Er vanuit gaande dat er nog wel wat handjes nodig waren bij de jeugd, ging ik dit keer op pad om twee dagen achter elkaar te fietsen.
Aangekomen bij het clubhuis had ik de benen al gevoeld, de hoogtemeters van gisteren zaten er nog half in.
Toen ik Nico sprak bleek alleen dat er toch geen hulp nodig was en ik met de volwassenen mee mocht.
Dan maar midden in de groep lekker rustig mee peddelen dacht ik nog.
Gijs vroeg of ik wilde voorrijden, omdat hij eerder een beurt van mij over had genomen. Daarmee besloot ik naar Bergschenhoek te gaan en vroeg Gijs om voorop te rijden.
Dan kon ik de benen immers sparen.
Door wat miscommunicatie bij het wegrijden splitste de groep alleen in twee, waarbij ik samen met André, John en Lars achterbleef.
Via de kortste route reden we met 4 man sterk naar de A12, om daar richting de rotte af te buigen.
Mochten we de groep nog tegen willen komen, dan was dit de manier.
Dat bleek ook, toen de groep vrij snel achterop reed.
Enige probleem was nu, dat ik alsnog vooraan beland was.
Eerst samen met André, maar die hield het tempo niet lang vol. Daarom kwam Lars helpen met voorrijden, maar hij had al een paar weken niet gefietst en moest dus ook terug naar de tweede rij.
Gelukkig kwam daar alsnog Gijs en legden we het tempo tegen de 30km/u.
Eenmaal langs de rotte werd het iets makkelijker, we reden nu overwegend voor de wind.
Het ging makkelijk, tot we ingehaald werden door een racefietser. Gijs sloot aan, ik volgde en daarna haakte ook de rest van de groep aan.
Omdat ook Gijs de dag ervoor een flinke rit gemaakt had, lukt het hem niet om in het wiel te blijven.
Daarom zette ik aan om alsnog in het wiel van de wielrenner te komen, die het tempo langzaam opvoerde.
Met een slordige 40km/u vlogen we langs de rotte, met uitschieters naar 43.
We waren in ieder geval snel in Bergschenhoek!
Net voor we af moesten slaan richting het parcours, haalde ik de wielrenner nog even in om hem te bedanken. Hij was ons net zo dankbaar, want door ons moest hij wel hard blijven rijden.
Als wielrenner moet je natuurlijk wel die mountainbikers voor blijven ;-)
Eerst moest iedereen even op adem komen bij het parcours, met wat te eten en te drinken.
Daarna besloot ik anderhalve ronde te rijden, om daarna wat te drinken bij outdoor valley.
Ik begon bewust achteraan, omdat ik niet verwachtte vandaag bij de snelle mannen aan te kunnen haken.
Alles ging prima en gemoedelijk. Hier en daar werd even gewacht (of een "André'tje" gedaan) en de sfeer was top!
De lange klimmen op de skiberg lukten me zelfs zonder afstappen!
Op de middenberg was het alleen raak bij de laatste trappenafdaling. Ik hoorde iets knappen in mijn achterwiel en direct begon het wiel aan te lopen.
Eerst dacht ik nog aan mijn remmen, maar het bleek een gebroken spaak te zijn.
Dan na een halve ronde maar vast naar outdoor valley. Verder over het parcours leek me niet verstandig.
Nadat iedereen na 1, anderhalf of zelfs 2 rondes ook wat gedronken had, gingen we weer op pad.
Doordat ik rustig weg wilde rijden, was ik alleen vrij vlot de groep kwijt. Lars reed nog met mij, dus samen trokken we weer naar de groep toe.
Dat bleek nog een opgave, want ook op de terugweg werd er flink doorgereden!
Bij de groep aangekomen, reden we met z'n allen met een snelheid van rond de 30km/u weer terug naar Zoetermeer.
Richting het clubhuis haken er altijd eerder mensen af om naar huis te gaan, dus uiteindelijk kwamen we met "slechts" 4 man/vrouw aan bij het clubhuis.
Hier troffen we een gehavende Nico, maar dat is misschien wel terug te lezen in zijn eigen blog.
Eenmaal thuis aangekomen heb ik contact gezocht met Frans (alias #DeLem), die dezelfde avond nog mijn spaak vervangen heeft en direct de slag eruit gehaald heeft.
Top service dus!
Nu kan ik weer op naar het volgende fiets avontuur :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten