Aan de hand van wat terugkoppeling van een aantal clubleden had ik een "leuke" training in elkaar gezet.
Simpel gezegd was het thema van vanavond "zes". Ik had vijf klimmen uitgezocht verspreid door Zoetermeer, die we zes keer zouden gaan beklimmen.
Nadat ik dat verteld had net voor de start, werden er toch wel even een paar serieuze blikken uitgewisseld. Vijf klimmen zes keer oprijden, dat is niet mis.
En dan wist men nog niet welke klimmen ik in gedachten had...
We begonnen bij een klim op het parcours. Dit is de eerste serieuze klim op de kleine berg, gevolgd door een afdaling met een klein schansje.
Deze klim kun je vrij gemakkelijk een aantal keer achter elkaar rijden.
Het eerste rondje reed ik voorop, dus deed ik dit gelijk in flink tempo. Hopend iedereen een beetje op te jutten.
Dat bleek goed te lukken, want de tweede ronde kwam bijna iedereen me in volle vaart voorbij!
Wisten zij veel wat ze nog te wachten stond...
Na zes keer klimmen benadrukte Nico nog even dat je na zo'n inspanning vooral even een stukje door moet fietsen om je hartslag rustig te laten zakken.
Dan op naar de volgende opdracht.
Naast de Jan Waaijer brug, kun je een mooie offroad klim oprijden. Deze is niet heel steil, maar het venijn zit hem in de staart. Het laatste stukje is net even wat steiler, waardoor je na een keer of vier dat staartje wel gaat voelen.
De derde opdracht werd nog weer iets pittiger, want hiervoor had ik een klim uitgezocht die in zijn geheel vrij steil is. Er liggen ook nog wat boomwortels her en der verspreid, dus naast kracht heb je ook stuurmanskunsten en balans nodig om boven te komen.
Het was dan ook goed aan de gezichten af te lezen na een keer of vijf dat dit een serieuze klim is!
Via het balijbos ging het dan richting Rokkeveen voor klim nummer vier.
Naast Dekkersport ligt namelijk een mooi heuveltje, waar je prima kunt klimmen.
Na de zesde klim, had ik nog een klein toetje in petto. Normaal gesproken dalen we af langs de trap, maar aan de zijkant is nog een afdaling. Welliswaar tussen de rozenstruiken door, maar dat houd het tenslotte spannend.
Een zevende keer omhoog dus, om deze leuke afdaling nog even mee te pakken.
Helaas kwam Jochem daarbij ten val in de laatste bocht, waardoor zijn stuur een scheur in zijn frame sloeg.
Ook langs deze weg dus nog veel sterkte met het herstel.
Gelukkig viel de lichamelijke schade mee.
Als laatste klim had ik de balijbrug op het programma gezet. En dan niet de klim via het asfalt, maar langs de trappen omhoog. Zes keer.
Dat bleek het daadwerkelijke toetje, waarbij iedereen nog even tot de grens geduwd werd. Een enkeling daar zelfs overheen.
De terugweg ging volledig over het vlakke fietspad, via de golfbaan.
Rick dacht nog even een eindsprint in te zetten over het sprinterpad, maar daar gingen Arno en ik al snel mee aan de haal.
Arno eerst op kop, met mij als een goede tweede. Ik dacht kop over kop te gaan rijden, dus haalde Arno in. Arno dacht daar anders over, dus kwam weer voor mij rijden.
Strak in zijn wiel wachtte ik dan ook geduldig tot het tempo iets zakte.
Daar greep ik mijn kans. Ik greep naar het laatste beetje kracht wat ik nog in mijn benen over had en haalde Arno in. Direct zette ik gelijk door om een gat te slaan en zo de sprint te winnen.
Het behoeft verder geen uitleg, dat er niet veel over was om een beetje fatsoenlijk terug bij het clubgebouw te komen...
Al met al een training met een andere insteek dan anders. Waar ik normaal gesproken wat verder in ga op de techniek van het mountainbiken, heb ik deze training vooral aandacht gegeven aan het opbouwen van kracht. Zowel mentale kracht als fysieke kracht overigens, want het is mentaal gezien niet makkelijk om zes keer dezelfde klim op te rijden.
Het grootste voordeel van een training in deze vorm is dat ik zelf ook lekker mee heb kunnen fietsen.
Wat mij betreft voor herhaling vatbaar, zulke conditie trainingen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten