Het begon overdag al op de verschillende social media. Via whatsapp werd druk gevraagd wie er wel of niet zou komen en ook via facebook kwam er een berichtje binnen met de vraag of er gereden werd.
Zelf was ik laat thuis uit mijn werk en mijn vriendin had lekker eten gemaakt, dus ik had net een vol bord rijst met kip achter mijn kiezen toen ik de MTB uit de schuur haalde.
Aangekomen bij de club (net aan op tijd) bleek het gezellig druk. Ronald wilde drie volledige ronden over het parcours rijden (non-stop), wat als een plan klonk.
Ronald nam hierin ook direct het voortouw, met een tempo wat ik amper bij kon benen. Zeker met het eten net achter de kiezen, viel dat mij even vies tegen.
Het eerste rondje heb ik dan ook bij de grote berg afgehaakt van de groep, wat meerderen achter mij niet erg leken te vinden. Doordat ik even wat langzamer reed, lukt het me wel de steile klim (met de stoepranden zogezegd) weer eens vol overtuiging op te stampen.
Na de rockgarden kreeg ik voor mijn gevoel wat minder last van mijn eten, wat bij de snowworld klim wel van pas kwam.
Begonnen aan de tweede ronde, kwam ik Paul tegen. Hij was even gestopt, omdat hij (net als ik) ook te laat en teveel had gegeten. Inmiddels had ik het tempo wat omhoog gegooid, wat later te zien was in strava als een mooie PR op de kleine berg.
Beginnend aan de grote berg, kwam ik Ronald tegen. Ik trok even een sprint in de eerste klim na het wildrooster, om aan te haken. In de klim kan ik hem bijbenen, in de afdaling ging het redelijk gelijk op. Dit is overigens ook wel eens anders geweest (zowel berg op, als berg af was Ronald altijd sneller)
Net voor de eerste lange klim van de grote berg, stond Ronald er zo'n beetje op dat ik voor ging, dus dat deed ik dan ook braaf.
De sprint op de kleine berg en naar Ronald toe had me wel wat opgebroken, waardoor ik de grote berg op een normaal tempo gereden heb. Weer kon ik de steile klim stoer in 1 keer opstampen, wat toch wel een erg lekker gevoel geeft.
Aangekomen bij de rock garden, probeerde ik nog minder te remmen dan ik normaal deed. Een enorme kick, aangezien ik het laatste stuk over de betonplaten de grond amper raakte.
Dat dalen minstens zo intensief kan zijn als klimmen, bewees mijn hartslag wel. Hierdoor haalde ik de klim scherp naar rechts richting de Dennis bocht niet.
Ik reed weer naar beneden, naar John en Jonathan die daar stonden te praten. Bert kwam later bij ons staan en Harry zagen we tweemaal langs komen.
Omdat we de rest niet langs zagen komen, zijn we na een kwartier toch maar eens op zoek gegaan.
Ronald bleek op de steile klim zijn ketting gebroken te hebben en er werd met man en macht geprobeerd een linkje in de ketting te klikken.
Nadat zo'n beetje iedereen het geprobeerd had (met de link van Paul), kwam Harry tot de ontdekking dat het om een campignola chainlink ging. Dat gaat niet passen op een KMC (shimano) ketting. Met de juiste link bij Harry vandaan, was de ketting dan ook in no-time gemaakt en kon iedereen weer verder.
Het was inmiddels al dik over half 9, dus de meesten gingen op huis aan.
Zelf besloot ik nog een rondje over de kleine berg te maken. Hier lette ik vooral op de afdalingen en probeerde ik alle klimmen net een tandje zwaarder op te rijden dan anders. Het PR van eerder die avond zou er nu al aan gaan!
Op weg naar huis bedacht ik me, dat ik nog geen toetje gegeten had. In de hoop dat de C1000 nog open was, reed ik naar Meerzicht. Helaas wordt de C1000 omgebouwd tot een Jumbo, dus daar viel weinig meer te halen. Gelukkig zit daar ook nog Zinn.
Mijn vriendin was aangenaam verrast toen ik zei dat ze mijn rugtas open moest maken bij thuiskomst. Een lekkere afsluiter, van een goed avondje trainen dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten