zondag 15 september 2013

MTB Six For Semmy 14-09-2013

Na vele maanden training en een paar dagen was het dan zo ver, vandaag zou ik "Six for Semmy" gaan rijden.
Een mountainbike marathon van 6 uur, in Noordwijk. De rit wordt voor het goede doel gereden, dus wordt er van iedereen gevraagd een inschrijfbedrag van 100 euro per solo rijder en 200 euro per team te betalen om mee te mogen rijden.
Teams waren er genoeg. Solo rijders waren er echter slechts 8. Om maar even aan te geven hoe zwaar zes uur fietsen is.
Dat iedereen genoeg geld had ingezameld zou na de rit blijken, maar daarover later meer.
Om me voor te bereiden op de rit, heb ik de hele zomer door gefietst. Veel gefietst. Zes uur op de fiets zitten lukt immers niet zonder daarvoor te trainen.
Variërend van interval rondjes van rond de 50km, tot langere duurtrainingen tot 100km (of net daar overheen), was ik in augustus ruim 32 uur op pad met de fiets.
Let wel, als je me twee jaar geleden had verteld dat ik een zes uurs mountainbike marathon zou gaan rijden, had ik je voor gek verklaard. Met een conditie waarbij ik na 10km al moe was, kan ik mezelf ook geen ongelijk geven.
Maar de vele trainingen hadden dus geleid tot vandaag. De rit voor het goede doel.
Voor de verandering waren we eens op tijd bij het parcours aanwezig. De race zou om 10 uur starten en we kwamen om 9 uur de parkeerplaats al op rijden.
Ik zeg we, omdat Joyce ook mee was om te supporten. Ze zou de hele dag blijven om me aan te moedigen en regelmatig van nieuw eten en drinken te voorzien.
Eerst maar eens inschrijven. We kregen netjes een tasje mee met een startbord, energie-gels, een bidon en een tijdsregistratie chip.
Eenmaal geïnstalleerd in de solorijders tent, werd het tijd om mezelf om te kleden, de fiets klaar te maken en rustig aan richting start te gaan.
We zouden gaan starten met een heuse "le mans" start. Hierbij liggen de fietsen op de grond, met alle rijders op een rij er (een aantal meter) achter. Bij het startsignaal moet iedereen dan zijn fiets opzoeken en zo snel mogelijk opstappen.

De le mans start

Voor de start, werd het woord nog even aan Naomi gegeven. Naomi leid aan hersenstamkanker en heeft haar leven te danken aan stichting Semmy. Stichting Semmy betaald namelijk haar chemo kuren, die haar zorgverzekering niet vergoed. Het eerste kippenvel moment was daar, zo'n verhaal raakt je.
Naomi aan het woord

Dan was het startsein! Iedereen zocht zijn fiets op en daar gingen we.
Over het grasveld in het Piet Florisdal, op naar het parcours.
Het rondje over het grasveld in het Piet Florisdal rijd je normaal gesproken niet, dus dat was wel leuk om mee te maken. Ook zo'n massale start als vandaag had ik nog niet eerder meegemaakt. Gelukkig was de drang om eerste te rijden hierbij niet zo erg aanwezig als je bij sommige wedstrijden ziet, dus bij de smallere stukken werd netjes gewacht.
Dan over de startstreep, om echt te gaan beginnen! 
Bij de startstreep was een nette pits-strook aangelegd, waardoor de teams makkelijk van rijder konden wisselen en de solo rijders zichzelf konden (laten) voorzien van vers eten en drinken.
De pits

Nu was het doel van vandaag om zes uur te fietsen. Maar zes uur is zwaar, heel zwaar. Zwaarder dan wat ik ooit gedaan had. Mijn langste rit tot nu toe was namelijk over de weg. Een tocht van 130km op de MTB, met 5,5 uur op de klok.
Nu zou je zeggen "maar dat komt toch redelijk in de buurt?" Dat zou je inderdaad denken. Het parcours van Noordwijk is alleen een erg technisch parcours. Een parcours met erg veel korte, explosieve klimmen en vooral veel bochten. Heel veel bochten.
Na het startsein leek het eerste uur voorbij te kruipen. Aan het eind van mijn tweede ronde werd ik zelfs al voorbij gereden door de mensen die voorop reden (ik werd gewoon op een ronde gezet, nu al).
Gelukkig kon ik overal netjes aan de kant gaan en de drang om aan te haken onderdrukken. 
Misschien had ik ze wel een half rondje bijgehouden, maar zeker geen zes uur. Daarnaast waren dit de team-rijders, die vaak met 4 man reden. Daar kun je als solo rijder simpelweg niet aan tippen.
Na anderhalf uur begon het echter voor mijn gevoel wat beter te gaan. Ik kreeg het ritme van de baan te pakken en de ronden vlogen voorbij.
Tussendoor werd ik van alle kanten aangemoedigd. Zelfs mensen die ik niet kende, riepen mijn naam en zeiden dat ik goed bezig was. En ik had ook het idee dat ik goed bezig was.
Totdat het begon te regenen. Het eerste half uur wilde ik nog niet toegeven, maar toen het niet op wilde houden heb ik toch mijn regenjas aangetrokken. Een slimme zet, want door de regen koelde het ook heel snel flink af.
En regenen deed het! Het duinparcours van Noordwijk staat er om bekend zelfs in de winter niet erg nat of modderig te zijn, maar zelfs voor de duingrond was de regen teveel. Het parcours begon langzaam modderiger te worden en daardoor mijn fiets moeizamer te schakelen.
Op een gegeven moment werd het zo erg, dat ik elke twee rondes binnen moest komen om mijn ketting en cassette met water af te spuiten.
Gelukkig was daar elke keer weer Joyce met haar grote glimlach, die me steunde en soms zelfs voor gek verklaarde dat ik nog doorging.
Na de middag werd mijn tempo voor mijn iets lager, maar het leek ook alsof bij de andere rijders het tempo omlaag ging. Ik werd voor mijn gevoel minder ingehaald.
Toen ik wat beter op mijn rondetijden ging letten, bleek alleen dat die vrij constant bleven. Weinig verval tot nu toe dus.
Op het moment van schrijven heb ik helaas de rondetijden nog niet, dus of dit ook echt zo is, is nog even afwachten.
Na een uur of 2 begon de tijd weer langzamer weg te tikken. Elke ronde koste meer moeite en ik merkte dat mijn rug het nu echt zwaar kreeg.
Hier kwamen de verkeersregelaars steeds beter van pas, want ik moest er inmiddels niet meer aan denken om ook bij elke kruising nog op overig verkeer te moeten letten. Dat was erg goed geregeld gelukkig!
Ik kon mezelf er echter nog steeds toe zetten om elke keer weer een ronde erbij te rijden, tot het drie uur werd.
Ik besloot mijn laatste gel te nemen en er nog even een uur voor te gaan. Dat was een goede zet, want vooral mentaal kon ik me met een uur te gaan nog even goed tegenaan gooien.
Het parcours was inmiddels in sommige afdalingen erg moddering, een achterrem had ik niet meer (blokjes waren op!), dus spannend was het wel.
In de laatste ronde was het werkelijk afzien. Het was inmiddels alweer 4 uur, maar ik moest nog naar de finish. Het parcours viel alles mee, maar het stuk fietspad heuvel op was ronduit slopend.
Dat gehad, moest ik alleen nog een stuk vlak fietspad en door het Piet Florisdal naar de start.
Op het fietspad werd ik nog even ingehaald, waarna de woorden van Patrick ineens door mijn hoofd spookten.
"#kettingsnaarrechts"
En daar ging die ketting, hup naar het grote blad, achter een kransje kleiner en rondmalen die handel. Waar ik andere ronden op het fietspad "slechts" 20km/u haalde, reed ik nu dik 26 en duwde ik er een flinke eindsprint uit.
Ook op het gras wist ik de ketting rechts te houden en dus sneller dan eerder vandaag bij de finish aan te komen. Met een rotgang raasde ik door de pits, over de streep. Ik had het gehaald!
Gelijk kreeg ik een aantal handen in mijn gezicht geduwd, die me feliciteerden met mijn prestatie.
Dan even uithijgen, dat had ik wel nodig na die eindsprint.
Joyce kwam al naar me toe lopen om me ook te feliciteren, zes uur fietsen, dat is niet niks!
Nu even rustig omkleden en klaarmaken voor de prijsuitreiking en de overhandiging van de cheque.
Hier bleek dat er geld genoeg ingezameld was, zelfs meer dan vorig jaar.
De opbrengst overhandigd aan de ouders van Semmy

Na afloop werd ik nog meerdere malen toegesproken en gefeliciteerd met mijn prestatie door verschillende Noordbikers, helemaal fantastisch. 
Lichamelijk gezien was ik wel redelijk op, maar het was voor een goed doel. Dat was vandaag het belangrijkst.
Die gedachte heeft me vandaag ook door doen fietsen. Ik hoef "maar" zes uur af te zien, de kinderen waarvoor ik fiets moeten hun hele leven afzien. Als je dat in je achterhoofd houd, kun je erg lang door blijven gaan.

Volgend jaar weer?
Dat weet ik nog niet. Solo is het een zware wedstrijd, zeker als het weer tegenzit. Wie weet vind ik een paar teamgenoten om het leed mee te delen. Hoewel er natuurlijk ook de kans is dat ik het volgend jaar gewoon nog een keer overdoe, met de hoop op beter weer.

1 opmerking:

  1. echt een top prestatie!
    'ik hoef "maar" zes uur af te zien, de kinderen waarvoor ik fiets moeten hun hele leven afzien.' dat houdt je idd op de been. goed hoor!!

    BeantwoordenVerwijderen