Na verschillende oproepen op facebook, twitter en whatsapp, was het ergens dan ook niet heel erg verrassend, dat er een grote groep klaarstond om 9:30 (een man of 50!).
De start was dan ook groots, maar ook enigzins onopgemerkt.
Gezamenlijk vanaf het clubhuis naar de start
Bij de startpijl werd er namelijk niet hard aangezet en een sprintje getrokken (wat ik wel verwacht had), maar peddelde iedereen rustig door. Wat bleek, de meesten hadden niet gezien dat we de startpijl gepasseerd waren en de jacht begonnen was!
Toen dat eenmaal doordrong, kon je merken dat er aangezet werd. Het tempo ging direct goed omhoog en de eerste gaten begonnen te vallen.
In het lusje door het kleine park achter het clubhuis, kon ik gelukkig nog wel goed mijn aansluiting vinden met de kopgroep.
Op weg naar het Westerpark vielen er wat gaten op de meerzichtlaan, maar een paar zoekpijlen zorgden ervoor dat ik toch weer in de kopgroep terecht wist te komen.
In het westerpark ontstond weer wat verwarring bij een zoekpijl, waardoor ik ineens vooraan de kopgroep reed. Grappig hoe zo'n spelletje dan kan lopen.
Het westerpark bied overigens ook nog genoeg offroad, dat hadden Nico en Ronald goed voor elkaar gekregen. Hier was ik met de MTB duidelijk in het voordeel tov de cyclocrossers.
Na het westerpark ging de route over wat ruiterpaden aan op de golfbaan. Hier maakten we een lange klim, waar je helaas niet in kan halen.
Een enkeling reed de klim helemaal door, maar halverwege boog de route af via een ruiterpad. Bang om een emmer te missen, pakte ik ook het ruiterpad.
Jammer is alleen, dat je nooit weet waar de emmers staan. Dit zorgde ervoor, dat ik gelijk flink achter lag. Een emmer stond er niet, dus eigenlijk verspilde tijd.
Na de golfbaan ging het naar de nieuwe Waaijerbrug. Hier kon ik in de klim aansluiten bij Rob Schilperoord, die ik in mijn enthousiasme voorbij wist te steken.
Door de afdaling aan de andere kant af te snijden, kwam ik voor Rob Ruijs uit terug richting Zoetermeer. Een echte hardrijder ben ik alleen niet, dus kwam hij me al snel voorbij.
Gelukkig moest Rob alleen nog snelheid maken, dus kon ik mooi in zijn wiel kruipen. Wist ik veel dat hij de gaskraan tot ruim boven de 40 zou opendraaien!
Bij Rob Ruijs in het wiel naar Zoetermeer
Dit zorgde er wel voor, dat we snel terug bij het Buytenpark waren.
Hier bracht de route ons voor een deel over het MTB parcours. Normaal gesproken geen straf, maar de eerste klim die we voorgeschoteld kregen was zo modderig, dat iedereen hem omhoog moest lopen.
Hier viel de grote groep dus ook al heel snel uit elkaar.
Na een paar keer klimmen en dalen op het parcours (wat afgezien van die eerste klim nog best aardig te doen was), om het park heen.
Daar door het weiland, op naar de N206.
Bij de N206, kwamen we al snel bij een zoekpijl uit. We hadden 2 keuzes op de brug over de randstadrail, richting het stadshart, of een trap af.
Eerst even rechtdoor rijden, maar dat bleek de verkeerde kant op. Dus toch die trap af!
De meesten stapten af en wilde gaan lopen, dus de reacties toen ik er rijdend langs reed waren wat verbaasd. Maar daar ben ik dan weer een mountainbiker voor, een steile afdaling ga ik niet uit de weg!
Rijdend de trap af
Na het houtsnipperpad stond een zoekpijl. Uiteindelijk niet verder om het Noord Aa heen, maar de woonwijk in.
Ik zat inmiddels in een wat kleiner groepje, met Frans, Cees, Rob Schilperoord en Patrick Hill.
Door de woonwijk reed ik voorop, om wat pijlen te verkennen. Dit ging me best goed af, al zeg ik het zelf. Bij de meeste afslagen hoefde ik gelukkig amper vaart te minderen, waardoor ik ook niet zo hard aan hoefde te zetten natuurlijk.
Na het stukje woonwijk, gingen we richting de driemanspolder. Dit ging uiteraard niet zonder het nodige offroad werk, we pakten hier en daar wat houtsnippers en gras mee.
Ik reed nog steeds voorop, maar zat alleen op linten en pijlen te letten. Daardoor miste ik bijna de groene emmer, maar gelukkig wees Frans me daar nog net op tijd op (ik hoefde maar een klein stukje terug te rijden).
Door deze actie was ik gelijk de aansluiting met de groep kwijt. Gelukkig wist ik met wat aanpoten het gat kleiner te maken, een zoekpijl deed de rest.
Een klein stukje langs de A12, daarna gingen we via een stukje "Dorp" langs Nutricia. Daar liggen een paar gravelpaden, die we eerder dit jaar al met een vossenjacht van Frans aangedaan hadden.
Hierna vlak langs de gevangenis, rechtdoor het industrieterrein op. Je kunt hier (blijkbaar) over een grasstrook langs de Esso (die op de Oostweg) rijden.
Na deze grasstrook, gingen we richting Oosterheem. Bij het silverdome werd Rob nog bijna van zijn fiets gereden door een kleine shovel, maar met wat stuurwerk werd dat gelukkig ontweken.
In aanloop op Oosterheem, namen we eerst nog de nodige graskantjes mee.
Zo kwamen we langs de Praxis, waar een mooie klim voor ons klaarlag. Deze heeft zo'n beetje iedereen opgelopen, omdat er een slootje vlak voor lag.
Via een brug over de verlengde Australiëweg, waar in het gras duidelijk weer het verschil tussen MTBers en Cyclocrossers in het terrein te merken was.
Over de weg niet bij te houden, maar in het terrein hebben de cyclocrossers het aanmerkelijk zwaarder.
Voordat we Oosterheem uit gingen, werden we eerst nog voor de gek gehouden met een klein lusje onverhard. Dit bleek inderdaad een klusje omrijden, want een emmer stond er niet.
Dan op naar de N209, via wat graskantjes die ik nog nooit aan elkaar geknoopt had. Hier moesten we ook even over een vangrails klimmen, wat bij mij helaas langer duurde dan bij de rest.
Hierdoor was ik de aansluiting met "mijn" groepje kwijt. Door de wind tegen die volgde, kon ik die aansluiting ook helaas niet meer terugkrijgen.
De lange, rechte weg langs de A12 was dan ook erg zwaar voor mij. Waar ik normaal gesproken redelijk aan kan poten, lieten mijn benen het hier even afweten.
Eenmaal weer bij Zoetermeer aangekomen, werd het gelukkig wat makkelijker. De route slingerde wat door de woonwijken, waar wat minder wind stond.
Net voorbij de Mandela brug, werd een klim ingezet naar bovenkant van de geluidswal.
Hier loopt bovenop een grindpad, wat we helemaal moesten volgen.
Vlak aan het eind, zag ik aan de sporen dat de route naar beneden zou lopen. Ik wilde alleen toch nog even helemaal naar het eind rijden, wat uiteindelijk maargoed ook bleek. Hier stond namelijk de gele emmer!
De gele emmer, aan het eind van de geluidswal
Later zou blijken, dat deze door velen niet gevonden was.
Dan de afdaling naar beneden, waar gelijk op de weg stond dat "de vos" nog maar een kilometer was. Een hele opluchting, want mijn benen hadden het wel gehad!
Iets verder stond dan ook de "zoek de vos" pijl.
Even twijfelde ik, maar ik zag vrij veel pijlen het land in gaan, richting de A12.
Omdat het al richting 12 uur begon te gaan, maakte ik grote haast. Helaas iets te grote haast, want ik mistte hierdoor de witte emmer.
Gelukkig hebben we die nog wel op film...
Links de witte emmer, die ik gemist heb.
De vos stond er alleen nog, dus dat was goed nieuws. Ik was in ieder geval gefinished!
Eindelijk, de Vos!
Hoe de eindstand eruit ziet, dat weet ik niet. Ik weet wel dat veel mensen de gele emmer gemist hebben.
Ik heb me wel meer dan prima vermaakt, over paden die ik nog nooit gezien had. Alleen daarom, is het voor mij een geslaagde jacht geweest.
Uiteindelijk een goede 49km gemaakt, een lekkere trainingsrit dus.
De route van de Vossenjacht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten