Voor de gemiddelde zondagrit, heb je niet veel duurvermogen nodig. Je zit vaak hooguit een uur of 3 op de fiets, dus langer trainen om daarmee goed mee te kunnen komen heeft weinig zin. Mijn doel is echter, om aan het eind van het seizoen een marathon van zes uur te kunnen rijden. Iets meer dan de gemiddelde zondagrit zou je kunnen zeggen.
Daarom ging ik meedoen met de omloop van het groene hart. De langste afstand beschikbaar was 120km, dus die moest het worden.
Gelukkig had ik een paar medestanders gevonden in John, Andre, Lars en (zou op de dag zelf blijken) Nico.
Vanwege een paar korte vakantie weekeinden en gebrek aan motivatie, had ik in de maand mei nog helemaal niet op de (sportieve) fiets gezeten. Niet echt een goede voorbereiding dus, maar dat moest maar.
Mijn vriendin verklaarde me in ieder geval voor gek dat ik alsnog de 120km ging fietsen.
Op de dag zelf verliep alles (uiteraard) niet vlekkeloos. Ik had me verslapen, niet fatsoenlijk kunnen ontbijten en moest mijn banden nog van 2 naar 4,5 bar oppompen. Vooral bij dat pompen zat het tegen, omdat in eerste instantie mijn voorband meer lucht liet gaan dan dat er in ging.
Vandaar dat zo rond half 8 (de tijd die we hadden afgesproken bij de club) mijn telefoon ging. Het was John, die samen met de anderen op mij stond te wachten. Afgesproken bij de Rabobank bij het stadshart, wat voor iedereen op de route lag naar het beginpunt.
Uiteindelijk kwamen we om klokslag 8 uur aanrijden op de dorpstraat, wat ook precies de starttijd was van de tocht.
Het weer leek ons nog redelijk mee te zitten, dus vol goede moed gingen we met 5 man sterk op de MTB op pad. Voor ons lagen 120 lange kilometers, die we 1 voor 1 zouden gaan opeten.
Eerst maar eens Zoetermeer uit zien te komen. We reden een redelijk directe route richting Benthuizen, waar we net buiten Zoetermeer de eerste stempelpost al tegenkwamen. Even snel stempelen, een komkommer in ontvangst nemen en weer door.
Richting Boskoop, om halverwege af te buigen naar Hazerswoude. Vanuit Hazerswoude dan richting Koudekerk, om de tweede stempelpost al te vinden. Ergens wat misleidend, want het leek zo alsof we al een derde gereden hadden, terwijl we amper op 25 kilometer zaten.
Dan door naar Alphen. Eerst leek de route om Alphen heen te buigen, om vervolgens toch nog een stukje woonwijk mee te pakken en uit te komen bij de Zegerplas. Het vaste rondje van ons fietsmaatje Harry.
Het zal mij benieuwen of hij ons gehoord heeft, want Andre en John waren druk naar hem op zoek (getuige het "harry" geroep).
Na Alphen, dan op naar Bodegraven voor een stempelpost. Na wat discusseren over de naam van de horeca gelegenheid, toch maar weer verder.
We hadden afgesproken, om pas ruim na de helft te stoppen voor koffie. Op die manier heb je het zwaarste vast gehad, dus zou de tweede "heflt" makkelijker moeten zijn.
Zelf had ik al enigzins besloten, dat we zouden stoppen in Woerden. Vanaf Bodegraven buigden we eerst nog af door de Meije, om via het Woerdens verlaat, Kanis en Kamerik in Woerden terecht te komen.
Bij Friendly's aangeschoven, bestelde iedereen netjes aan kopje koffie. Daar moest ik niets van weten, ik bestelde een lekker broodje gezond, met een glas Jus D'orange.
Eerder had ik namelijk erge last van honger, wat mijn fietstempo niet ten goede kwam. Nu had ik wel genoeg te eten bij me (dacht ik in eerste instantie), maar ik wilde ook niet al mijn repen al opeten voor we op de helft waren.
Het broodje smaakte in ieder geval goed. Gelukkig kan ik redelijk door eten, dus niet lang nadat iedereen de koffie op had, konden we weer op de fiets stappen.
Op naar Linschoten, voor nog een stempelpost. Midden in het kleine dorp, was zowaar een tentje open op tweede pinksterdag! Zal wel speciaal voor de fietstocht geweest zijn zullen we maar denken.
Daarna door naar Montfoort, om op het industrieterrein de laatste stempel in de route (dachten wij) op te halen. Vanaf hier redelijk direct weer naar huis.
Dat klonk bij velen als muziek in de oren, want na ruim 80km zaten de meesten er wel een beetje doorheen. Zeker gezien het tempo wat Nico steeds oplegde. We reden veelal boven de 28km/u.
In Oudewater, bleek nog een stempelpost te zitten. Nadat we die dan toch gevonden hadden (en ik nog even snel naar de WC kon), kon dan nu toch echt de weg naar huis gaan beginnen. Tenminste, dat dachten we.
Nog voordat we de dijk op reden om Oudewater uit te kunnen, zagen Nico en ik dat zijn voorband steeds iets zachter leek te worden. Voor de zekerheid maar even wisselen dus.
Net na Oudewater zagen we nog even twee auto's met elkaar in botsing komen, maar het is dan ook moeilijk om stil te blijven staan als je gepasseerd wordt nietwaar?
Voor de zekerheid heeft Nico nog even zijn telefoonnummer achtergelaten als getuige, mocht er nog discussie ontstaan over de schuldvraag. Erg lang wilden we niet stilstaan, omdat het inmiddels ook flink was gaan regenen.
Dan de lange weg door naar Gouda, om daar nog even een lusje via Moordrecht mee te pakken. Vanwege het moreel, toch besloten om de route via Kruisweg niet te nemen, maar zo direct mogelijk langs de A12 terug naar de dorpsstraat te rijden.
Nu is het leuke van mannen onder elkaar, dat we niet voor elkaar onder willen doen. Ergens zag ik op tegen het stuk langs de A12, omdat het een recht stuk is, waar geen eind aan lijkt te komen.
Niets bleek minder waar.
We namen namelijk om beurten een flinke sprint, waar de anderen natuurlijk niet achter konden blijven. Op zo'n manier, ben je natuurlijkin no-time terug in Zoetermeer!
Zeiknat aangekomen bij de dorpsstraat, bleken we een heuse medaille en een certificaat van deelname te krijgen! Altijd leuk, zo'n herinnering. Zeker aangezien de stempelkaarten zo'n beetje doorweekt waren.
Lars was er inmiddels wel helemaal doorheen, dus die is direct de snelste weg naar huis gereden. Voor hem was het een grote prestatie, aangezien hij nog geen jaar actief fietste en zijn langste afstand tot nu toe op 90km stond.
Nico, John en ik brachten Andre nog even naar zijn auto bij het clubgebouw. Van daar uit, zijn Nico en ik weer richting de Leyens gereden.
Al met al, hebben we allemaal ongeveer 130km gemaakt op brede noppenbanden. De dag begon met lichte miezer, maar eindigde met een ware hoosbui. Dat kun je dus wel redelijk barre omstandigheden noemen.
Voor mij overigens ook een record. Eerder had ik al 103km op de MTB gemaakt en vorig jaar 117km in 1 tocht op mijn hybride fiets. Beide records heb ik aan flarden gereden, door 129km op1 dag op de MTB te maken. Daar ben ik erg tevreden mee.
Over die 129km, hebben we ruim 7 uur gedaan. De bewogen tijd (tijd die we daadwerkelijk op de fiets hebben gezeten), zat rond de 5,5 uur. Niet slecht dus en een goede voorbereiding op de MTB marathon later dit jaar.
Nu diezelfde tijdsduur nog eens vol zien te maken op een MTB parcours...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten