Het plan was de toertocht in Ede te gaan rijden, samen met Nico en Rina.
Op de donderdag in de avond nog "even" snel mijn voorvork vervangen, zodat ik er helemaal tegenaan kon.
Op zaterdagochtend ging het uiteraard weer lekker chaotisch. Omdat we net verhuisd zijn, kwam daar nog eens het zoeken van mijn fiets spullen bij.
Toen Nico en Rina nog eens eerder dan afgesproken aan kwamen rijden, was het feest compleet.
Ik had al mijn spullen zo'n beetje bij elkaar, toen ik er achter kwam dat ik mijn helm nergens kon vinden.
Het zoeken in ingepakte dozen ging hem ook niet worden, dus werd de beslissing genomen dat ik Nico zijn MTB helm op mocht, hij zou dan zijn race helm halen en opzetten.
Al met al had mijn gestuntel en het halen van de helm voor een half uur vertraging gezorgd, maar we waren dan eindelijk onderweg.
In de auto gingen de sterke verhalen uiteraard de ronde, maar we waren vooral nieuwsgierig hoe de omgeving erbij zou liggen. Door alle regen was de verwachting voor modder erg hoog.
Eenmaal in Ede aangekomen, was het druk. Heel erg druk.
Gelukkig kun je bij NTFU toertochten gebruik maken van scan&go, wat het inschrijven vele malen makkelijker en sneller maakt.
Eenmaal op de fiets bleek het toch wat fris, zeker omdat we eerst een stuk door Ede heen moesten fietsen.
Buiten de bossen is het nu eenmaal altijd wat kouder en je fietst iets minder intensief om rustig op te warmen natuurlijk.
Ik was zelf dan ook blij toen we na een paar kilometer het bos in draaiden!
In het begin van de tocht waren de paden breed, mijn conditie prima en het tempo gemoedelijk. Het motto van vandaag was dan ook "fiets en geniet".
Naar mate de tocht vorderde, kwamen er toch wat smallere paden en begon ik te merken dat ik al een paar weken niet getraind had.
Met 3 man/vrouw sterk op pad
Richting Otterlo kwamen we nog bij een breed zandpad waar ik een paar jaar geleden ook geweest was, maar dan tijdens een vakantie. Grappig om zo in het wildvreemde te rijden en dan ineens een stukje herkenning te hebben.
Naast dit brede zandpad lag ook een asfalt fietspad, waar veel mountainbikers voor kozen. Ik koos gewoon voor het zandpad, daar hebben we tenslotte noppenbanden voor. Dat het wat zwaarder reed, dat nam ik op de koop toe.
Ik was nog steeds in de veronderstelling dat mijn conditie nooit erg ver achteruit kon gaan in twee weken...
Na het brede zandpad kwamen we aan bij de pauzeplaats, waar Harry en Ronald aan kwamen net toen wij wat gegeten hadden. Zij waren in de extra lus voor de 75km erg veel blubber tegengekomen, wat ons juist erg meeviel in de 50km variant.
Na de pauze gingen we richting de goudse berg. Een klein stukje natuur, met een paar leuke heuvels.
Net toen ik zag dat de route ineens linksaf naar beneden ging in plaats van rechtdoor, werd ik ingehaald door een andere mountainbiker.
Gelukkig zag hij ook net de pijl naar links, dus reden we gezamenlijk naar beneden.
Deze afdaling werd ik met recht heel erg vrolijk van! Een mooie, smalle, bochtige, flowende singletrack! Dat is waar ik de hele tocht al op zat te wachten.
Eerder hadden we al wel wat bochtjes en smalle stukjes gehad, maar dit is echt helemaal mijn ding.
Beneden aangekomen werden we via een grasveldje naar wat mul zand geleid, waar ik verkeerd geschakeld zat en dus vast kwam te staan.
Gelukkig voor mijn ego kwam Nico net iets minder ver ;)
Hier besloten we even op Rina te wachten, om samen verder te fietsen.
Toen het wachten toch wel lang begon te duren, besloot Nico even te bellen. Wat bleek, Rina was de afdaling niet af gegaan en toch rechtdoor gereden, omdat de route daar weer terug kwam. Zij zag de afdaling en erop volgende klim niet zitten.
Helemaal prima, dus Nico en ik stapten weer op.
Ondanks dat ik dacht dat de tocht niet mooier kon worden dan die ene afdaling, hadden de route uitzetters op dit stukje toch wel erg hun best gedaan.
Steile klimmetjes, gevolgd door net zo steile afdalingen. De klimmen konden me gestolen worden, van de afdalingen genoot ik des te meer.
Na een paar keer klimmen en dalen, kwamen we weer terug bij Rina. Zo konden we weer met 3 man/vrouw sterk verder fietsen.
Iets verder volgde nog een steile, snelle afdaling, waar ik even besloot bovenaan te wachten.
Ik kon niet te lang wachten, omdat er ook mensen achterop kwamen. Gelukkig net lang genoeg om goed hard, zonder de rem aan te raken, naar beneden te raggen.
Met een compliment van mijn achterligger overigens, ik was de eerste die hij niet bij kon houden berg af.
Na een klein stukje bijkomen van al het klimmen en dalen, stond er een bordje dat er een gevaarlijk punt aan kwam. Er kwamen al een paar mensen teruglopen, dus dat beloofde wat.
Gelukkig betekend een gevaarlijk punt niet dat het niet te fietsen is, dus ik kwam uit het zadel en keek wat me te wachten stond.
Het bleek een leuke drop-off te zijn, die iedereen weer even wakker schudde. Niet iedereen fietste hem, maar er was ook prima omheen te fietsen en het punt was goed aangegeven door de organisatie. Helemaal prima dus, ik vond het wel een leuk "dingetje".
Kort hierna kwam Walter ons achterop gereden. Na een kort praatje besloten we op eigen tempo verder te rijden, al bleef Walter wel even bij ons hangen.
Nadat Walter toch besloot zelf verder te rijden, begon voor Rina en mij het laatste stuk afzien.
Rina had eerder al aangegeven op haar top te rijden en wilde Nico en mij eigenlijk laten gaan. Dit hadden Nico en ik uiteraard afgewimpeld, want samen uit samen thuis.
Ik begon alleen toch ook wel goed te merken dat ik een tijdje niet meer gefietst had.
De laatste keer was tenslotte een vossenjacht van 2,5 uur, dat is toch wat anders dan een MTB tocht door de bossen van 50km, waar je al snel een uur of 3 over doet zonder pauzes.
En dan moet je toch goed doorrijden!
Mijn benen begonnen dan ook wat te protesteren en ik kreeg zelfs last van krampen. Normaal gesproken heb ik daar nooit last van, dus dat was een rare gewaarwording.
De laatste kilometers was het dan ook een kwestie van aftellen tot het eindpunt.
Ik raakte hierbij hopeloos achterop en kwam er achter dat ik te weinig te eten had meegenomen.
Gelukkig wachtte Nico mij op een gegeven moment toch op, omdat hij inmiddels bang was geworden dat ik materiaalpech had gekregen.
Materiaalpech had ik niet, afgezien van mijn benen dan. Nico kon me wel helpen aan een laatste muesli reep, waar ik de laatste kilometers op kon uitrijden.
Dat het vaak een mentale kwestie is, werd maar weer bewezen toen we het laatste stuk verhard reden.
We werden ingehaald door iemand op een cyclocrosser, waarop we besloten aan te haken.
Het tempo werd al snel opgevoerd, waarna we een goede 30km/u reden.
Onze verbazing was echter groot, toen we er bij een verkeerslicht achter kwamen dat we bij een dame aangehaakt waren!
In het tempo was dat niet te merken en ik was te moe om onderscheid te maken. Ik was allang blij dat we in hoog tempo, uit de wind, terug naar het startpunt gingen.
Eenmaal teruggekomen bij het startpunt, bleek Rina ook pas net van de fiets afgestapt te zijn. Toch in dat laatste stukje nog wat bijgetrokken dus.
Om de fietsen af te spuiten, was maar 1 tuinslang. We besloten dus om de fietsen thuis schoon te maken.
Ik liep nog even snel naar binnen voor een broodje, om daarna om te kleden bij de auto en terug richting het westen te gaan.
De fietsen waren vies, maar lang niet zo vies als van een rondje bij ons in de buurt.
Op weg naar huis was de sfeer wat rustiger, we waren duidelijk moe maar voldaan.
De tocht is er zeker 1 die ik nog een keer mee zal pakken als het in de agenda past, want er is meer dan prima van de omgeving gebruik gemaakt om een prachtige route te rijden.
Sommigen zullen zich misschien afvragen hoe de voorvork beviel?
Die bevalt me meer dan prima. In bochten en afdalingen kon ik duidelijk merken dat de vork een stuk meer en beter veerde dan mijn oude vork.
Een goede aankoop dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten