MTB Terugblik op 2013, vooruit kijken naar 2014

Net als de meeste mensen, kijk ik ook aan het einde van het jaar nog eens terug.
Want wat heb ik nu allemaal gedaan?
Op fiets gebied is eigenlijk het meeste gebeurd door het hele jaar heen. Daar valt dan ook het meeste over te vertellen!
Het jaar begon wat zwakjes. Na een loodzwaar ardennen weekend in de herfst van 2012, vond ik het moeilijk de draad weer op te pakken.
Dit is dan ook duidelijk terug te zien in mijn ritten van het begin van het jaar. Er zat weinig fut in en ik maakte weinig kilometers.
Dan was daar ineens een goed doel wat me aansprak; Six for Semmy. Hierover heb ik genoeg geschreven eerder in mijn blog, want wat een dag was dat!
Maar toen ik mijzelf eenmaal ingeschreven had, begonnen de ritten langzaamaan wat spannender te worden.
Ook dit is goed terug te zien in mijn jaar overzicht.
De ritten werden langer, uitdagender en de lol kwam er weer goed in!

In de zomer ben ik dan ook gericht gaan trainen voor de zes uurs marathon in september.
Na "de acht van Noordwijk" in april, kwamen er meer lange ritten voorbij.
Helaas veel ritten over de weg, dat is een verbeterpuntje voor 2014.
De Joop Zoetemelk Classic was een goed voorbeeld van een zware rit over de weg. Met name de laatste paar kilometers, met volle tegenwind. Mentale hardheid wilde ik trainen. Ik heb er nu nog spijt van.

Dan ook nog de omloop van het groene hart, mijn langste fietstocht ooit. Net geen 130km. Helaas wel over de weg, maar toch een goede duurtraining.

Verder nog van baan gewisseld halverwege het jaar, waardoor ik elke woensdag vrij ben. Daar heb ik ook flink profijt van gehad!
Want wat is het lekker, om een dagje vrij te hebben in het midden van de week.
En dat komt natuurlijk ook de fiets-uren ten goede!

Sterker nog, in totaal heb ik een slordige 270 uur op de fiets gezeten in 2013.

Dan Six for Semmy, wat een beleving was dat. Een prachtige dag, die me erg geraakt heeft.
Zoiets doet iets met je, of je het nu van dichtbij hebt meegemaakt, of je gewoon meefietst omdat het een goed doel is (zoals ik).
Die staat dus weer op de kalender voor 2014. De datum is nog niet bekend, maar wanneer hij ook is, ik maak mijn agenda ervoor leeg.

In 2013 ben ik natuurlijk ook nog tussendoor "even" MTB instructeur geworden! Een leuke ervaring, waar ik zeker mee verder wil.
Iemand anders iets leren, vooruit zien gaan, nieuwe dingen zien doen, dat is prachtig om te zien.
Tijdens de Fiets-fit cursus afgelopen najaar was het dan ook prachtig om te zien hoe de cursisten met grote sprongen vooruit zijn gegaan.

Wat ik vooral wil gaan doen voor 2014, is gerichter gaan trainen.
In 2013 heb ik kunnen aftasten wat mijn lichaam kan. Ik weet waar ik goed in ben, maar ook waar ik vooral niet goed in ben.
Dat wetende, hoop ik voor 2014 mijn ritten leuker en gerichter te kunnen maken.

Voor 2014 wil ik vooral gaan proberen een aantal binnenlandse marathons mee te gaan pakken.
Om concreet te noemen: de 8 van noordwijk, de 5 van schoorl, MTB marathon Groesbeek en uiteraard Six for Semmy.
Ik twijfel nog over de Bart Brentjens challenge, omdat die rit altijd erg druk is.
In 2014 wil ik ook proberen om een aantal ritten te maken in gebieden waar ik normaal gesproken nooit kom. Ik denk zelf dan aan een aantal dagen Zuid-Limburg. Waarschijnlijk komt mijn rijstijl daar beter tot zijn recht.
Klimmen heb ik dan wel een hekel aan, maar een goede, lange afdaling kan ik ontzettend van genieten.
Enige jammere is, dat die alleen in Zuid Limburg te vinden zijn. De lange klimmen neem ik dan op de koop toe. (een ski-lift is weer het andere uiterste natuurlijk, maar daar wil ik niet aan beginnen)

Als ik 2013 vergelijk met hoe ik 2014 wil gaan "doen", kom ik eigenlijk tot de conclusie dat 2013 vooral een leerjaar geweest is. Ik weet nu beter wat ik leuk vind en kan hier dus op gaan uitbouwen.
In een opwelling heeft er nog even een racefiets in de schuur gestaan, maar ik was er al snel achter dat dit toch niets voor mij is.
Daarom wil ik vooral gaan proberen minder op de weg te rijden.

Ook het geven van instructie wil ik beter op gaan pakken. Er is een rooster opgemaakt voor de clubtrainingen, waar ik mijn ei goed in kwijt denk te kunnen.

Heel kort gezegd, heb ik in 2013 erg veel geleerd over het mountainbiken en de verschillende disciplines/mogelijkheden die daarbij horen.
Maar ik heb vooral erg veel geleerd over mezelf. Wat ik leuk vind, maar ook waar ik goed in ben.
Met dat in mijn achterhoofd, heb ik erg veel zin in mijn fietsjaar 2014!

MTB Vossenjacht 29-12-2013

De laatste vossenjacht van 2013. Een jacht die ik niet wilde missen, om het simpele feit dat Patrick Coers samen met Frans Lemckert de route zou uitzetten.

Wie Patrick nog niet kent, hij is fanatiek wielrenner. Op zijn tijd rijdt hij echter ook allerlei weilanden door, opzoek naar paden waar anderen niet op zouden komen om er te fietsen.
(een linkje naar zijn blog: http://ftspt.blogspot.nl/)

Daarom dus al op tijd uit bed, om ervoor te zorgen dat ik er in ieder geval klaar voor ben.
Vandaar dat ik dan ook, geheel tegen mijn gewoonte in, nog tijd had om even wat anderen te spreken voor de start.
De start zou ingewikkeld en bijzonder worden, aldus Patrick. Zo bijzonder, dat hij ons er persoonlijk heen zou begeleiden.

Zo gezegd zo gedaan, met Patrick en Frans op kop reden we weg bij het clubhuis.
Met de meest directe route, reden we gezamenlijk naar het stadshart. De verassing was geslaagd, toen iedereen het stadstheater in werd gestuurd, via de laden en lossen ingang.
De start verliep daarna wat rommelig, waardoor ik gelijk achteraan mocht beginnen.

Direct linksaf, om langs de bioscoop door een grasstrook gestuurd te worden.
Hier ging de route een woonwijk in, met de nodige trappetjes en speeltuintjes.
Door hier slim zo min mogelijk af te stappen en wat af te snijden, kwam ik al vrij vlot redelijk vooraan in het peleton te rijden.

Via wat slingerwerk, waarbij ik gebruik maakte van een andere jager voor mij om me de route te wijzen, kwamen we uit bij het Noord Aa. Hier kwam het natuurlijk aan op domweg hard rijden, want zijwegen zijn er tenslotte niet.
Hier liet Ronald even goed zien dat hij hard kan rijden, want toen hij voorbij kwam kon ik maar amper aanpikken.
Daarom heb ik hem maar laten gaan, dat zou ik toch nooit gaan halen.
We werden inmiddels net nadat ik had gelost, richting het strand gestuurd. Hier werd ik geconfronteerd met mijn harde rijden van eerder, want de gang was goed uit mijn benen.
Harry kwam mij op het strand dan ook voorbij steken.

Net toen Harry me voorbij kwam, voelde ik dat mijn fiets begon te dweilen. De achterkant leek wel steeds zachter te worden.

Toen ik het strand af kwam was het duidelijk, de achterkant had ik lek gereden.

Snel dus proberen te maken!

Nico kwam net het strand af toen ik goed en wel afgestapt was en snelde te hulp. Samen was de binnenband snel vervangen, maar we waren inmiddels wel door zo'n beetje iedereen ingehaald.

Besloten om samen verder te rijden, kwamen we vlakbij 't Geertje Cees tegen. Hij had ook lek gereden, dus we besloten ook hem te helpen. Meerijden voor het klassement had toch al geen nut meer.

Tijdens het wachten, kwam John aanrijden. 

Het werd dus nog een gezellig clubje zo, een clubje van achterblijvers.

We dachten pijlen te zien richting Zoeterwoude, maar hier werden we goed op een dwaalspoor gezet. Het bleken namelijk oude pijlen te zijn, maar daar kwamen we pas achter toen we bij Leiden achter.

Voordat we daar achter kwamen, reed John ook nog even lek overigens, dus de dag was compleet.

Toen we bij de A4 eenmaal door hadden dat we met oude pijlen bezig waren, besloten we terug te rijden naar het Buytenpark.

Het vermoeden bestond dat Patrick de vos had verstopt vlakbij het clubhuis, dus dat leek een erg logische optie.

Bij het Buytenpark aangekomen, kwamen we nog een aantal jagers tegen. Zij waren daar aanwezige pijlen aan het volgen, dus we leken op het goede spoor.

Dat spoor bracht ons terug richting het Noord Aa, waar het de bedoeling was om aan een tweede ronde te beginnen. Dat werd ons echter niet helemaal duidelijk, dus besloten we opnieuw terug te rijden naar het Buytenpark.

In het Buytenpark hadden we daarna eigenlijk heel snel de vos gevonden, de stond naast de rockgarden "verstopt".

Ergens was het geen verrassing, dat er nog bijna geen ringen om de vos zaten. We hadden tenslotte het meeste van de route niet gereden en dus ook de meeste controles gemist.

Voor het klassement hoeven wij ons dus niet druk te maken.

Nico deed hier nog even een schepje bovenop, door alleen oog te hebben voor Cees Coers. Hij stond foto's te maken bij de vos, maar was voor Nico zo aantrekkelijk dat hij de vos voorbij reed!

Onze ringen zaten nog maar net om de vos, toen de snelle mannen aan kwamen. 

Dit gevecht om als eerste bij de vos te zijn, had ik nog nooit eerder gezien. Dat is wel leuk om een keer van dichtbij mee te maken, want iedereen wil blijkbaar erg graag eerste zijn!

Om het af te leren, hebben Nico en ik nog even de juiste weg naar beneden gereden vanaf de vos. Over het parcours.

Hier bleek wel hoe slecht dat er op het moment bij ligt. Alleen maar glibberen en glijden, door de aanwezige modder.

Moe maar voldaan, parkeerde we hierna onze fietsen bij het clubhuis.

Omdat hij bijna het einde is van 2013, waren er overheerlijke oliebollen in het clubhuis!

Een heerlijk einde van een minder geslaagde jacht...

Het vossenjagen zit er voor mij dit seizoen helaas op.

Op de weg naar huis werd ik namelijk nog even vakkundig afgesneden door een andere fietser, waardoor ik nu met gekneusde ribben zit.

Ook door een verhuizing mag fietsen even een maandje op een laag pitje.

Of ik volgend jaar ga meerijden? Ik denk het wel. 

Voor het klassement ben ik niet snel genoeg, maar het puzzelen en zoeken van pijlen vind ik wel leuk.

Neemt overigens niet weg, dat ik een goed mountainbike parcours nog steeds veel leuker vind!

In de winter zijn die in Nederland echter vrij dun gezaaid doordat overal modder ligt. Dat is mijn ding totaal niet.

Als afsluiter nog even een filmpje wat ik van de jacht gemaakt hebt:

http://www.pinkbike.com/video/345110/

MTB Vossenjacht 15-12-2013

De spanningen liepen al een goede week op voor de tocht van vandaag. Het zou een vossenjacht worden, uitgezet door niemand minder dan Nico en Ronald.
Na verschillende oproepen op facebook, twitter en whatsapp, was het ergens dan ook niet heel erg verrassend, dat er een grote groep klaarstond om 9:30 (een man of 50!).
De start was dan ook groots, maar ook enigzins onopgemerkt.

Gezamenlijk vanaf het clubhuis naar de start

Bij de startpijl werd er namelijk niet hard aangezet en een sprintje getrokken (wat ik wel verwacht had), maar peddelde iedereen rustig door. Wat bleek, de meesten hadden niet gezien dat we de startpijl gepasseerd waren en de jacht begonnen was!

Toen dat eenmaal doordrong, kon je merken dat er aangezet werd. Het tempo ging direct goed omhoog en de eerste gaten begonnen te vallen.

In het lusje door het kleine park achter het clubhuis, kon ik gelukkig nog wel goed mijn aansluiting vinden met de kopgroep.

Op weg naar het Westerpark vielen er wat gaten op de meerzichtlaan, maar een paar zoekpijlen zorgden ervoor dat ik toch weer in de kopgroep terecht wist te komen.

In het westerpark ontstond weer wat verwarring bij een zoekpijl, waardoor ik ineens vooraan de kopgroep reed. Grappig hoe zo'n spelletje dan kan lopen.

Het westerpark bied overigens ook nog genoeg offroad, dat hadden Nico en Ronald goed voor elkaar gekregen. Hier was ik met de MTB duidelijk in het voordeel tov de cyclocrossers.

Na het westerpark ging de route over wat ruiterpaden aan op de golfbaan. Hier maakten we een lange klim, waar je helaas niet in kan halen.

Een enkeling reed de klim helemaal door, maar halverwege boog de route af via een ruiterpad. Bang om een emmer te missen, pakte ik ook het ruiterpad.

Jammer is alleen, dat je nooit weet waar de emmers staan. Dit zorgde ervoor, dat ik gelijk flink achter lag. Een emmer stond er niet, dus eigenlijk verspilde tijd.

Na de golfbaan ging het naar de nieuwe Waaijerbrug. Hier kon ik in de klim aansluiten bij Rob Schilperoord, die ik in mijn enthousiasme voorbij wist te steken.

Door de afdaling aan de andere kant af te snijden, kwam ik voor Rob Ruijs uit terug richting Zoetermeer. Een echte hardrijder ben ik alleen niet, dus kwam hij me al snel voorbij.

Gelukkig moest Rob alleen nog snelheid maken, dus kon ik mooi in zijn wiel kruipen. Wist ik veel dat hij de gaskraan tot ruim boven de 40 zou opendraaien!

Bij Rob Ruijs in het wiel naar Zoetermeer

Dit zorgde er wel voor, dat we snel terug bij het Buytenpark waren.

Hier bracht de route ons voor een deel over het MTB parcours. Normaal gesproken geen straf, maar de eerste klim die we voorgeschoteld kregen was zo modderig, dat iedereen hem omhoog moest lopen.

Hier viel de grote groep dus ook al heel snel uit elkaar.

Na een paar keer klimmen en dalen op het parcours (wat afgezien van die eerste klim nog best aardig te doen was), om het park heen. 

Daar door het weiland, op naar de N206.

Bij de N206, kwamen we al snel bij een zoekpijl uit. We hadden 2 keuzes op de brug over de randstadrail, richting het stadshart, of een trap af.

Eerst even rechtdoor rijden, maar dat bleek de verkeerde kant op. Dus toch die trap af!

De meesten stapten af en wilde gaan lopen, dus de reacties toen ik er rijdend langs reed waren wat verbaasd. Maar daar ben ik dan weer een mountainbiker voor, een steile afdaling ga ik niet uit de weg!

Rijdend de trap af

Dan nu, op naar het Noord Aa. Ook daar weer een klein lusje over wat onverhard, via een houtsnipperpad.
Na het houtsnipperpad stond een zoekpijl. Uiteindelijk niet verder om het Noord Aa heen, maar de woonwijk in.
Ik zat inmiddels in een wat kleiner groepje, met Frans, Cees, Rob Schilperoord en Patrick Hill.
Door de woonwijk reed ik voorop, om wat pijlen te verkennen. Dit ging me best goed af, al zeg ik het zelf. Bij de meeste afslagen hoefde ik gelukkig amper vaart te minderen, waardoor ik ook niet zo hard aan hoefde te zetten natuurlijk.
Na het stukje woonwijk, gingen we richting de driemanspolder. Dit ging uiteraard niet zonder het nodige offroad werk, we pakten hier en daar wat houtsnippers en gras mee.
Ik reed nog steeds voorop, maar zat alleen op linten en pijlen te letten. Daardoor miste ik bijna de groene emmer, maar gelukkig wees Frans me daar nog net op tijd op (ik hoefde maar een klein stukje terug te rijden).
Door deze actie was ik gelijk de aansluiting met de groep kwijt. Gelukkig wist ik met wat aanpoten het gat kleiner te maken, een zoekpijl deed de rest.
Een klein stukje langs de A12, daarna gingen we via een stukje "Dorp" langs Nutricia. Daar liggen een paar gravelpaden, die we eerder dit jaar al met een vossenjacht van Frans aangedaan hadden.
Hierna vlak langs de gevangenis, rechtdoor het industrieterrein op. Je kunt hier (blijkbaar) over een grasstrook langs de Esso (die op de Oostweg) rijden.
Na deze grasstrook, gingen we richting Oosterheem. Bij het silverdome werd Rob nog bijna van zijn fiets gereden door een kleine shovel, maar met wat stuurwerk werd dat gelukkig ontweken.
In aanloop op Oosterheem, namen we eerst nog de nodige graskantjes mee.
Zo kwamen we langs de Praxis, waar een mooie klim voor ons klaarlag. Deze heeft zo'n beetje iedereen opgelopen, omdat er een slootje vlak voor lag.
Via een brug over de verlengde Australiëweg, waar in het gras duidelijk weer het verschil tussen MTBers en Cyclocrossers in het terrein te merken was.
Over de weg niet bij te houden, maar in het terrein hebben de cyclocrossers het aanmerkelijk zwaarder.
Voordat we Oosterheem uit gingen, werden we eerst nog voor de gek gehouden met een klein lusje onverhard. Dit bleek inderdaad een klusje omrijden, want een emmer stond er niet.
Dan op naar de N209, via wat graskantjes die ik nog nooit aan elkaar geknoopt had. Hier moesten we ook even over een vangrails klimmen, wat bij mij helaas langer duurde dan bij de rest.
Hierdoor was ik de aansluiting met "mijn" groepje kwijt. Door de wind tegen die volgde, kon ik die aansluiting ook helaas niet meer terugkrijgen.
De lange, rechte weg langs de A12 was dan ook erg zwaar voor mij. Waar ik normaal gesproken redelijk aan kan poten, lieten mijn benen het hier even afweten.
Eenmaal weer bij Zoetermeer aangekomen, werd het gelukkig wat makkelijker. De route slingerde wat door de woonwijken, waar wat minder wind stond.
Net voorbij de Mandela brug, werd een klim ingezet naar bovenkant van de geluidswal.
Hier loopt bovenop een grindpad, wat we helemaal moesten volgen.
Vlak aan het eind, zag ik aan de sporen dat de route naar beneden zou lopen. Ik wilde alleen toch nog even helemaal naar het eind rijden, wat uiteindelijk maargoed ook bleek. Hier stond namelijk de gele emmer!

De gele emmer, aan het eind van de geluidswal

Later zou blijken, dat deze door velen niet gevonden was.
Dan de afdaling naar beneden, waar gelijk op de weg stond dat "de vos" nog maar een kilometer was. Een hele opluchting, want mijn benen hadden het wel gehad!
Iets verder stond dan ook de "zoek de vos" pijl.
Even twijfelde ik, maar ik zag vrij veel pijlen het land in gaan, richting de A12.
Omdat het al richting 12 uur begon te gaan, maakte ik grote haast. Helaas iets te grote haast, want ik mistte hierdoor de witte emmer.
Gelukkig hebben we die nog wel op film...

Links de witte emmer, die ik gemist heb.

Langs de A12 was het alleen zo modderig, dat ik lopend bijna sneller zou gaan. Toen ik dan eindelijk de vos in zicht kreeg, bleek dat Harry me dan ook via het fietspad ingehaald had.
De vos stond er alleen nog, dus dat was goed nieuws. Ik was in ieder geval gefinished!

Eindelijk, de Vos!

Hoe de eindstand eruit ziet, dat weet ik niet. Ik weet wel dat veel mensen de gele emmer gemist hebben.
Ik heb me wel meer dan prima vermaakt, over paden die ik nog nooit gezien had. Alleen daarom, is het voor mij een geslaagde jacht geweest.
Uiteindelijk een goede 49km gemaakt, een lekkere trainingsrit dus.

De route van de Vossenjacht

MTB met de jeugd op pad 01-12-2013

Zoals eigenlijk tegenwoordig al normaal, begon de planning voor de zondag al halverwege de week. Er kwam een mailtje vanuit Patrick naar de voorrijders, dat hij zelf deze week de jeugd niet voor kon rijden.
Aangezien Joyce op 1 december jarig is, vond ik het niet erg om een keertje bijtijds thuis te zijn en stelde mezelf beschikbaar als voorrijder bij de jeugd.

Zo gezegd, zo gedaan, op zondagmorgen op tijd naar de club om de jeugd voor te rijden.
Bij de club aangekomen, was het best druk. Met 6 jongens en 1 meisje voor de MTB, een goede opkomst.
Aad gaf aan zelf ook op tijd naar huis te moeten, dus zou hij achteraan rijden bij de jeugd.
Klokslag 10 uur nam Frits het woord en verzocht de mensen vooral op de fiets te gaan stappen, want daar was het immers tijd voor.

Na buiten even alle mountainbikende jeugd verzameld te hebben, gingen we op pad. Een echt plan had ik nog niet, maar ik wilde sowieso het balijbos in.
Ik bracht iedereen even in verwarring, toen ik richting het buytenpark reed en ook nog eens het parcours op ging, richting de grote berg.
We reden alleen direct na de eerste kleine klim alweer van het parcours af, op naar de intratuin.

Jewel had het gelijk bij het rechte eind, toen ze zei dat we vast naar het westerpark zouden gaan. Ook hier snapten de meesten er weinig van toen ik rechtdoor reed richting Leidschenveen, in plaats van linksaf naar de bowlingbaan.
Halverwege de Zoetermeerse rijweg ligt alleen al een brug klaar, waarover je zo naar de golfbaan kan rijden. Dit had ik eerder die week al even uitgeprobeerd en in mijn achterhoofd gehouden.
Ik had er alleen geen rekening mee gehouden, dat de hekken die er stonden (waar ik eerder zo langs kon rijden) nu vast gemaakt waren aan de brug. We hadden de brug dus wel over kunnen steken, maar konden net niet het westerpark in.
Floris had hiervoor een oplossing gevonden. We konden tenslotte wel gewoon over de railing heen springen, dat was niet heel erg hoog.
Even een klein overleg met Aad, die dat ook prima vond, en de kinderen sprongen de railing al over.
Aad pakte de fietsen aan, terwijl ik ze aangaf van op de brug.

Na het obstakel van de brug, werd het tijd voor een paar mooie klimmetjes. Deze vind je tenslotte wel bij de golfbaan. Gelukkig zitten na die klimmetjes ook wat leuke afdalingen, waar ik altijd weer vrolijk van wordt.
Hoe fanatiek de kinderen zijn, was hier wel goed te merken. Een paar flinke klimmen, maar niemand gaf een kik. Overal werd netjes omhoog gefietst en het afdalen gebeurde ook gecontroleerd met de juiste techniek.
Dat hebben Patrick en Nico er netjes in gekregen.

Na de golfbaan, reden we snel door naar de balijbrug. Deze reed ik via een klim in het gras omhoog, waar iedereen netjes volgde.
Aan de andere kant van de A12 reden we langs de trappen omlaag, waarbij een enkeling lekker van de trap af stuiterde (op de fiets wel te verstaan).

Over een stukje asfalt, reden we het balijbos in. Op naar een mooi grindpad, waar menig sprintje getrokken is in het verleden.
Halverwege deze grindstrook, kun je linsaf een brede klim op. Aan het eind van deze flauwe, maar lange klim, zit een vrij steile afdaling. Vorig jaar deden we deze afdaling met een zeiknatte ondergrond, nu was het er iets droger.
Bij een enkeling wat twijfel, maar uiteindelijk stond iedereen ook hier zonder kleerscheuren weer beneden.
Na deze afdaling, maakte ik trouwens ook kennis met "koekie-tijd". Blijkbaar een idee van Patrick, om bij elke rit speciaal even te stoppen voor een koekje. Door de kinderen benoemd tot "koekie-tijd".
Het was alleen nog geen 11 uur, dus we waren nog niet op de helft. Even wachten nog dus.
Dan nu een stukje over asfalt richting de A12. Dit stuk tussen wat kassen door zat ook in de tijdrit dit jaar, al was het dan in tegengestelde richting.

Net voor de A12 weer vlug terug het balijbos in, want daar valt nog veel meer leuks te beleven.
Over een smal paadje terug richting de bossen, om daar ineens af te wijken van de bekende wegen.
Ik had hier namelijk al een paar maanden eerder gereden vanuit mijn werk, om het balijbos eens te verkennen. Dat kwam nu dus heerlijk van pas.
Via onderstaande brug gingen we dan ook een zogeheten laarzenpad op, vol met modder en korte bochtjes.

De brug naar het laarzenpad, eerder verkend tijdens een woon-werk ritje

Het laarzenpad viel duidelijk in de smaak, want bij elke plas en ieder stukje glijden klonk er luid gelach.
Halverwege het laarzenpad, kwamen we een dwarsliggende boom tegen waar overheen geklommen danwel langs geworsteld moest worden. Een mooi moment waarbij iedereen even afstapte, om gelijk maar even tijd te maken voor koekie-tijd. Het was tenslotte ook al 11 uur geworden.

Het laatste stuk van het laarzenpad, besloot Max nog even in de modder te gaan liggen. Gelukkig maakte hij dit later weer helemaal goed. Waar iedereen afstapte om door een sloot te lopen (ook ikzelf), reed hij daar vol zelfvertrouwen zo doorheen. Een knap staaltje balans en stuurmanskunst!
Na het laarzenpad, reden we nog een klein stukje over een ruiterpad, om uit te komen terug bij de balijbrug.

De balijbrug reden we eerst een keer via het ruiterpad omhoog.
Boven aangekomen, mocht iedereen nog een keer van de trap af denderen, wat ook wel in de smaakt viel.
Voor wat hoort echter wat, dus moest er ook langs de trap weer omhoog gereden worden. Boven mijn verwachting, lukte dat de meesten nog ook!

Met wat slingerwerk door het westerpark, werd het zo langzamerhand weer tijd om richting de club te gaan. Dat deden we alleen niet zonder nog wat over gras, ruiterpaden en slingerende paden in het westerpark te gaan natuurlijk.
Eenmaal terug gekomen in het buytenpark, leek het me een leuk idee om af te sluiten met een rondje over de kleine berg van het parcours.
Nu was ik daar al even niet meer geweest, maar zo'n modderbende als we daar tegenkwamen, had ik niet verwacht.
Met aangepast tempo was overal gelukkig nog steeds goed te rijden, dus dat ging uiteindelijk alsnog prima.

Aan het eind van de kleine berg, reden de meesten nog even een keer of drie door een flink diepe plas. Gewoon, omdat het kan natuurlijk.
Om dan echt af te sluiten, reden we nog 1 keer de kleine berg via het asfalt omhoog. Op die manier, konden ook via het asfalt weer naar beneden, om onze banden schoon te rijden van alle modder die erin opgehoopt zat.

Moe maar voldaan, kwamen we met z'n allen weer terug aan bij de club. Omdat ik snel naar huis wilde, heb ik alleen even snel mijn fiets afgespoten en heb ik iedereen nog een fijn weekend gewenst.
Toen ik daarvoor naar binnen liep, zaten de meesten al aan een grote kop erwtensoep of een lekkere tosti. Want ook daar wordt binnen de club gewoon netjes voor gezorgd.

Met de jeugd rijden is weer eens wat anders dan normaal, maar erg leuk voor de afwisseling.
Als Patrick dus nog eens omhoog zit op zoek naar een voorrijder, zal ik zeker kijken of dat in mijn agenda past!