maandag 6 mei 2013

Op de motor naar de eifel, bevrijdingsweekend 2013

Dag 1, 03-05-2013

De dag begon eigenlijk al helemaal verkeerd. Of eigenlijk, de avond voor vertrek liep al helemaal in het honderd. Er moest natuurlijk nog van alles gebeuren op het laatste moment, waardoor we veels te laat naar bed gingen. Resultaat was daarop, dat we allebei niet veel zin hadden ons bed weer uit te komen toen de wekker ging.
Gelukkig hadden we alles redelijk klaarstaan voor vertrek, maar er moest natuurlijk nog wel ontbeten worden, de beestenboel moest verzorgd worden en de motoren moest reisklaar gemaakt worden. (met alle koffers op de motor kunnen ze de tuindeur niet door)
Het plan was 7:30 op de motor, zodat we een uur later bij tanstation de lucht zouden zijn.
Uiteindelijk zaten we ruim na 8:00 pas op de motor, waardoor Vera om 9:00 aan de telefoon hing met de vraag waar wij waren. Gelukkig waren we inmiddels niet ver meer, 7 minuten later kwamen we dan aanrijden.
Michel had op de kaart gekeken en we gingen een klein stukje snelweg combineren met een stuk binnendoor. Dat scheelde in afstand (korter) en in tijd (ietsje langer).
Achteraf gezien, hadden we haast beter over de snelweg kunnen gaan naar mijn mening, want binnendoor was eigenlijk ook alleen maar recht toe, recht aan. Een leer voor de volgende keer zullen we maar zeggen.
Aangekomen in Tegelen, verliep alles (hoe kan het ook anders) wat rommelig. De helft moest nog tanken, de andere helft had al getankt etc.
Peter gaf een mooie toespraak, met wat tips voor het rijden in groepen en het rijden in het buiteland. Tel daar nog wat puntjes voor het rijden in het algemeen bij op en we konden in ieder geval goed voorbereid op weg.
Zelf zou ik de langzame groep voor rijden. Joyce heeft tenslotte nog niet zo lang haar rijbewijs, dus is het wel zo prettig als er dan iemand voor rijdt, die daar rekening mee houd.
Het eerste deel van de route, was eigenlijk nog relatief simpel. We reden wel in het buitenland, maar daar was alles mee gezegd. De wegen waren nog vrij recht en de uitzichten niet spectaculair. Wel ideaal om even aan het land te wennen en het niveau van de rit langzaam op te bouwen.
Van achter in de groep, kwam al snel de opmerking dat het tempo wat omhoog mocht. Opzich vreemd, want ik hield me overal aan de snelheid (op de GPS) en veel bochten waren er niet. Niet veel ruimte voor een hoger tempo dus, zonder overal te hard te gaan rijden.
Omdat we nog genoeg kilometers moesten, heb ik me daar dan ook niet teveel van aangetrokken, bij een hoger tempo komt immers ook een hogere concentratie, wat weer resulteert in vermoeidheid.
Bij de lunch stop kwam eigenlijk iedereen weer een beetje bij elkaar. Wat gezellig geklets tot gevolg, met weer de opmerking over het tempo.
Het tweede deel van de rit, ging al wat meer naar het zuiden. Hierdoor werden de wegen langzaamaan wat kronkeliger en de uitzichten begonnen te komen. Afgezien van wat wegwerkzaamheden, met een aantal vervelende stoplichten, eigenlijk een rustig stukje. Wel een stukje, waar dus rustig aan de moeilijkheidsgraad van de bochten omhoog ging.
Bij de tweede stop, midden in een dorpje, leek ineens weer bijna de hele groep bij elkaar te komen. Erg leuk, want dan spreek je dus ook bijna iedereen op zo’n dag.
Na deze pauze, was het inmiddels alweer 16:00 geweest. We moest echter volgens de route, nog een slordige 80km naar het hotel toe.
Marcel (de achterrijder van de langzame groep) besloot bij een andere groep aan te haken, hopend op een hoger tempo. De anderen sloten nog wel bij mij aan.
Na een paar kilometer, kwamen we steeds meer haarspelden tegen. Omdat Joyce deze nog nooit had gereden, was dat wat onwennig. Geen enkel probleem, het leek immers wel bij elke bocht beter te gaan.
Net voor een mooie bochtensectie omhoog, werden we ingehaald door een ander groepje uit ons gezelschap. Via de intercom maakte ik Joyce even duidelijk, dat ik voor deze bochten aan zou haken en daarna wat af zou zakken, om onze groep weer bij elkaar te rijden.
Zo gezegd zo gedaan, even een paar bochten aan elkaar geregen.
Toen ik het tempo echter weer liet zakken, zodat het snellere groepje zonder mij verder ging, leken de andere leden van de langzame groep de smaak te pakken gekregen te hebben. Er werd even gezwaaid en getoeterd, zij gingen de achtervolging inzetten.
Even een kleine verontwaardiging van Joyce en mij, maar het gaf ons ook een zekere rust. We konden nu echt ons eigen tempo gaan rijden, zonder ons druk te hoeven maken om anderen. Als we wilden stoppen, dan kon dat, wilden we een stukje afsnijden, dan kon dat ook.
Een aantal dorpjes en haarspeldsecties later, waarbij het wegdek aanzienlijk slechter leek te worden, verscheen het plaatsje Altenahr al op de borden. Na wat kort overleg via de intercom, besloten wij dat het voor vandaag eigenlijk wel genoeg was. We hadden al bijna 400km gereden, waarvan meer dan de helft binnendoor. Als je daarbij optelt, dat het voor mij de eerste keer was dit jaar en voor Joyce de eerste keer ooit om een rit langer dan 100km op 1 dag te rijden, kun je wel nagaan dat de koek op aan het raken was.
De navigatie dus op de meest directe route naar het hotel ingesteld, dit bleek nog maar 15km te zijn. Nog 6km voor Altenahr kwamen we een pompstation tegen, waar we lekker goedkoop (of billig) hebben kunnen tanken.
Aangekomen bij het hotel, bleken we de eersten van ons gezelschap te zijn. Zo langzaam waren we dus nog niet, als je nagaat dat we maar 30km “gemist” hadden.
Nadat we alle spullen op de kamer gelegd hadden, hebben we even lekker ontspannen op bed gelegen.
Om een uurtje of zeven, zijn we naar beneden gelopen om eens te kijken voor wat te eten. Na nog wat napraten, heerlijk eten van het buffet en een drankje, zijn we lekker vroeg naar boven gegaan, waar Joyce al snel als een blok in slaap viel. Een lange, zware dag voor ons allebei wel.
We hadden voor onszelf al wel besloten, om de zaterdag lekker samen te gaan rijden. Anderen hadden tenslotte al aangegeven niet met ons samen te willen rijden, door aan te haken bij andere groepen.


Dag 2, 04-05-2013

Ondanks dat we een poging wilden doen tot uitslapen, werden we alsnog vrij vroeg wakker. De wekker stond pas om 8:15, maar we waren eigenlijk allebei al wel een uur eerder wakker. Na wat kletsen en “gewoon lekker liggen”, dan toch maar besloten uit bed te komen nadat de wekker afgegaan was.
Beneden aangekomen, waren de meesten eigenlijk al zo’n beetje klaar met het ontbijt. Gelukkig hoeven wij nooit zo uitgebreid te ontbijten, dus waren we nog ruim op tijd om nog even buiten te kunnen zitten na het ontbijt.
Even voor half tien dan toch maar even omkleden in de motorkleding. Beneden aangekomen, waren de meesten dan ook al bezig om de motoren van de plek af te halen. Anderen waren zelfs al klaar om weg te rijden.
Bij alle rumoerigheid, viel het mij op, dat er een vrouw (niet van onze groep) wat opstart problemen had. Haar motor liep weer, maar sloeg steeds af. Haar rij maatje was er al vandoor, dus ik besloot eens te kijken of ik er iets aan kon doen. Met de choke vol open wilde de motor wel starten, maar zodra je aan het gas zat sloeg de motor uit. De benzinekraan stond netjes open, deze op de reservestand zetten haalde niets uit. Ook was er geen vacuüm in de tank, want zonder tankdop deed de motor hetzelfde.
Inmiddels was er een groepje om de motor heen verzameld, waarbij ieder uiteraard zijn eigen mening had. Nadat de motor vakkundig door de menigte verzopen was, kwam Jeroen met het idee de motor aan te lopen. Nu zijn we op vakantie in de eifel, dus ik heb hem naar de weg geholpen, waar hij netjes de helling af kon rollen om de motor aan te krijgen.
De motor liep vrij vlot gelukkig, waarna de vrouw dus eindelijk op pad kon met haar rij maatje (die inmiddels weer teruggekomen was).
Na iedereen uitgezwaaid te hebben, wilden Joyce en ik ook op gaan stappen. Ons viel alleen op, dat de motor van Ivo er nog stond. We kregen hem telefonisch niet te pakken, dus om zeker te weten dat er niets ernstigs aan de hand was, hebben we de sleutel van zijn hotelkamer gevraagd. Wat bleek, hij was zijn bed weer in gekropen, omdat hij de avond ervoor had doorgezakt.
Een opluchting van onze kant, wij konden dan ook vertrekken.
Het was een goed besluit geweest, om vandaag ook lekker samen te rijden. We konden ons eigen tempo bepalen en af en toe genieten van het uitzicht. Na een kilometer of 30, zagen we al een klein groepje op een terras zitten. Wij waren nog niet van plan te stoppen, dus zwaaiden we en reden door. Een paar honderd meter verder, bleek waarom zij daar zaten. Daar stond Remond, met pech. Na even kort geholpen te hebben de motor weer in elkaar te zetten (het probleem leek net opgelost toen wij aankwamen), zijn wij verder gereden en hebben zij aangeschoven op het terras. Later zou blijken, dat de motor van Remond er nog een keer mee ophield, waardoor Remond zijn motor achter moest laten.
De route van vandaag zat boordevol smalle wegen en haarspeldbochten. Helemaal niet erg natuurlijk, maar daardoor konden we niet uit gaan van de tijden die de garmin ons voorschotelde.
Mede doordat we vrij laat waren vertrokken, onderweg Remond geholpen hadden en de route niet over “snelle” wegen ging, kwamen we pas om half 2 bij de lunchpauze aan.
We hadden net ons drinken besteld, toen Ivo aan kwam rijden. Hij was niet ver achter ons vertrokken en vertelde over Remond, die zijn motor achter heeft moeten laten.
Met z’n drieën hebben we 3 heerlijke schnitzels besteld, die net op onze tafels gezet werden toen de groep van Remond aan kwam rijden. Remond had inderdaad zijn motor bij mensen in de tuin gezet en was bij iemand achterop gekropen.
Wij hebben rustig onze schnitzels opgegeten, nog wat gepraat en zijn weer onderweg gegaan.
Ivo wilde het liefst alleen rijden, zodat hij zijn eigen plan kon trekken. Dat vonden Joyce en ik prima, wij wilde tenslotte ook onze eigen rit rijden.
We hadden inmiddels deel 1 van de route gehad, maar het was ook al 3 uur geweest. We hadden dus al snel besloten, niet de hele rit uit te rijden. We besloten deel 2 van de route over te slaan en aan te haken bij het begin van deel 3 van de route.
Doordat deel 2 een grote los naar het oosten was, was het snel aanhaken vanaf het einde van deel 1, naar het begin van deel 3.
Veel plaatsjes gezien, waarvan ik de namen nu al niet meer weet. Wel hebben we ook hier heerlijk gereden, waarbij het erg prettig was dat we met niemand rekening hoefden te houden.
Toen we ongeveeer 170km op de dagteller hadden staan, verschenen de borden Altenahr.
Een klein overleg later, hadden we besloten om lekker direct terug te rijden naar het hotel en de laatste 30km over te slaan. We begonnen allebei moe te worden en zo hadden we nog wat tijd over om even lekker te kunnen zitten, tot het avondeten.
Voor we de motoren weg wilden zetten, hebben we deze eerst nog even afgetankt. Dat kon gelukkig vlakbij het hotel. Voor het tanken, moet alleen mijn tanktas eraf. Eenmaal aangekomen bij het hotel bleek, dat ik vergeten was mijn tanktas er weer op te doen. Vliegensvlug dus weer terug naar het tankstation, want de camera zat in de tanktas.
Bij het tankstation aangekomen, kwam de kassier al aanlopen met mijn tas. Hij had gezien dat ik hem was vergeten en had hem gelijk achter neergelegd. Hij ging er tenslotte van uit dat ik hem vroeg of laat zou gaan missen en hem wel op kwam halen.
Uiteindelijk terug bij het hotel, vroeg Nico of er nog vrijwilligers waren om de motor van Remond op te halen. Remond was er zelf nog niet, maar dat kwam omdat hij nog een blokje om was met de motor van Kiki, die al wel bij het hotel was.
Zo gezegd zo gedaan, ik bood me vrijwillig aan. Met 4 man, gingen we dus met de auto (met aanhanger) Remond zijn motor ophalen. Gelukkig maken vele handen licht werk, dus de motor was inderdaad al terug bij het hotel nog voor de BBQ aan ging.
De BBQ smaakte overigens erg goed en vlees was er meer dan voldoende.
Na het avondeten, zijn Joyce, Jeroen en ik nog een avondwandeling gaan maken naar een ruïne in de buurt. Eenmaal terug van deze wandeling, was het alweer tegen half 11. Mooie tijd om naar bed te gaan dus!
Helaas morgen alweer naar huis, maar gelukkig via de toeristische route.


Dag 3, 05-05-2013

De wekker ging af, een teken dat we weer naar huis moest. De koffers hadden we grotendeels de avond ervoor al ingepakt, dus nu was het zaak de laatste spullen bij elkaar te rapen, klaar te leggen en op naar het ontbijt.
Net als zaterdag, was het ontbijt prima verzorgd. Verschillende soorten broodjes, ruime keuze uit beleg en genoeg te drinken. Nog even met Peter en Remond zitten kletsen, waardoor de tijd weer veels te hard leek te gaan. Snel de spullen van de kamer halen dan maar, anders zitten we niet op tijd op de motor. Want ook de derde dag moesten er kilometers gemaakt worden.
Tijdens het heen en weer slepen van de spullen, nog even snel poseren voor de groepsfoto, waar we uiteindelijk niet op stonden.
De laatste spulletjes dan toch eindelijk op de motor en 11 uur stonden we klaar voor vertrek. Nog een laatste groepsfoto, van iedereen op de motoren en we konden gaan rijden.
Voor vandaag hadden Joyce en ik weer gekozen om samen te rijden. Dat beviel ons eigenlijk prima. We hebben dus eerst even staan kijken, hoe de andere groepen weg reden, om er kort achter aan te rijden. Bij de meeste groepen werd toch wel aardig doorgereden, dus dat moest goed komen.
Behalve de groep van Jeroen, die nog niet klaar stond toen de rest weg reed. Wij zijn voor hen vertrokken, waardoor zij na een uurtje of wat achterop kwamen. Jeroen zei later, dat hij ons tempo te hoog vond om in te halen en dat daarom ook niet gedaan had.
Over de intercom hadden we het er zo over, dat we eigenlijk alsnog in een grotere groep terecht gekomen waren. Gelukkig stopte Jeroen ergens om wat te gaan drinken, waardoor wij lekker ons ding konden blijven doen.
Tijdens de rit, begon Joyce ineens het gevoel (of de “schwung) te krijgen bij de bochten. Ze begon de motor los te laten en durfde steeds verder in te kantelen. Een goed teken, want dat was nu precies de bedoeling!
Onderweg kwamen we bij de stops bijna iedereen toch nog tegen, wat toch weer het leuke is van zo’n weekend met z’n allen op stap. Onder het rijden zie of spreek je elkaar amper, maar bij de stops kun je toch nog even bijkletsen. Dan komen ook gelijk de herkenbare verhalen over die ene haarspeldbocht, of dat leuke dorpje naar boven.
De eerste stop, waar we een tweetal groepjes troffen, was de bikersranch. Hier hadden we gelijk maar een vroege lunch genomen, zodat we daarna alleen nog maar sanitaire pauzes hoefden te houden en vrij direct naar huis konden.
De XXL burger heeft mij in ieder geval goed gesmaakt, al had Joyce iets minder trek (of nam ze met minder genoegen).
De tweede (en tevens laatste, zou later blijken) stop, was niet ver onder Aaken, bij een klein restaurant. Veel mensen zaten al aan de pizza toen wij aan kwamen rijden.
Het ijsje waar een enkeling van zat te smullen zag er goed uit, dus hebben wij ook een lekker ijsje genomen.
Daarna hebben we de navigatie er op nageslagen, om te besluiten tot Aaken nog binnendoor te rijden en daarna de snelweg naar huis te nemen. John vond dit wel een goed idee en vroeg of hij aan mocht sluiten. Joyce en ik vonden dat prima, dus zo gezegd zo gedaan.
We reden kort achter een ander groepje aan, die zo direct mogelijk naar huis wilden rijden. Volgens mijn navigatie was dat alleen maar langer, omdat je dan eerst een stuk naar het zuiden moet, om de snelweg op te kunnen.
Dat het korter was om eerst nog binnendoor te rijden, bleek wel toen we datzelfde groepje net voorbij de grens tegenkwamen. Wij reden lekker rustig aan op de snelweg, zij haalden ons dus in.
Net voorbij Sittard werd het toch tijd om te tanken. Net naast de snelweg lag volgens mijn navigatie een tankstation, dus even de snelweg af voor goedkope benzine.
Bij de pomp kreeg Joyce al direct het compliment, dat de bochten eerder bij het stuk binnendoor een stuk beter gingen dan op de heenweg (toen John nog in ons groepje reed).
Na een korte pauze, besloten we in ieder geval in 1 keer door te rijden naar “de lucht”. Van daar was het nog maar 20km voor John naar huis, voor ons was het ongeveer het midden tussen Sittard en huis.
Daar konden we dan nog even de benen strekken en elkaar een hand geven, om daarna door te rijden naar huis.
De weg naar huis was het laatste stuk vooral saai en zwaar. De wind kwam uit het noorden, dus die hadden we vol tegen. We waren moe van een weekend motorrijden en wilden graag naar huis. We hadden al lang in het zadel gezeten, wat ook niet bepaald hielp en tot slot van “ramp” hield de batterij van Joyce haar intercom het voor gezien. Waar we eerst dus nog gezellig konden kletsen, werd het ineens een stil laatste uur naar huis tuffen.
Gelukkig kwamen we net voor etenstijd thuis. Niet dat het erg veel uitmaakte, want bij de lucht hadden we Joyce haar ouders al gebeld, we mochten chinees mee eten.

Persoonlijk kijk ik terug op een erg geslaagd weekend. Het doel was om de motoren uit te proberen op vakantie, wat natuurlijk al erg snel slaagt. Daarnaast wilde ik Joyce het plezier van de eifel laten zien. In het begin was het nog erg werken, maar later volgde al snel het plezier van het bochtenrijden en de complete rust die er op sommige plekken heerst.

Wel zijn we gaan twijfelen of we nog eens met zo’n grote groep op stap willen. Het is erg gezellig, maar we zijn ook redelijk op ons zelf. Zeker omdat we eigenlijk alles samen gereden hebben, willen we kijken om volgende keer samen ons eigen plan te trekken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten