Na een tijdje wikken en wegen, had ik me dan toch ingeschreven voor de "santos 8 van Noordwijk". Een mountainbike marathon (training), van 8 rondes over het mtb parcours van Noordwijk. Deze wilde ik mee pakken, om het MTB seizoen gelijk goed te beginnen. Ik had immers ook plannen om six for semmy te gaan rijden, daar was dit wel een mooie benchmark voor.
Hoewel six for semmy 6 uur duurt, in plaats van "slechts" 8 rondjes, vond ik dit toch een mooie binnenkomer van het seizoen. Ik zou mooi kunnen meten hoe het staat met mijn duurvermogen en bepalen waar verbeterpunten liggen.
Zo gezegd zo gedaan, ingeschreven en de bewuste dag erheen.
De dag begon al goed, omdat het hoosde opweg naar Noordwijk. Dat stelde me niet bepaald gerust voor vandaag, want ik had door de goede voorspellingen alleen een korte broek en shirt met korte mouwen als fietskleding meegenomen. Gelukkig werd het, vlak voor ik bij het parcours was, dan toch droog.
De inschrijving verliep erg soepeltjes, mede doordat ik mijn startnummer had onthouden. Ik kreeg een tasje mee, waar alles in zat wat op mijn fiets moest. Een startnummer en transponder, beiden met voldoende tie-wraps. Ook zat er voor de aardigheid een poeder in voor het aanmaken van sportdrank en een paar schwalbe snoepjes (alleen jammer dat ik op geax banden rijd, maar dat terzijde, de snoepjes smaakten er niet minder om).
Alles op de fiets geknoopt en naar de start gereden. Er waren al een aantal groepen gestart, dus ik hoefde niet lang te wachten op het startschot. De start zat overigens tussen de 2 delen van het parcours, op het verbindingsfietspad. Eigenlijk begin je dan dus halverwege de ronde, maar dit is wel de mooiste plek, met de meeste ruimte om een mooie tent op te zetten.
Het begon gelijk al goed, want mijn ketting vloog van mijn voorste tandwiel bij de eerste klim. Hierdoor was ik gelijk de aansluiting met mijn groepje kwijt, wat achteraf wel jammer was. Door mijn beperkte parcourskennis, moest ik namelijk erg rustig aan doen in het begin. Het helpt dan, als er een paar man voor je uit rijden, die het parcours wel kennen.
Aan de andere kant, bestaat dan het gevaar dat je te hard gaat rijden, om maar bij te blijven.
Hoe het ook gelopen is, mijn ketting lag er weer vlot op (zonder af te hoeven stappen zelfs) en ik was onderweg.
Wat me gelijk opviel, was de complete rust op het parcours. Doordat de snelle groepjes eerst gestart waren, werden de gaten tussen de groepjes in de loop van de race steeds groter. Dat zorgde ervoor, dat ik lekker mijn eigen tempo kon rijden.
In het tweede rondje werd ik alweer ingehaald door de mensen die als eerste gestart waren, wat kunnen die gasten hard rijden! Nadat er een paar gepasseerd waren, heb ik van me af kunnen zetten dat ik ingehaald werd. Het is nooit leuk om ingehaald te worden, maar dit was mijn eigen race. Ik reed tegen mezelf, niemand anders die daar wat mee te maken had.
Na het tweede rondje, gingen de rondes voor mijn gevoel erg hard. Voor ik er erg in had, zat ik alweer in ronde 5! Ik merkte dat ik het parcours een beetje begon te kennen. Het afdalen begon dus wat sneller te gaan hier en daar.
Het parcours lag er overigens ook prachtig bij. Dit was mede te danken aan de regen (geen mul zand), maar ook door het onderhoud, wat MBC de Noordbikers een week eerder gedaan had. Hulde hiervoor!
Langzaamaan begonnen mijn benen wel moe te worden, wat te merken was aan het klimmen. Ik had net even een lichtere versnelling nodig in het zesde rondje, dan in de tweede ronde.
Dat (parcours)kennis macht is, bleek later overigens uit de rondetijden. Mijn snelste ronde was namelijk mijn 7e ronde! Dat was echt niet te wijten aan een tussensprint, maar aan de gewenning van het parcours. De technische delen gingen steeds sneller, wat ook een lekkere kick gaf af en toe.
Hoe verder de race vorderde, hoe meer de aanwezige verkeersregelaars ook met aanmoedigingen strooiden. Deze verkeersregelaars stonden op alle juiste plekken en gaven overig verkeer de juiste instructies. Op deze manier, konden de mtbers doorrijden, zonder al teveel aandacht aan overig verkeer te moeten besteden. Waarvoor hulde!
De laatste ronde moest dan (na mijn snelste ronde) nog even op het spreekwoordelijke tandvlees eruit geperst worden. De meeste rijders waren al klaar, maar ik moest er nog 1. Dat was zwaar. Mijn benen voelden op rechte stukken als lood, tijdens klimmen alsof ze in de brand stonden.
Eenmaal aangekomen bij de finish, werd onder een luid applaus binnengehaald. Heerlijk, dat enthousiasme.
Mijn doel was, om de race binnen 4 uur uit te rijden. De enige andere keer dat ik op het parcours geweest was, had ik een rondetijd van 25 minuten gemaakt. Met wat verval, was 4 uur dus makkelijk te doen leek me.
Mijn eindtijd viel net onder 3 uur en 26 minuten, doel bereikt dus! Ik had een vrij vlakke rit gereden, aangezien mijn snelste ronde "slechts" 1 minuut van mijn gemiddelde rondetijd af lag. Erg tevreden, want dat was precies de bedoeling.
De sfeer, goede voorbereiding en organisatie, hebben mij enthousiast genoeg gemaakt om volgend jaar weer mee te rijden. Dan uiteraard wel voor een snellere tijd ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten