Toen ik 's ochtends wakker werd, dacht ik nog bij mezelf "de ondergrond zal wel zulke prut zijn, ik rijd wel een lekker duur ritje over asfalt". Toen ik echter het gordijn van mijn slaapkamer open trok, bleek het een prachtige witte wereld te zijn geworden. En aangezien we nooit lang kunnen genieten van de sneeuw (het was al een het dooien), dus toch maar besloten op de MTB richting de club te gaan.
"Nog even snel wat vet op mijn ketting, want die ziet er wat droog uit" dacht ik nog net voor ik wegging. Het was echter maar goed dat ik nog een zwieper gaf aan mijn trapper om de ketting nog even rond te draaien. De ketting vloog direcht naar het zwaarste verzet op de casette, wat ik al vreemd vond. Even snel de shifter induwen dan. Gebeurde niets. Bleek de kabel uit het "voetje" van het frame geschoten te zijn. Gelukkig snel gemaakt, maar toch later op pad dan ik had gehoopt.
Gelukkig nog net op tijd aangekomen op de club (klokslag tien uur liep ik binnen), dus ik hoefde mijn helm haast niet eens af te zetten.
We gingen met een vrij grote groep rijden, Patrick Coers en Hendy zouden voorrijden vandaag. Gelukkig lag er op de meeste plekken sneeuw, want Patrick kennende zouden we waarschijnlijk wel zoveel mogelijk van het asfalt afgaan.
Om te beginnen, doken we gelijk het Westerpark in. Lekker rustig, dus we konden gebruik maken van de ruiterpaden om lekker op te warmen. Stiekem hier en daar een gemeen klimmetje en op sommige plekken had de zon al wat bagger bloot gelegd. Een enkeling stapte af, maar alles gelukkig met de voetjes op de grond.
Na het Westerpark, was een klimmetje richting de Balijbrug aan de beurt. Nico op kop, met de jeugd er vlak achteraan. Knap eigenlijk, hoe die kleine mannen en dames toch zo goed bij kunnen blijven.
De afdaling van de Balijbrug wilde Nico (omwille van de jeugd) over asfalt doen. Daar zag ik echter niets in, dus ik dook linksaf, via het gras naar beneden. Drie keer raden overigens, wie er het hardste achteraan kwamen? Juist, de jeugd.
De voorrijders doken weer op kop, het Balijbos in. Eerst een stuk met samengeknepen billen over bevroren asfalt, daarna nog een gravelstuk wat helemaal ondergesneeuwd lag. De route liep verder naar de Dobbeplas, waar we een rondje omheen gereden hebben.
Op een zeker moment, reden we richting een dijkje, met onderaan het dijkje een ruiterpad. Hendy koos samen met Harry voor dit ruiterpad en ik vond dat ik niet achter kon blijven. Er werd voor mijn gevoel even flink aangezet, dus dat was goed aanpoten voor mij. Halverwege moest ik Hendy en Harry toch laten lopen. Achter mij zag ik nog iemand rijden, dus ik wilde aan de kant gaan om hem langs te laten. Ik kreeg echter te horen, dat de pauze wel goed was, dus hij hoefde er niet voorbij. Lag het dus toch niet aan mij dat ik het tempo behoorlijk vond. Na een minuutje uitpuffen, vond ik toch weer de kracht om aan te zetten. Niet veel later, kwam Nico me fluitend voorbij. Nu zag ik hem eerder al over de dijk rijden, dus ik had zo het vermoeden dat hij pas net aangesloten was op het ruiterpad. Desalniettemin, kon ik het natuurlijk niet op me laten zitten dat ik ingehaald werd. Daarom toch nog de kracht gevonden om hem vlak voor het einde nog in te halen. Na het ruiterpad, kwam de conclusie dat we toch weer richting de club moesten, anders zouden we niet op tijd terug zijn. Dus maakten we het rondje om de dobbeplas af, om daarna richting Zoetermeer te kunnen.Hierbij reden we ook nog een klein stukje over het strand, waar Patrick Coers nog even ging liggen. Het zand was mul, dus de val niet hard. Gelijk weer opstappen en weer doorgaan dus.
Dan langs de zelfde weg, maar toch net een andere route weer terug. Hier en daar wat uitstapjes zoals we die van Patrick kennen, dat houd de variatie erin zullen we maar zeggen.
Net na Brasserie de Brede Hoek, staken we een grindpad op. Hierbij maakten we halverwege een uitstapje, naar een erg natte klim in het gras. Dit bleek voor bijna iedereen wel een aanpoter te zijn, bovenaan stonden we gezellig met z'n allen even uit te hijgen.
De afdaling erna, leek vrij steil. Daarom stonden veel mensen even bovenaan te twijfelen. Zelf had ik Hendy en Nico al naar beneden zien gaan, dus dat moest ik ook kunnen. De afdaling zelf had ik nog niet gezien, maar in de praktijk werkt dat ook vaak beter. Als je op een afdaling af komt rijden en je rijdt gewoon in 1 keer door, twijfel je niet. Met de juiste techniek kom je dan vaak wel beneden. Zeker omdat er al een paar mensen naar beneden waren gegaan, durfde ik die tactiek wel te hanteren. De afdaling bleek inderdaad reuze mee te vallen, al remde ik me onderaan in de uitloop bijna onderuit in het natte gras.
Nadat iedereen weer veilig beneden was, op naar de 's Gravenseweg, om daar onder de A12 door te rijden. Daarna richting tankstation Knorrestein, om daar nog even een gemene klim te pakken. Aan het eind nog een leuke modderpoel, waar iedereen eigenlijk wel van de fiets moest. Patrick Coers liet even zien hoe het echt moet, door met de fiets op de schouder door de modder te rennen. What goes up, must come down, dus nu weer naar beneden richting het sprinterpad. Lekker bij anderen uit de wind, dus even de tijd om op adem te komen. De voorrijders besloten om nog even een rondje over de kleine berg van het parcours te doen, wat er toch stiekem weer harder in hakte dan ik dacht. Gelukkig alle klimmetjes wel op gekomen, ondanks dat het behoorlijk blubberig was. Hebben die technieklessen van Ronald toch hun vruchten afgeworden, want ik wist mijn fiets goed onder controle te houden. Hierdoor slipte mijn achterwiel bijna niet en het voorwiel kon ik ook redelijk aan de grond houden. Mooi in balans dus.
Aangekomen bij het clubhuis, kwam de geur van pannenkoeken ons al tegemoet. Toen we binnen kwamen, konden de jeugdleden gelijk aanvallen. Met de volwassenen, gingen we netjes aan een niet gedekte tafel zitten. Wij dachten allemaal, dat de pannenkoeken voor de jeugd waren. We werden al snel gecorrigeerd, want ook wij moesten pannenkoeken eten.
Hulde voor de dames die ze gebakt hadden, want ze smaakten heerlijk!
En zo bleek het dus achteraf de "pannenkoekenrit" te zijn. Iets wat ik van tevoren niet wist, maar wat zeer zeker goed aankwam na afloop!
Bij thuiskomst had ik zelfs nog energie over, om voor de lunch mijn fiets nog even lekker af te borstelen. Dit keer ook het frame en de banden goed meegepakt, staan die er ook weer mooi bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten