de weg zouden rijden. Dan via de meerpolder op naar de N206. Hier zit een leuke oversteek onder de N206 door, blijft leuk om even mee te nemen.
Door richting 't Geertje, lekker met de wind mee. Ik kreeg het er al warm van, maar dat was niet zo gek met lange mouwen en een lange broek. Als je dan met twijfelachtig weer de wind in de rug hebt, krijg je geen koeling meer. Gelukkig konden de mouwen opgestroopt worden, dus geen probleem.
Dan vlakbij 't Geertje niet rechtsaf, maar rechtdoor, over de "col de geertje". Een brug met losliggende platen, die rommelt altijd zo lekker als je er overheen stampt.
Een klein stukje verder rechts aanhoudend, om uiteindelijk toch weer vlakbij 't Geertje uit te komen.
Dan het strand op bij het noord Aa. Het was erg rustig door de wind, dus dat ging eigenlijk prima. Hier kon ik echt merken dat het een kwestie van techniek is, dat strandrijden. De juiste versnelling kiezen, iets achterop het zadel gaan zitten, stuur losjes beet en trappen maar!
Het duurde wel even voor ik bij mezelf die handigheid kon vinden, maar als je het door hebt gaat het daarna gelukkig redelijk vanzelf.
Na het strand wilde Lars wat lucht uit de banden laten, maar hij reed al vrij achterop, dus zei ik hem te wachten tot de eerstvolgende stop.
Die eerste stop kwam al vrij vlot, na een rondje door de boomgaard naast Benthuizen. Een leuk rondje overigens, wat we afgelopen winter onder leiding van Stefan ook al eens gereden hebben. Het greppeltje van toen, leek dit keer alleen een stuk minder diep.
Na de boomgaard dus een kleine stop, om wat te eten en te drinken. Ik maakte van de mogelijkheid gebruik, om even mijn broekspijpen af te ritsen, zodat ik verder kon met een korte broek. Wel zo prettig, want het was inmiddels aardig aan het opwarmen.
Iets verder richting het oosten, zit een golfbaan. Daarnaast ligt een klein natuurgebied, met de nodige gravelpaden. Deze pakte we gezellig mee, waarna we uitkwamen op het fietspad richting Oosterheem.
Voor dat fietspad, moesten we alleen ook nog "even" door een greppeltje heen. Ronald als eerste, over een kleine verhoging in de greppel. Ik besloot om schuin achter hem over te steken, door het gras. In het gras kun je alleen geen diepte zien. De greppel bleek dieper dan ik dacht, mijn voorwiel verdween en ik lag voorover op straat.
Gelukkig kan ik wel tegen een stootje zullen we maar zeggen...
Een voordeel van de val is, dat ik nu kan zeggen dat ik daardoor de erop volgende sprint over de N209 verloor. Elk nadeel, heb ze voordeel nietwaar?
Na nog wat rondjes gereden te hebben bij dutch water dreams (kan je daar mountainbiken dan? Weer wat nieuws geleerd) en wat houtsnipperpaden langs de A12 gereden te hebben, kwamen we alweer aan in het westerpark. We kunnen natuurlijk niet richting huis gaan, zonder daar ook even een klein rondje mee te pakken.
Zo gezegd, zo gedaan. Helaas raakten we hier wat mensen kwijt, maar een kort telefoontje later was iedereen weer compleet.
Over het sprinterpad weer terug naar de club, althans, dat was wat ik dacht.
Ik was namelijk even vergeten, dat ik had voorgesteld aan het eind van de rit nog een eindsprintje te maken (goed voor de PR's) over de kleine berg van het parcours. Ronald was dat gelukkig *ahum* nog niet vergeten, dus ik werd aan mijn woord gehouden.
Aangezien ik de aanstichter was van het geheel, mocht ik voorop. Wat volgde, was een rondje van net iets meer dan 6 minuten, in een verwoede poging de anderen achter me te houden.
Eerst het stuk onderlangs, op het grote blad. Met een gangetje of 28 denderde ik richting het water. Daar moest door de vele kuilen al snel de snelheid eruit, maar had ik wel een kleine voorsprong opgebouwd.
Dan het klimwerk. De eerste kleine klim viel al direct tegen en ik hoorde al gehijg achter me. Geen goed teken. Een tandje erbij dus.
Dan de kleine extra lus, helemaal naar beneden. Naar beneden kon ik een klein verschil maken, maar naar boven moest ik voor mijn gevoel inleveren. En dan is dit de langste klim naar boven.
Boven aangekomen, weer naar beneden. De sprong met de afdaling. Volgens mijn GPS (en mijn arendsoog, veel tijd om te kijken heb je op zo'n moment tenslotte niet), reed ik daar tegen de 40km/u naar beneden. Beginnend aan de klim, leek ik weer een gaatje geslagen te hebben.
Dan weer omhoog, weer een tandje zwaarder dan anders. Puur om een PR te zetten, gekkenwerk eigenlijk.
Maar daar draait sport om. Jezelf verbeteren en dus af en toe tot het uiterste gaan.
In de klim hoorde ik John dichterbij komen. Wacht eens, John? Net reed er iemand anders achter me. Geen tijd om na te denken, klimmen moest ik!
Boven aangekomen, nog steeds op kop. Weer naar beneden. Dit keer een flauwe S bocht naar beneden. Ook hier sloeg ik voor mijn gevoel weer een gaatje. Deze afdaling gaat me voor mijn gevoel altijd goed af. Ik ken de juiste lijnen, hoef weinig te remmen.
Dan de laatste klim. Dit is misschien wel de vervelendste. Eerst een stukje steil omhoog, een klein stukje overwegend vlak, om daarna weer omhoog te moeten. Weer hoorde ik John vlak achter me. Ik probeerde nog aan te zetten, maar het ging niet. Ik weet niet of het nu mijn benen of mijn longen waren, om dat te bedenken was geen tijd.
Dan de laatste afdaling. Sinds hier een paar lui hadden geknutseld, was deze afdaling een beetje een ondergeschoven kindje. Hij lag er zeker niet netjes bij. Het eerste stuk was eigenlijk niet eens echt als pad te onderscheiden. Op het laatste stukje, moet je nog flink in de ankers. Hier zit namelijk een piepklein dropje, met daarna gelijk een bocht. Uitkijken dus.
Het bos uit, de weg op. Mijn hart racend, ikzelf hijgend met mijn tong op het stuur. Ik keek achterom en zag John nog niet direct uit het bos komen. Een paar seconden later, reed hij echter al naast me.
Samen rustig terug naar het startpunt. Voor mijn gevoel had ik alles gegeven. PR of niet, ik was tevreden. Een mooie afsluiter, van een mooie rit.
Na afloop, nog even langs het clubhuis. Even napraten en gewoon lekker slap ouwehoeren. Voor Ronald had ik nog een stuurpen meegenomen, waar ik een paar euro voor wilde hebben. Hij duwde me een tientje in mijn handen, met als voorwaarde, dat die in het potje voor "six for semmy" moest. Het eerste sponsorgeld is vast binnen.
Daarna snel naar huis, stiekem toch benieuwd of ik een PR had weten te halen.
De snelste van vandaag was ik niet, wel had ik mijn eigen PR verlegd met 15 seconden. Een goed resultaat, want 15 seconden lijkt niet veel, maar dat is het zeker wel! Zeker als je nagaat, dat 13 van die 15 seconden verbetering, in het klimmen en dalen hebben gezeten. (zelf had ik verwacht een betere tijd op het vlakke stuk in het begin te halen, die bleek maar 2 seconden te schelen)
Vandaag dus niet alleen een mooie rit gereden, maar ook een grens verlegd. Een tastbare grens, een PR.

MTB training op dinsdagavond 11-06-2013

Het begon overdag al op de verschillende social media. Via whatsapp werd druk gevraagd wie er wel of niet zou komen en ook via facebook kwam er een berichtje binnen met de vraag of er gereden werd.
Zelf was ik laat thuis uit mijn werk en mijn vriendin had lekker eten gemaakt, dus ik had net een vol bord rijst met kip achter mijn kiezen toen ik de MTB uit de schuur haalde.
Aangekomen bij de club (net aan op tijd) bleek het gezellig druk. Ronald wilde drie volledige ronden over het parcours rijden (non-stop), wat als een plan klonk.
Ronald nam hierin ook direct het voortouw, met een tempo wat ik amper bij kon benen. Zeker met het eten net achter de kiezen, viel dat mij even vies tegen.
Het eerste rondje heb ik dan ook bij de grote berg afgehaakt van de groep, wat meerderen achter mij niet erg leken te vinden. Doordat ik even wat langzamer reed, lukt het me wel de steile klim (met de stoepranden zogezegd) weer eens vol overtuiging op te stampen.
Na de rockgarden kreeg ik voor mijn gevoel wat minder last van mijn eten, wat bij de snowworld klim wel van pas kwam.
Begonnen aan de tweede ronde, kwam ik Paul tegen. Hij was even gestopt, omdat hij (net als ik) ook te laat en teveel had gegeten. Inmiddels had ik het tempo wat omhoog gegooid, wat later te zien was in strava als een mooie PR op de kleine berg.
Beginnend aan de grote berg, kwam ik Ronald tegen. Ik trok even een sprint in de eerste klim na het wildrooster, om aan te haken. In de klim kan ik hem bijbenen, in de afdaling ging het redelijk gelijk op. Dit is overigens ook wel eens anders geweest (zowel berg op, als berg af was Ronald altijd sneller)
Net voor de eerste lange klim van de grote berg, stond Ronald er zo'n beetje op dat ik voor ging, dus dat deed ik dan ook braaf.
De sprint op de kleine berg en naar Ronald toe had me wel wat opgebroken, waardoor ik de grote berg op een normaal tempo gereden heb. Weer kon ik de steile klim stoer in 1 keer opstampen, wat toch wel een erg lekker gevoel geeft.
Aangekomen bij de rock garden, probeerde ik nog minder te remmen dan ik normaal deed. Een enorme kick, aangezien ik het laatste stuk over de betonplaten de grond amper raakte.
Dat dalen minstens zo intensief kan zijn als klimmen, bewees mijn hartslag wel. Hierdoor haalde ik de klim scherp naar rechts richting de Dennis bocht niet.
Ik reed weer naar beneden, naar John en Jonathan die daar stonden te praten. Bert kwam later bij ons staan en Harry zagen we tweemaal langs komen.
Omdat we de rest niet langs zagen komen, zijn we na een kwartier toch maar eens op zoek gegaan.
Ronald bleek op de steile klim zijn ketting gebroken te hebben en er werd met man en macht geprobeerd een linkje in de ketting te klikken.
Nadat zo'n beetje iedereen het geprobeerd had (met de link van Paul), kwam Harry tot de ontdekking dat het om een campignola chainlink ging. Dat gaat niet passen op een KMC (shimano) ketting. Met de juiste link bij Harry vandaan, was de ketting dan ook in no-time gemaakt en kon iedereen weer verder.
Het was inmiddels al dik over half 9, dus de meesten gingen op huis aan.
Zelf besloot ik nog een rondje over de kleine berg te maken. Hier lette ik vooral op de afdalingen en probeerde ik alle klimmen net een tandje zwaarder op te rijden dan anders. Het PR van eerder die avond zou er nu al aan gaan!
Op weg naar huis bedacht ik me, dat ik nog geen toetje gegeten had. In de hoop dat de C1000 nog open was, reed ik naar Meerzicht. Helaas wordt de C1000 omgebouwd tot een Jumbo, dus daar viel weinig meer te halen. Gelukkig zit daar ook nog Zinn.
Mijn vriendin was aangenaam verrast toen ik zei dat ze mijn rugtas open moest maken bij thuiskomst. Een lekkere afsluiter, van een goed avondje trainen dus!

MTB met de jeugd naar het Delftse hout 09-06-2013

Voor vandaag stond mountainbiken in Zeddam op de planning. Dat ging helaas niet met mijn planning, dus had ik met Nico afgesproken met de jeugd mee te rijden. Wat we gingen doen was nog niet duidelijk, maar dat mocht de (voor)pret niet drukken.
Ik had besloten mijn camera mee te nemen, om weer eens een leuk filmpje te maken. Op die manier, heeft de jeugd weer wat materiaal voor promotie, of gewoon "voor de leuk".
Aangekomen op het clubhuis, was het al lekker druk. Tot mijn grootste verbazing, waren er nog aardig wat "volwassen" mountainbikers, die een eigen rondje in de buurt gingen rijden. Nico vroeg hierdoor, of ik nog met de jeugd mee zou gaan. Aangezien ik de dag ervoor ook al gefietst had, geen slecht plan, dus ik mocht achter rijden.
Met een grote groep jeugd en jeugdigen, gingen we van start. Richting het westerpark, om daar wat bochtjes (verhard) te oefenen. Een enkele lus rond de golfbaan, waar het wat onduidelijk was welke kant we nu op gingen. Gelukkig waren de verloren MTBers snel teruggehaald en konden we verder. Richting het westen, om net voorbij de golfbaan onder de A12 door te steken.
Een stukje onverhard door het balijbos bracht ons vrij vlot naar het delftse hout.
Daar maakten we eerst een rustig verkenningsrondje, met Nico op kop. Floris mocht halverwege nog de route bepalen, want hij was de baas volgens Nico.
Het tempo was nog best uitdagend, al werd er bij sommige hindernissen wat getwijfeld. Niet dat dit uitmaakte overigens, want de kinderen hebben lef genoeg! Sterker nog, ik heb soms het idee dat de vaders in dat opzicht voor meer oponthoud zorgen ;-)
In het tweede rondje heb ik mezelf opgesteld bij een afdaling, om iedereen mooi in beeld te brengen. Je kunt bij zo'n rit nu eenmaal niet iedereen een tijdje achtervolgen, maar op deze manier staat iedereen er in ieder geval wel op.
Bijna aan het eind van het rondje, kwam Michael nog naar ten val. Zijn fiets schoot weg door een kuil en hij werd zelf (naar eigen zeggen met een dubbele salto) gelanceerd in de doornstruiken en brandnetels. Hier bood een beetje betadine tegen de ontsteking uitkomst en verder het advies om te blijven bewegen werd opgevolgd.
Omdat de tijd ook alweer begon te dringen, werden we weer richting Zoetermeer geloodsd. Uiteraard met wat gravel en offroad tussendoor, daar zijn we tenslotte mountainbikers voor.
Het laatste stukje sprinterpad werd voor een enkeling (mede door de tegenwind) iets teveel, maar daar helpen we elkaar gewoon.
De volwassenen op kop, zodat de kinderen uit de wind konden aanhaken.
Volgens strava werkte dat nog best goed, want we kwamen uit op een gemiddelde iets boven de 22km/u.
Met het eind in zicht, werd er langs het buytenpark door sommigen nog even een eindsprintje ingezet. Altijd leuk om te zien hoe fanatiek de kinderen kunnen zijn op zo'n moment.

Nico, weer bedankt voor een leuke zondagmorgen!
Verder de jeugdafdeling natuurlijk weer bedankt voor alle gezelligheid.
Het filmpje volgt nog, materiaal genoeg "geschoten".

Foto: op de terugweg achter Nico