Deze week waren er op de bekende social media al wat vragen gesteld over waar er gereden zou worden.
De fietskippen uit Nootdorp zouden meerijden en Harry had aangegeven niet teveel onverhard te willen rijden.
Zelf had ik Bergschenhoek in gedachten. Voor Harry prima, al ging hij dan wel met de auto. Voor de kippen alleen aan de verre kant. Daarom had ik de plannen wat aangepast, om iedereen tevreden te houden.
Ik had dus bedacht, om een stukje wijk en wouden route te combineren met het parcours van Swift in Leiden. Ik wilde in ieder geval 1 leuke, technische afdaling rijden en die hebben ze in Leiden aangelegd in de vorm van een mooie rockgarden.
Aangekomen bij de club, schitterden de fietskippen alleen door afwezigheid. Geen probleem, ook zonder dames kan er immers prima gefietst worden.
Bij het naar buiten lopen, vroeg ik aan Patrick wat zijn plannen waren. Hij zou de jeugd gaan begeleiden en wilde wat extra aandacht aan afdalen gaan besteden.
Mijn plan was een speelse warming up, waarbij de balans weer eens geoefend kon worden. Een betere manier dan tikkertje spelen is daarvoor niet, dus vroeg ik of de jeugd daar ook voor te porren was.
Zo gezegd, zo gedaan. Eerst een leuke warming up in de vorm van tikkertje, samen met de jeugd.
Het leuke aan de jeugd is in dit geval, dat ze bloedfanatiek kunnen worden en er zeker de lol van inzien.
Na een kwartiertje tikkertje gespeeld te hebben, werd het dan toch tijd voor het serieuzere werk.
Via het Buytenpark reden we de meerpolder in. We bogen af richting de stompwijkse weg, om richting de vlietlanden te gaan.
Net voor de brug over de A4, buigden we af naar rechts, om een stukje verderop onder de A4 door te gaan.
Verder via de wijk en wouden route gingen we richting Swift, waar de bikkels en de mietjes zich van elkaar konden onderscheiden door modder of asfalt te kiezen.
Bij de vlietlanden namen we het laatste stuk offroad, waarbij helaas de derailleur hanger van Micheal het voor gezien hield. Helaas was er geen reserve voor handen, dus werd de fiets omgebouwd tot een oplossing zonder derailleur.
Hierdoor kan je niet meer schakelen, maar nog wel thuiskomen. Micheal is dan ook zelfstandig over asfalt naar huis gereden.
Na deze pauze werd het tijd voor het lange stuk tegen de wind in langs de Vliet richting Leiden.
Hier zag ik een duidelijk verschil in de groep, waarbij er een aantal flink achterbleven.
Als voorrijder heb ik geprobeerd het tempo aan te passen, zodat we samen bij Leiden uitkwamen.
Eenmaal bij Leiden aangekomen, werd het tijd voor mijn langverwachte technische afdaling.
Bewust koos ik ervoor om nietszeggend gewoon naar beneden te rijden. Vaak werkt dit het beste.
Als je namelijk van tevoren zegt dat er een gevaarlijke afdaling aan komt, of stopt, stappen de meesten af en rijden er direct al omheen. Nu liet ik eerst zien dat de afdaling prima te doen is, dus de meesten volgden direct.
Nadat Danny uitgleed over een steen, kozen Dennis en Danny ervoor om direct naar huis te rijden.
Zelf wilde ik een deel van de wijk en wouden route nog even uitrijden, dus nam ik de rest van de groep op sleeptouw.
Op de Heineken run uiteraard nog even flink gasgeven, aangezien er geen wandelaar op het pad te bekennen was.
Na even op iedereen gewacht te hebben, vond ik het tijd om een stukje af te snijden. Jan reed naast mij op kop, dus ik zei tegen hem dat ik nog een keer goed gas wilde geven op het hellepad.
Dit keer hadden we (in tegenstelling tot fietsfit les 4 een aantal weken terug) volle wind mee, dus dat kon nog leuk worden.
Jan zag dat ook wel zitten, dus toen ik aanzette, kroop hij gelijk in mijn wiel.
Langzaam voerde ik het tempo op, tot ik niet meer verder kon. Op dat moment zaten we al boven de 40km/u.
Ik liet het tempo heel iets terugvallen, om aan te geven dat bij mij de koek op begon te raken.
Harry had ook aangehaakt, dus kwam van achter Jan om de kop over te halen. Direct kwam Jan er ook achteraan, waarbij ik ook nog kon aanzetten om aan te haken.
Een aardige PR was dan ook terug te zien later op strava.
Via een klein doorsteekje, kwamen we daarna terecht vlakbij het Geertje. Daar kun je een klein stukje slingeren door het bos. Dat vind ik altijd veel leuker dan rechte paden, dus hier genoot ik weer even van.
Na het geertje besloot ik om de ruiterpaden even te laten voor wat ze waren en dat stuk af te snijden.
Langs het Noord Aa heb je dan ook nog een paar grasstroken, waarbij mijn benen het even voor gezien hielden. Te weinig gedronken, dus ik voelde een hele lichte kramp opkomen. Even een tandje terug dus.
Doordat een aantal ervoor kozen de grasstroken over te slaan, misten zij ook de afslag die ik nam naar een houtsnipperpad. Hierdoor viel de groep een beetje in 2, maar ik wilde dat pad toch niet overslaan.
Al staat dit pad ook bekend om het bruggetje waar Patrick "duiker" Hill zijn bijnaam heeft gekregen, dus het is altijd weer de vraag of iedereen droog overkomt.
Ik zag geen natte pakken en hoefde niet lang te wachten tot iedereen aansloot, dus konden we weer op de club aan.
Van wat ik begreep, had iedereen het aardig naar zijn/haar zin gehad.
Dat betekende voor mij dus een geslaagde zondagmorgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten