zondag 1 december 2013

MTB met de jeugd op pad 01-12-2013

Zoals eigenlijk tegenwoordig al normaal, begon de planning voor de zondag al halverwege de week. Er kwam een mailtje vanuit Patrick naar de voorrijders, dat hij zelf deze week de jeugd niet voor kon rijden.
Aangezien Joyce op 1 december jarig is, vond ik het niet erg om een keertje bijtijds thuis te zijn en stelde mezelf beschikbaar als voorrijder bij de jeugd.

Zo gezegd, zo gedaan, op zondagmorgen op tijd naar de club om de jeugd voor te rijden.
Bij de club aangekomen, was het best druk. Met 6 jongens en 1 meisje voor de MTB, een goede opkomst.
Aad gaf aan zelf ook op tijd naar huis te moeten, dus zou hij achteraan rijden bij de jeugd.
Klokslag 10 uur nam Frits het woord en verzocht de mensen vooral op de fiets te gaan stappen, want daar was het immers tijd voor.

Na buiten even alle mountainbikende jeugd verzameld te hebben, gingen we op pad. Een echt plan had ik nog niet, maar ik wilde sowieso het balijbos in.
Ik bracht iedereen even in verwarring, toen ik richting het buytenpark reed en ook nog eens het parcours op ging, richting de grote berg.
We reden alleen direct na de eerste kleine klim alweer van het parcours af, op naar de intratuin.

Jewel had het gelijk bij het rechte eind, toen ze zei dat we vast naar het westerpark zouden gaan. Ook hier snapten de meesten er weinig van toen ik rechtdoor reed richting Leidschenveen, in plaats van linksaf naar de bowlingbaan.
Halverwege de Zoetermeerse rijweg ligt alleen al een brug klaar, waarover je zo naar de golfbaan kan rijden. Dit had ik eerder die week al even uitgeprobeerd en in mijn achterhoofd gehouden.
Ik had er alleen geen rekening mee gehouden, dat de hekken die er stonden (waar ik eerder zo langs kon rijden) nu vast gemaakt waren aan de brug. We hadden de brug dus wel over kunnen steken, maar konden net niet het westerpark in.
Floris had hiervoor een oplossing gevonden. We konden tenslotte wel gewoon over de railing heen springen, dat was niet heel erg hoog.
Even een klein overleg met Aad, die dat ook prima vond, en de kinderen sprongen de railing al over.
Aad pakte de fietsen aan, terwijl ik ze aangaf van op de brug.

Na het obstakel van de brug, werd het tijd voor een paar mooie klimmetjes. Deze vind je tenslotte wel bij de golfbaan. Gelukkig zitten na die klimmetjes ook wat leuke afdalingen, waar ik altijd weer vrolijk van wordt.
Hoe fanatiek de kinderen zijn, was hier wel goed te merken. Een paar flinke klimmen, maar niemand gaf een kik. Overal werd netjes omhoog gefietst en het afdalen gebeurde ook gecontroleerd met de juiste techniek.
Dat hebben Patrick en Nico er netjes in gekregen.

Na de golfbaan, reden we snel door naar de balijbrug. Deze reed ik via een klim in het gras omhoog, waar iedereen netjes volgde.
Aan de andere kant van de A12 reden we langs de trappen omlaag, waarbij een enkeling lekker van de trap af stuiterde (op de fiets wel te verstaan).

Over een stukje asfalt, reden we het balijbos in. Op naar een mooi grindpad, waar menig sprintje getrokken is in het verleden.
Halverwege deze grindstrook, kun je linsaf een brede klim op. Aan het eind van deze flauwe, maar lange klim, zit een vrij steile afdaling. Vorig jaar deden we deze afdaling met een zeiknatte ondergrond, nu was het er iets droger.
Bij een enkeling wat twijfel, maar uiteindelijk stond iedereen ook hier zonder kleerscheuren weer beneden.
Na deze afdaling, maakte ik trouwens ook kennis met "koekie-tijd". Blijkbaar een idee van Patrick, om bij elke rit speciaal even te stoppen voor een koekje. Door de kinderen benoemd tot "koekie-tijd".
Het was alleen nog geen 11 uur, dus we waren nog niet op de helft. Even wachten nog dus.
Dan nu een stukje over asfalt richting de A12. Dit stuk tussen wat kassen door zat ook in de tijdrit dit jaar, al was het dan in tegengestelde richting.

Net voor de A12 weer vlug terug het balijbos in, want daar valt nog veel meer leuks te beleven.
Over een smal paadje terug richting de bossen, om daar ineens af te wijken van de bekende wegen.
Ik had hier namelijk al een paar maanden eerder gereden vanuit mijn werk, om het balijbos eens te verkennen. Dat kwam nu dus heerlijk van pas.
Via onderstaande brug gingen we dan ook een zogeheten laarzenpad op, vol met modder en korte bochtjes.
De brug naar het laarzenpad, eerder verkend tijdens een woon-werk ritje
Het laarzenpad viel duidelijk in de smaak, want bij elke plas en ieder stukje glijden klonk er luid gelach.
Halverwege het laarzenpad, kwamen we een dwarsliggende boom tegen waar overheen geklommen danwel langs geworsteld moest worden. Een mooi moment waarbij iedereen even afstapte, om gelijk maar even tijd te maken voor koekie-tijd. Het was tenslotte ook al 11 uur geworden.

Het laatste stuk van het laarzenpad, besloot Max nog even in de modder te gaan liggen. Gelukkig maakte hij dit later weer helemaal goed. Waar iedereen afstapte om door een sloot te lopen (ook ikzelf), reed hij daar vol zelfvertrouwen zo doorheen. Een knap staaltje balans en stuurmanskunst!
Na het laarzenpad, reden we nog een klein stukje over een ruiterpad, om uit te komen terug bij de balijbrug.

De balijbrug reden we eerst een keer via het ruiterpad omhoog.
Boven aangekomen, mocht iedereen nog een keer van de trap af denderen, wat ook wel in de smaakt viel.
Voor wat hoort echter wat, dus moest er ook langs de trap weer omhoog gereden worden. Boven mijn verwachting, lukte dat de meesten nog ook!

Met wat slingerwerk door het westerpark, werd het zo langzamerhand weer tijd om richting de club te gaan. Dat deden we alleen niet zonder nog wat over gras, ruiterpaden en slingerende paden in het westerpark te gaan natuurlijk.
Eenmaal terug gekomen in het buytenpark, leek het me een leuk idee om af te sluiten met een rondje over de kleine berg van het parcours.
Nu was ik daar al even niet meer geweest, maar zo'n modderbende als we daar tegenkwamen, had ik niet verwacht.
Met aangepast tempo was overal gelukkig nog steeds goed te rijden, dus dat ging uiteindelijk alsnog prima.

Aan het eind van de kleine berg, reden de meesten nog even een keer of drie door een flink diepe plas. Gewoon, omdat het kan natuurlijk.
Om dan echt af te sluiten, reden we nog 1 keer de kleine berg via het asfalt omhoog. Op die manier, konden ook via het asfalt weer naar beneden, om onze banden schoon te rijden van alle modder die erin opgehoopt zat.

Moe maar voldaan, kwamen we met z'n allen weer terug aan bij de club. Omdat ik snel naar huis wilde, heb ik alleen even snel mijn fiets afgespoten en heb ik iedereen nog een fijn weekend gewenst.
Toen ik daarvoor naar binnen liep, zaten de meesten al aan een grote kop erwtensoep of een lekkere tosti. Want ook daar wordt binnen de club gewoon netjes voor gezorgd.

Met de jeugd rijden is weer eens wat anders dan normaal, maar erg leuk voor de afwisseling.
Als Patrick dus nog eens omhoog zit op zoek naar een voorrijder, zal ik zeker kijken of dat in mijn agenda past!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten