Vanuit de facebook groep "mountainbikers omgeving Zoetermeer" had ik de lenterit georganiseerd. Deze had ik al eerder voorgereden, maar vandaag was het dan zo ver.
Omdat ik voor de verandering eens erg vroeg van huis was gegaan, kon ik eerst even opwarmen op het mountainbike parcours. Het parcours is allerlei grote veranderingen aan het ondergaan, dus ik was erg benieuwd.
De route begint vorm te krijgen en de paden lijken er duurzaam bij te liggen! Het is wel een stuk zwaarder dan eerst, omdat je niet meer oversteekt van de ene naar de andere berg. Je begint dus elke klim weer stapvoets.
Bij snowworld aangekomen was ik nog vroeg; om kwart voor negen stond ik al voor de deur. Omdat ik geen flauw idee had hoeveel mensen er precies zouden komen, was het dus even afwachten.
Uiteindelijk gingen we met zeven man op pad; geen slechte opkomst!
De rit begon met wat miezer regen, maar dat hield ons niet tegen. Over het dalliepad gingen we langs de begraafplaats richting het stadshart.
Bij het van Doornenplantsoen begon het eerste echte houtsnipper pad. Ik zette de groep even aan de kant, om wat kleine afspraken te maken.
De rit gaat deels over asfalt, deels offroad. We spraken met zijn allen af dat we op de offroad stukken een eigen tempo zouden rijden, om op het asfalt als groep weer verder te rijden.
Via een mooie grasstrook kwamen we vervolgens bij de befaamde rock garden in de Driemanspolder. Gelukkig was het inmiddels alweer even droog geworden, dus waren de stenen ook redelijk droog.
Na iedereen de mogelijkheid gegeven te hebben om er af te rijden, snipperden we vrolijk verder richting de golfbaan.
De paden rond de golfbaan zijn altijd goed voor de nodige hoogtemeters, dus altijd goed.
Dan via het fietspad langs de A12 Zoetermeer uit en richting Leidschenveen. Hier kwamen we bij het kerkje, wat bij de meesten toch wel een verrassing was.
Ik had eerder op facebook een foto geplaatst van het kerkje, maar sommigen dachten dat het een van mijn vakantie foto's was.
Langs het winkelcentrum van Leidschenveen haakten we aan bij de wijk en wouden route. De meeste stukken zijn hier altijd vrij modderig, maar daar had ik een leuk alternatief op gevonden. Een slingerend paadje, wat eigenlijk altijd goed te rijden is.
We reden deze een keer op een rustig tempo, om de bochten wat te verkennen, om het paadje daarna nog een keer op een wat hoger tempo te rijden.
Via de kniplaan reden we door naar de meerpolder, waar nog even een sprintje ingezet werd. Daarna op naar de N206, voor de alternatieve oversteek.
Na een klein stuk asfalt door de polder, haakten we vervolgens weer aan op de wijk en wouden route. Deze paden liggen er meestal meer dan prima bij, dus er kon op deze stroken even flink doorgetrapt worden.
Vlak voor de Leyens kwam ik tot de conclusie dat we wat tijd over hadden. Ik nam de groep dus nog even mee naar het stadshart om daar een mooie rock garden te rijden en een steile trap uit te proberen.
Dat gaf ons ook de mogelijkheid om nog via een grindpad weer terug te rijden naar het Buytenpark.
Voor de deur van snowworld gingen we ieder weer onze eigen weg, waarbij ik net voor een klein buitje regen weer binnen zat!
Een leuke, gezellige lenterit dus. En zelfs het weer werkte lekker mee!
maandag 21 maart 2016
dinsdag 15 maart 2016
MTB dropper testen in Zoetermeer 15-03-2016
Vanwege een garantie probleem met de reverb dropper seat post in mijn rose, kon ik al een tijdje niet met de fiets op pad. Omdat je overal op internet leest dat mensen dit probleem hebben, wat opgelost wordt door simpelweg een nieuwe pen op te sturen, ben ik opzoek gegaan naar een vervanger.
Het leek mij namelijk verre van ideaal om zo'n beetje elk jaar mijn zadelpen op te moeten sturen voor garantie.
In mijn zoektocht leek de 9point8 fall line de meest betrouwbare zadelpen, echter is deze heel slecht leverbaar. Raceface en Easton komen echter net op de markt met hun gezamenlijke dropper seatpost, die hetzelfde binnenwerk als de 9point8 gebruikt.
Toen deze ook nog eens flink in de aanbieding bleek, was de keuze snel gemaakt.
Na de installatie moest er natuurlijk ook nog proef gereden worden, wat ik vandaag ben gaan doen op het MTB parcours in Zoetermeer.
Omdat het MTB parcours in Zoetermeer erg veel hoogte kent, maar in relatief korte en steile stukken, is het eigenlijk het parcours bij uitstek om een nieuwe dropper te testen. Je bent tenslotte constant je zadel op en naar aan het bewegen. In een enkele ronde soms wel een keer of 14!
De pen blijkt nog beter te bevallen dan ik dacht. Hij zakt enorm makkelijk, terwijl hij ook erg snel weer op de ideale hoogte staat om de volgende klim aan te vallen.
Deze dropper onderscheid zich vooral door de combinatie van een mechanische lock op de twee uiterste standen en een hydraulische lock in alles daartussen.
Hij wordt dus op de uiterste standen hard op slot gezet door een mechanische vergrendeling, terwijl hij ook op elke gewenste hoogte neergezet kan worden met de hydraulische vergrendeling.
Normaal gesproken is een hydraulische vergrendeling vrij onbetrouwbaar, omdat deze na verloop van tijd slechter gaat werken. Hierdoor zakt de zadelpen een (paar) cm in wanneer je op het zadel gaat zitten.
De mechanische vergrendeling is betrouwbaar, maar dan mis je de mogelijkheid om je zadel op elke gewenste hoogte te "parkeren".
Het lijkt dus een "best of both worlds" dropper seatpost.
Hoe betrouwbaar de pen uiteindelijk is zal de tijd leren, maar tot nu toe ben ik erg enthousiast!
Het leek mij namelijk verre van ideaal om zo'n beetje elk jaar mijn zadelpen op te moeten sturen voor garantie.
In mijn zoektocht leek de 9point8 fall line de meest betrouwbare zadelpen, echter is deze heel slecht leverbaar. Raceface en Easton komen echter net op de markt met hun gezamenlijke dropper seatpost, die hetzelfde binnenwerk als de 9point8 gebruikt.
Toen deze ook nog eens flink in de aanbieding bleek, was de keuze snel gemaakt.
Na de installatie moest er natuurlijk ook nog proef gereden worden, wat ik vandaag ben gaan doen op het MTB parcours in Zoetermeer.
Omdat het MTB parcours in Zoetermeer erg veel hoogte kent, maar in relatief korte en steile stukken, is het eigenlijk het parcours bij uitstek om een nieuwe dropper te testen. Je bent tenslotte constant je zadel op en naar aan het bewegen. In een enkele ronde soms wel een keer of 14!
De pen blijkt nog beter te bevallen dan ik dacht. Hij zakt enorm makkelijk, terwijl hij ook erg snel weer op de ideale hoogte staat om de volgende klim aan te vallen.
Deze dropper onderscheid zich vooral door de combinatie van een mechanische lock op de twee uiterste standen en een hydraulische lock in alles daartussen.
Hij wordt dus op de uiterste standen hard op slot gezet door een mechanische vergrendeling, terwijl hij ook op elke gewenste hoogte neergezet kan worden met de hydraulische vergrendeling.
Normaal gesproken is een hydraulische vergrendeling vrij onbetrouwbaar, omdat deze na verloop van tijd slechter gaat werken. Hierdoor zakt de zadelpen een (paar) cm in wanneer je op het zadel gaat zitten.
De mechanische vergrendeling is betrouwbaar, maar dan mis je de mogelijkheid om je zadel op elke gewenste hoogte te "parkeren".
Het lijkt dus een "best of both worlds" dropper seatpost.
Hoe betrouwbaar de pen uiteindelijk is zal de tijd leren, maar tot nu toe ben ik erg enthousiast!
zaterdag 12 maart 2016
MTB Lenterit voorbereiden 11-03-2016
Voor de facebook groep die ik opgezet heb, ben ik bezig met het organiseren van een lente rit. Een gezellige gezamenlijke rit, om de lente in te luiden.
Deze moet natuurlijk proefgereden worden, dus dat wilde ik vandaag eens doen.
Omdat de start bij snowworld is, ben ik ook hier begonnen.
De route gaat eerst via het Daliepad naar het Polderpad. Daar zit tegenover de begraafplaats een leuke afdaling, om gelijk iedereen een beetje wakker te maken. Omdat je in het begin van de rit vaak even het tempo een beetje af moet stemmen, heb ik er voor gekozen om langs de Amerikaweg naar het stadshart te rijden. Je komt hier een aantal verkeerslichten tegen, waardoor de groep makkelijk bij elkaar gehouden kan worden.
Net voorbij het stadshart komt dan de eerste offroad strook, in de vorm van een (vers gesnipperd) houtsnipperpad langs de kinderboerderij.
Dwars door het oude centrum rijden we dan richting de A12, waar we nog even onder een erg laag bruggetje door zullen moeten kruipen.
In de driemanspolder pakken we nog even een prachtige rock garden mee, ik ben benieuwd wie er allemaal af durven!
Na nog wat houtsnipperpaden komen we dan uit bij de golfbaan, zodat we daar ook nog een paar hoogtemeters kunnen maken.
Na de golfbaan volgende we A12 nog een stukje om bij het befaamde kerkje uit te komen.
Na het kerkje gaan we verder naar de wijk&wouden route, waar ik een paar kleine improvisaties heb voorbereid.
Bij de kniplaan snijden we een stukje af, om via een alternatieve oversteek onder de N206 door te rijden.
Dan door naar 't Geertje, waar nog wat zandpaden zitten (altijd vrij van modder) om de beentjes een beetje uit te putten.
Door de meerpolder kunnen we vervolgens weer terug naar het Buytenpark, om zo net niet aan de 40 kilometer te komen.
Ik ben erg benieuwd wat iedereen van de route gaat vinden. Ik vond het met het weer van vandaag in ieder geval geen straf om de route voor te mogen bereiden!
vrijdag 22 januari 2016
MTB GPS tocht in het NHD 22-01-2016
Via het forum van mountainbike.nl was ik aan een route gekomen in het Noord Hollands Duinreservaat. Een aantal mensen hadden we zin om deze rit te gaan rijden, dus hadden we afgesproken.
Helaas moesten er een aantal afzeggen, maar gelukkig kon René (met wie ik ook vorig jaar de 100 van Horst gereden heb) wel.
Om half 9 gingen we van start, vanuit de ingang bij Heemskerk
Allebei hadden we geen flauw idee wat we konden verwachten, omdat we allebei nog nooit in deze omgeving gefietst hadden. Voor mij dus direct een mooie mogelijkheid om een route te rijden op mijn Sigma ROX 10.0. Dat had ik namelijk nog nooit gedaan.
Dat het koud is deze tijd van het jaar was goed te merken. De ondergrond was deels bevroren, dus ik was erg blij dat mijn achterband relatief zacht stond. Ik was namelijk niet op mijn granite chief, maar de Cube mocht weer eens dienst doen.
Het Noord Hollands Duinreservaat is een uitgestrekt gebied in Noord Holland. Hier kun je vanaf zonsopgang tot 10:30 uur vrij fietsen op de paden, mits je uiteraard niemand tot last bent.
Het is een prachtig gebied met veel leuke paadjes en stiekem hier en daar nog best wat hoogteverschil.
Zo nu en dan kwamen we dan ook nog best leuke klimmetjes tegen.
Wij hebben een route in het zuidelijke deel van het gebied gereden van ongeveer 40km, wat deze tijd van het jaar nog net te doen is binnen de tijd die je hebt. Hoe eerder het licht is, hoe langer je natuurlijk kunt fietsen in het gebied.
De route die wij gereden hebben liet ons in het zuiden de mooiste paadjes zien, waar we dan ook lekker van genoten hebben. Voor een doordeweekse dag vond ik het nog redelijk druk met andere fietsers. Het is daarom goed uitkijken voor tegenliggers, omdat er geen uitgezette route en vaste rij richting is.
In de gereden rit zaten uiteindelijk iets meer dan 200 hoogtemeters, dus de zitten vast weer in de beentjes!
Helaas moesten er een aantal afzeggen, maar gelukkig kon René (met wie ik ook vorig jaar de 100 van Horst gereden heb) wel.
Om half 9 gingen we van start, vanuit de ingang bij Heemskerk
Allebei hadden we geen flauw idee wat we konden verwachten, omdat we allebei nog nooit in deze omgeving gefietst hadden. Voor mij dus direct een mooie mogelijkheid om een route te rijden op mijn Sigma ROX 10.0. Dat had ik namelijk nog nooit gedaan.
Dat het koud is deze tijd van het jaar was goed te merken. De ondergrond was deels bevroren, dus ik was erg blij dat mijn achterband relatief zacht stond. Ik was namelijk niet op mijn granite chief, maar de Cube mocht weer eens dienst doen.
Het Noord Hollands Duinreservaat is een uitgestrekt gebied in Noord Holland. Hier kun je vanaf zonsopgang tot 10:30 uur vrij fietsen op de paden, mits je uiteraard niemand tot last bent.
Het is een prachtig gebied met veel leuke paadjes en stiekem hier en daar nog best wat hoogteverschil.
Zo nu en dan kwamen we dan ook nog best leuke klimmetjes tegen.
Wij hebben een route in het zuidelijke deel van het gebied gereden van ongeveer 40km, wat deze tijd van het jaar nog net te doen is binnen de tijd die je hebt. Hoe eerder het licht is, hoe langer je natuurlijk kunt fietsen in het gebied.
De route die wij gereden hebben liet ons in het zuiden de mooiste paadjes zien, waar we dan ook lekker van genoten hebben. Voor een doordeweekse dag vond ik het nog redelijk druk met andere fietsers. Het is daarom goed uitkijken voor tegenliggers, omdat er geen uitgezette route en vaste rij richting is.
In de gereden rit zaten uiteindelijk iets meer dan 200 hoogtemeters, dus de zitten vast weer in de beentjes!
zondag 1 november 2015
MTB training Bergschenhoek 18-10-2015
Nadat ik mijn lidmaatschap bij TV Zoetermeer '77 eerder deze week had opgezegd, vond ik het een goed idee om eens mee te gaan trainen bij MTB vereniging "Dirty Hill" in Bergschenhoek.
Eenmaal in de schuur aangekomen om de fiets te pakken, bleek mijn achterband het daar alleen niet helemaal mee eens te zijn. De band die ik een paar weken geleden tubeless had gemaakt was nu helemaal leeg. Blijkbaar toch niet helemaal luchtdicht.
Gelukkig had ik nog een Rock Razor achterband liggen, die vrij vlot luchtdicht te krijgen was. Iets later dan gepland ging ik dan toch nog op pad naar Bergschenhoek.
Helaas wel te laat om nog aan te kunnen haken bij de training van Dirty Hill, maar het parcours van Bergschenhoek op zichzelf is leuk genoeg om toch die kant op te gaan.
In mijn eerste ronde op het parcours zag ik de mannen van Dirty Hill al rijden. De shirts zijn van verre te herkennen.
Aangekomen bij "heuvel B", sprak ik de trainers van de groep, die gaven aan dat ik nog wel aan mocht haken als ik wilde.
Dat is natuurlijk een aanbod wat ik niet aan me voorbij laat gaan!
Na een praatje over de techniek van het afdalen (welke net geoefend was), gingen we op pad. Klaar om een de benen even flink te laten werken, door elkaar een klim op te trekken.
Gevolgd door een stukje balans en een heuse estafette.
Afsluitend nog even een klein stukje parcours vier keer rond rijden en zo werd er alweer een eind aan de training gemaakt.
Hoewel ik maar de helft had mee gereden, was ik toch aangenaam verrast. De oefeningen waren zwaar, speels en er zat stiekem toch ook nog best wat techniek in. Het mooiste vond ik zelf nog dat alle niveau verschillen feilloos weggepoetst werden door de aard en opbouw van de oefening.
Als afsluiter heb ik mezelf nog getrakteerd op anderhalve ronde over het parcours, om daarna naar huis te rijden.
Of ik lid wordt weet ik nog niet. De club lijkt een gezellige groep mensen, maar door mijn onregelmatige werktijden zal het lastig worden om regelmatig aan te kunnen haken bij de trainingen.
Eenmaal in de schuur aangekomen om de fiets te pakken, bleek mijn achterband het daar alleen niet helemaal mee eens te zijn. De band die ik een paar weken geleden tubeless had gemaakt was nu helemaal leeg. Blijkbaar toch niet helemaal luchtdicht.
Gelukkig had ik nog een Rock Razor achterband liggen, die vrij vlot luchtdicht te krijgen was. Iets later dan gepland ging ik dan toch nog op pad naar Bergschenhoek.
Helaas wel te laat om nog aan te kunnen haken bij de training van Dirty Hill, maar het parcours van Bergschenhoek op zichzelf is leuk genoeg om toch die kant op te gaan.
In mijn eerste ronde op het parcours zag ik de mannen van Dirty Hill al rijden. De shirts zijn van verre te herkennen.
Aangekomen bij "heuvel B", sprak ik de trainers van de groep, die gaven aan dat ik nog wel aan mocht haken als ik wilde.
Dat is natuurlijk een aanbod wat ik niet aan me voorbij laat gaan!
Na een praatje over de techniek van het afdalen (welke net geoefend was), gingen we op pad. Klaar om een de benen even flink te laten werken, door elkaar een klim op te trekken.
Gevolgd door een stukje balans en een heuse estafette.
Afsluitend nog even een klein stukje parcours vier keer rond rijden en zo werd er alweer een eind aan de training gemaakt.
Hoewel ik maar de helft had mee gereden, was ik toch aangenaam verrast. De oefeningen waren zwaar, speels en er zat stiekem toch ook nog best wat techniek in. Het mooiste vond ik zelf nog dat alle niveau verschillen feilloos weggepoetst werden door de aard en opbouw van de oefening.
Als afsluiter heb ik mezelf nog getrakteerd op anderhalve ronde over het parcours, om daarna naar huis te rijden.
Of ik lid wordt weet ik nog niet. De club lijkt een gezellige groep mensen, maar door mijn onregelmatige werktijden zal het lastig worden om regelmatig aan te kunnen haken bij de trainingen.
woensdag 5 augustus 2015
MTB een clinic bij Mikey's bike adventures 02-08-2015
Om je skills te verbeteren, kun je natuurlijk heel veel gaan fietsen en uitproberen. Dit doe ik al een aantal jaar, maar ik begon aan mezelf te merken dat mijn techniek vast leek te zitten.
Er zat de laatste tijd weinig progressie meer in mijn rijvaardigheden.
Omdat je van youtube filmpjes niet alles kunt leren en het soms wel prettig is om iemand naar je rijden te laten kijken, besloot ik een clinic te gaan volgen.
Zeker met een vakantie naar de alpen in het verschiet, geen verkeerd idee.
Na veel zoeken, speuren en vragen op het web, kwam ik uiteindelijk uit bij Mikey's bike adventures (http://www.mikeysbikeadventures.com/). De website sprak me erg aan en de foto's en filmpjes die ik tegenkwam van hem bevielen me wel.
Daarnaast vond ik nog een aantal enthousiaste mensen op het MTB forum die wel eens een clinic gevolgd hadden bij hem en erg te spreken waren over zijn manier van lesgeven.
Het niveau heb ik nog even over getwijfeld. Ik wist dat ik geen niveau 1 training hoefde te volgen, omdat ik geen beginnende mountainbiker ben. Maar moest ik nu een XC level 2, 3 of 4 volgen?
Uiteindelijk heb ik gekozen voor een XC level 3/allmountain clinic.
Deze wordt alleen wel in Spa (België) gegeven, dus dat was vroeg opstaan op de zondagmorgen. Om 6:30 uur zat ik al in de auto, want anders zou ik niet op tijd aanwezig zijn.
Eenmaal aangekomen in de Ardennen, bleek het een klein groepje te zijn. Maichel vraagt iedereen wat zijn/haar mountainbike ervaring is en wat iedereen wil leren vandaag.
Het blijkt een gevarieerde groep, waarbij ik de minste ervaring in jaren blijk te hebben.
Achter de parkeerplaats mogen we heel even het bos in om los te fietsen, voordat we echt beginnen. De een is vooral zijn spieren aan het opwarmen, terwijl ik er juist voor kies om wat krappere bochtjes te rijden en een beetje te wennen aan mijn nieuwe fiets.
(de cursus was op zondag, maar mijn fiets was pas vrijdagavond binnen gekomen)
Het viel me op dat bij mijn nieuwe fiets het voorwiel wat moeilijker op te tillen was, maar dat zal waarschijnlijk ook liggen aan de zwaardere voorvork (een 150mm verende vork is nu eenmaal zwaarder dan een carbon vaste vork).
Als iedereen een beetje opgewarmd is, komt Maichel ons ophalen en rijden we een stukje over de weg. Ik raak wat met hem aan de praat en zijn enthousiasme springt er vanaf.
We beginnen direct met een redelijk steile klim waar een aantal haarspeldbochten in zitten. We worden op pad gestuurd om er een aantal zelf te proberen.
Na de vierde bocht mochten we even stoppen, deze bocht wordt gelijk gebruikt bij een stukje theorie.
Van iedereen wil Maichel graag weten welke lijn hij/zij gereden heeft en waarom.
Daarna legt hij uit wat voor hem de meest logische lijn zou zijn in de bocht; zo ruim mogelijk en overal de grip van het achterwiel opzoeken.
Klinkt heel logisch, maar zo bewust ben je er eigenlijk niet altijd mee bezig.
Boven aangekomen mogen we even uit hijgen en genieten van het uitzicht, terwijl een klein parcours wordt uitgezet.
We beginnen met krappe bochten in een klim, waarbij vooral belangrijk is om de fiets de bocht in te drukken. Ik merk al snel dat de krappe bochtjes steeds makkelijker gaan!
Na de krappe bochtjes zit er een klein steil stukje, waardoor we even snel aan moeten zetten en ons gewicht naar voren moeten verplaatsen. Vooruit kijken is hier erg belangrijk, zodat je weet wanneer je aan moet zetten. Ook moet je goed doseren, want als je eerder in de klim al je kruid verschiet, kom je hier lastiger omhoog.
Ditzelfde doen we hierna ook met bochten naar beneden. Hier komen pedaal positie en weer het de bocht indrukken van de fiets aan bod.
Tussendoor wordt nog even de basis houding voor het afdalen besproken, die er in mijn hoofd toch iets anders uit zag. Maar waarom zou je met gebogen benen staan als dat niet nodig is? Dat is alleen maar extra vermoeiend, zeker in een lange afdaling, aldus Maichel.
En daar heeft hij een goed punt. Want als je maar zorgt dat je klaar staat, kun je gewoon met ontspannen bovenbenen naar beneden rollen.
Na de lunch gaat het niveau een stukje omhoog en gaan we een steile afdaling oefenen, met wat los grind.
Eerst lopen we de afdaling, waarbij goed gekeken en uitgelegd wordt waar we grip kunnen zoeken en vinden.
Steeds een stapje moeilijker, steeds een andere lijn, maar elke keer weer lukt het me. En dat is gaaf!
Dan bespreken we de afstelling van de fiets. De vering had ik niet heel veel mee kunnen experimenteren, doordat ik mijn fiets pas net binnen had.
De hendels heb ik in overleg toch nog net iets dichter bij mijn stuur en net iets hoger gezet, zodat ik overal net even wat beter bij kan. Dat scheelt kracht, dus kun je een afdaling langer volhouden.
Over het afstellen van de vering heb ik gelijk geleerd wat welke instelling nu precies doet. Erg leuk dat ik daar ook gelijk verschil in merkte!
De haarspeld klim van vanmorgen werd nu een afdaling, waarbij we verschillende stukken af gingen snijden. Hierdoor heb je ineens een hele krappe en steile afdaling, steeds weer een kick als die lukken.
Eenmaal beneden aangekomen gingen we een paar kilometer verderop weer omhoog, om een kleine tour te rijden in de omgeving.
Hier kwam alles wat we in de ochtend geleerd hadden weer aan bod en werd ook steeds weer uitleg gegeven.
Mijn fiets gaf me erg veel vertrouwen, maar ik merkte ook direct dat de skills van vanmorgen gelijk toegepast konden worden.
Na een lange klim omhoog, zochten we nog een paar erg steile passages op die we mochten afdalen.
Niet iedereen heeft alles gereden, maar als je mij direct in de ochtend die afdaling af gestuurd zou hebben zou ik dat denk ik ook niet gedaan hebben.
Steeds als Maichel zag dat het iemand toch lukte, kregen we gelijk een high five of een boks. Wat een enthousiasme straalt die man uit!
We mochten daarna nog een tweetal klimmen op rijden. Hier werden schakeltechnieken nog even kort uitgelegd, omdat Maichel toch hier en daar een "ploing" hoorde bij het schakelen.
we kregen een kleine wheely les, die we gelijk toe konden passen door over een greppeltje heen te wheely-en.
Als laatste kregen we een paar prachtige flow-afdalingen voorgeschoteld. Zonder kennis van de omgeving zou je die absoluut mis gereden hebben.
Nog even de gaskraan open dus, om weer bij het begin punt uit te komen.
Na afloop drinken we nog even met z'n allen een drankje en praten we nog wat na.
Maichel heeft voor ons allemaal nog een kleine goody-bag, waar zelfs nog een paar reminders in zitten voor ons om te oefenen.
Als ik terug kijk op de clinic, kijk ik terug op een prachtige en leerzame dag.
Veel technieken die ik al had zijn verfijnd en ik heb zeker een paar grenzen kunnen verleggen.
Ik kan het iedereen aanraden om een clinic te volgen bij Mikey's bike adventures. Maichel geeft les met een enorme dosis enthousiasme en erg veel kennis van zaken. Alle vragen weet hij zo te beantwoorden, dat iedereen het ook echt snapt en vaak neemt hij de vraag die ik zou hebben al weg in de uitleg die hij geeft.
Nb. op het moment van schrijven zijn de gemaakte foto's helaas nog niet online gezet, die zal ik later toevoegen aan mijn blog.
Er zat de laatste tijd weinig progressie meer in mijn rijvaardigheden.
Omdat je van youtube filmpjes niet alles kunt leren en het soms wel prettig is om iemand naar je rijden te laten kijken, besloot ik een clinic te gaan volgen.
Zeker met een vakantie naar de alpen in het verschiet, geen verkeerd idee.
Na veel zoeken, speuren en vragen op het web, kwam ik uiteindelijk uit bij Mikey's bike adventures (http://www.mikeysbikeadventures.com/). De website sprak me erg aan en de foto's en filmpjes die ik tegenkwam van hem bevielen me wel.
Daarnaast vond ik nog een aantal enthousiaste mensen op het MTB forum die wel eens een clinic gevolgd hadden bij hem en erg te spreken waren over zijn manier van lesgeven.
Het niveau heb ik nog even over getwijfeld. Ik wist dat ik geen niveau 1 training hoefde te volgen, omdat ik geen beginnende mountainbiker ben. Maar moest ik nu een XC level 2, 3 of 4 volgen?
Uiteindelijk heb ik gekozen voor een XC level 3/allmountain clinic.
Deze wordt alleen wel in Spa (België) gegeven, dus dat was vroeg opstaan op de zondagmorgen. Om 6:30 uur zat ik al in de auto, want anders zou ik niet op tijd aanwezig zijn.
Eenmaal aangekomen in de Ardennen, bleek het een klein groepje te zijn. Maichel vraagt iedereen wat zijn/haar mountainbike ervaring is en wat iedereen wil leren vandaag.
Het blijkt een gevarieerde groep, waarbij ik de minste ervaring in jaren blijk te hebben.
Achter de parkeerplaats mogen we heel even het bos in om los te fietsen, voordat we echt beginnen. De een is vooral zijn spieren aan het opwarmen, terwijl ik er juist voor kies om wat krappere bochtjes te rijden en een beetje te wennen aan mijn nieuwe fiets.
(de cursus was op zondag, maar mijn fiets was pas vrijdagavond binnen gekomen)
Het viel me op dat bij mijn nieuwe fiets het voorwiel wat moeilijker op te tillen was, maar dat zal waarschijnlijk ook liggen aan de zwaardere voorvork (een 150mm verende vork is nu eenmaal zwaarder dan een carbon vaste vork).
Als iedereen een beetje opgewarmd is, komt Maichel ons ophalen en rijden we een stukje over de weg. Ik raak wat met hem aan de praat en zijn enthousiasme springt er vanaf.
We beginnen direct met een redelijk steile klim waar een aantal haarspeldbochten in zitten. We worden op pad gestuurd om er een aantal zelf te proberen.
Na de vierde bocht mochten we even stoppen, deze bocht wordt gelijk gebruikt bij een stukje theorie.
Van iedereen wil Maichel graag weten welke lijn hij/zij gereden heeft en waarom.
Daarna legt hij uit wat voor hem de meest logische lijn zou zijn in de bocht; zo ruim mogelijk en overal de grip van het achterwiel opzoeken.
Klinkt heel logisch, maar zo bewust ben je er eigenlijk niet altijd mee bezig.
Boven aangekomen mogen we even uit hijgen en genieten van het uitzicht, terwijl een klein parcours wordt uitgezet.
We beginnen met krappe bochten in een klim, waarbij vooral belangrijk is om de fiets de bocht in te drukken. Ik merk al snel dat de krappe bochtjes steeds makkelijker gaan!
Na de krappe bochtjes zit er een klein steil stukje, waardoor we even snel aan moeten zetten en ons gewicht naar voren moeten verplaatsen. Vooruit kijken is hier erg belangrijk, zodat je weet wanneer je aan moet zetten. Ook moet je goed doseren, want als je eerder in de klim al je kruid verschiet, kom je hier lastiger omhoog.
Ditzelfde doen we hierna ook met bochten naar beneden. Hier komen pedaal positie en weer het de bocht indrukken van de fiets aan bod.
Tussendoor wordt nog even de basis houding voor het afdalen besproken, die er in mijn hoofd toch iets anders uit zag. Maar waarom zou je met gebogen benen staan als dat niet nodig is? Dat is alleen maar extra vermoeiend, zeker in een lange afdaling, aldus Maichel.
En daar heeft hij een goed punt. Want als je maar zorgt dat je klaar staat, kun je gewoon met ontspannen bovenbenen naar beneden rollen.
Na de lunch gaat het niveau een stukje omhoog en gaan we een steile afdaling oefenen, met wat los grind.
Eerst lopen we de afdaling, waarbij goed gekeken en uitgelegd wordt waar we grip kunnen zoeken en vinden.
Steeds een stapje moeilijker, steeds een andere lijn, maar elke keer weer lukt het me. En dat is gaaf!
Dan bespreken we de afstelling van de fiets. De vering had ik niet heel veel mee kunnen experimenteren, doordat ik mijn fiets pas net binnen had.
De hendels heb ik in overleg toch nog net iets dichter bij mijn stuur en net iets hoger gezet, zodat ik overal net even wat beter bij kan. Dat scheelt kracht, dus kun je een afdaling langer volhouden.
Over het afstellen van de vering heb ik gelijk geleerd wat welke instelling nu precies doet. Erg leuk dat ik daar ook gelijk verschil in merkte!
De haarspeld klim van vanmorgen werd nu een afdaling, waarbij we verschillende stukken af gingen snijden. Hierdoor heb je ineens een hele krappe en steile afdaling, steeds weer een kick als die lukken.
Eenmaal beneden aangekomen gingen we een paar kilometer verderop weer omhoog, om een kleine tour te rijden in de omgeving.
Hier kwam alles wat we in de ochtend geleerd hadden weer aan bod en werd ook steeds weer uitleg gegeven.
Mijn fiets gaf me erg veel vertrouwen, maar ik merkte ook direct dat de skills van vanmorgen gelijk toegepast konden worden.
Na een lange klim omhoog, zochten we nog een paar erg steile passages op die we mochten afdalen.
Niet iedereen heeft alles gereden, maar als je mij direct in de ochtend die afdaling af gestuurd zou hebben zou ik dat denk ik ook niet gedaan hebben.
Steeds als Maichel zag dat het iemand toch lukte, kregen we gelijk een high five of een boks. Wat een enthousiasme straalt die man uit!
We mochten daarna nog een tweetal klimmen op rijden. Hier werden schakeltechnieken nog even kort uitgelegd, omdat Maichel toch hier en daar een "ploing" hoorde bij het schakelen.
we kregen een kleine wheely les, die we gelijk toe konden passen door over een greppeltje heen te wheely-en.
Als laatste kregen we een paar prachtige flow-afdalingen voorgeschoteld. Zonder kennis van de omgeving zou je die absoluut mis gereden hebben.
Nog even de gaskraan open dus, om weer bij het begin punt uit te komen.
Na afloop drinken we nog even met z'n allen een drankje en praten we nog wat na.
Maichel heeft voor ons allemaal nog een kleine goody-bag, waar zelfs nog een paar reminders in zitten voor ons om te oefenen.
Als ik terug kijk op de clinic, kijk ik terug op een prachtige en leerzame dag.
Veel technieken die ik al had zijn verfijnd en ik heb zeker een paar grenzen kunnen verleggen.
Ik kan het iedereen aanraden om een clinic te volgen bij Mikey's bike adventures. Maichel geeft les met een enorme dosis enthousiasme en erg veel kennis van zaken. Alle vragen weet hij zo te beantwoorden, dat iedereen het ook echt snapt en vaak neemt hij de vraag die ik zou hebben al weg in de uitleg die hij geeft.
Nb. op het moment van schrijven zijn de gemaakte foto's helaas nog niet online gezet, die zal ik later toevoegen aan mijn blog.
woensdag 3 juni 2015
MTB Oostvoorne 31-05-2015
Voor de maand mei stond het parcours van Oostvoorne op de kalender als parcours uitstapje van de maand.
Nu had ik aan Oostvoorne niet zulke hele goede herinneringen, maar dat had weinig met het parcours te maken. De vorige keer was ik namelijk verkeerd gereden op weg er naartoe (en moest een kwartier op de pont wachten) en kreeg ik halverwege de ronde materiaal pech.
Deze keer in de herkansing dus!
Omdat ik net terug was van vakantie, had ik me een beetje verslapen. Mede door een omleiding vlakbij het parcours, kwam ik dan ook te laat aan om aan te kunnen haken bij de anderen van de vereniging. Dat vond ik opzich geen ramp. Het parcours is leuk genoeg om alleen te rijden en zo kon ik ook lekker mijn eigen tempo rijden.
Het weer was niet denderend, dus ik moest mezelf wel even op de fiets trekken en motiveren voor dat rondje. Eenmaal onderweg bleek het met al die regen (meer miezer) wel mee te vallen.
Zeker het eerste stuk van de rit in een stuk bos, bleef ik eigenlijk helemaal droog.
Aangekomen bij een grote eletriciteitsmast, werd het zelfs bijna droog. Het water liep nog langs de kabels van de mast, wat een harde zoem gaf. Alle andere omgevingsgeluiden vielen daardoor even weg, een aparte gewaarwording.
Op het volgende stuk volgden de schansjes en kombochten elkaar in hoog tempo op. Mijn benen wilden nog niet erg meewerken, waardoor het parcours ook wat minder lekker "liep". Je merkt toch dat je (zeker dit stuk) snelheid moet maken om de lol erin te krijgen.
Langs de noordkant van het parcours liggen een aantal hoge duinen, waar dus ook het nodig klim werk bij komt kijken.
Op deze duinen zijn verschillende dropoffs aangelegd en de afdalingen zijn zo gemaakt dat je de snelheid mee kunt nemen in de volgende klim.
Dit stuk van het parcours liep voor mijn gevoel al een stuk beter, omdat ik die snelheid van de afdaling goed mee wist te nemen in de klimmen. Daardoor hoefde ik maar weinig terug te schakelen, het laatste stukje van de klim kwam ik meestal nog net boven met wat stampen.
De dropoffs probeerde ik allemaal mee te pakken, maar dat viel nog niet mee. Ze zijn niet overal even duidelijk aangegeven en daardoor kom je soms voor verrassingen te staan.
Na de duinen gaat het weer zuidwaarts over een breed zandpad. Dit pad is interessant gemaakt door verschillende obstakels te bouwen.
De wipwap is hiervan toch wel een van mijn favorieten!
Ook kun je er over smalle balken (skinnies) proberen je evenwicht te bewaren en liggen er verschillende rock gardens.
Erg leuk gedaan, want zo houd je een stuk met relatief weinig hoogteverschil en uitdaging toch interessant voor een ieder die dat wil.
Leuk om te oefenen en te proberen dus.
De route gaat hierna over naar een routerpad, waarbij een houten northshore gebouwd is over de meest mulle stukken.
Hierdoor kun je overal gewoon doorfietsen, zonder dat je stil komt te vallen in het mulle zand.
Tenzij je natuurlijk Marcel heet en de situatie net even verkeer inschat...
Toen ik aan kwam rijden zag ik namelijk dat er een bocht in de northshore zat, maar kon niet goed zien waar die precies heen ging. Ik dacht dat hij niet zo heel ver omhoog ging, dus had niet veel snelheid gemaakt om erop te rijden.
Toen ik dus de bocht maakte moest ik nog een klein stukje omhoog, waarbij ik mijn evenwicht verloor en met een prachtige koprol in het zand belande.
Gelukkig geen schade (en niemand had het gezien), dus snel weer verder.
Aangekomen bij het startpunt zag ik nog niemand, dus besloot ik André te bellen. Ik had zijn auto tenslotte al zien staan.
Hij gaf aan ongeveer op de helft te zijn samen met Cees. Zij reden op hun gemakje het rondje, waarbij ik zou proberen hen in te halen.
Door het rondje opwarmen liep het eerste stuk van het parcours nu veel beter. Ik kon wat meer snelheid maken en de bochten scherper aansnijden.
Ook de kombochten en schansjes kwamen nu veel beter tot hun recht.
Op het noordelijke deel van het parcours wist ik nu beter waar de dropoffs lagen, dus pakte ik er zo veel mogelijk mee.
Hier valt nog wat verbetering in te maken, want niet elke dropoff ging precies zoals ik gepland had. Gelukkig was elke keer de landing wel te corrigeren, maar hier moet ik nog wel even de spreekwoordelijke puntjes op de i zetten.
De hoogste drop in het parcours ging wel perfect. Ik tilde mijn voorwiel netjes op door mijn gewicht naar achter te brengen en kwam op het juiste moment weer iets naar voren, waardoor beide wielen precies tegelijk weer op de grond kwamen (zoals gepland).
De wipwap ging ook wat makkelijker en vloeiender dan in de eerste ronde, al durfde ik de skinnies nog niet helemaal aan. Ook hier moet ik dus nog wat op oefenen.
Niet alle rockgardens heb ik mee gepakt; ik was tenslotte ook nog bezig met een poging om André en Cees in te halen. Iets wat ik met al die drops en leuke houten constructies haast vergeten was.
Weer aangekomen bij het begin van het parcours kreeg ik een berichtje binnen dat men aan de koffie zat. Net niet gehaald om ze in te halen dus.
Harry en Gerard kwamen aanrijden net nadat ik mijn telefoon opgeborgen had, dus gingen we met z'n drieën ook naar binnen voor wat drinken.
Hier troffen we André, Cees en Bert aan,die al aan de koffie met gebak zaten.
Al snel gingen de sterke verhalen over de valpartijen (Cees was ook gevallen aan het begin van zijn eerste rondje) over in slap geouwehoer over fietsen en alles daar omheen.
Het was weer als vanouds gezellig.
Met het weer hebben we groot geluk gehad, want niemand heeft een regenjas nodig gehad.
Naar mijn bescheiden mening heeft iedereen die niet mee geweest is dan ook echt wat gemist.
Het parcours van Oostvoorne is op papier niet heel erg aantrekkelijk. Er zitten niet veel hoogtemeters in en het parcours is niet erg lang.
Als je er gaat rijden kom je echter al snel tot de ontdekking dat het maximale uit de omgeving gehaald is en alleen de (korte) stukken fietspad saai zijn.
Je krijgt op de stukken parcours bijna geen moment om even ontspannen om je heen te kijken, want er is genoeg te doen. Als er geen bocht ligt, dan ben je wel bezig met een klim/afdaling, of heb je de keus om je techniek te testen op een van de vele aangelegde hindernissen.
He is dus een parcours om naar terug te komen.
Samen met de gezellige kop thee na de rit, is het voor mij een erg geslaagde zondagmorgen geworden.
Nu had ik aan Oostvoorne niet zulke hele goede herinneringen, maar dat had weinig met het parcours te maken. De vorige keer was ik namelijk verkeerd gereden op weg er naartoe (en moest een kwartier op de pont wachten) en kreeg ik halverwege de ronde materiaal pech.
Deze keer in de herkansing dus!
Omdat ik net terug was van vakantie, had ik me een beetje verslapen. Mede door een omleiding vlakbij het parcours, kwam ik dan ook te laat aan om aan te kunnen haken bij de anderen van de vereniging. Dat vond ik opzich geen ramp. Het parcours is leuk genoeg om alleen te rijden en zo kon ik ook lekker mijn eigen tempo rijden.
Het weer was niet denderend, dus ik moest mezelf wel even op de fiets trekken en motiveren voor dat rondje. Eenmaal onderweg bleek het met al die regen (meer miezer) wel mee te vallen.
Zeker het eerste stuk van de rit in een stuk bos, bleef ik eigenlijk helemaal droog.
Aangekomen bij een grote eletriciteitsmast, werd het zelfs bijna droog. Het water liep nog langs de kabels van de mast, wat een harde zoem gaf. Alle andere omgevingsgeluiden vielen daardoor even weg, een aparte gewaarwording.
Op het volgende stuk volgden de schansjes en kombochten elkaar in hoog tempo op. Mijn benen wilden nog niet erg meewerken, waardoor het parcours ook wat minder lekker "liep". Je merkt toch dat je (zeker dit stuk) snelheid moet maken om de lol erin te krijgen.
Langs de noordkant van het parcours liggen een aantal hoge duinen, waar dus ook het nodig klim werk bij komt kijken.
Op deze duinen zijn verschillende dropoffs aangelegd en de afdalingen zijn zo gemaakt dat je de snelheid mee kunt nemen in de volgende klim.
Dit stuk van het parcours liep voor mijn gevoel al een stuk beter, omdat ik die snelheid van de afdaling goed mee wist te nemen in de klimmen. Daardoor hoefde ik maar weinig terug te schakelen, het laatste stukje van de klim kwam ik meestal nog net boven met wat stampen.
De dropoffs probeerde ik allemaal mee te pakken, maar dat viel nog niet mee. Ze zijn niet overal even duidelijk aangegeven en daardoor kom je soms voor verrassingen te staan.
Na de duinen gaat het weer zuidwaarts over een breed zandpad. Dit pad is interessant gemaakt door verschillende obstakels te bouwen.
De wipwap is hiervan toch wel een van mijn favorieten!
Ook kun je er over smalle balken (skinnies) proberen je evenwicht te bewaren en liggen er verschillende rock gardens.
Erg leuk gedaan, want zo houd je een stuk met relatief weinig hoogteverschil en uitdaging toch interessant voor een ieder die dat wil.
Leuk om te oefenen en te proberen dus.
De route gaat hierna over naar een routerpad, waarbij een houten northshore gebouwd is over de meest mulle stukken.
Hierdoor kun je overal gewoon doorfietsen, zonder dat je stil komt te vallen in het mulle zand.
Tenzij je natuurlijk Marcel heet en de situatie net even verkeer inschat...
Toen ik aan kwam rijden zag ik namelijk dat er een bocht in de northshore zat, maar kon niet goed zien waar die precies heen ging. Ik dacht dat hij niet zo heel ver omhoog ging, dus had niet veel snelheid gemaakt om erop te rijden.
Toen ik dus de bocht maakte moest ik nog een klein stukje omhoog, waarbij ik mijn evenwicht verloor en met een prachtige koprol in het zand belande.
Gelukkig geen schade (en niemand had het gezien), dus snel weer verder.
Aangekomen bij het startpunt zag ik nog niemand, dus besloot ik André te bellen. Ik had zijn auto tenslotte al zien staan.
Hij gaf aan ongeveer op de helft te zijn samen met Cees. Zij reden op hun gemakje het rondje, waarbij ik zou proberen hen in te halen.
Door het rondje opwarmen liep het eerste stuk van het parcours nu veel beter. Ik kon wat meer snelheid maken en de bochten scherper aansnijden.
Ook de kombochten en schansjes kwamen nu veel beter tot hun recht.
Op het noordelijke deel van het parcours wist ik nu beter waar de dropoffs lagen, dus pakte ik er zo veel mogelijk mee.
Hier valt nog wat verbetering in te maken, want niet elke dropoff ging precies zoals ik gepland had. Gelukkig was elke keer de landing wel te corrigeren, maar hier moet ik nog wel even de spreekwoordelijke puntjes op de i zetten.
De hoogste drop in het parcours ging wel perfect. Ik tilde mijn voorwiel netjes op door mijn gewicht naar achter te brengen en kwam op het juiste moment weer iets naar voren, waardoor beide wielen precies tegelijk weer op de grond kwamen (zoals gepland).
De wipwap ging ook wat makkelijker en vloeiender dan in de eerste ronde, al durfde ik de skinnies nog niet helemaal aan. Ook hier moet ik dus nog wat op oefenen.
Niet alle rockgardens heb ik mee gepakt; ik was tenslotte ook nog bezig met een poging om André en Cees in te halen. Iets wat ik met al die drops en leuke houten constructies haast vergeten was.
Weer aangekomen bij het begin van het parcours kreeg ik een berichtje binnen dat men aan de koffie zat. Net niet gehaald om ze in te halen dus.
Harry en Gerard kwamen aanrijden net nadat ik mijn telefoon opgeborgen had, dus gingen we met z'n drieën ook naar binnen voor wat drinken.
Hier troffen we André, Cees en Bert aan,die al aan de koffie met gebak zaten.
Al snel gingen de sterke verhalen over de valpartijen (Cees was ook gevallen aan het begin van zijn eerste rondje) over in slap geouwehoer over fietsen en alles daar omheen.
Het was weer als vanouds gezellig.
Met het weer hebben we groot geluk gehad, want niemand heeft een regenjas nodig gehad.
Naar mijn bescheiden mening heeft iedereen die niet mee geweest is dan ook echt wat gemist.
Het parcours van Oostvoorne is op papier niet heel erg aantrekkelijk. Er zitten niet veel hoogtemeters in en het parcours is niet erg lang.
Als je er gaat rijden kom je echter al snel tot de ontdekking dat het maximale uit de omgeving gehaald is en alleen de (korte) stukken fietspad saai zijn.
Je krijgt op de stukken parcours bijna geen moment om even ontspannen om je heen te kijken, want er is genoeg te doen. Als er geen bocht ligt, dan ben je wel bezig met een klim/afdaling, of heb je de keus om je techniek te testen op een van de vele aangelegde hindernissen.
He is dus een parcours om naar terug te komen.
Samen met de gezellige kop thee na de rit, is het voor mij een erg geslaagde zondagmorgen geworden.
Abonneren op:
Posts (Atom)