maandag 27 augustus 2018

Enduro racen in Hamoir 18-08-2018

Hoewel ik de andere wedstrijden in de Patrick Maes serie gemist had, wilde ik toch erg graag wel de enduro wedstrijd in Hamoir rijden.
Ik had samen met Harry afgesproken om te carpoolen, dus hadden we om 6:00 uur afgesproken bij de carpoolparkeerplaats van Nieuwerbrug.
De navigatie vertelde ons dat we ruim op tijd aan zouden komen, dus we hadden een relaxte reis voor de boeg. Toch?
Eenmaal aangekomen in België, bleek er namelijk "Hamois" in de navigatie te staan. Een klein foutje, maar Hamoir en Hamois liggen wel bijna drie kwartier bij elkaar vandaan!
Wat volgde was een wilde rit, waarbij ik me serieus af begon te vragen of Harry geen familie van ene Max V was.
Gelukkig kon ik contact leggen met Menno, die door een probleem met zijn fiets niet mee kon rijden maar wel bij de start was. Hij heeft ons alvast ingeschreven, waardoor we net op tijd waren om bij de groep aan te sluiten naar de start van de eerste stage.

Meestal is de rit naar de eerste stage niet zo lang, maar dit keer moesten we 7km fietsen. Opzich niet erg, dan ben je gelijk goed warm natuurlijk!

Bij de eerste stage werd ik gelijk goed wakker geschud. Steil, met veel keien en onverwachte kleine klimmetjes. Ik weet nog dat ik onderaan de stage dacht "wat doe ik hier?". Ik kon goed merken dat ik even de reset knop in moest drukken voor mijn referentie kader.
Bij enduro is er tussen de stages gelukkig genoeg tijd om met je mede rijders te kletsen. Daaruit bleek dat ik niet de enige was die wat moeite had met inkomen en de technische eerste stage.

Dan op naar stage twee. We waren met z'n drieën (Harry, Hessel en ik), dus de liaisons zouden gezellig worden :)
Stage twee was voor mij een stuk beter te doen en ook wat korter. Ik begon me al wat meer op mijn plek te voelen 😉

Dan op naar stage drie. Een flinke klim, maar halverwege ook de bevoorrading. Er lagen verschillende koeken, nootjes, chips en zelfs stukken chocolade!
Stage drie had dezelfde start als stage 1. Er werd echter gelijk rechtsaf geslagen, een diepe geul in. Wederom erg steil dus, maar dit keer minder losse stenen. De ondergrond was los, maar ik had grip te over.
Halverwege de stage hoorde ik iemand "Ca va?" roepen. Ik dacht nog "met mij gaat het prima, ik heb het naar mijn zin". Halverwege de stage bleek mijn voorganger echter gecrasht en ondersteboven terecht gekomen te zijn. Hij was in orde, dus ik kon door!
Ook hier werd weer uitgebreid besproken hoe het ging. Steil terrein ligt mij duidelijk beter dan mijn mede rijders, waar zij weer minder moeite hadden met stage 1 (in vergelijking met deze stage).

Wederom omhoog, op naar stage 4!
Aan het begin van stage 4 werd ons verteld dat deze voor de fun is. Dat bleek ook wel, want er werd alleen een starttijd genoteerd, de eindtijd was niet belangrijk. Er werd dus alleen gecontroleerd of je de stage ook daadwerkelijk gestart was.
Een leuke stage, met erg veel steile switchbacks. Nu is dat normaal gesproken al niet mijn ding, deze lagen vol met leisteen. Gelukkig droog, dus ik ging er vanuit genoeg grip te hebben. Niets bleek minder waar, mijn vittoria banden bleven er maar vanaf glijden.
Dat gaf geen vertrouwen dus!

Stage 5 bleek hetzelfde te zijn als stage 3, maar dan net wat verder uitgesleten. De grond dus net wat losser, maar hier wel parcours kennis! Daardoor leek de stage voor mij een stuk vloeiender te gaan.

Na stage 5 begonnen we aan de lange liaison naar stage 6. Onderweg kreeg ik echter een lekke band die niet wilde sealen met vloeistof. Er moest dus een binnenbandje in.
Omdat ik echter niet zo'n klim wonder ben, was onze groep de laatste van de wedstrijd. Daardoor kwamen we (net) te laat aan bij de start van stage 6, alles was net opgeruimd.
Stage 6 hebben we dus wel gereden, maar niet in de tijdswaarneming. Wel hebben we daardoor Martin Maes ontmoet. Een ontzettend getalenteerd mountainbiker (in enduro en downhill) en zeer relaxte gozer.
Stage 6 was iets gemoedelijker, maar met een aantal trappen op het eind. Die gingen voor mij niet zo heel denderend, terwijl ik normaal gesproken dol ben op trappetjes!
Later zou blijken dat mijn lockout nog aan stond vanwege de lange liaison....

Na stage 6 zijn we teruggereden naar het sport complex waar de auto ook stond. Hier hebben we genoten van een heerlijke pasta maaltijd en kon Harry nog even douchen.
Daarna natuurlijk de lange rit naar huis. Maar zoals ik gewend ben met Belgische enduro's, was ik net voor het avondeten weer thuis.

Volgend jaar weer, maar dan beter opletten dat ik doorfiets op de liaisons en wat minder stop bij de pauze plaats.

De rit op strava met een aantal foto's

Geen opmerkingen:

Een reactie posten