MTB Let's ride; de honderd van Horst 19-04-2015

Op het forum van mountainbike.nl had ik een topic voorbij zien komen van iemand die eens wilde proberen om een tocht te rijden in noord Limburg van 100 kilometer.
De toch werd in eerste instantie kleinschalig opgezet, maar al snel bleek er (erg) veel belangstelling voor te zijn.
Zo kwam het dan ook, dat we uiteindelijk met bijna 20man/vrouw aan de start verschenen van "de honderd van Horst".

De man die dit allemaal in gang had gezet was Rob, ook wel bekend als Bowiex op het forum.
Zijn insteek was vrij simpel; hij wilde een gezellige tocht op een gemoedelijk tempo rijden, voor een ieder die wel eens 100km op de MTB wilde rijden.

Zo gezegd, zo gedaan, de datum werd vast gezet op 19 april. Dat kwam voor mij mooi uit, zo een week na de hel van Groesbeek.

Voor de tweede zondag op rij pakte ik dus al vroeg mijn spullen in en zette mijn fiets op de auto.
Dit keer wel iets verder rijden, want Horst is een uur en drie kwartier volgens google maps.

Zoals ik van mezelf gewend ben, kwam ik precies op tijd aan op de parkeerplaats in Horst. Ik kon dan ook nog net even mijn spulletjes bij elkaar pakken om aan te schuiven bij de briefing.
Want ondanks dat het eigenlijk alleen een afspraak was om met z'n allen een gezellig ritje te maken, had Rob er best wat tijd in gestoken!
We werden helemaal up to date gebracht over de route, het eten, de stops/pauzes en de manier van rijden.
Rob had een achterrijder geregeld (Roy), waar hij door middel van een walkie talkie mee in contact stond. Ook werd er een lijstje ingevuld met namen en noodnummers, voor het geval er wat mocht gebeuren.
Tijdens de briefing konden we genieten van een heerlijk stukje limburgse vlaai en een kopje thee.

Na de briefing maakte ik nog even van de gelegenheid gebruik om naar de wc te gaan en mijn camera nog uit de auto te pakken. Van zo'n rit moet je tenslotte wel film materiaal hebben.

Nadat iedereen zijn fiets gepakt had, werd het tijd om te vertrekken. Eerst een stukje over de weg, om daarna te beginnen met de vaste route van Horst.
In het eerste stuk over de weg kwam ik er achter dat mijn ketting oversloeg op het verzet wat juist het beste bij het tempo van de groep paste. Niet handig, maar ik kon er "omheen" fietsen door net een tikje zwaarder te rijden.

De route van Horst deed me eigenlijk vooral denken aan een iets langere en net iets minder intensieve versie van Dorst. De bochten volgen elkaar in hoog tempo op, met hier en daar een kort klimmetje.
Het pad is overal netjes bijgehouden en de omgeving wisselt zich snel af.
Met zo'n grote groep bikers is het een geweldig gezicht om dat door zo'n achtbaan van bochten te zien rijden.
Aan het eind van de route was tijd voor een kleine eet en drink pauze, met wat uitleg over de verdere route.
Voor mij gelijk een mooi moment op mijn beenstukken uit te trekken, want de temperatuur steeg al aardig!

We vervolgden de route naar een stukje bos waar Rob zijn meeste trainingskilometers reed. Hier lag geen vaste MTB route, maar de paden die er lagen boden uitdaging genoeg voor iedereen.
Gelijk bij het begin wist Rob al de helft van de groep van de fiets af te krijgen, door uit het niets langs een trappetje omhoog te rijden. Iedereen die vlak bij hem reed stond natuurlijk in de verkeerde versnelling en moest afstappen.
Gelukkig zag ik het op tijd om rustig terug te kunnen schakelen en ook omhoog te trappen.
Ook in dit stuk bos lagen genoeg bochtjes. Ook hier weer korte, felle klimmetjes, die hier en daar toch wat mensen van de fiets kregen.

De tijd leek voorbij te vliegen (zeker voor mijn gevoel), want eenmaal uit dit bos gekomen belde Rob onze lunchplek al op. We zouden volgens hem over 20 minuten al aankomen voor de lunch!

Parallel aan de snelweg reden we nog een paar keer omhoog over een aantal wandelpaden.
Aan het eind van dit talud volgde een leuke steile afdaling.
Beneden aangekomen zag ik dat we ook via de andere kant hadden kunnen afdalen, maar die had Rob er bewust uit gelaten, omdat dit erg smal en steil was.
Nu moet je dat tegen mij niet zeggen, want dan pak ik hem juist natuurlijk!
Met nog een paar anderen klimmen we de steile afdaling die we net gereden hadden weer omhoog in ons lichtste verzet, om daarna die afdaling toch nog even mee te pakken.

(zie ook het filmpje)

Aangekomen bij de lunchpauze, stond er 45 kilometer op de teller. Nog net niet op de helft dus.

De tafels waren al voor ons gedekt en vlak nadat we neerstreken in het zonnetje op het terras, werd het brood en de soep al neergezet.

We kregen onbeperkt tomatensoep, met oerbrood en kaas. Een heerlijke combinatie, die er dan ook bij iedereen wel in ging.

Na de pauze kwamen we al snel bij een doolhof van single tracks naast de plaatselijke crossbaan. Het was hier zo'n wirwar van paden, dat we op een gegeven moment de staart van de groep tegemoet reden.
Nadat we dachten de hele groep weer bij elkaar te hebben, reden we verder via prachtige paarden paden, die alleen maar uit bochten leken te bestaan.
Dat is wat anders dan de brede, mulle paarden paden hier in de randstad!

Aan het eind van deze paarden paden bleken we iemand van onze groep kwijt te zijn. We misten onze eigen "popeye", beter bekend als tiewrap of thumper.
"Gelukkig" kwamen we hier achter toen we net klaar waren met onze kleine pauze, waardoor hij ons al achterop kwam rijden toen we rond wilden om te achterhalen waar hij gebleven was.
Zo zie je maar, dat zelfs met een vaste voor en achterrijder het ergens spaak kan lopen.
Net toen we weer wegreden, bleek er iemand met een afgelopen ketting moeite te hebben om aan te haken.
Gelukkig duurde ook dit niet lang en konden we snel weer onderweg.

Een aantal heerlijke paadjes verder (waar haalt die Rob ze toch vandaan?), moesten er nog een paar grote koeien van het pad gejaagd worden. Ook daar draaide onze voorrijder zijn hand gelukkig niet voor om.
Het grootste probleem moest nog komen....

Niet zo heel lang na die koeien (met inmiddels 75km op de teller), zat er weer eens een kort, fel klimmetje in de route. Hier moest uiteraard voor teruggeschakeld worden, maar dat verliep bij iemand iets minder subtiel dan gehoopt.
Doordat er met druk op de trappers geschakeld werd aan de voorzijde, trok de ketting krom. Deze sloeg vast in de achter derailleur, waardoor deze finaal afbrak.
Na wat dingen uitproberen, kwamen we tot de conclusie dat we nog maar 1 mogelijkheid over hadden. Een nieuwe ketting monteren en een single speed van de fiets maken.
Hiervoor moest de demper wel op de lockout, maar dat was gelukkig geen probleem.

In de laatste kilometers kwamen we nog een kleine achtbaan tegen in de vorm van een parcours van een kilometer lang. De kleine hoogteverschillen, vele kombochten en leuke hindernissen maakten dit een erg leuke speeltuin. Een welkome afwisseling om de inmiddels zeer aanwezige zadelpijn even te kunnen vergeten.
De laatste single track die we voor onze wielen kregen was niet de makkelijkste. Ook hier weer kleine hoogteverschillen, maar wel in de steile variant. Elke keer weer vergiste er wel een paar mensen zich in de lengte van de helling of de gekozen versnelling.
De laatste uitdaging kwam in de vorm van een steile helling van nog geen tien meter hoog. Doordat hij zo kort is, wil je er het liefst snel opstampen, maar vergis je je vervolgens en sta je halverwege stil.
Ik had hier in mijn hoofd al rekening mee gehouden, maar in de praktijk bleek dit toch wat anders te liggen en moest ik een meter voor ik boven was toch afstappen.
Puf om de klim nog een keer te rijden zat er nu toch niet meer in, dus ben ik verder gereden.

Met enkel nog een paar brede zandpaden voor ons, ontstond de kilometer discussie. Want wie had nu de juiste kilometerstand?
Zelf stond ik op net geen 90 kilometer. Anderen hadden nog geen 80, terwijl Rob al aan de 100 kilometer zat.
We hebben de waarheid maar in het midden gelaten en vonden dat het tijd werd om de rit eens af te gaan sluiten. Het was inmiddels ook al aardig laat aan het worden.

Aangekomen bij het boscafé wilden er een aantal toch nog even zeker weten dat ze de honderd kilometer echt vol gemaakt hadden, dus werden er nog een paar rondjes om de vijver heen gereden. Mijn eigen GPS stond ook nog niet op de honderd, dus ik deed vrolijk mee.
Er werd zelfs nog even een sprint ingezet!
Na drie rondjes hadden we het alleen wel gezien, dus vonden we het met z'n allen wel goed zo. De GPS gaf nog geen honderd kilometer aan, maar ik had er vrede mee.

Nadat ik Rob bedankt had voor de prachtige rit, heb ik mezelf nog even opgefrist in het invalidentoilet (dit was afgesproken, hier mochten wij gebruik van maken) en weer aan de lange rit naar huis begonnen...

Voor mij was dit de eerste "Let's ride" via het forum van mountainbike.nl, maar een dag als deze kan ik iedereen aanraden.
De route was helemaal fantastisch, ik heb nog nooit zoveel single track op een dag gezien.

Daarom bij deze nog een keer; Rob (en Roy) bedankt voor de prachtige rit, met uitstekende verzorging!


Oh en die ketting die oversloeg? Dat lag aan een verbogen cassette....