woensdag 25 juni 2014

MTB de hel van Ede-Wageningen 21-06-2014

Het begon eigenlijk vorig jaar al, toen de tocht ter sprake kwam. Toen alleen helaas geen tijd, dus zodra ik zag dat de inschrijvingen geopend waren overlegde ik het in een dinsdagavond ritje met een aantal mountainbikers.
Alex had direct interesse, John en André (die vorig jaar nog erg veel zin hadden in de tocht) twijfelden.
Later bleek Ronald ook mee te willen, dus gingen we met 3 man sterk Zoetermeer vertegenwoordigen in Wageningen.

Erg goed in vorm voelde ik me niet. De marathon in 's Heerenberg hielp ook niet, waar ik slechts 35 van de 70 kilometer wist te rijden door de hitte.

Maar toch gingen we op zaterdagochtend veels te vroeg richting Wageningen, om maarliefst 95 kilometer door de bossen te rijden.
De avond ervoor dacht ik nog dat ik ook wel af kon haken en de 55 kon gaan rijden. Dan was de tocht tenminste geen hel en kon ik een beetje genieten.
We reden met z'n allen in de auto van Ronald over de A12 toen Alex vroeg of ik goed in vorm was. Bij voorbaat zei ik maar alvast dat ik zeker niet het gevoel had goed in vorm te zijn. Mijn ritten waren te kort geweest en ik had veel tijd gestoken in het geven van trainingen.
Nu vind ik het geven van trainingen ontzettend leuk om te doen, maar erg goed voor je conditie is het niet.

Aangekomen in Wageningen was het druk en gezellig. Bij het inschrijven was dat goed te merken; we waren zeker niet de enige vandaag.

Eenmaal onderweg was daar gelukkig niet heel veel meer van te merken. Na een paar kilometer gingen we de bossen al in en werd het eigenlijk minder druk als bij een reguliere toertocht.
We hadden stilzwijgend afgesproken dat ieder in eigen tempo zou rijden. Ronald draaide de kraan al snel open en ik besloot niet te volgen.
Alex sloot wel aan, dus ik hobbelde het eerste stukje lekker alleen.
Al snel zag ik Alex weer staan, hij moest iets uit zijn tas pakken en vond dat direct een mooi moment om Ronald te laten gaan en even op mij te wachten.
Dat ik niet in vorm was bleek alleen al snel, toen Alex een gat wist te slaan.
Weer besloot ik (wijselijk) niet aan te sluiten maar mijn eigen tempo te rijden. Verdwalen kan immers niet en bij de pauzes konden we elkaar dan weer ontmoeten.

De eerste 30 kilometer gingen voor mijn gevoel nog best vlot. Het terrein was niet uitdagend, maar lag er wel erg netjes bij. Hier en daar wat stoffig, maar dat zou echt klagen om het klagen zijn.
De eerste pauze was zo ingericht dat het ook de laatste pauze van zowel de 55 als de 95 kilometer zou zijn. De 95 kilometer maakte alleen nog een extra lus van 40 kilometer, om daarna weer aan te sluiten bij het eindstuk van de 55 kilometer.

Mijn gedachten gingen weer naar de avond ervoor. Ik kon er immers ook voor kiezen de 55 te rijden. Alex bleek alleen bij de pauze zo enthousiast, dat ik echt niet achter kon blijven. Het zou vandaag de 95 kilometer worden.

Bij het wegrijden nam iedereen weer eigen tempo aan, waardoor ik weer alleen reed. Voor mij meer dan prima, want dan kon ik mezelf ook niet opblazen.
Vorig jaar tijdens Six for Semmy bleek ook dat ik prima een tempo kan aanvoelen waarbij ik uren door kan gaan. Mij hoorde je dus niet klagen en ik genoot lekker van de omgeving en de paden die onder mijn wielen kwamen.

Alleen en genieten

Al snel kwam ik bij een technisch wat uitdagender stuk, waar ik echt van kon genieten. Alleen hierom was ik al blij dat ik toch de langere afstand had genomen.
Doordat dit deel van de tocht me wat meer aansprak, vlogen ook deze kilometer voorbij.
Het grootste deel van dit stuk had ik al bij de wintertocht gereden afgelopen winter. Hierdoor wist ik dat dit ook direct het zwaarste deel van de tocht moest zijn.
De hoogtemeters werden optimaal benut, met steile klimmen en snelle afdalingen.

De tweede pauze kwam dan ook sneller dan ik had verwacht. Alex stond mij hier op te wachten, Ronald was net weer op de fiets gestapt.
Ik zorgde even voor de inwendige mens, want er was genoeg te eten en drinken. Mijn bidon kon ik bijvullen en ik nam wat ontbijtkoek en banaan.

Alex leek het wel leuk om samen verder te rijden, dus zo gezegd zo gedaan. Samen reden we verder, wetende dat het zwaarste deel van de tocht in ieder geval vast achter de rug was.
Samen wisselden we af met voorop rijden. We trokken elkaar een beetje voort.
De kilometers vorderden en de tocht werd wat zwaarder. Allebei moe, maar toch wist ik nog te genieten van het fietsen in een mooie omgeving.

Het viel ons beiden op het steeds rustiger werd op de route. De mensen die we tegen kwamen waren rustig de kilometers af aan het werken.

 Samen kilometers wegtrappen, met Alex in mijn wiel

Bij de laatste stop was Ronald al doorgereden voordat wij er aankwamen. De kilometers begonnen zwaar te worden en we namen echt even de tijd om een paar minuten uit het zadel te zijn.

Het laatste deel van de tocht zou de ware hel blijken, want we telden absoluut de kilometers af. Beiden hadden we alleen geen teller op het stuur, dus het aftellen was natuurlijk maar giswerk.
Toen ik dan ook bevestigde dat een zeem nog weinig nut had na zoveel tijd fietsen, kon Alex dat alleen maar bevestigen.

Nog even stopten we midden in het bos, om even uit te rekken en wat te eten. Alex keek nog even op zijn telefoon (strava) om te kijken hoe ver we nog moesten. Ook van een telefoonschermpje is dat nog lastig in te schatten, maar we moesten er nu toch wel bijna zijn?
Ik werd hoopvol toen we een stuk fietspad voor onze kiezen kregen, maar dat was maar ijdele hoop. We kregen nog een stukje bos voorgeschoteld.

Best raar eigenlijk, als je wilt dat iets wat je heel graag doet over is. Is dat de ware aard van een helse tocht?

Nog een paar kilometer verder kwamen we dan ook pijlen tegen van de weg tocht. Ik dacht dus dat we er nu echt wel bijna moesten zijn, maar ook hier werden we eerst nog een stukje het bos ingestuurd.
Dat bleek echter afsnijden, dus dat vonden we wat minder erg.
Dat de wegtocht ook zwaar was bleek trouwens wel, want we wisten op onze brede banden een aantal wielrenners in te halen.

Bij de finish stond Ronald ons lekker in het zonnetje op te wachten. Een welverdiende boks deed de tocht dan echt eindigen.

Terug bij de auto noteerde mijn telefoon (ook met strava draaiend) 100,1 kilometer. Zeker gezien de (gebrekkige) mate van training een behoorlijke prestatie!

Op de terugweg in de auto was het beduidend stiller. Moe maar voldaan gingen we dan ook weer op huis aan...


2 opmerkingen:

  1. Leuk verslag. En erg herkenbaar dat harken op het eind van een tocht :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het einde was zeker zwaar. Ook erg lastig om de snelheid er in te houden.
    Gelukkig had ik in het begin iedereen laten lopen, waardoor ik een vlakke rit heb kunnen rijden.

    BeantwoordenVerwijderen