MTB Sneeuw in Noordwijk 28-12-2014

Voor vandaag stond er een lange rit op het programma. Met de marathons komend seizoen mocht dat ook wel. Via facebook was ik uitgenodigd voor de oliebollen rit van de Noordbikers, dus dat werd een goed excuus om weer eens naar het noorden te fietsen.
De wekker dus vroeg gezet, want ik zou om 7:45 uur al op de fiets moeten zitten.

Die wekker heb ik dus gemist en ik werd pas om 7:30 uur wakker. Snel het bed uit, eten naar binnen gewerkt, omgekleed en dan toch om 7:50 uur de fiets nog op.
Warm aangekleed was ik in ieder geval goed voorbereid op de kou, maar ik had geen rekening gehouden met de opgevroren sneeuw overal. Alleen daardoor duurde het al vrij lang voor ik bij de N206 uit kwam. Ik moest namelijk over dichtgesneeuwde, opgevroren fietspaden die kant op.
Eenmaal bij de N206 aangekomen wilde ik een zwaarder verzet kiezen om snelheid te maken, maar daar dacht mijn shifter duidelijk anders over. Door de kou was het vocht wat in de shifter gekomen was bij schoonmaken er niet uit gegaan en mijn shifter zat dus vast gevroren.
Het moet een raar gezicht geweest zijn zo op de vroege morgen, want ik stond in vol ornaat mijn stuur een beetje mond op shifter beademing te geven in de hoop een paar versnellingen op te kunnen schakelen.
Gelukkig werkte dit wel, dus ik kon dan toch nog richting Noordwijk over een goed gestrooid fietspad langs de N206.
De wind gooide daarna snel roet in het eten, want die had ik vol tegen. De oliebollen rit zou ik dus naar alle waarschijnlijkheid al niet meer gaan halen.
Maar wat dan? Ik kon omkeren, maar dan was ik voor niets zo vroeg opgestaan. Daarom besloot ik toch door te rijden naar Noordwijk, om daar een paar rondjes over het parcours te rijden.

Onderweg was ik een aantal keer nog zo dom om bij een brug terug te schakelen, waardoor de shifter weer vast kwam te zitten in een te licht verzet. Ook hier weer mond op shifter beademing om hem los te krijgen, maar daar blaas je ook weer vers vocht de shifter in. Verre van ideaal dus eigenlijk, maar je wilt toch met een redelijk tempo verder fietsen nietwaar?
Gelukkig begon vlak na Katwijk het zonnetje te schijnen, waardoor mijn shifter dan toch permanent ontdooide en ik weer normaal kon schakelen. Een pak van mijn hart.

Eenmaal in Noordwijk aangekomen, vond ik de sneeuw nog wat meevallen. Er leek niet erg veel te liggen, wat ik toch wel jammer vond.

Ik was in eerste instantie doorgereden naar de stayokay, om te kijken of er misschien nog noordbikers daar gebleven waren. Er stonden echter geen fietsen, dus stuurde ik het thuisfront een berichtje dat ik veilig aangekomen was en ging richting zee.

Op het strand was precies te zien tot waar de zee gekomen was om de sneeuw weg te spoelen. Een erg mooi gezicht. Ik kon het dan ook niet laten om een plaatje te schieten.

Prachtig uitzicht op het strand

Op het strand dus richting het zuiden, opzoek naar de afslag naar het parcours. Die was gelukkig snel gevonden. Ik kwam tussen de eerste twee delen van het parcours uit, dus besloot eerst het tweede deel te rijden.

Het parcours lag er prachtig bij, maar het was wel zwaar. Er stond inmiddels 40 kilometer op de teller, waarvan het merendeel tegen de wind in.

Na het tweede deel wilde ik eerst direct doorrijden naar het eerste deel, maar besloot halverwege toch ook het stukje trail bij de zendmast mee te pakken. Dat blijft een leuk klein stukje, met veel hoogteverschil.

Dan toch door naar het eerste deel. Ook daar ging het niet vanzelf, maar ik had mezelf al voorgenomen dat er vandaag geen toptijden gereden zouden worden.

Door de vele bomen in de duinen lag er niet overal sneeuw, maar op een enkele open plek was het toch een prachtige witte wereld.

Een witte wereld op het parcours van Noordwijk

Even twijfelde ik om het tweede deel er nog aan vast te plakken, maar het fietspad tussen de delen was dusdanig slecht dat ik besloot af te slaan terug naar het strand.

De wandelpaden waren goed te rijden in de duinen.

Via het strand reed ik op mijn gemakje naar de boulevard van Noordwijk. Dat stuk was ook wel weer genoeg strand voor mij, want ik begon me al snel te vervelen.

Na de boulevard ging ik dan ook de duinen in. Eens kijken hoe de fietspaden er hier bij lagen.

Daar was ik alleen al snel van genezen, want het fietspad was een grote ijsbaan. De sneeuw had zich vast gevroren aan het asfalt, waardoor het spekglad was.

Daarom ben ik over de wandelpaden gaan rijden. Wandelaars liepen er toch amper en door de sneeuw fietste het toch allemaal wat zwaarder en de snelheid lag dus relatief laag.

Bij de wassenaarse slag werd het wat drukker op de wandelpaden, dus besloot ik dat het vanaf daar tijd werd om de meest directe weg naar huis te rijden.

Zo gezegd zo gedaan, dus reed ik via Wassenaar naar Voorschoten, om daarna door de vlietlanden in de meerpolder uit te komen.

Het was nog relatief vroeg, dus besloot ik om via het Buytenpark te rijden. Dan kon ik nog even langs de club om te kijken of er nog iemand was.

De sneeuw begon alweer flink te ontdooien in het Buytenpark, dus de paarden konden weer wat gras vinden.

Er kwam weer gras tevoorschijn.

Bij de club aangekomen bleken alleen André, Arno en Patrick Coers er nog te zijn. Zij hadden nog wat sterke verhalen over de vossejacht, dat moet een hele beleving geweest zijn.

(voor dat verhaal, lees vooral het blog van Patrick nog eens na!)

Uiteindelijk was ik na een slordige 80 kilometer om een uur of 1 weer thuis. Meestal red ik dat bij lange na niet, dus het vroeg van huis gaan bevalt wel.

De laatste training van 2014 zit er weer op, een goede voorbereiding voor 2015 lijkt me zo.

MTB plannen voor 2015

Vanavond zou eigenlijk een avond zijn waarop ik lekker zou gaan fietsen. Het weer werkt alleen niet echt mee, dus bedacht ik mij dat mijn blog wel weer eens afgestoft kon worden.
En waar kun je die nu beter mee afstoffen halverwege december, dan een vooruitblik op het volgende jaar.

Het jaar 2014 was voor mij vooral een jaar van veel pech. Mijn conditie liet duidelijk hier en daar te wensen over en ik heb een paar tegenslagen gehad.
Zo heb ik een aantal keer materiaalpech gehad. Met groot onderhoud kwamen in mijn geval een aantal dingen naar voren die vervangen moesten worden. Ook gooide een lekke band roet in het eten in Middelrode tijdens de straatcross.
De Ardennen heb ik moeten missen door een gebroken base plate en met alle vervangen onderdelen lijkt mijn cube nu wel een compleet andere fiets.
Mijn conditie liet wat te wensen over, doordat ik me in 2014 erg heb gericht op het geven van trainingen en het verzorgen van de mountainbike afdeling binnen de toervereniging.
In beide ging meer tijd zitten dan ik aanvankelijk dacht, wat duidelijk te merken is in het tempo waarin ik fiets.
Dan de montferland marathon. Door het hete weer kon ik het niet voor elkaar krijgen deze uit te rijden. Ik weet dat het verstandig was om te stoppen, maar het steekt wel een beetje.

Gelukkig zijn er ook veel positieve dingen gebeurd op fiets gebied.
Zo heb ik een nieuwe fiets gekocht. Een heuse full suspension heeft zijn intrede gemaakt in mijn schuur. Dit ging ook niet zonder slag of stoot, maar blij dat ik er mee ben!
Ook merk ik dat ik steeds beter ben gaan worden in het technisch rijden. Dit komt mede door het geven van veel trainingen, waardoor je toch net anders tegen je eigen rijtechnieken aan gaat kijken.
Een aantal tochten zijn me absoluut bijgebleven. Neem bijvoorbeeld de hel van Ede Wageningen (http://macreal.blogspot.nl/2014/06/mtb-de-hel-van-ede-wageningen-21-06-2014.html). Een rit die me bij zal blijven door het pure afzien.
Maar ook de enkele parcoursbezoeken die ik heb gedaan. Zo is het parcours van Dorst ook dit jaar weer een waar feest geweest. Toen ik thuis kwam kon ik ook voor het eerst sinds lange tijd weer zeggen dat ik oprecht geweldig genoten had. Gek als dat klinkt, was dat toch echt al even geleden.

En vooral die laatste zin heeft me aan het denken gezet. Want waarom iets doen met je vrije tijd als je er niet echt "geweldig" van kunt genieten? Er gaat tenslotte dusdanig veel tijd in het fietsen zitten, dat er wel een geweldige beloning uit mag komen.
En dan kom ik terug bij mijn plannen voor 2015. Want hoe ga ik dat geweldige gevoel (terug) krijgen?
Hoe stom dat ook mag klinken, van het afzien tijdens het fietsen kan ik genieten. Maar dan wel offroad afzien. Daarom heb ik mij ingeschreven voor de hel van Groesbeek. Een marathon van 105km met maarliefst 1800 positieve hoogtemeters. De montferland marathon staat dit jaar weer op het programma, maar dit keer wil ik hem uitrijden.
In het kader van afzien komt dan automatisch six for Semmy (http://macreal.blogspot.nl/2013/09/mtb-six-for-semmy-14-09-2013.html) weer om te hoek kijken. Die gaat dus voor 2015 weer op het programma.
Een andere kant die ik eens voorzichtig wil gaan uitproberen is de kant van het gravity mountainbiken. Nog niet eens het zware downhill geweld, maar misschien dat ik komend jaar eens een enduro wedstrijd mee pak. Het "rustig omhoog, hard naar beneden" principe bevalt me wel van deze discipline.

Al mijn plannen maken ook dat ik het een stapje rustiger aan zal moeten doen met betrekking tot de trainingen die ik geef.
Gelukkig hebben zich binnen de vereniging nog twee mensen "opgegeven" om hiermee te helpen. Ook wordt de mountainbike fiets-fit (volgend jaar "Start2Bike" genoemd) terug gehaald alleen de najaarseditie.

Vol goede moed ga ik dus het nieuwe jaar tegemoet. Klaar om er iets moois van te maken op fiets gebied.
Lag in 2014 het accent voor mijn gevoel op het geven van trainingen, voor 2015 wil ik vooral zelf meer gaan genieten van het fietsen.
Want hoeveel plezier ik ook haal uit de vooruitgang van anderen, er gaat niets boven fietsen voor jezelf. Met je eigen doelen en voor je eigen plezier.

Hopelijk komen hier ook een paar leuke verhalen voor in mijn blog uit. Dan kan ik die ook weer eens up to date gaan houden!

MTB Fiets Fit les 3; afbeulen 05-10-2014

Zondag ochtend, dus tijd om de MTB uit te laten. Niet met de normale groep mee, maar les geven aan de fiets fit groep.

Een leuke groep moet ik zeggen.

Het is een grote groep, maar ook lekker gevarieerd. Van jong tot oud, mannen en vrouwen door elkaar.

Behalve erg leuk, is dat eigenlijk ook erg moeilijk. Er is wat niveauverschil en hier moet je goed mee omgaan.

Dan vandaag, les 3.

We hebben in de eerdere lessen al wat geschakeld, geremd, geklimd en gedaald. Daarom vandaag maar eens de bocht om!

Na het warm rijden zochten Nico en ik daarom ook snel een grasveldje op om wat pilonnen op neer te zetten.

Een snelle bocht en wat langzamer werk.

Het lijkt zo makkelijk, maar dat viel soms toch even tegen.

(al had ik het ook eigenlijk best krap gemaakt in de langzame bochten)

Ieder op eigen niveau, maar de hele groep kwam de bocht door. In de snelle bocht begon de een wat sneller dan de ander, maar na een paar keer herhalen zag je toch dat iedereen de snelheid een beetje op ging voeren.

Net toen iedereen lekker bezig was, besloten we dat het tijd werd voor een mooie bocht op het parcours. Deze bocht heb ik al eens eerder behandeld op de donderdag avond training, dus ik was erg benieuwd hoe de fiets fitters het er af zouden brengen.

Eerst reden we met z'n allen de bocht door, om daarna te stoppen naast de bocht en hem eens goed bekijken.

Ik kwam er hier achter dat het nog best moeilijk is om iets goed voor te doen.

Om de juiste techniek te demonstreren, had ik bedacht om goed de vaart erin te houden. Dan moet je tenslotte wel goed de bocht door, want anders haal je hem niet.

Het enige nadeel (zo bleek later) is dat je dan maar heel kort hebt om goed te zien wat er allemaal gebeurd.

Nadat de cursisten dus een paar keer de bocht gereden hadden, heb ik de bocht nog eens langzamer gereden en benoemd wanneer ik welke handeling verrichtte.

Aan komen rijden -basishouding- bij het zien van de bocht iets naar voren leunen en het buitenbeen naar beneden brengen en de fiets van je af duwen.

Na deze uitleg gingen veel cursisten ineens een stuk beter de bocht door. Sommigen kwamen zelfs te krap uit, dus ik heb ze verteld dat het best wat harder mocht!

Na deze bocht werd het tijd voor een stukje herhaling in klimmen en dalen.

Hier kwam het afbeulen om de hoek kijken, want erg mild waren we hierin niet!

We hadden gekozen voor de tweede lange klim op de grote berg, gevolgd door de afdaling die je normaal gesproken na de eerste lange klim rijdt.

Het is niet de meest zware klim uit het parcours, maar na een keer of vier heb je er meestal toch echt wel genoeg van!

In de afdaling zaten twee mooie bochten, waar je goed op je snelheid kon letten en kon leren op de juiste manier insturen.

Dit ging iedereen vrij snel al goed af. Daar worden we als instructeurs toch altijd weer een beetje trots van.

De laatste bocht was ook gelijk de laatste bocht van de grote berg. Een mooie kombocht die je goed op snelheid kunt nemen.

Deze bocht kun je op snelheid nemen, doordat er een kleine afdaling aan vooraf gaat. Een afdaling betekend alleen ook klimmen in ons kikkerlandje. Dat was dus nog meer beulen.

Als afsluiter namen we de mooie S bocht in het parcours nog een keer mee (waardoor ook de lange klim nog een keer bedwongen moest worden).

Dit was voor de meesten erg spannend, waardoor ik al weer wat we de vijfde les gaan doen.

Bij het uitrijden legde Nico nog even uit hoe je door mul zand moet rijden, wat met de juiste techniek nog helemaal niet zo moeilijk bleek.

Ik kijk nu al uit naar volgende week, met een prachtige toertocht uitgezet door niemand minder dan Patrick Coers. Ik heb de route al in mogen zien, daar zitten een paar leuke verassingen in!

MTB Pech in drievoud

Soms heb je zo'n moment dat alles mis lijkt te gaan. Voor mij was dat moment afgelopen vrijdag, toen ik aan mijn fietsen bezig was.
Er was weer een spaak geknapt in het wiel van mijn cube, dus ik was helemaal klaar met mijn wielset.
Een andere besteld, waarbij ik vergeten was velgentape te bestellen.

De voorvork bleek bij nadere inspectie ook niet bruikbaar meer, want de bevestiging van het wiel was scheef.
Gelukkig had ik laatst advies gegeven aan een vriend van me voor een vervanger van zijn vork, dus een nieuwe was zo besteld.
(het is een witte SR Suntour Raidon geworden)

Mijn canyon had tenslotte wat kraakjes. Na het bottom bracket vervangen te hebben kwam ik erachter dat het daar niet in zat, dus besloot ik alle scharnierpunten los te halen en schoon te maken.
Van 1 scharnierpunt bleek een compete bout te ontbreken. Alle lagers draaiden ook nog eens erg stroef en moeten dus vervangen worden.

Dit weekend dus weinig fietsen van mijn kant; het zal bij sleutelen blijven...

MTB Improvisatierit 07-09-2014

Vandaag was mijn beurt om voor te rijden. Door omstandigheden was ik alleen (te) laat en had ik nog niets concreets bedacht. In eerste instantie wilde ik namelijk naar Bergschenhoek, maar daar zou de gehele dag een estafette wedstrijd bezig zijn op het parcours

Net toen ik aan kwam rijden stond de volledige groep al klaar om te vertrekken.
Gelukkig was ik dus nog op tijd om iedereen gelijk mee te nemen.

We begonnen met een volledige ronde over het parcours om op te warmen. Dat gaf mij gelijk de gelegenheid nog wat te bedenken om daarna te gaan doen.
Nadat we ook een klein deel van het wedstrijdparcours gereden hadden, besloot ik naar de rock garden in de driemanspolder te gaan.
Voor de Ardennen een prima training om weer eens mee te pakken.
Daarna op naar de balijbrug. Ik wilde namelijk ook het balijbos nog even vereren met een kort bezoekje. De laarzenpaden blijven altijd erg leuk.
Dat wandelaars en mountainbikers prima samen gaan werd hier ook weer eens bewezen, want een moeder met kinderen gaf ons alle ruimte om te passeren en leek het leuk te vinden om ons te zien rijden.
Natuurlijk reden we erg rustig en vriendelijk langs, wat ook ongetwijfeld geholpen zal hebben.

Na het balijbos reden we langs de A12 door richting Leidschenveen. Daar kwamen we nog even langs het "kerkje".
Vervolgens ging het via de voorweg weer op Zoetermeer aan, om nog een klein lusje over het MTB parcours te rijden.
Een aantal mountainbikers hielden het al voor gezien, toen ik nog een rondje over de kleine berg wilde maken.
Uiteindelijk sloten we af met nog 5 bikers over.

We hadden toch weer een slordige 31 kilometer bij elkaar getrapt zo op de zondagmorgen!

MTB Donderdagavond training "zes" 04-09-2014

Het was weer donderdagavond geworden en ik was weer aan de beurt een training te geven.

Aan de hand van wat terugkoppeling van een aantal clubleden had ik een "leuke" training in elkaar gezet.
Simpel gezegd was het thema van vanavond "zes". Ik had vijf klimmen uitgezocht verspreid door Zoetermeer, die we zes keer zouden gaan beklimmen.

Nadat ik dat verteld had net voor de start, werden er toch wel even een paar serieuze blikken uitgewisseld. Vijf klimmen zes keer oprijden, dat is niet mis.

En dan wist men nog niet welke klimmen ik in gedachten had...

We begonnen bij een klim op het parcours. Dit is de eerste serieuze klim op de kleine berg, gevolgd door een afdaling met een klein schansje.
Deze klim kun je vrij gemakkelijk een aantal keer achter elkaar rijden.
Het eerste rondje reed ik voorop, dus deed ik dit gelijk in flink tempo. Hopend iedereen een beetje op te jutten.
Dat bleek goed te lukken, want de tweede ronde kwam bijna iedereen me in volle vaart voorbij!
Wisten zij veel wat ze nog te wachten stond...

Na zes keer klimmen benadrukte Nico nog even dat je na zo'n inspanning vooral even een stukje door moet fietsen om je hartslag rustig te laten zakken.

Dan op naar de volgende opdracht.
Naast de Jan Waaijer brug, kun je een mooie offroad klim oprijden. Deze is niet heel steil, maar het venijn zit hem in de staart. Het laatste stukje is net even wat steiler, waardoor je na een keer of vier dat staartje wel gaat voelen.

De derde opdracht werd nog weer iets pittiger, want hiervoor had ik een klim uitgezocht die in zijn geheel vrij steil is. Er liggen ook nog wat boomwortels her en der verspreid, dus naast kracht heb je ook stuurmanskunsten en balans nodig om boven te komen.
Het was dan ook goed aan de gezichten af te lezen na een keer of vijf dat dit een serieuze klim is!

Via het balijbos ging het dan richting Rokkeveen voor klim nummer vier.
Naast Dekkersport ligt namelijk een mooi heuveltje, waar je prima kunt klimmen.

Na de zesde klim, had ik nog een klein toetje in petto. Normaal gesproken dalen we af langs de trap, maar aan de zijkant is nog een afdaling. Welliswaar tussen de rozenstruiken door, maar dat houd het tenslotte spannend.

Een zevende keer omhoog dus, om deze leuke afdaling nog even mee te pakken.

Helaas kwam Jochem daarbij ten val in de laatste bocht, waardoor zijn stuur een scheur in zijn frame sloeg.

Ook langs deze weg dus nog veel sterkte met het herstel.

Gelukkig viel de lichamelijke schade mee.

Als laatste klim had ik de balijbrug op het programma gezet. En dan niet de klim via het asfalt, maar langs de trappen omhoog. Zes keer.

Dat bleek het daadwerkelijke toetje, waarbij iedereen nog even tot de grens geduwd werd. Een enkeling daar zelfs overheen.

De terugweg ging volledig over het vlakke fietspad, via de golfbaan.

Rick dacht nog even een eindsprint in te zetten over het sprinterpad, maar daar gingen Arno en ik al snel mee aan de haal.

Arno eerst op kop, met mij als een goede tweede. Ik dacht kop over kop te gaan rijden, dus haalde Arno in. Arno dacht daar anders over, dus kwam weer voor mij rijden.

Strak in zijn wiel wachtte ik dan ook geduldig tot het tempo iets zakte. 

Daar greep ik mijn kans. Ik greep naar het laatste beetje kracht wat ik nog in mijn benen over had en haalde Arno in. Direct zette ik gelijk door om een gat te slaan en zo de sprint te winnen.

Het behoeft verder geen uitleg, dat er niet veel over was om een beetje fatsoenlijk terug bij het clubgebouw te komen...

Al met al een training met een andere insteek dan anders. Waar ik normaal gesproken wat verder in ga op de techniek van het mountainbiken, heb ik deze training vooral aandacht gegeven aan het opbouwen van kracht. Zowel mentale kracht als fysieke kracht overigens, want het is mentaal gezien niet makkelijk om zes keer dezelfde klim op te rijden.

Het grootste voordeel van een training in deze vorm is dat ik zelf ook lekker mee heb kunnen fietsen.

Wat mij betreft voor herhaling vatbaar, zulke conditie trainingen!

MTB rondom Zoetermeer 27-08-2014

Het beloofde vandaag prachtig weer te gaan worden, het weercijfer kreeg maarliefst een 10!
Daarom had ik besloten vandaag op mijn vrije woensdag lekker te gaan fietsen.

Toen ik echter wakker werd, gaf de thermometer een kleine 6 graden aan. Niet bepaald de ideale omstandigheden om lekker je bed uit te springen voor een fietstochtje.
De voorspellingen in de middag waren al stukken beter, dus na wat gerommel in huis ging ik even na 2 uur op pad.
Eerst maar eens bij de club kijken, waar de fiets vierdaagse in volle gang was.

Na iemand geholpen te hebben wat kaarten/routes op de garmin te zetten, besloot ik de 25km te gaan rijden.

De pijlen hingen er tenslotte nog en de wind was gunstig.
De route voor vandaag ging namelijk naar het oosten, waar ook de wind vandaan kwam. Dat betekend dus eerst een stuk tegen de wind in, om vervolgens met de wind in de rug weer huiswaarts te kunnen.
De route ging door Zoetermeer, via Kruisweg richting Moerkappelle. Hier kwam ik nog een merkwaardigheidje tegen, wat ik zelf heb benoemd tot "klein Canada".

Normaal gesproken kom je hier nooit, omdat je hier alleen met de fiets mag komen. En omdat ik vaak zoveel mogelijk offroad rijd met de MTB, was ik hier nog nooit geweest.

Via Oosterheem kwam de route weer terug Zoetermeer in, waar ook binnen de stadsgrenzen leuke vergezichtjes te zien waren.

Na het Noord Aa was ik de route even kwijt, maar gelukkig wist ik nog wel hoe ik weer in het Buytenpark moest komen.

Terug bij de club nog een klein praatje gemaakt, om daarna richting het MTB parcours te gaan.

Ik was nog geen 5 minuten op het parcours, toen ik een tegenligger tegenkwam. De beste man was er voor de eerste keer en zich van geen kwaad bewust. Hij had simpelweg de bewegwijzering gemist.

Nadat ik hem de goede weg op gewezen had, maakte ik mijn rondje af.

Mijn vriendin had inmiddels een berichtje gestuurd en het leek mij gezellig om haar nog even te ontmoeten in het Westerpark. Zij was aan de wandel met de honden.
Na het Westerpark ben ik uiteindelijk nog via Hans Struijk naar huis gereden, want ik had nog een bagagerekje nodig voor op de fiets.

Niet heel moe, maar wel voldaan kwam ik na net iets meer dan 40km weer thuis aan.

MTB interval training olv Hendy 10-07-2014

Er werd al een aantal weken over gepraat; vanavond zou Hendy een training verzorgen.
En niet zomaar een training, maar de conditietraining. Als je Hendy een beetje kent, wordt dat vooral jezelf uitdagen en hard rijden.

Met drie mountainbikes in de schuur en de regen van deze week stond ik voor een dilemma. Ging ik voor de absolute alleskunner, mijn vlotte hardtail of toch mijn race-fully?
De route die Hendy in de middag op facebook zette, deed mij de alleskunner afschrijven. Met vooral veel zware klimmen en een aantal stukken asfalt zijn grove banden absoluut niet nodig.
De racefully staat alleen op (bijna) gladde bandjes, dat durfde ik met de heftige regenval toch niet aan.

Dan de oude, vertrouwde Cube. Elke keer als ik erop stap en de handvatten beetpak, kom ik er weer achter dat hij inmiddels past als een oude handschoen.
Dat mag ik wel, gezien alle verbouwingen. Je kunt haast stellen dat alleen het frame en de wielen nog dezelfde zijn als toen ik de fiets kocht.

Bij de club aangekomen viel de opkomst me, zeker gezien het weer, eigenlijk wat tegen. Met de groep gingen we op pad, en stopte Hendy bij de kleine berg voor een korte uitleg van vanavond.

"Ik heb begrepen dat dit een trainingsavond is" begon Hendy zijn praatje. De toon was gezet.
Hendy had een rondje bedacht waar asfalt en offroad elkaar afwisselden.

De bedoeling was een interval training. Een training van 2 minuten 30km/u en 1 minuut rustig rijden.
Elke klim die je tegenkwam moest dan behandeld worden volgens het principe "bovenaan rijd je sneller dan aan het begin van de klim".
Intervallen op het vlakke, versnellen tijdens het klimmen. De theorie is simpel.

Dan eerst het rondje opwarmen. Ik besloot maar direct samen met Hendy op kop te gaan rijden, had ik dat maar vast gehad.
De route ging eerst over asfalt richting de Jan Waaijer brug. Bij de intratuin werd de gaskraan wat open gedraaid, om halverwege weer deels dicht te draaien. Harry had wat problemen met zijn ketting, dus we wachtten even op hem.
De klim de Jan Waaijer brug op had ik goed ingeschat, ik kon de gehele klim blijven versnellen.
Bovenaan merkte ik al gauw dat dit een zware training zou worden. Versnellen is tijdens het klimmen niet makkelijk. Zeker omdat ik juist gewend ben om op mijn gemakje te klimmen.

Dan terug naar het parcours over het sprinterpad, waar we ook mooi een blok van drie minuten af konden werken.

Terug bij het parcours aangekomen pakten we de 2 lange klimmen, waar ook een heerlijke afdaling tussen zit.
De klimmen was goed aanpoten, maar ik kon het nog opbrengen om te versnellen.

Daarna via een grindpad en een deel van het parcours terug naar de kleine berg, om daar een volle ronde te rijden.
De snelle jongens hadden nu al een gat geslagen, dus daar hoefde ik mij niet meer druk over te maken. Ergens rijdt het toch niet fijn als er iemand achter je zit die sneller is/kan.

Als de klimmen wat steiler worden, kom ik duidelijk kracht tekort. Een goede training dus, die ik met enige regelmaat zal moeten herhalen.

Na de tweede ronde haakten Lars en Frans af, waardoor Cees, Hendy en ik overbleven in de "langzame" groep (of eigenlijk normale groep).
We wisten niet dat de derde ronde ook de laatste zou worden, dus reed ik met enige reserve de klimmen in het buytepark op.
Hierdoor viel een gat, welke ik uiteindelijk pas weer op de kleine berg in de laatste klim dicht wist te rijden en toch Cees nog inhaalde.

Aan het eind van de kleine berg stond iedereen ons op te wachten en sprak men enige verbazing dat ik Cees nog in had weten te halen.

Nadat iedereen Hendy hartelijk bedankt had voor een leuke, leerzame en zware training keerde iedereen dan ook moe maar voldaan huiswaarts.

MTB de hel van Ede-Wageningen 21-06-2014

Het begon eigenlijk vorig jaar al, toen de tocht ter sprake kwam. Toen alleen helaas geen tijd, dus zodra ik zag dat de inschrijvingen geopend waren overlegde ik het in een dinsdagavond ritje met een aantal mountainbikers.
Alex had direct interesse, John en André (die vorig jaar nog erg veel zin hadden in de tocht) twijfelden.
Later bleek Ronald ook mee te willen, dus gingen we met 3 man sterk Zoetermeer vertegenwoordigen in Wageningen.

Erg goed in vorm voelde ik me niet. De marathon in 's Heerenberg hielp ook niet, waar ik slechts 35 van de 70 kilometer wist te rijden door de hitte.

Maar toch gingen we op zaterdagochtend veels te vroeg richting Wageningen, om maarliefst 95 kilometer door de bossen te rijden.
De avond ervoor dacht ik nog dat ik ook wel af kon haken en de 55 kon gaan rijden. Dan was de tocht tenminste geen hel en kon ik een beetje genieten.
We reden met z'n allen in de auto van Ronald over de A12 toen Alex vroeg of ik goed in vorm was. Bij voorbaat zei ik maar alvast dat ik zeker niet het gevoel had goed in vorm te zijn. Mijn ritten waren te kort geweest en ik had veel tijd gestoken in het geven van trainingen.
Nu vind ik het geven van trainingen ontzettend leuk om te doen, maar erg goed voor je conditie is het niet.

Aangekomen in Wageningen was het druk en gezellig. Bij het inschrijven was dat goed te merken; we waren zeker niet de enige vandaag.

Eenmaal onderweg was daar gelukkig niet heel veel meer van te merken. Na een paar kilometer gingen we de bossen al in en werd het eigenlijk minder druk als bij een reguliere toertocht.
We hadden stilzwijgend afgesproken dat ieder in eigen tempo zou rijden. Ronald draaide de kraan al snel open en ik besloot niet te volgen.
Alex sloot wel aan, dus ik hobbelde het eerste stukje lekker alleen.
Al snel zag ik Alex weer staan, hij moest iets uit zijn tas pakken en vond dat direct een mooi moment om Ronald te laten gaan en even op mij te wachten.
Dat ik niet in vorm was bleek alleen al snel, toen Alex een gat wist te slaan.
Weer besloot ik (wijselijk) niet aan te sluiten maar mijn eigen tempo te rijden. Verdwalen kan immers niet en bij de pauzes konden we elkaar dan weer ontmoeten.

De eerste 30 kilometer gingen voor mijn gevoel nog best vlot. Het terrein was niet uitdagend, maar lag er wel erg netjes bij. Hier en daar wat stoffig, maar dat zou echt klagen om het klagen zijn.
De eerste pauze was zo ingericht dat het ook de laatste pauze van zowel de 55 als de 95 kilometer zou zijn. De 95 kilometer maakte alleen nog een extra lus van 40 kilometer, om daarna weer aan te sluiten bij het eindstuk van de 55 kilometer.

Mijn gedachten gingen weer naar de avond ervoor. Ik kon er immers ook voor kiezen de 55 te rijden. Alex bleek alleen bij de pauze zo enthousiast, dat ik echt niet achter kon blijven. Het zou vandaag de 95 kilometer worden.

Bij het wegrijden nam iedereen weer eigen tempo aan, waardoor ik weer alleen reed. Voor mij meer dan prima, want dan kon ik mezelf ook niet opblazen.
Vorig jaar tijdens Six for Semmy bleek ook dat ik prima een tempo kan aanvoelen waarbij ik uren door kan gaan. Mij hoorde je dus niet klagen en ik genoot lekker van de omgeving en de paden die onder mijn wielen kwamen.

Alleen en genieten

Al snel kwam ik bij een technisch wat uitdagender stuk, waar ik echt van kon genieten. Alleen hierom was ik al blij dat ik toch de langere afstand had genomen.
Doordat dit deel van de tocht me wat meer aansprak, vlogen ook deze kilometer voorbij.
Het grootste deel van dit stuk had ik al bij de wintertocht gereden afgelopen winter. Hierdoor wist ik dat dit ook direct het zwaarste deel van de tocht moest zijn.
De hoogtemeters werden optimaal benut, met steile klimmen en snelle afdalingen.

De tweede pauze kwam dan ook sneller dan ik had verwacht. Alex stond mij hier op te wachten, Ronald was net weer op de fiets gestapt.
Ik zorgde even voor de inwendige mens, want er was genoeg te eten en drinken. Mijn bidon kon ik bijvullen en ik nam wat ontbijtkoek en banaan.

Alex leek het wel leuk om samen verder te rijden, dus zo gezegd zo gedaan. Samen reden we verder, wetende dat het zwaarste deel van de tocht in ieder geval vast achter de rug was.
Samen wisselden we af met voorop rijden. We trokken elkaar een beetje voort.
De kilometers vorderden en de tocht werd wat zwaarder. Allebei moe, maar toch wist ik nog te genieten van het fietsen in een mooie omgeving.

Het viel ons beiden op het steeds rustiger werd op de route. De mensen die we tegen kwamen waren rustig de kilometers af aan het werken.

 Samen kilometers wegtrappen, met Alex in mijn wiel

Bij de laatste stop was Ronald al doorgereden voordat wij er aankwamen. De kilometers begonnen zwaar te worden en we namen echt even de tijd om een paar minuten uit het zadel te zijn.

Het laatste deel van de tocht zou de ware hel blijken, want we telden absoluut de kilometers af. Beiden hadden we alleen geen teller op het stuur, dus het aftellen was natuurlijk maar giswerk.

Toen ik dan ook bevestigde dat een zeem nog weinig nut had na zoveel tijd fietsen, kon Alex dat alleen maar bevestigen.

Nog even stopten we midden in het bos, om even uit te rekken en wat te eten. Alex keek nog even op zijn telefoon (strava) om te kijken hoe ver we nog moesten. Ook van een telefoonschermpje is dat nog lastig in te schatten, maar we moesten er nu toch wel bijna zijn?

Ik werd hoopvol toen we een stuk fietspad voor onze kiezen kregen, maar dat was maar ijdele hoop. We kregen nog een stukje bos voorgeschoteld.

Best raar eigenlijk, als je wilt dat iets wat je heel graag doet over is. Is dat de ware aard van een helse tocht?

Nog een paar kilometer verder kwamen we dan ook pijlen tegen van de weg tocht. Ik dacht dus dat we er nu echt wel bijna moesten zijn, maar ook hier werden we eerst nog een stukje het bos ingestuurd.

Dat bleek echter afsnijden, dus dat vonden we wat minder erg.

Dat de wegtocht ook zwaar was bleek trouwens wel, want we wisten op onze brede banden een aantal wielrenners in te halen.

Bij de finish stond Ronald ons lekker in het zonnetje op te wachten. Een welverdiende boks deed de tocht dan echt eindigen.

Terug bij de auto noteerde mijn telefoon (ook met strava draaiend) 100,1 kilometer. Zeker gezien de (gebrekkige) mate van training een behoorlijke prestatie!

Op de terugweg in de auto was het beduidend stiller. Moe maar voldaan gingen we dan ook weer op huis aan...

MTB Noordwijk op hemelvaartsdag 29-05-2014

Voor de hemelvaartsdag zocht ik nog een trainingsdoel. Mijn vriendin moest werken, dus tot 3 uur in de middag had ik "vrij spel".
Vanwege de regenval, leek me Noordwijk een strak plan.

Via facebook en whatsapp had ik al wat balletjes opgegooid, maar hier werd weinig gehoor aan gegeven.
"Dan maar weer eens solo", dacht ik nog.

Tot ik aan het ontbijt zat op hemelvaartsdag, want ik kreeg een berichtje van Bert. Hij wilde ook wel naar Noordwijk, maar dan met de auto er heen.
Omdat ik nog een keer flink kilometers wilde maken in aanloop naar de montferland marathon, koos ik er toch voor met de fiets te gaan.

Op de fiets gesprongen was ik al aan de late kant, maar mijn achterband bleek eenmaal onderweg ook aan de zachte kant.
Daarom nog even langs het clubhuis gereden om deze even te pompen.
Hier kwam ik Nico en André tegen, dus na een praatje was ik nu echt veel te laat onderweg.

In het buytenpark kon ik het alleen echt niet laten om nog even een leuk plaatje te schieten. Dit jaar zijn er namelijk maarliefst 3 paarden veulentjes in het park.

Dan door naar de meerpolder en via de N206 naar Leiden. De wind stond me hier letterlijk en figuurlijk flink tegen, dus de snelheid lag laag.

In Leiden besloot ik simpelweg de N206 te volgen, waar ik Bert nog tegenkwam. Een aantal keer haalden we elkaar in door de vele verkeerslichten.
Omdat hij eerder zou zijn, stuurde ik hem een berichtje dat hij maar vast een rondje warm moest draaien op het parcours.

Mijn weg ging verder richting Katwijk, waar ik besloot richting de duinen te gaan.
In Katwijk kwam ik nog een fietsenwinkel tegen, die Nico vertelt ook nooit wat....

Door de wind (en het squatten in de sportschool de dag ervoor) lag de snelheid laag en waren de duintoppen zwaar.

Gelukkig is het laatste stukje voorbij Noordwijk een beetje uit de wind, dus kon ik nog een beetje bijkomen.

Bij het parcours aangekomen had ik verwacht dat Bert nog op het parcours zat, zeker omdat ik hem niet zo snel zag bij de witte raaf.

Daarom was ik iets verderop gestopt met het idee hem iets tegemoet te rijden.

Niets bleek minder waar, Bert was toch bij de witte raaf. Een appje verder en we stonden bij elkaar om een rondje over het parcours te rijden.

Bert zei het al, het parcours lag er schitterend bij. Na alle regen van de afgelopen dagen lag er geen enkele plas en was de ondergrond goed hard.

Mijn benen wilden niet zo, maar Bert maakte van de gelegenheid gebruik om een paar PR'en te rijden.

Na het eerste rondje kregen we het idee eens opzoek te gaan naar de extra delen in het Noordwijkerhout.

Na wat verwoede zoekpogingen kwamen we bij het "Comomeer" uit op een klein stukje offroad met de verplaatste northshore en wat wandelpaden.

Daarna het officiële derde deel van het parcours. Het derde deel is heel anders. Veel krapper opgezet en minder explosief.

Voor mijn benen dus niet zo heel erg.

Na het derde wilden we nog een rondje over het oorspronkelijke parcours doen, dus reden we zoveel mogelijk offroad weer terug naar de duindamseweg.

Na het tweede rondje over het parcours waren we beiden moe maar voldaan. Een lekker dagje zo.

De temperatuur precies goed en nagenoeg droog. Dat in combinatie met een perfect parcours; veel beter kun je het als mountainbiker niet hebben!

Het parcours in "racebaan" vorm.

Voor mij nu alleen nog zaak om naar huis te fietsen. Dit wilde ik zo direct mogelijk doen, want kilometers waren er inmiddels al wel genoeg gemaakt naar mijn zin.

Net buiten Noordwijk had ik het geluk dat ik ingehaald werd door een paar wielrenners. 

Dit was namelijk juist het enige deel waar ik tegen de wind moest rijden, maar nu kon ik tot net voor Leiden lekker uit de wind rijden in een goed tempo.

Net voor Leiden, even de aardappels afgieten...

Dan dwars door het (drukke!) centrum van Leiden, waar de rit weer op Zoetermeer aan kon gaan.

Dit keer niet helemaal langs de N206, maar ook nog een stukje door de polder. Qua afstand maakte dat toch niet uit, maar dan rijd je niet de hele weg langs die drukke N206.

Dat heb ik geweten, want het was er druk met fietsers!

De polderdag werd blijkbaar druk bezocht. Ik was alleen maar bezig met gezinnen inhalen, dat duurde tot aan het Buytenpark.

Na mijn rit ben ik nog even neergestreken in het clubhuis, om te kijken wat de opkomst was voor de rode kruis tocht van vandaag.

Nog even wat gegeten en gedronken, tijdens een gezellig gesprekje met Nico.

Eenmaal thuis aangekomen stond er net geen 90km op de teller, dus dat is toch een geslaagde marathontraining te noemen.

MTB Bergschenhoek op de zondag 18-05-2014

Er vanuit gaande dat er nog wel wat handjes nodig waren bij de jeugd, ging ik dit keer op pad om twee dagen achter elkaar te fietsen.
Aangekomen bij het clubhuis had ik de benen al gevoeld, de hoogtemeters van gisteren zaten er nog half in.

Toen ik Nico sprak bleek alleen dat er toch geen hulp nodig was en ik met de volwassenen mee mocht.
Dan maar midden in de groep lekker rustig mee peddelen dacht ik nog.

Gijs vroeg of ik wilde voorrijden, omdat hij eerder een beurt van mij over had genomen. Daarmee besloot ik naar Bergschenhoek te gaan en vroeg Gijs om voorop te rijden.
Dan kon ik de benen immers sparen.

Door wat miscommunicatie bij het wegrijden splitste de groep alleen in twee, waarbij ik samen met André, John en Lars achterbleef.
Via de kortste route reden we met 4 man sterk naar de A12, om daar richting de rotte af te buigen.
Mochten we de groep nog tegen willen komen, dan was dit de manier.

Dat bleek ook, toen de groep vrij snel achterop reed.

Enige probleem was nu, dat ik alsnog vooraan beland was.
Eerst samen met André, maar die hield het tempo niet lang vol. Daarom kwam Lars helpen met voorrijden, maar hij had al een paar weken niet gefietst en moest dus ook terug naar de tweede rij.
Gelukkig kwam daar alsnog Gijs en legden we het tempo tegen de 30km/u.

Eenmaal langs de rotte werd het iets makkelijker, we reden nu overwegend voor de wind.
Het ging makkelijk, tot we ingehaald werden door een racefietser. Gijs sloot aan, ik volgde en daarna haakte ook de rest van de groep aan.
Omdat ook Gijs de dag ervoor een flinke rit gemaakt had, lukt het hem niet om in het wiel te blijven.
Daarom zette ik aan om alsnog in het wiel van de wielrenner te komen, die het tempo langzaam opvoerde.

Met een slordige 40km/u vlogen we langs de rotte, met uitschieters naar 43.
We waren in ieder geval snel in Bergschenhoek!

Net voor we af moesten slaan richting het parcours, haalde ik de wielrenner nog even in om hem te bedanken. Hij was ons net zo dankbaar, want door ons moest hij wel hard blijven rijden.
Als wielrenner moet je natuurlijk wel die mountainbikers voor blijven ;-)

Eerst moest iedereen even op adem komen bij het parcours, met wat te eten en te drinken.
Daarna besloot ik anderhalve ronde te rijden, om daarna wat te drinken bij outdoor valley.
Ik begon bewust achteraan, omdat ik niet verwachtte vandaag bij de snelle mannen aan te kunnen haken.

Alles ging prima en gemoedelijk. Hier en daar werd even gewacht (of een "André'tje" gedaan) en de sfeer was top!
De lange klimmen op de skiberg lukten me zelfs zonder afstappen!
Op de middenberg was het alleen raak bij de laatste trappenafdaling. Ik hoorde iets knappen in mijn achterwiel en direct begon het wiel aan te lopen.
Eerst dacht ik nog aan mijn remmen, maar het bleek een gebroken spaak te zijn.

Dan na een halve ronde maar vast naar outdoor valley. Verder over het parcours leek me niet verstandig.

Nadat iedereen na 1, anderhalf of zelfs 2 rondes ook wat gedronken had, gingen we weer op pad.
Doordat ik rustig weg wilde rijden, was ik alleen vrij vlot de groep kwijt. Lars reed nog met mij, dus samen trokken we weer naar de groep toe.
Dat bleek nog een opgave, want ook op de terugweg werd er flink doorgereden!

Bij de groep aangekomen, reden we met z'n allen met een snelheid van rond de 30km/u weer terug naar Zoetermeer.

Richting het clubhuis haken er altijd eerder mensen af om naar huis te gaan, dus uiteindelijk kwamen we met "slechts" 4 man/vrouw aan bij het clubhuis.
Hier troffen we een gehavende Nico, maar dat is misschien wel terug te lezen in zijn eigen blog.

Eenmaal thuis aangekomen heb ik contact gezocht met Frans (alias #DeLem), die dezelfde avond nog mijn spaak vervangen heeft en direct de slag eruit gehaald heeft.
Top service dus!

Nu kan ik weer op naar het volgende fiets avontuur :-)

MTB Hoogtestage in Zeddam 17-05-2014

Omdat ik in juni de MTB marathon in het montferland wil gaan rijden, leek het me verstandig om eens op "hoogtestage" te gaan in Zeddam.
In Zuid Holland hebben we tenslotte niet de lange klimmen en afdalingen die ik daar voor mijn kiezen zou gaan krijgen.

Zo gezegd zo gedaan. Mijn vriendin mocht met de motor naar het werk, zodat ik de auto mee kon nemen naar het oosten van het land.
Even schrok ik, toen mijn navigatie mij Duitsland in stuurde, maar dat bleek later alleen maar een mazzeltje te zijn (daar is de benzine tenslotte een stuk goedkoper, ik blijf een Hollander).

Aangekomen bij 't Peeske was het tijd om een vergunning te kopen. Ik was dit jaar nog niet eerder op een route van NatuurMonumenten geweest, dus die had ik nog niet gekocht.

Even een vergunning kopen voor we gaan biken.

Het begin van de route mistte ik gelijk, waardoor ik eerst het plaatsje Beek in reed. Hier sprak ik een wat oudere man, die me wist te vertellen waar er altijd mountainbikers langs kwamen.

Na een kort gesprekje ging ik op pad naar de mountainbikeroute.

Tot mijn verbazing kwam ik na een kilometer op de route gereden te hebben weer langs 't Peeske, dus ik was echt de verkeerde kant op gereden.

De route begint over een breed zandpad. Als de route het bos in gaat, worden er gelijk een paar flinke stukken vals plat geserveerd. Echte klimmen kun je het nog niet noemen, zeker als je nagaat wat je nog te wachten staat.

Na een paar afdalingen begint dan het echte werk...

Deze eerste klim is niet heel erg steil, maar wel een stuk langer dan ik gewend ben. Dat is heel mooi, want precies daar kwam ik voor!

Later in de route volgden nog een aantal van deze prachtige, doch uitputtende klimmen.

Het viel me op dat het merendeel van de paden eigenlijk vrij breed is (zie de klim hierboven).

De prachtige vergezichten en zware klimmen maakten het gebrek aan technische passages meer dan goed, het is een prachtige route om te rijden.

Een van de vele vergezichten

In het laatste deel van het parcours werd ik nog even uitgedaagd met de zwaarste klimmen van de ronde, maar daarmee ook de snelste afdalingen. Hier wist ik een snelheid van maarliefst 61km/u te bereiken.

Dat is toch serieus hard op een MTB parcours voor Nederlandse begrippen!

Weer teruggekomen bij 't Peeske was ik er vast van overtuigd dat ik nog een tweede ronde ging doen. Of een derde ronde er ook in zou zitten, dat wist ik zo net nog niet.

Ik had slecht geslapen en eigenlijk veel te hard getraind in de afgelopen week.

De tweede ronde heb ik iets "toeristischer" gereden en wat meer om me heen gekeken. Op die manier hoefde ik niet op mijn tandvlees te fietsen en kon ik nog een beetje van de omgeving genieten.

Daarom nog wat foto's.

Mijn trouwe cube.

Nog een paar lange klimmen

In de snelle afdaling waar ik het eerder over had, wist ik de tweede ronde een snelheid van 63km/u te halen.

Deze afdaling bleek een strava segmentje, waar ik nu 9e sta met een gemiddelde van net geen 50km/u. Mooie prestatie dus.

Na mijn twee rondes vond ik het wel welletjes geweest. Ik moest tenslotte ook nog met de auto naar huis en ik was al niet top fit.

Tijdens de marathon heb ik het geluk dat ik een chauffeuse heb, dus dan moeten de 20 extra kilometers geen probleem zijn.

Er vanuit gaande dat ik dan wel uitgeslapen ben en me wat beter ingehouden heb de week ervoor uiteraard ;-)

MTB Training donderdagavond; solo 08-05-2014

Vanavond was verre van ideaal om uberhaupt te gaan fietsen. Ik was laat weg op mijn werk, moest nog even langs de gamma en mijn vriendin was net zo laat thuis als ik.
Er moest dus om 6 uur nog eten gemaakt en gegeten worden, terwijl ik normaal gesproken uiterlijk drie kwartier later op de fiets wil zitten.
Toch de motor op overdrive gezet, snel gegeten en omgekleed en richting het clubhuis.
Ter voorbereiding op het slechte weer had ik mijn korte regenbroek en regenjack bij voorbaat maar aangedaan, scheelt weer stoppen om een jas aan te doen enzo.

Bij de club aangekomen was het leeg. Heel erg leeg.
Alleen Nico was er, maar dat kwam omdat hij een afspraak had binnen het clubhuis.

Om de tijd wat te doden, besloot ik wat te oefenen in het stilstaan zonder voeten aan de grond. Het was tenslotte een balanstraining vanavond.
Ik had wat dingen voorbereid waar je normaal gesproken niet bij "stil" staat, zoals langzaam rijden in zand en stilvallen tijdens een klim.

Toen er om 19:10 uur nog niemand was, besloot ik maar om zelf wat dingen te gaan oefenen en reed richting het Buytenpark.
Eerst op wat vals plat de fiets stil laten vallen tegen obstakels, om zo zonder voet aan de grond toch weer verder te rijden.
De koeien vonden het maar raar wat ik aan het doen was, maar stoorden zich er niet aan.
Ook een beetje oefenen in het optillen van het voorwiel. Dat beheers ik wel redelijk, dus maakte ik het mezelf wat moeilijker.
In het asfalt zat een klein richeltje in de lengterichting, dus ik besloot mijn wiel van de ene naar de andere kant te tillen en weer terug. Zo kun je op een technisch parcours je wiel net wat anders neerzetten en zo dus een andere lijn kiezen op het laatste moment.

Dan door richting het parcours, waar ik een ruiterpad pakte om te oefenen in het zand.
Normaal gesproken probeer je hier zo snel mogelijk doorheen te rammen, om zo de druk van het voorwiel te houden.
Dit keer probeerde ik juist zo langzaam mogelijk te rijden, om te voelen hoe je het beste de balans kunt verdelen.
Ik merkte het dan ook gelijk als ik teveel op mijn stuur leunde, de fiets graaft zich in en je kunt overnieuw beginnen.
Nog even pakte ik een steile klim met haarspeldbochtjes mee op de kale berg, die nog niet gelukt waren met de cube. Dit keer lukte alleen de tweede bocht niet, dus er zit vooruitgang in.

Dan door naar de golfbaan. Via het westerpark om een beetje uit de wind te rijden, wat goed uitpakte.
Even een paar klimmetjes op rammen om toch het idee te hebben dat mijn benen wat gedaan hebben vanavond. Daar waren diezelfde benen het alleen niet zo heel erg mee eens, dus daar was de lol ook snel vanaf.

Tussen de sportvelden en de A12 ging het dan ook weer op huis aan, want het begon ook wat harder te regenen.
Wat eerst lichte miezer was, begon nu toch op regen te lijken.

Via wat overdekte paadjes dus weer richting Meerzicht.

Eenzaam in de bossen van Zoetermeer

Ik was net tegen 8 uur alweer thuis, maar ik had wel weer een beetje gespeeld met de fiets.
Dat lijkt niet altijd even nuttig, maar het tegendeel is vaak waar.

MTB Fiets Fit les 6; geslaagd! 04-05-2014

Na 6 weken van training was het dan zo ver. Voor de fiets fit deelnemers de grote test; zouden ze het mountainbiken beheersen?

Om dit te "testen", was een tocht gepland naar Vlaardingen. In Vlaardingen ligt nog niet zo heel lang een parcours van 9km, wat prima geschikt is voor beginners.
Voor de gelegenheid had ik naast Hendy ook Nico mee gevraagd, zodat we in ieder geval met 3 begeleiders reden.
Op facebook had ik nog neergezet dat iedereen welkom was om aan te haken, wat als resultaat had dat we startten met 10
man/vrouw sterk.

Op naar Vlaardingen!

Op weg naar Vlaardingen zou Nico mij de weg wijzen. Dit ging niet helemaal zonder slag of stoot.

Met een paar misverstandjes, een trapje oplopen met de fiets op de arm en een hoop gelach om ons gestuntel, gingen we dan toch echt richting het zuiden.

Met een gezellig tempo kwamen we om een nette 10:15 uur aan bij het parcours in Vlaardingen. Hier stond André ons al op te wachten, hij zou met ons een paar rondjes mee rijden op zijn thuis parcours.

Het idee was om eerst gezamelijk een rustige ronde te rijden om het parcours wat te verkennen. Hier kon iedereen zich in vinden, dus gingen we op pad.

Richard "in de bocht" op het parcours

Afgezien van een paar 100 meter waar het parcours nog niet aangepakt was, lag het er prachtig bij. Een enkeling vond het wat stoffig, maar daarover kun je met goed fatsoen eigenlijk niet klagen.

De bochtjes werden rustig aan opgegeten en iedereen had het prima naar zijn zin.

Het weer werkte ook lekker mee, hoewel de lange broek en lange mouwen anders doen vermoeden.

Halverwege het parcours stopte ik nog heel even. Het laatste stuk is net wat intensiever door de korte, maar steile klimmetjes. Als je goed je snelheid vasthoud tijdens de afdalinkjes kom je hier een heel eind mee, maar dan moet je er wel op voorbereid zijn.

Halverwege het parcours, iedereen luistert aandachtig.

Nadat iedereen het tweede deel van het parcours ook met gemak had volbracht, werd het dan tijd voor een rondje op eigen tempo.

Nico zei wel achteraan te willen rijden, dus hij zou eventuele pech gevallen opvangen.

Zelf dook ik direct het rode lusje op, om daar even wat te kunnen spelen.

Daarna de blauwe route terug op, met het idee de rest weer in te kunnen halen.

Nico en André kwam ik al vrij vlot tegen; André was lek gereden en Nico schoot hier te hulp. Nu kon ik mooi als veegwagen spelen.

In het noordelijke deel van het parcours ligt ook een klein rood lusje, dus die pakte ik ook mee. Onderweg op de blauwe route liggen ook allerlei kleine, aangelegde hindernisjes. Die maken het parcours toch net dat beetje leuker.

Net toen ik aan kwam rijden bij het eind van het parcours, wilde Nico mij bellen. Iedereen was er namelijk al, maar ik ontbrak nog.

Nico en André waren zo lang bezig geweest met de band, dat ze terug gereden waren naar het startpunt. Ik bleek een dusdanige achterstand opgebouwd te hebben met de rode lusjes, dat ik de rest bij lange na niet meer in kon halen.

Toch pittig, twee rondjes op een MTB parcours.

André wist nog een leuke plek voor koffie, dus met zijn allen gingen we onderweg voor een heerlijk bakkie (in mijn geval 7up) in het zonnetje.

De appeltaart bleek er ook erg goed te smaken, altijd goed.

Na onze koffiepauze ging André weer huiswaarts, want wij gingen weer op Zoetermeer aan.

Ook hier wist Nico weer een leuke route.

Het leukste van de route, was toch wel het grinddijkje naar Schipluiden toe.

Na Schipluiden reden we dwars door Delft, op naar Delfgauw.

Via de Dobbeplas kwam Zoetermeer dan toch langzaam weer in zicht.

Mijn vraag aan Janine of het tempo nog goed was, werd gelijk beantwoord met een volmondige "ja". Er bleek zelfs nog een versnelling in te zitten!

De balijbrug is alweer in zicht!

Aangekomen bij de Balijbrug heb ik zelfs met Fiets Fitter Marcel een PR weten te zetten op het haarspeld segment!

Terug bij het clubhuis stond er een slordige 80km op mijn teller (die 100 meter krijgt iedereen cadeau, hij stond eigenlijk op 79,9km), een echte prestatie!

Daarom kreeg iedereen onder het genot van een glaasje water en/of fris een certificaat uitgereikt. Met zo'n prestatie ben je natuurlijk geslaagd voor de Fiets Fit!

De basis van het mountainbiken hebben de cursisten goed onder de knie. Iedereen heeft mij ook plechtig beloofd om te blijven fietsen, we hebben zelfs een nieuw lid bij onze club gekregen.

MTB Donderdagavond, in een klein hoekje 01-05-2014

Vanavond had ik weer eens het genoegen om een training mee te rijden, die ik niet zelf hoefde te geven.
Ik was wat aan de late kant, dus had een berichtje gestuurd dat ik een paar minuten later kon zijn, maar ik kwam er aan!
Die paar minuten klopten ook precies, 19:02 uur kwam ik aanrijden bij de club.
Dankzij mijn berichtje, was er netjes even gewacht en kon ik met de groep mee op pad.

Eenmaal op pad gaf ik bij Nico aan dat er her en der wat verzoeken voor mul zand binnen gekomen waren, dus dat zou hij gaan proberen in te passen in de rit.
Eerst stonden er wat grasstroken op het programma, waarvoor we via de meerpolder naar de kniplaan reden.
Links van de kniplaan kun je (vlak langs het water) over een (vers gemaaide) grasstrook rijden, waar al direct de eerste gaten vielen.
Ik wist goed in Nico's wiel te blijven, dus ik reed nog vooraan mee in de groep.

De volgende grasstrook liep in noordelijke richting parallel aan de vliet. Met de overwegende noordenwind was dat toch wat zwaar, waardoor er een klein gat viel tussen mij en Nico.
Gelukkig zat Harry vlak achter me. Ik liet hem er voorbij om het gat dicht te rijden, zodat ik weer bij hem in het wiel aan kon haken om te versnellen.

Aan het eind van deze grasstrook reden we over het asfalt langs de vliet weer terug naar de kniplaan. Dit keer reed ik lekker midden in de groep met windje mee, dus het leek even vanzelf te gaan.

Bij de kniplaan werd afgeslagen weer terug naar de meerpolder. Hier kruist het fietspad de kniplaan, waardoor het altijd even oppassen is.
Nico riep dat er een auto aan kwam, maar de eerste paar konden nog gewoon oversteken zonder deze te hinderen.
Paul keek echter achterop op het moment dat er door de groep geremd werd.
Hierdoor kwam hij erg dicht op zijn voorganger toen hij weer voor zich keek en kneep de voorrem iets te hard in.
Juist op dat moment keek ik achterom en zag zijn achterwiel de lucht in vliegen. Een typische "Over The Bar" (OTB) momentje.
Paul kwam vrij hard neer, met zijn heupen in het gras en zijn hoofd/schouder op het asfalt.
Meteen stopte iedereen en werd Paul eens rustig bekeken, om te zien hoe erg de schade was.

In het begin leek hij weinig last te hebben, maar adrenaline bleek hier later de boosdoener van.
Neergestreken in de graskant werd zijn gezicht steeds witter en de pijn in de schouder heviger.

Omdat Paul zijn schouder dik werd en steeds meer ging hangen, maakte ik van Walter zijn regenjasje een mitella om de arm te ondersteunen. Ook werd besloten toch een ambulance te bellen.
Inmiddels was al een motoragent even gestopt die toevallig langs reed op weg naar een inbraak.
Alles leek in orde, dus hij reed door. Wel had hij (bleek later) zijn collega's van gemeente handhaving gewaarschuwd, zij waren een paar minuten later ter plaatse.

Nico nam Paul zijn fiets mee naar het clubhuis, terwijl wij als groep wachtten op de ambulance.
Toen Paul nog even globaal nagekeken werd en gestabiliseerd de ambulance in ging, reed ik de groep voor richting het clubhuis. Even genoeg voor vanavond.
Het was inmiddels ook alweer bijna half 9.

Bert is zijn auto nog op gaan halen en heeft Paul gezelschap gehouden in het ziekenhuis tot zijn familie kwam.

Bij het clubhuis heeft iedereen elkaar gedag gezegd en werd weer op huis aan gegaan.
Ik vertrok iets later dan Arno en Mariëlle, maar zag ze nog net de meerzichtlaan af draaien naar een grindpad richting het stadshart (tussen de randstadrail en de voorweg in).
Ik zette aan en haakte vrij vlot aan, om de avond nog even in hoog tempo af te sluiten.

Later op de avond stuurde Paul nog een "selfie", waarop hij gelukkig weer kon lachen.
We hopen op een snel herstel, want met het mooie weer in aantocht is een blessure altijd erg zuur!

Paul kon weer lachen gelukkig.

In het ziekenhuis bleek het de "pianotoets" te zijn (type 3 luxatie). Een veel voorkomende blessure aan de schouder.

(http://www.schoudernetwerk.nl/pataand%20sleutelbeen.htm)

Vanavond bewees het maar weer; een ongeluk zit altijd in een klein hoekje. Dit keer waren nieuwe remblokken in combinatie met een schrikreactie de boosdoener. Een kleine fout, die de beste kan overkomen.

Het zet je alleen wel weer even op je plek. Want als het iedereen kan overkomen, kan het dus ook jou overkomen.

Blijf daarom altijd goed op je hoede en let goed op. Zeker als je in een groep rijdt.

De onderlinge afstand is vaak kort, waardoor je weinig tijd hebt om te reageren.

MTB Dinsdag avondrit, belabberde conditie 29-04-2014

Voor vanavond had ik stiekem zelf al het plan om eens te kijken waar mijn conditie nu eigenlijk staat.
Daar wilde ik ons eigen thuis parcours en mijn Cube Elite voor gebruiken, dat is toch allemaal "oud en vertrouwd" tenslotte en hiermee een goede "benchmark".

Hoewel ik altijd open sta voor andere plannen, wordt er toch vaak mijn kant op gekeken als we gaan rijden en er is niet duidelijk wat we nu eigenlijk gaan doen.
Daarom stelde ik voor om eerst een gezamenlijk rondje over het parcours te rijden, om daarna een rondje op eigen tempo te rijden.
Op die manier kon ik rustig opwarmen en daarna kijken wat er gebeurde als ik weer eens wat meer snelheid ging maken. Want dat was voor mijn gevoel alweer een eeuwigheid geleden.

Zo gezegd zo gedaan, over het eerste rondje valt dan ook eigenlijk weinig te vertellen. Natuurlijk vielen er hier en daar wel wat gaatjes, dus hebben we elkaar weer opgewacht na de bult tegenover snowworld.

Dan het rondje in eigen tempo. Jonathan mocht op kop, ik ging daar direct achteraan. Het eerste stuk (vlak) kon ik zijn tempo eigenlijk prima bijhouden, maar dat is dan ook simpelweg rammen op de grote plaat.
Bij de eerste klim was ik hem gelijk al kwijt, maar wist ik toch nog een redelijke gang te houden.
De kleine berg leent zich daar goed voor. De afdalingen kan ik inmiddels dromen, maar dit keer wilde ik focussen op de klimmen.

Dat klimmen wilde alleen voor geen meter! Voor mijn gevoel dan, want later bleek op strava dat ik mijn overall tijd op het parcours verbeterd had?

Jonathan bleef buiten beeld, maar die is nu eenmaal ook sneller dan ik. Daar keek ik dus niet heel erg van op.

Aangekomen bij de lange klim op de grote berg heb ik daarom het gaspedaal iets minder diep ingetrapt en heb ik de 2 lange klimmen op souplesse gereden.
Hier haakte Gerard dan ook bij mij aan. Hij had mij zien rijden en wilde perse aanhaken, er voorbij ging hij toch maar niet.
Zo kwamen we dan ook samen aan bij het einde van het parcours.

Nadat iedereen netjes opgewacht was, hebben we nog even een praatje gemaakt. Mariëlle had nog wat vraagjes over de zithouding van haar nieuwe 29er, waarvan het zadel nog ietsje omlaag gegaan is.
Voor de zithouding mocht Arno gaan kijken of de stuurpen omgedraaid kon worden, dus dat wordt nog vervolgd.

Na twee rondes parcours vond ik het tijd om uit te gaan rijden bij de golfbaan.
Iedereen kon zich hier wel in vinden, dus reden we via de intratuin naar de Jan Waaijerbrug.
Bij de intratuin bedacht ik me dat het wel leuk zou zijn om een sprintje te trekken. Daarom gaf ik aan dat we bij de afslag richting het westerpark een sprint zouden trekken naar de brug.

Zo gezegd zo gedaan; er werd flink aangezet! Zelf wilde ik eerst de kat uit de boom kijken, maar Mariëlle kwam mij al snel voorbij.
Daar dus aangehaakt, om niet veel later al ingehaald te worden door Gerard. Eigenwijs als ik ben wisselde ik van wiel en spoot achter Gerard aan.
Jonathan en Arno kwamen er ook nog voorbij, maar die liet ik gaan. Mijn benen werden al snel zwaar, ik was te snel van start gegaan.
De uiteindelijke strijd ging tussen Arno en Jonathan. Arno wist het Jonathan erg moeilijk te maken, maar moest toch zijn meerdere erkennen.
Snelheden van tegen de 50 werden even besproken op de brug voor we verder reden. Genoeg voer voor stoere verhalen in zo'n sprintje.

De ronde om de golfbaan reden we linksom, zodat je het pad langs de A12 als afdaling hebt.
Daar wist ik overigens mijn topsnelheid te verbeteren door flink bij te trappen; de GPS gaf net iets meer dan 48km/u aan.

Na het rondje om de golfbaan beklommen we nog een keer de Jan Waaijer brug, maar op de Zoetermeerse rijweg deden we het dit keer wat rustiger aan.
Een klein beetje op adem gekomen kwamen we weer aan bij het clubhuis, waar iedereen moe maar voldaan afscheid nam van elkaar.

Mijn conclusie qua conditie was eigenlijk vrij simpel. Die is onvoldoende.
Gelukkig zitten er een paar flinke ritten aan te komen waarmee ik aan de conditie kan werken.
Door weer eens op de hardtail op pad te gaan, kwam ik er ook achter dat ik snel last krijg van mijn onderrug. Daarvoor zal ik dus aan de core body oefeningen moeten, want dat kost ook een hoop kracht.
Wat dat betreft kan ik merken dat de Gary Fischer met achtervering dit snel verbloemt, waardoor je luier gaat rijden.

MTB de eerste avondtraining van het seizoen 03-04-2014

De eerste donderdagavond van 2014 in de zomertijd. Dat betekent weer een avond training!

Het was aan mij om hier iets leuks op te verzinnen, maar ik bleef al dagen inspiratieloos.
De eerste training is natuurlijk ook een leuke manier om te zien waar mensen staan, zodat je daar de rest van het seizoen een beetje op kunt bouwen.

Met wat losse flodders in mijn hoofd, ging ik dus maar eens naar de club toe.
Hoe het precies kwam weet ik niet, maar ik was de eerste mountainbiker bij het clubgebouw. Dat werd dus nog even afwachten wie er nog meer zouden komen.
Als eerste kwamen Harry en André aanrijden, niet later volgden Cees, Stef en Gerard nog.

Gerard had mij eerder deze week gemaild, dat het hem wel leuk leek om zich bij een club aan te sluiten. Daarop had ik hem aangeboden eerst eens een paar keer mee te rijden of hij het wat vond.

Om te beginnen had ik een interval training bedacht die ik graag eens uit wilde proberen in de groep.
Zo zijn we op pad gegaan om warm te rijden richting de Zoetermeerse rijweg. Hier gingen we in een treintje rijden.
De training was nu als volgt:
De groep begint met een snelheid van 25km/u.
De achterste gaat nu de groep inhalen, waarbij hij/zij een zo snel mogelijke sprint trekt.
Als hij/zij weer netjes vooraan rijdt met een snelheid van 25km/u, steekt hij/zij zijn/haar hand op.
Wanneer de voorste zijn/haar hand opsteekt, is de achterste aan de beurt om de groep in te halen.

Dit hebben we eerst een aantal keren herhaald, waarna we de snelheid van de groep verhoogden.
Eerst heb ik de snelheid verhoogd naar 27km/u, later op de voorweg verhoogden we de snelheid naar 29km/u.
Op deze manier kan iedereen redelijk op eigen niveau intervallen, want je kunt zelf je inhaalsnelheid bepalen natuurlijk.
We reden met een kleine groep, waardoor de interval vrij klein was. Hoe groter de groep, hoe langer de interval natuurlijk, maar ook hoe langer de herstelperiode.
Ik ben dan ook erg benieuwd hoe deze training zou werken in een grotere groep. Dat gaan we later nog eens proberen dus!

Voor na de interval had ik al aangegeven iets te willen gaan doen met springen. Daarom reden we naar de golfbaan, waar een klein hobbeltje in een afdaling zit.
Hier wilde ik iedereen even laten voelen hoe het voelt als beide wielen los komen.
Belangrijk was vooral bij deze oefening om beide wielen los te krijgen van de grond, maar vooral om te proberen deze ook tegelijk weer te laten landen.
Na een paar keer begonnen de meesten wel door te krijgen wat er gebeurde als je op verschillende manier de sprong afzette.
Daarom tijd om naar het parcours te gaan. Daar kun je op de kleine berg ook een klein sprongetje oefenen bij een schansje.
Hier eigenlijk hetzelfde verhaal. Met wat kleine aanwijzingen, wist iedereen uiteindelijk netjes op beide wielen te landen!

Eigenlijk wilde ik nog een laatste oefening doen op de grote berg, maar hier gooide Gerard zijn ketting roet in het eten.
Omdat hij 11 speed rijdt op zijn scalpel, konden we die niet ter plekke maken.
Gelukkig was hij met de auto, dus een klein duwtje terug naar het clubhuis was genoeg om hem weer op gang te helpen.

Alleen van feedback kan ik bepalen of een training leuk, uitdagend en leerzaam was.
Die feedback kreeg ik van iedereen in positieve vorm, dus wat mij betreft een erg geslaagde avond.
Iedereen heeft het naar zijn zin gehad en iets bijgeleerd!